Λίγα τα κιχλοκοτσυφοκυνήγια για μένα φέτος...
Μόλις τρία 2ωρα-3ωρα μοναχικά πρωινά περπατητά το Φλεβάρη και ένα γρήγορο με το μαστροΧρήστο και τον αδερφό του, μετά από φασσοκυνηγι...
Στα 2 πρώτα, την 1η βδομάδα του μήνα, λίγα τα πουλιά και αγριεμένα...ή που θα φεύγαν μακριά ή αν τα πλησίαζες δεν πέταγαν από τα πυκνά ούτε με ντουφεκιές...
Για καρτέρι δε...ούτε λόγος, βαριόσουν τη ζωή σου, άκουγες τριγύρω πουλιά να κελαηδάνε και από τα καρτέρια περνούσε 1 κάθε μισή ώρα...
Με "πονηρό" περπάτημα και υπομονή έβαζες κάνα στο χέρι...
Η κάρπωση και τις 2 φορές...πάνω-κάτω η ίδια...
Το 3ο και τελευταίο (για μένα) κυνήγι της σεζόν ήταν τις 20/2...τελευταία μέρα του κότσυφα...
Στο ίδιο μέρος, στην ίδια διαδρομή με τα 2 προηγούμενα κυνήγια...
Λίγο τα περισσότερα πουλιά που βρήκα, λίγο ότι επέμεινα παραπάνω σε κάποια πονηρά σημεία, λίγο η τύχη...η κάρπωση ήταν καλύτερη...
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ακόμα και τις 20/2 τα πουλιά ήταν αδύνατα...καμιά σχέση με Φλεβαριάτικα κοτσύφια που είναι μες στο λίπος...
Πιθανό να έπεσα σε ντοπιάρικα, που δεν έχουν στο μυαλό τους να βάλουν λίπος για την αποδημία ή θα αργήσει φέτος η αποδημία της επιστροφή στους βόρειους τόπους φωλεοποιησης τους...