Don't Pay the Ferryman…, έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι, …Until he gets you to the other side.
Επέλεξα «Άλλο» αν και θα ήθελα να υπάρχει και η επιλογή «Άλλη ερώτηση».
Πραγματικά, πιστεύω πως, πολύ πιο χρήσιμη θα ήταν μια ερώτηση (και μια «σφυγμομέτρηση») του τύπου:
Πόσο ευχαριστημένοι/δυσαρεστημένοι είστε από το υπάρχον καθεστώς της «Άδειας Κυνηγίου»;
Όπως και να ‘χει, μια Άδεια Θήρας κρίνεται απαραίτητη για όποιον θέλει να αποκομίζει την τροφή του από τη φύση, η οποία θα πρέπει να αφορά αμιγώς τις ικανότητες και δεξιότητες του θηρευτή και τη γνώση του στους κανόνες της φύσης και στους νόμους του κράτους, ώστε να διασφαλίζεται ότι είναι σε θέση να ασκεί το φυσικό του δικαίωμα με ασφάλεια για τον ίδιο, τους συνανθρώπους του και –κυρίως– την ίδια τη φύση. Οι διαδικασίες απόκτησης και επανεξέτασης θα έπρεπε να είναι πολύ διαφορετικές από τις σημερινές.
Ένα ασφαλιστήριο μέσω του οποίου θα καλύπτονται οι οικονομικές συνέπειες κάποιου ατυχήματος κατά την άσκηση της θήρας κρίνεται επίσης απαραίτητο.
Η προστασία όμως και η [δια]φύλαξη της φύσης και οτιδήποτε περιλαμβάνεται σε αυτή, είναι αποκλειστική υποχρέωση του κράτους (και όχι της κάθε Κυβέρνησης ή κάποιων ιδιωτών), ενώ, οποιαδήποτε συμβολή των πολιτών (κυνηγών και μη) θα έπρεπε να έχει εθελοντικό χαρακτήρα (ΜΚΟ φάση) και όχι συνδρομητικό και δημοσιοϋπαλληλικό. Επίσης, βασική υποχρέωση του κράτους είναι και η διαπαιδαγώγηση των πολιτών ως προς τη φύση και τις φυσικές δραστηριότητες, στις οποίες ανήκει και το κυνήγι, με σκοπό την ενίσχυση του αισθήματος της ατομικής αυτάρκειας και την καλλιέργεια της οικολογικής συνείδησης εν γένει με βάση τους κανόνες της φύσης και όχι τις τάσεις της Αγοράς και τα οικονομικά συμφέροντα.
Σίγουρα, το πιο εύκολο και πιο βολικό είναι να πληρώσουμε παραδοσιακά το νταβατζιλίκι, το οποίο μας δίνει σιωπηρά το δικαίωμα να τα πηδήξουμε όλα, και να αφήσουμε τα πράγματα στους επόμενους όπως ακριβώς τα βρήκαμε από τους προηγούμενους (σε κάθε πτυχή της ζωής). Προσωπικά όμως, αυτή η στάση, ως μέλος μιας γενιάς τους παρόντος, με θίγει, ενώ, ως νοήμον ον, με προσβάλει, και, ως κυνηγό με αδικεί. Το να πράττουμε άκριτα κι εθιμοτυπικά τα συνήθη, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις ή το κόστος αυτής της φυγόπονης επανάληψης που δε συμβάλει στη μάθηση, αποτελεί κοινωνική και νοητική υστέρηση και καθυστέρηση.
Η δραματική μείωση των κυνηγών για μένα δεν συνεπάγεται και το τέλος του κυνηγιού. Αν η φύση κινδυνεύει όπως λένε από το κυνήγι, τότε, όσο λιγότεροι οι κυνηγοί τόσο μικρότερος ο κίνδυνος για τη φύση, άρα και τόσο μικρότερη η ανάγκη απαγόρευσης του κυνηγιού. Το κυνήγι πάσχει από τους αδειούχους κυνηγούς και απειλείται (όπως και κάθε φυσική δραστηριότητα του ανθρώπου και ελευθερία) από την έλλειψη παιδείας και τον καταναλωτισμό, ο οποίος θέλει τον άνθρωπο στερημένο από κάθε φυσική ικανότητα και δυνατότητα, ενταγμένο σε μια –κατ’ επίφαση ζωτικής σημασίας– αλλότρια γραμμή παραγωγής-κατανάλωσης που τον απονεκρώνει.
Μήπως λοιπόν, η μείωση των αδειών, με το τρέχον καθεστώς, ανησυχεί περισσότερο αυτούς που απλά θεωρούν ότι ωφελούνται, και εκείνους που απλά θεωρούν ότι βολεύονται;
Υπάρχει κανείς που θεωρεί ότι, σε τούτη την κυνηγετική παράδοση, υπάρχει κάτι μεμπτό που πρέπει να αλλάξει;
Υπάρχει κανείς που θεωρεί ότι αυτή η κρίση που περνάει το κυνήγι (και όχι μόνο) αποτελεί και ευκαιρία διάσωσής του;
Τέλος, για να εξηγήσω και την επιλογή μου, πριν αναγκαστώ να θεωρήσω και πάλι την άδεια μου στο σύλλογό μου, θα εξαντλήσω τις δυνατότητες να αποκτήσω τα απαραίτητα για την άσκηση της θήρας και να αποφύγω το νταβατζιλίκι.