οτι ποσταρω ειναι απο ακρη σε ακρη αληθεια.
λοιπον ιστορια δευτερη.
Ένα γεγονός που σε κάποιους είχε τύχει και έλεγα πως αυτά δεν γίνονται, γελούσα και πίστευα πως σε μένα δεν θα συνέβαινε ποτέ.
Είναι αρχές Νοεμβρίου, 2012 και η πληροφορία για φασσες στην περιοχή της μικρομηλιας (δράμα) είναι στα σχέδια μας. Ο δρόμος από την έδρα μας είναι περίπου 2 ώρες.
3 άτομα παρέα και το ραντεβού μας είναι σε ένα κεντρικό σημείο της καβάλας. Η σειρά μου να βάλω το αμάξι μου, και στην πρωινή συνάντηση στης 04.30 της παρέας αποφασίζουμε να πάμε με άλλου το αμάξι. Βιαστικά βιαστικά παίρνω τα πράγματα μου. Σακίδιο, θερμό του καφέ, σάντουιτς καρεκλάκια και όλα τα σχετικά και ξεκινάμε.
Ξεκινάμε, περνάμε την δράμα, Νευροκόπι, ποταμούς και μπαίνουμε στην μικρομηλια.
Μόλις περάσουμε το χωριό, αρχίζουμε την ανάβαση στα δύσκολα μέρη. Στην διάρκεια της ανεβασιάς, εγώ κάθομαι στο πίσω κάθισμα. Κάποια στιγμή και ενώ κοιτώ έξω από το τζάμι, το μάτι μου πέφτει στο δίπλα κάθισμα. Μετρώ τα όπλα και τα βγάζω 2.
Αμάν? Παιδιά κάποιος ξέχασε το όπλο του. Τα όπλα είναι 2. Και τελικά το δικό κου έλειπε.
Πάμε στο μέρος και στης 07.45 αρχίζει το πάρτη. 3000 πουλιά περίπου στην τροφή.
Παίζουν όλη σχεδόν την μέρα. Μέχρι της 12.00. κόβουν και ξανά στης 14.30 πάλι.
Εγώ σε πλήρη αποσύνθεση.
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ πως έπινα τον καφέ μου κάτω από μια βελανιδιά με καμία 600ρια φασσες πάνω από το κεφάλι μου και εγώ να της κοιτώ ανήμπορος να αντιδράσω.
Και να ακούω και τους άλλους να έχουν φαγοπότι στο πάρτη όλη μέρα.
Εύχομαι να μην συμβεί ποτέ σε κανέναν, έτσι όπως έλεγα πως δεν θα συνέβαινε και σε μένα ποτέ όταν το άκουγα και εγώ από κάποιους που τους είχε τύχει.
της δυο αυτες ιστοριες της εχω ξανα γραψει. ειναι απο αυτες που οσο και να θες δεν θες, δεν ξεχνιουντε.