Κυνηγετικά κείμενα-άρθρα που μας αρέσουν.

Αν συμφωνεί και η διαχείριση,εδώ θα ήταν καλό να είναι συγκεντρωμένα,αξιόλογα,κυνηγετικά κείμενα,άρθρα κ.α.
Ξεκινάω, με ένα κείμενο,του Γιώργου Αποστολόπουλου,από το Δέλτα του Έβρου.

http://evrodelta.blogspot.com/2017/01/blog-post.html?m=1
 
Ο Aldo Leopold υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές,της Οικολογίας και φυσικά, ήταν και κυνηγός.
Ας παραδειγματιστούν κι ας τον μελετήσουν,οι διάφοροι φιόγκοι, των Μ.Κ.Ο.
Καλό, στη φύση,θα κάνουν.
Διαβάστε, αξίζει.
https://kynigetikes.selides.org/index.php?option=com_content&view=article&id=370&Itemid=41/
 
Ο Aldo Leopold υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές,της Οικολογίας και φυσικά, ήταν και κυνηγός.
Ας παραδειγματιστούν κι ας τον μελετήσουν,οι διάφοροι φιόγκοι, των Μ.Κ.Ο.
Καλό, στη φύση,θα κάνουν.
Διαβάστε, αξίζει.
https://kynigetikes.selides.org/index.php?option=com_content&view=article&id=370&Itemid=41/
Μπράβο Δημήτρη!

Και τα δυο τα διάβασα!
Έτσι είναι...
Να βάλεις και αλλά όταν είχες!

Φιλικότατα,

Γιάννης
 
Αν συμφωνεί και η διαχείριση,εδώ θα ήταν καλό να είναι συγκεντρωμένα,αξιόλογα,κυνηγετικά κείμενα,άρθρα κ.α.
Ξεκινάω, με ένα κείμενο,του Γιώργου Αποστολόπουλου,από το Δέλτα του Έβρου.

http://evrodelta.blogspot.com/2017/01/blog-post.html?m=1
Ωραίο θέμα. Δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Θα βάλω ότι έχω.
 
Ένας, από τους αρθρογράφους που εκτιμώ,είναι ο Δημήτρης Στριλάκος.
Δυνατή πένα.

Το Σχιστό μετατρέπεται σε σκουπιδότοπο​

Γελάω. Πικρά μεν, αλλά γελάω.

Αργά τη νύχτα και στα κρυφά, πέρασαν οι υπουργοί την τροπολογία που μετατρέπει το Σχιστό… σε σκουπιδότοπο!

– «Έλα μωρέ, βουνό είναι το Σχιστό;», σκέφτηκαν οι αρμόδιοι υπουργοί. Και κάπως έτσι αποφασίστηκε στις βουνοπλαγιές του να φτιαχτεί η μονάδα που θα επεξεργάζεται… 320.000 τόνους σκουπιδιών της υπόλοιπης Αττικής.

– «Γιατί πάλι χωματερές, χαβούζες και εργοστάσια απορριμμάτων στο πολύπαθο Σχιστό;», ίσως αναρωτηθεί κάποιος….

Παιδιά, μην ακούω… αφελείς μαλακίες! Είμαι σε ηλικία που δεν τις αντέχω.

Στο Σχιστό «ακουμπάνε» το Πέραμα, η Δραπετσώνα, το Κερατσίνι, η Νίκαια, ο Κορυδαλλός. Είναι η… πίσω, η κρυμμένη αυλή της Αττικής.

Εκεί ζούνε οικογένειες που κάποτε εξωραίσανε τη φτώχεια τους με τραγούδια, με πικρούς στίχους, με αυτά τα ρεμπέτικα που κλαίνε ακόμα, από κάπου μακριά…
Χορεύανε ωραία το ζειμπέκικο οι βασανισμένοι άνθρωποι σε αυτές τις γειτονιές. Γιατί και το ζειμπέκικο «η σωματική έκφραση της ήττας είναι. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το δεν τα βγάζω πέρα. Το κακό που βλέπεις να έρχεται», όπως γράφει ο Χαριτόπουλος.

Κάποια στιγμή νομίσαμε ότι αυτό το «κάθε πέτρα και καυμός», ήταν παρελθόν. Ότι «στη Δραπετσώνα δεν έχουμε ζωή», ήταν μόνο στίχος τραγουδιού. Αλλά δεν ήταν…

Και, δηλαδή, που θέλατε να πάνε τα σκουπίδια της Αττικής; Στον Υμηττό ή στο Πεντελικό; Κάτω από τον Υμηττό είναι ο Χολαργός, ο Παπάγος, η Αγία Παρασκευή και οι εστέτ της Βουλιαγμένης. Και κάτω από το Πεντελικό, ρωτήσατε πόσο… έχει το τετραγωνικό στην Πεντέλη;

Γι’ αυτό και έρχονται στο Σχιστό προς «επεξεργασία» οι 350.000 τόνοι σκουπιδιών της Αττικής, μάγκες μου. Είναι γραμμένο κάπου στο DNA του τόπου, ότι αξίζει μόνο για πικρά τραγούδια. Και ότι το βουνό του είναι «δευτεράντζα»…

– Το ίδιο έγινε από το 1950 έως το 1991, με τη χαβούζα στο ίδιο βουνό…
– Το ίδιο γίνεται από το 1992 ΕΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, με τον σταθμό μεταφόρτωσης απορριμμάτων στο Σχιστό, όπου συγκεντρώνονται τα σκουπίδια 18 δήμων πριν μεταφερθούν στη Φυλή.
– Το ίδιο γινόταν από το 1979 έως το 1999, όταν τεράστιες ποσότητες φωσφογύψου με αυξημένη ποσότητα φυσικής ραδιενέργειας μεταφέρονταν από το εργοστάσιο Λιπασμάτων Δραπετσώνας, για να ριχτούν ανεξέλεγκτα στο ίδιο βουνό.

Είναι προφανές ότι μας έχουν για… «λεβεντομαλάκες», όλους εμάς της «πίσω αυλής»!

Και αυτή η «θεώρηση» ξεκίνησε από παλιά. Από τότε που Μανιάτες, Κρητικοί, νησιώτες, Μικρασιάτες και Πόντιοι πρόσφυγες, άρχισαν να στεγάζουν τα μικρά τους όνειρα σε παράγκες από τσίγκο και ελενίτ.

Εγώ βλέπω και δύο πράγματα ακόμα:

– Πρώτον, βλέπω χρήμα! Τα μεγάλα έργα διαχείρισης απορριμμάτων, συσπειρώνουν μεγάλους βιομηχανικούς ομίλους της χώρας, με εξειδικευμένες εταιρείες του κλάδου.
Η Μυτιληναίος, η Motor Oil της οικογένειας Βαρδινογιάννη, η ΤΕΡΝΑ Ενεργειακή του ομίλου Περιστέρη, η Ηλέκτωρ της ολλανδικής Reggeborgh Invest και των εφοπλιστών Μπάκου – Καϋμενάκη, η Ιντρακάτ συμφερόντων Κόκκαλη – Κούτρα, η Αβαξ της οικογένειας Ιωάννου, είναι από τις εταιρείες που ενδιαφέρονται για τα σκουπίδια στο Σχιστό.

Και το δεύτερο που βλέπω είναι πιο… προσωπικό, πιο δικό μου:

Βλέπω ένα βουνό που χάνεται και δεν μου αρέσει καθόλου…

Γράφω σήμερα για το Σχιστό, σαν φόρο τιμής σε παιδικά χρόνια που ποτέ δεν θα ξανάρθουν, σαν φόρο τιμής στις ψευδαισθήσεις ελευθερίας που ακόμα μπορούν να χαρίσουν οι πλαγιές του, σαν φόρο τιμής στις τόσες και τόσες φορές που έχω ανέβει εκεί με τα σκυλιά μου…

Γράφω για το Σχιστό, γιατί εκεί καταφεύγω όταν θέλω να μείνω λίγο μόνος μου.

Και γράφω, γιατί είμαι πολύ θυμωμένος…

του Δημήτρη Στριλάκου
 
Το κείμενο, είναι μεταφρασμένο, από τα Αγγλικά και το αντέγραψα,από τις "Κυνηγετικές Σελίδες."

Η τελευταία φέρμα

Smokey


... Αμυδρά ο σκύλος συνειδητοποίησε πως βρισκόταν στο μέρος με τις πιό ευτυχισμένες αναμνήσεις του. Εδώ είχε περάσει τους Οκτώβριους της ζωής του. Όντας ακόμα κουταβάκι με ψηλόλιγνα και άγαρμπα πόδια και φακιδιασμένη μουσούδα, φέρμαρε το πρώτο πουλί για Αυτόν. Και έμαθε το σκοπό της ζωής του-να ανακαλύπτει τα πουλιά του δάσους που κουβαλούσαν τον ήχο της βροντής στα φτερά τους, να τα φερμάρει για Αυτόν, και να επαναφέρει το χτυπημένο θήραμα για να απολαύσει τη θερμή επιδοκιμασία Του και το χάιδεμα από το χέρι Του στο κεφάλι του.

Έτσι μεγάλωσαν μαζί κάνοντας αυτά που και οι δυό λάτρευαν. Όλο το νόημα της ύπαρξης συμπυκνωνόταν σε μια λαμπρή φθινοπωρινή ημέρα, περίπατο στο δάσος, τον κτύπο των φτερών, τη μυρουδιά της μπαρούτης, και σε ένα μοιρασμένο σάντουιτς από την τσέπη του παλιού κυνηγετικού τζάκετ.

Ο σκύλος προχώρησε αθόρυβα ανάμεσα στο χρυσαφένιο φθινοπωρινό δάσος. Το βήμα του επιβραδύνθηκε, και έμοιαζε σαστισμένος καθώς κοίταζε αόριστα τριγύρω του. Σκόνταψε αρκετές φορές, ανασαλεύοντας τα φύλλα του δάσους κάτω από τα πόδια του.

Ξαφνικά του ήρθε, σαν τον κρυστάλλινο ήχο μιας νότας, σαν κρύο νερό στη ραχοκοκκαλιά του, η πιό θαυμάσια οσμή του κόσμου. Σιγά, ανεπαίσθητα, έστρεψε το κεφάλι του, με τη μύτη του να το οδηγεί στην κατεύθυνση του πουλιού. Το ένα από τα μπροστινά του πόδια έμεινε στον αέρα ακίνητο. Έσκυψε ελαφρά μπροστά, τα πίσω πόδια ανοιχτά και η φουντωτή ουρά του ορθομένη.

Και ήταν εκεί -τα πουλιά! Ένα ζευγάρι πίσω από μια μικρή συστάδα θάμνων. Τα μάτια τους συναντήθηκαν, του σκύλου και των πουλιών. Και ήταν κι Αυτός εκεί. Ο γέρικος σκύλος ένιωθε την παρουσία Του ακριβώς πίσω του, κι έτσι έμεινε ακίνητος.

Απ΄τις άκρες του στόματός του έτρεξε σάλιο. Γύρισε τα μάτια του για να δεί αν Αυτός ερχόταν ή περίμενε. Ήξερε πως αυτή τη φέρμα μπορούσε να την κρατήσει για πάντα, αλλά αισθανόταν την κούραση να τον βαραίνει τραβόντας τον κάτω.Με ένα βαθύ αναστεναγμό, ο γερο σκύλος βυθίστηκε στο έδαφος, η ουρά του τεντωμένη ευθεία και το κεφάλι του ακουμπισμένο στο έδαφος, αλλά ακόμη φερμαρισμένο στα ανήσυχα πουλιά.

Για μια ατέλειωτη στιγμή, επικράτησε απόλυτη ησυχία στο δάσος, δεν κελαϊδησε πουλί, δε φύσηξε αέρας ούτε φύλλο δεν ακούστηκε. Υπήρχαν μόνο οι ηλιαχτίδες που διαπερνόντας τα δένδρα φώτιζαν τα χρυσαφένια φθινοπωρινά φύλλα και την άσπρη, μαύρη και χρυσή μορφή που κείτονταν πάνω τους. Ένα μεγάλο πλατανόφυλλο, φλεβιασμένο και καφετί σαν ανδρικό χέρι, ξεκόλησε απ το δένδρο. Αιωρήθηκε σιγά, στριφογυρίζοντας, ώσπου ήρθε και κάθησε στο κεφάλι του σκύλου. Το γέρικο σκυλί έκλεισε τα μάτια του, καθώς αισθάνθηκε ξανά το πιό απαλό άγγιγμα του κόσμου.
 
Το κείμενο,το αντέγραψα, από τη σελίδα του Γιώργου Πέππα.

Ο σκύλος του βουνού με τα μάτια του Giacomo Giorgi.

Ονομάζομαι Giacomo Giorgi , «σειρά» του 1950 και πρώτη άδεια κυνηγίου το 1968, πάντα και αποκλειστικά για κυνήγι στο βουνό με σκύλο δείκτη , οι συνκυνηγοί μου του φτερού …
Κυνηγάω εκεί πάνω περίπου σαράντα πέντε χρόνια , και για το κυνήγι στο βουνό έχω χρησιμοποιήσει διάφορες φυλές δεικτών , από ημίαιμα μέχρι Bracco Poiinter (πολύ διαδομένο μέχρι το 60), από αγγλικό Pointer , στο Breton και στο Bracco Tedesco .
Το πρώτο μου αγγλικο Setter το πήρα από τον Cav. Isaia Bramani senior ( η εξαιρετική εκτροφή Del Brembo) το 1974.
Ηταν ένα όμορφο λευκό πορτοκαλί σέττερ το οποίο στην κυνηγετική του πορεία αναδείχτηκε ένας εξαιρετικός βουνίσιος κυνηγός ορεινών και λευκών περδίκων.
Mπεκατσότοπος
Mπεκατσότοπος
Αυτό το πρώτο μου σεττερ με έκανε να «αρρωστήσω» γι αυτή την φυλή , μαγεμένος λοιπόν από αυτό τον σκύλο άρχισα να συγκεντρώνω πληροφορίες γι αυτή την φυλή , διαβάζοντας ότι υπήρχε διαθέσιμο γι αυτή., από τους Felice Delfino , τον δάσκαλο Giancarlo Mancini .
Ακολουθησαν και άλλα σεττερ Del Brembo , όπως και από άλλες σπουδαίες εκτροφές σ αυτά τα υπέροχα χρόνια . έτσι σιγά σιγά , άρχισα να ενδιαφέρομαι και για την αγωνιστική κυνοφιλία , συμμετέχοντας για πρώτη φορά στην Val Brembana στο Foppolo (BG) και στα κοντινά μέρη του Abruzzio , del Velino , della Maiela επιτυγχάνοντας πολύ καλά αποτελέσματα .
Στο μεταξύ αποφάσισα να κάνω κάποια γέννα , ετσι το 1982 παίρνω από την ENCI/FCI την επωνυμία “Di Grocedomini” και ξεκινώ τη εκτροφή των σεττερ μου .
Αυτό το μεγάλο σκυλί , αυθεντικός λόρδος με μεταξένιο τρίχωμα , είναι για μένα ο καλύτερος σκύλος κυνηγίου στις φυλές τν δεικτών.
Μεγάλη εξυπνάδα , η οποία ακολουθείται από μεγάλα κυνηγετικά ένστικτα ,το καταξιώνουν σαν ιδανικό κυνηγόσκυλο που μπορεί να ανταποκριθεί εξαιρετικά σε όλα τα είδη κυνηγίου που αφορούν ένα δείκτη .
Από τις άσπρες πέρδικες των πέτρινων σεληνιακών κορφών , στο χιόνι και στον πάγο ψάχνοντας τες για ολόκληρες ημέρες σε μεγάλα υψόμετρα , κατόπιν στα αλπικά , στα διάσελα και τις σάρες ψάχνοντας τις ορεινές πέρδικες από το πρωί μέχρι το βράδυ και στις πλαγιές των Άλπειων με τα δύσβατα πυκνά όπου περιδιαβαίνει ο μαύρος διάβολος ο gallo forcello.
Αλλα και στις μπεκάτσες είναι εξαιρετικός , ξεδιπλώνοντας φανταστικές κυνηγετικές αρετές στην προσπάθεια του να σερβίρει στον κυνηγό αυτό το θαυμαστό μεταναστευτικό πουλί των δασών.
Τότε ήταν εποχές υπέροχες με κυνήγια από το πρωί μέχρι το βράδυ , μέσα σε ψηλό χιόνι και πάγο για να καταφέρουμε κάποια στιγμή να πάμε σην φέρμα και να ρίξουμε μια τουφεκιά σε μία άσπρη πέρδικα (taina).
Μέρες και πράξεις αξέχαστες με υπέροχα σέττερ εναντίων αξιοθαύμαστων θηραμάτων που μόνο το κυνήγι στα μεγάλα Αλπικά υψόμετρα το κάνουν δυνατόν …
Πόσες νύχτες πέρασαν σε ξαγρύπνια στην καλύβα , αληθινά πολλές , δίπλα στις λευκές πέρδικες…
Τρελό ίσως , μα ήταν μία πανέμορφη νιότη , γεμάτη αρχές , υγεία και χαρά , χωρίς ναρκωτικά , ποτά και ξενύχτα σε μπαρ .
Αυτό ήταν τότε ο κόσμος μου , ο κόσμος του κυνηγιού μου και των σέττερ μου του βουνού.
Ω τι αναμνήσεις , όταν δούλευα τη βάρδια των 22,00 μμ μέχρι τι 6,00 πμ, μόλις έφθανα στο σπίτι , ετοιμαζόμουν και δρόμο με το τουφέκι μου και τα σκυλιά , για τις άσπρες κορφές , με τον πάγο ,την βροχή , τον αέρα και μερικές φορές το απόλυτο κρύο, αφού τότε δεν υπήρχαν coratex , il Pile και όλα τα σημερινά σύγχρονα κυνηγετικά είδη …
Αλλα τίποτε δεν μπορούσε να σταματήσει το πάθος που με έκαιγε για αυτά τα μέρη και γι αυτά τα κυνήγια , χωρίς μεν και αλλά , χωρίς βίντεο μόνο με κάποιες λίγες φωτογραφίες που με τον καιρό έχουν χάσει τα χρώματα τους.
Οι σπουδαίες παράμετροι για μένα που πάντα έχω χρησιμοποιήσει και ακόμη σήμερα ακολουθώ για να επιλέξω τα σκυλιά μου , είναι η αγάπη και τα εξαιρετικά κυνηγετικά ένστικτα των θηλυκών για κυνήγι .και το αν κυνηγούσαν με πάθος και εξυπνάδα .
Αν δεν είχαν τα παραπάνω στοιχεία καμία γέννα δεν γινόταν .
Καμία φορά μου άρεσε να επιλέγω και κάποιες στυλίστες μόνο όμως αν είχαν πάθος για το κυνήγι .
Στο στυλ θα έδινα βάσει όταν θα κατάφερνα να εδραιώσω στα σέττερ μου τα παραπάνω απαραίτητα κυνηγετικά χαρακτηριστικά .
Στυλίστες με μεγάλες γενετικές γραμμές είναι γεμάτη η Ιταλία , και πολλοί υπάρχουν σε χέρια αφανών εξαιρετικών κυνηγών .
Τι να το κάνεις στο βουνό έναν μεγάλο στυλίστα όταν δεν μπορεί να βρει το θήραμα, τρέχει όμορφα απ εδώ , τρέχει όμορφα απ εκεί , αλλα …
Στο βουνό μ ε το στυλ μόνο δεν πάς , εξ άλλου εκεί πάνω δεν διαρκεί πολύ …
Με αυτό δεν θέλω να παρεξηγηθώ , δεν εννοώ ότι τα σέττερ με στυλ δεν μου αρέσουν , ούτε ότι δεν είναι χρήσιμα , αυτό το διαβεβαιώνω .
Εξ άλλου και το μάτι θέλει να χαρεί και το στάνταρτ της φυλής πρέπει να υπάρχει , αλλιώς της εκτροφή και τι επιλογή θα υπήρχε ?
Το μεγάλο μου όνειρο είναι το σέττερ του βουνού , μα τώρα το θέλω και στυλίστα ,με πλαστική κίνηση , καλπασμό και έκφραση και φέρμα αγαλματένια κλπ κλπ
Ονειρο πολύ δύσκολο να το πετύχεις , που χανόταν κάποιες φορές όταν κάποια σέττερ πανω στο βουνό δεν κατάφερναν να λειτουργήσουν όπως θα ήθελα εγώ , όταν μετά από κάποιες ώρες κυνηγίου παραδίνονταν , οπότε δεν ικανοποιούσαν τις δικές μου παραμέτρους και θέλω για το κυνήγι στο βουνό .
Στα χρόνια που πέρασαν είχα χρησιμοποιήσει μεγάλους πρωταθλητές εργασίας , ενώ τώρα προτιμώ να ψάξω μεταξύ αξιόλογων κυνηγετικών σκύλων πάντα με καλές γραμμές αίματος και αν είναι δυνατόν κοντινές στις δικές μου μα πάντα με το πανεύμα του “casadur” .
Τελευταία δεν κάνω γέννες με σκυλιά αγώνων που παρουσιάζονται σε συγκεκριμένα μέρη με συγκεκριμένο χρόνο και όχι σε άγριο θήραμα κλπ
Σε αυτά τα τριάντα χρόνια κυνοφιλίας –κυνοτεχνίας είχα-έχω διάφορα σεττερ με εξαιρετικές κυνηγετικές ικανότητες για το κυνήγι βουνού σε μεγάλα ύψη αλλά και για την Μεγάλη έρευνα .
Εχω παράγει αρκετούς πρωταθλητές εργασίας και αρκετούς πρωταθλητές αναπαραγωγής και το τελευταίο λουλούδι μου είναι η Ch. Eva di Crocedomini που το 2011 νίκησε στον αγώνα βουνού Saladini Pilastri που με γέμισε ευχαρίστηση .
Πάντως μέχρι τώρα το τέλειο σεττερ «ambito» δεν έχω κατορθώσει να το παράγω και το όνειρο συνεχιζεται….
Θα το ήθελα πανέξυπνο , στυλίστα , δυνατό και γρήγορο , με σπουδαία μορφολογική κατασκευή , ανθρωπόφιλο , συνεργάσιμο , μεγάλο οδηγό , το ίδιο μεγάλο αναπαραγωγό , με πολύ μεγάλο βάθος (fondo) .
Επειδή σήμερα πρέπει το σέττερ να είναι πολύπλευρα άξιο , μία μέρα στις λευκές , άλλη μέρα στις ορεινές και μετα στην μπεκάτσια …
Τώρα πιά με την δημιουργία του πάρκου Adamello τα πιο όμορφα νου μέρη για τις λευκές και τις ορεινές πέρδικες έκλεισαν .
Μ τα σημερινά σχέδια κυνηγίου , κυνηγάς ναι και όχι , 5-7 μέρες αυτά τα θηράματα και μετά πάμε για μπεκάτσες μέχρι το τέλος της κυνηγετικής περιόδου.
Μέχρι που θα τα καταφέρνω να κρατώ κάτω από κοντρόλ τις λίγες θηλυκές που έχω στην ιδιοκτησία μου και μπορώ να ανεβαίνω στα βουνά μου κυνηγώντας και εκπαιδεύοντας , θα άνω κάποιες γέννες. Όταν δεν θα μπορώ θα κρεμάσω τα παπούτσια μου …
Βγάζω φωτογραφίες , τις δημοσιεύω , τις κοιτάω και ακόμη συγκινούμαι πάρα πολύ !
Ονειρεύομαι τα υπέροχα βουνά μου , τώρα κλειστά για το κυνήγι και είμαι υπερήφανος για τα πολλά χρόνια που πέρασα ευτυχισμένα πάνω τους , μαζί με τα σεττερ μου , κάποια Domini και κάποια Crush . Crocedomini είναι μια λέξη παντοδύναμη , απόκρυφος όρος για μένα …
Μετά από 38 χρόνια σκληρής δουλειάς τώρα είμαι συνταξιούχος , οπότε η διαφήμιση δεν μου χρειάζεται και τα λίγα σκυλιά που κατά καιρούς εκτρέφω τα δίνω όλα με προεπιλογή .
Πάνω στα ψηλά βουνά όλοι είμαστε ίδιοι χωρίς διακρίσεις Doot , Av , Onn , εκεί τα πνευμόνια ανοίγουν , η καδιά χτυπά από ευτυχία και το μυαλό ξεχνάει ότι κακό φέραμε μαζί μας εκεί πάνω η φιλία είναι που μετράει …
Τα λέμε
Giacomo Giorgi

Διαμόρφωση Γιώργος Πέππας
1
 
Το είχα διαβάσει παλαιότερα στο ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ...
Άρθρο συναισθηματικά φορτισμένο...
Το' χει η γραφή του κ. Στριλάκου...ειναι κάτι που μου άρεσει...

Ειδικά όσοι ανδρωθήκαμε κυνηγετικά δίπλα σε πατεράδες που έχουν φύγει για άλλα κυνηγοτόπια...αυτό το "Δεν τα κάναμε ποτέ μαζί, όλα εκείνα που σχεδιάζαμε τότε" πάντα θα βασάνιζει το μυαλό και θα τρυπάει την καρδιά...
 
Κάτι που έγραψα,με αφορμή,τη φωτιά στον Έβρο.

"Έβρος"

Έβρος.Αυτή η λέξη, τον στοίχειωνε, από παιδί ακόμη.
-Δημήτρη,γύρισε ο θείος απ'τον Έβρο.Πάμε να τον δούμε.
Πεταγόταν ολόρθος κι έτρεχε στο αμάξι.Αυτή τη στιγμή, τη λαχταρούσε όσο τίποτα.
Περίμενε να ακούσει και να ρουφήξει κάθε λέξη, από τις κυνηγετικές ιστορίες του μπάρμπα του.
Ιστορίες για παπιά που σκέπαζαν τον ουρανό,μπεκάτσες,τρυγόνια,ορτύκια.
Κυνηγούς που χάθηκαν και τους βρήκαν παγωμένους μετά από μέρες, στον ποταμό.
Στο παιδικό του μυαλό,φάνταζε τόπος, βγαλμένος από παραμύθι.

Ο Θείος, τον περίμενε πάντα χαμογελαστός ,συντροφιά μ'ένα Ιρλανδικό κόκκινο Σέττερ ,άλλοτε, γεμίζοντας φυσίγγια,άλλοτε, μαγειρεύοντας κάποιο κυνήγι.
Στο δωμάτιο με το τζάκι,τριγύρω κυνηγετικοί πίνακες, με σκύλους,όπλα και θηράματα.
Τι άλλο, να ζητήσει,ο μικρός...

Τον έπαιρνε κοντά και του μάθαινε τα φυσίγγια για κάθε θήραμα,τα σημάδια του καιρού.
Γελούσε τρανταχτά, ικανοποιημένος, με τις απορίες του πιτσιρικά.
-Μήτσακα (έτσι τον έλεγε)μόλις κλείσεις τα δεκαοχτώ και βγάλεις άδεια, αυτό είναι δικό σου.
Ένα σούπερ ποζέ Miroku δισκάνδαλο. Γιαπωνέζικο.
Ήταν,το αγαπημένο του τουφέκι.
Ανυπομονούσε, πότε θα ερχόταν η στιγμή να το κρατήσει στα χέρια του,να κυνηγήσει.
Μαζί μ'αυτά, του είχε ένα σακκίδιο,μια δερμάτινη ζώνη για φυσίγγια κι ένα καπέλο.

Δύο χρόνια πριν βγάλει την πρώτη του άδεια,ο Θείος του, αρρώστησε.
Δεν κράτησε πολύ.Σε λίγες μέρες,έφυγε.
Το όνειρο του, να κάνει το πρώτο κυνήγι, μαζί του, στον Έβρο,έσβησε.
Είχε πάρει και το πρώτο του Πόιντερ κι ήθελε, να του το κάνει έκπληξη.
Δεν πρόλαβε...Μαύρισε η ψυχή του...

Πέρασε ο καιρός,άντρεψε πια.
Έβγαλε την πρώτη του άδεια.Ήρθε η ώρα να κυνηγήσει, στον παραμυθένιο τόπο,των παιδικών του ονείρων.
Τα κανόνισε όλα,το Νοέμβριο, θα ανέβαινε πάνω,με έναν ντόπιο, φίλο του Θείου του.
Ένα κυνήγι, στη μνήμη του, έλεγε.

Τα κακά μαντάτα,δεν άργησαν να φτάσουν.
Το τηλέφωνο χτύπησε, ήταν ο Θύμιος:
-Μήτσο,μεγάλη φωτιά, καίει τα πάντα.
Πάγωσε.Το "φανταστικό" του μέρος, καιγόταν.
Τα μπεκατσοτόπια,που του είχε μαρτυρήσει ο Θείος του, κάηκαν,χάθηκαν πια...
Μια ελπίδα έμεινε,να κυνηγήσει παπιά, στο Δέλτα.
Η απόφαση βγήκε:Ολική απαγόρευση κυνηγίου, στον Έβρο.
Το όνειρο έσβησε, μαζί με το χαμόγελο, κάτω από το παχύ μουστάκι,του Θείου του...
 
Last edited:
Το είχα διαβάσει παλαιότερα στο ΕΘΝΟΣ-ΚΥΝΗΓΙ...
Άρθρο συναισθηματικά φορτισμένο...
Το' χει η γραφή του κ. Στριλάκου...ειναι κάτι που μου άρεσει...

Ειδικά όσοι ανδρωθήκαμε κυνηγετικά δίπλα σε πατεράδες που έχουν φύγει για άλλα κυνηγοτόπια...αυτό το "Δεν τα κάναμε ποτέ μαζί, όλα εκείνα που σχεδιάζαμε τότε" πάντα θα βασάνιζει το μυαλό και θα τρυπάει την καρδιά...
Εξαιρετικός ο Στριλακος, ταυτιζομουν με όλα σχεδόν που διάβαζα από αυτόν, τέτοιοι αρθρογράφοι σε κάνουν να αγοράζεις ένα έντυπο ανελλιπώς ακόμα και όταν το υπόλοιπο περιεχόμενο σου είναι αδιάφορο.
 
Back
Top