Ωραίο θέμα αλλά, φοβάμαι πως είναι πια πολύ αργά.
Είμαι 48 ετών και είμαι ο νεότερος κυνηγός στο χωριό μου. Οι άλλοι δύο κυνηγοί κοντεύουν τα 60 και κανενός παιδί δεν τους ακολουθεί.
Η κοινωνία γίνεται όλο και πιο θηλυπρεπής και όλο και πιο καταναλωτική, δηλαδή, όλο και πιο οικονομικά αποδοτική (με την έννοια των Οικονομικών, όχι της Οικονομίας). Είναι σχεδόν αδύνατο να αντιστραφεί αυτή η πορεία διότι θα πρέπει να γίνει μέσω των κεντρικών μέσων διαμόρφωσης της κοινής γνώμης και συμπεριφοράς που τώρα ανήκουν σε συγκεκριμένα χέρια, κι από αυτά, το σχολείο είναι το τελευταίο σε επιρροή. Η διαπαιδαγώγηση του ατόμου και η προετοιμασία του γι’ αυτόν τον κόσμο, είναι από τις πιο λεπτές και δαπανηρές μέριμνες αυτής της κοινωνίας. Αυτό γίνεται άμεσα αντιληπτό ακόμα και με μια γρήγορη αλλά οξυδερκή ματιά στα μηνύματα με τα οποία βομβαρδίζεται καθημερινά ο άνθρωπος από τη μέρα που γεννιέται, και, βασικοί φορείς αυτών των μηνυμάτων, κυρίως εν αγνοία τους, ενεργά ή παθητικά, είναι οι ίδιοι οι γονείς.
Όμως, το κριτήριο με το οποίο θα κριθεί ποιο μήνυμα θα κυριαρχήσει, είναι [μόνο] το οικονομικό, και, στην εποχή μας, το να συλλέγεις την τροφή σου με τις δυνάμεις σου, ούτε ικανοποιεί το παραπάνω κριτήριο ούτε και του προσφέρει κάτι. Έτσι, σιγά-σιγά, τέτοιες συνήθειες, στιγματίζονται, απομονώνονται και εν τέλει αποβάλλονται, δίνοντας τη θέση τους σε άλλες, πιο επικερδείς συνήθειες και συμπεριφορές, που ικανοποιούν τους οικονομικούς δείκτες, και είναι αυτοί οι δείκτες που καθορίζουν πια, όχι μόνο τα ένστικτα, αλλά ακόμα και τη συνείδησή μας. Το ένστικτο λοιπόν της επιβίωσης σήμερα, σου υπαγορεύει να είσαι θηλυπρεπείς και καταναλωτικός, αν θες να επιβιώσεις. Όσοι διαφύγουν της διαμόρφωσης και του απαραίτητου ευνουχισμού για την προσαρμογής τους, διαστρέφοντας τα καταπιεσμένα ένστικτά τους, θα γίνουν και τα απόβλητα αυτής της κοινωνίας.
Από πέντε ετών (δεκαετία 70) ήξερα να δένω αγκίστρια και να βγάζω "σωλήνα". Μ’ έβαζε ο πατέρας μου στη φλορέτα και πηγαίναμε για ψάρεμα από τ’ απόγευμα μέχρι αργά τη νύχτα. Μαζεύαμε το δόλωμά μας, τα καβούρια μας, τα στρούδια μας ακόμη και τις "αληθινές" μας και μετά γεμίζαμε κι ένα καλάθι με μουρμούρες και τσιπούρες μέχρι να νυχτώσει για τα καλά. Αυτά που αποκομίζαμε μέσω μιας ευχάριστης και πολυδιάστατα ευεργετικής δραστηριότητας, σίγουρα έχουν μια πολύ μεγάλη αξία, η οποία όμως, ως ανεκτίμητη, δεν ικανοποιεί το σύγχρονο οικονομικό κριτήριο και γι’ αυτό χάνει την αίγλη της από τις άλλες.
Όσοι έχετε προλάβει τις παραλίες ανοργάνωτες, φαντάζομαι καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Τέλος, θα συμφωνήσω με τη άποψη πως το κυνηγετικό ένστικτο είναι φυτεμένο στο γονίδιο, όμως, όπως κάθε σπόρος, έτσι κι αυτό, θέλει το κατάλληλο περιβάλλον για να βλαστήσει, και, σήμερα, το περιβάλλον των παιδιών, κρίνεται άγονο για τέτοια είδη.