Θα ξεκινήσω εγώ αναφέροντας μιας δικής μου περίπτωσης , και μιας κουταβας.
Ένα σκυλάκι που την πρώτη φορά την έβγαλα για βόλτα σένα χωραφάκι όταν ήταν 4 μηνών. Τότε είδα μια σκυλίτσα από 4-5μηνων την διάθεση να ανοίξει, να φύγει, να πάρει τόπο. ενθουσιαστικά. λαθος μου. Φυσικά ήταν η νοοτροπία της. Καθώς μεγάλωνε, το σκυλάκι το τάιζε ο πατέρας μου. Η επαφές μαζί τους λίγες. Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα του κυνηγιού και έβγαλα το ζώο στον κυνηγότοπο, άρχισε να τρώει τον τόπο. καμία επαφή μαζί μου. έτρεχε για να τρέχει. Χανόταν στην κυριολεξία. Πρόβλημα σημαντικό. κυνηγετική μανία είχε μιας και προγκούσε και κυνηγούσε ότι πετούσε. 2 χρονών πλέον το σκυλί όργωνε του βουνό αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Άρχισα να περνάω χρόνο μαζί της αν και η συμπεριφορά της με είχε εκνευρίσει και κουράσει. Και τα πράγματα σε μικρό βαθμό από θέμα αποστάσεως έρευνας λίγο άλλαξε. Αλλά φερμα μηδέν. υπομονή στην υπομονή και εξόδους στης εξόδους, τελικά μια μέρα ξαφνικά συναινεί στον μεγάλο σκύλο. Με ορατότητα σηκώνετε μια μπεκάτσα, την τουφεκαω την παίρνω, και από τότε έγινε άλλο σκυλί. Έφτασε φυσικά 3 χρονών. Αν σήμερα μου έλεγες τι θα άλλαζα, θα πω το εξής. Θα περνούσα περισσότερο χρόνο μαζί της, και θα της επέβαλα περισσότερη υπακοή από μικρότερη ηλικία. Την σκυλα την έχασα από λεϊσμανίαση 4 χρονών. κρίμα. είχε γίνει όμως για ένα χρόνο ένα περίφημο κυνηγόσκυλο με μελλοντική εξέλιξη.
Και ενα συμπέρασμα το οποίο όμως αποφέρει ρίσκο. Και θα το γράψω μια άλλη μέρα. Ένα σκυλάκι που από μικρό είναι αρκετά ανοιχτό και ανεξέλεγκτο, της περισσότερες φορές όταν μεγαλώσει, θα δημιουργεί προβλήματα επάνω στο κυνήγι.