Εαν υπάρχει έστω και μια φορά σε κυνηγετική έξοδο σου που να μην αντιληφθείς τουφεκαλευρηδες και ανθρώπους έτοιμους να ικανοποιήσουν τα οποία ένστικτα τους βγαίνουν εκείνη την στιγμή πάνω στο θήραμα?
Δεν την καταλαβαίνω την ερώτηση, συγνώμη.
Πάντως αν εννοείς έτσι όπως εννοώ εγώ τον "τουφεκαλευρη", αυτό που έχω δει είναι ότι το θήραμα δεν κινδυνεύει καθόλου από αυτόν.
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Πέρσι προς το τέλος των μπασιματων της τσίχλας βρεθήκαμε σε έναν γνωστό τόπο, ελπίζοντας ότι και μπάσιμο να μην κάνει, θα έχει κρατήσει κάποια πουλιά από τις προηγούμενες μέρες. Όντως κάπως έτσι έγινε. Μετά το πρωινό ανεμισμα των πουλιών και παρατηρώντας τις πορείες τους, είδα ότι υπήρχε μια συνεχή ροή πουλιών πολύ ψηλά από μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Το έκοψα λοιπόν προς τα εκεί για να δω από που έρχονται τα πουλιά, και αν έχει κόσμο και πόσο. Κάποια στιγμή διαπίστωσα όσο περπάταγα ότι τα πουλιά βγαίνουν από έναν ορεινό όγκο και δεν έρχονται τυχαία στον κάμπο αλλά τραβάνε πάνω από έναν ξηροπόταμο. Τα περισσότερα πέρναγαν από δεξιά του ξηροποταμου από όπου άκουγα και τουφεκιές αλλά πέρναγαν και αρκετά αριστερά. Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω αν είχε κόσμο και από τις δύο πλευρές και πλησίασα ανεβαίνοντας μέσα στο "ποτάμι". Κάποια στιγμή βλέπω δύο παιδιά δεξιά να κάθονται μαζί, ανέβηκα από την αριστερή μεριά και είδα ότι δεν υπήρχε κανένας. Ήταν πολύ βολικό μέρος γιατί μπροστά είχε κάλυψη από βλάστηση και πίσω καθαρό. Έκατσα και γω εκεί και παρατήρησα κάτι που πραγματικά δεν το περίμενα. Κάθε τρία-τέσσερα πουλιά που θα πέρναγαν από τα παιδιά δεξιά, θα πέρναγε ένα από μένα. Τα πουλιά πέρναγαν ακατεβατα από 40-50 μέτρα. Βίδωσα το full kicks και έβγαλα από το γιλέκο σκοπευτικά 28γρ νούμερο 8.
Λοιπόν φίλε μου, απαλαγμένος από το άγχος να βρίσκω τα πουλιά, επειδή πίσω μου είχα μια απέραντη ίσια και καθαρή έκταση, τουφεκαγα καλά βαζοντας την προσοχη μου μονο στην σκοπευση και οχι σε αλλους παραγοντες , το αποτελεσμα ηταν οτι δεν πέρασε καμία. Όλες σκοτωμένες ακαριαία και πέφτανε ανάποδα ξερές.
Αυτό όμως που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν τα δύο ευγενεστατα κατά τα άλλα παιδιά που καθοντουσαν δεξιά μου. Κάθε πουλί που πέρναγε του έριχναν 6 τουφεκιές. Πρέπει να έριξαν μαζί και οι δύο το λιγότερο 5 κουτιά φυσίγγια. Έπεσε μία τσίχλα και αυτή με σπασμένο το φτερό. Καμία άλλη. Τα πρατηρουσα τα πουλιά μέχρι να χαθούν στον ορίζοντα. Τραυματισμένο ούτε ένα. Αυτό που πραγματικά μου έκανε εντύπωση ήταν η επιμονή. Ασταμάτητα 3 τουφεκιες ο καθένας. Ασταμάτητα όμως, χωρίς να προβληματιζει ίχνος η αστοχία. Χωρίς τον παραμικρό προβληματισμό για το αν πρέπει κάτι να κάνουν αλλιώς.
Αφού πέρασε η ώρα, ξεκίνησα να φύγω, είπαμε και δύο κουβέντες και μεταξύ άλλων άκουσα ότι.....δεν είχε πουλιά!
