Ζήσαμε άλλη μια όμορφη έναρξη του κυνηγίου του λαγού.
Με τα απογευματινά σχέδια και προετοιμασίες, την ανυπομονησία που μετατρέπει το βραδινό ύπνο σε ένα συνεχές στριφογυρισμα με κοίταγμα στο ρολόι και την διαρκή έκφραση "ακόμα 12 είναι; ", με το ξύπνημα, το γρήγορο ντύσιμο, το τρέξιμο να μην πιάσουν το μέρος, τις ιστορίες από το θείο για κυνήγια και σκυλιά άλλων εποχών, το άρωμα και το θρόισμα του ελατοδασους, τα σκυλιά πίσω στο κασονι τους να γρυλλιζουν και να ανυπομονούν...
Και η ώρα έρχεται πια, τα σκυλιά ξεκουμπωνονται από τις αλυσίδες, τα τσοκανια χτυπάνε όλο και πιο δυνατά, οι πρώτες αραιές μπασες φωνές γίνονται συνεχείς ψιλές, μετά μακρόσυρτο κλαμα...
Η ασφάλεια βγαίνει από το όπλο, οι παλμοί ανεβαίνουν, και το βλέμμα σκαναρει ποτέ αριστερα και πότε δεξιά μήπως σκάσει ο αυτιάς...
Tελικα πάρα την μανιασμενη καταδίωξη των σκυλιων, ο λαγός δεν έπεσε στα κάτω, ούτε στα πάνω καρτερια, έκανε 2-3 παράλληλα πέρα δώθε στις πλεύρες και πήρε μια ευθεία και χαθηκε μαζί με τα σκυλιά... Λογικά αρσενικός μεγάλος λαγος που "εξυπηρετούσε" πολλές λαγινες της περιοχης και των γύρω βουνών και ήξερε όλα τα γύρω μερη και πως να γλιτώσει το κεφάλι του... Άξιζε να ζήσει...
Αλλά ακόμα και έτσι χορτάσαμε εικόνες, και φυσικά θα κρατήσω περισσότερο του θείου μου. Στα 77 του χρόνια συνεχίζει να κυνηγά λαγό 60 χρόνια ανελλιπώς και με την ίδια αγάπη για το θήραμα και τα σκυλιά, χωρίς να τον νοιάζει ο εξοπλισμός, τα νούμερα... Χωρίς ηλεκτρονικά, μόνο ενα περαστο σακίδιακι, καθημερινά ρούχα και παπούτσια, το όπλο στον ώμο και το νου του διαρκώς στις σκύλες, που με γλυκόλογα, σφυρίγματα και παροτρινσεις ξέρει να τις οδηγει στο λαγό... Μια εικόνα των βουνών που τείνει να εκλείψει...
