konstantinos said:
↑
Αν και είμαι 100% εκτός θέματος, προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω πως έγινε το πλαγιοκαννο το παραδοσιακοτερο όπλο...
Πάντως εγώ αγαπητοί φίλοι, που από το 1960 θυμάμαι να χαζεύω και να θαυμάζω τα όπλα των μπαρμπάδων μου στο χωριό που κατέβαινα τα καλοκαίρια, όλα ήταν πλαγιόκανα, κυρίως αμερικάνικα (φοξ, ιθακς, σμιθ κλπ) που τους τα είχαν στείλλει συγγενείς μετανάστες. Με αυτά έρριξα και τις πρώτες μου ντουφεκιές λίγα χρόνια αργότερα σε κορυδαλούς, με φυσίγγια ειδικά για μένα (μισοριξιές ή ορτυκοριξιές) που γέμιζε ο θείος μου, με αυτά κυνηγούσα στη συνέχεια πάντα στο χωριό μέχρι να γίνω 18. Τα πιο παλιά ήταν πάλι πλαγιόκανα, αλλά με κοκόρια. Μετά εμφανίστηκαν οι καραμπίνες (το 1972 που πέρασα στο Πανεπιστήμιο μου έκαναν δώρο το πρώτο μου τουφέκι, μια Remington 1100) και πολύ αργότερα τα ποζέ.
Παραμένω ακόμη λάτρης του πλαγιόκανου, παρότι κυνηγώ συνήθως με Beretta 302, ενώ έχω αποκτήσει και ένα ποζέ browning citori, με το οποίο δεν έχω κυνηγήσει ακόμη.
Να είστε καλά όλοι και συγγνώμη για τα πολλά λόγια. Οι αναμνήσεις βλέπεις
Άνοιξα μεγάλη κουβέντα και συγνώμη αν χαλάω το θέμα.
Η αντίρρηση μου είναι γιατί να είναι για το συγκεκριμένο άρθρο και γιατί να είναι κάποιο συγκεκριμένο όπλο παραδοσιακό και κάποιο άλλο όχι.
Κάποτε μάλιστα ντράπηκα. Βρέθηκα στην Ιταλία. Ενας καλός φίλος και εκτροφέας μιας γραμμής των σπάνιων Λουέλιν σέττερ, που είχα και εγώ, με ξεναγούσε στη συλλογή του. Ενα εξαιρετικό Τσέρτσιλ με ολόκληρες φωτιές και σκάλισμα λεπτό αραβούργημα, τράβηξε την προσοχή μου. Ηταν το ίδιο όπλο που πόζαρε με μια λευκή πέρδικα σε μια φωτογραφία τραβηγμένη στις σάρες των Αλπεων. -«Δεν το λυπάσαι;», τον ρώτησα. «Τέτοιο όπλο να το κυνηγάς στο βουνό;.- Ο φίλος σου θα ξαναζήσει κάποτε, για να έχει την ευκαιρία να κυνηγήσει, σε μια άλλη ζωή, με το ακριβό δίκαννο, που θα φυλάει στον οπλοβαστό, σαν κόρη οφθαλμού;, μου απάντησε. Μουγκάθηκα.
Δίκιο είχε. Κοίταξε με ανάμεικτα αισθήματα μια φωτογραφία μου από κυνήγι πέρδικας που κρατούσα την καραμπίνα. -Ωραίοι τόποι, απίθανα βουνά, μου είπε.
Βλέπω τα νιάτα σου που σε βοηθούν να ανεβαίνεις, βλέπω και σέττερ που δουλεύουν σε δύσκολους τόπους. Ομως, αυτό εδώ (και έδειξε το εργαλείο που κρατούσα), είναι ντροπή. Δεν μπορείς να κυνηγάς με σέττερ που σέρνουν μια ζωντανή ιστορία 200 χρόνων, και να κρατάς μια... νεροσωλήνα. Το χρωστάς στον εαυτό σου, στην κουλτούρα σου, στο πάθος σου, να κρατάς ένα καλό εγγλέζικο δίκαννο και να το χαίρεσαι στα βουνά, για όσο τα πόδια σου σε κρατούν να τα ανεβαίνεις. Δεν θα ξαναζήσεις για να το κάνεις. Τώρα είναι η εποχή σου, κάντο και θα έχεις μόνο καλές αναμνήσεις.
Ντράπηκα γιατί είχε δίκιο. Καθετί που κατεβάζει την ποιότητα και την αισθητική μας σε αυτά που αγαπάμε, που φθηναίνει αυτά που μας συναρπάζουν, μας στερεί τελικά από την ευχαρίστηση που αντλούμε. Γυρίζοντας αποφάσισα να το αλλάξω αυτό. Απέκτησα ένα καλό δίκαννο με ολόκληρες φωτιές και δύο ζευγάρια κάννες. Ενα καινούργιο, κοντό Τσέρτσιλ με ρίγα, και ένα ζευγάρι (το αρχικό του το εργοστασιακό), με κλασική κοίλη ρίγα. Μου πήγαινε γάντι. Και άρχισα να το απολαμβάνω στο κυνήγι, όπως τότε που ήμουν φοιτητής με το Bernardelli του πατέρα μου.
Το συγκεκριμένο άρθρο λοιπόν μου βγάζει κάτι το ελιτιστικο όπως οι γραμμές αίματος Λουελιν και το αγγλικό όπλο με τις ολόκληρες φωτιές κτλ.
Όσα πλάγια υπήρχαν τότε,(αυτά είχαν αυτά κυνηγουσαν) αλλά τόσα αυτογεμη απέκτησαν αργότερα και γιατί να μην είναι κάποιος παραδοσιακός κυνηγός αν προτιμάει τις καραμπίνες και τα ποζέ άλλωστε και η BROWNING Auto 5 έχει περάσει στο πάνθεον των κλασσικών όπλων όπως και το Β25 ,η σειρά Α300 της beretta και πάει λέγοντας.
Πάντα προσωπική μου άποψη και χωρίς ίχνος αντιπαραθεσης για να μην παρεξηγηθώ.
Προς Θεού δεν θέλω να τα ισοπεδωσω όλα και μένα μαρεσουν τα (καλά) όπλα που συνήθως έχουν το ανάλογο αντίτιμο όμως δεν νομίζω ότι κάποιος που κυνηγάει με όπλο χαμηλής η μέσης χρηματικης κατηγορίας που οι περισσότεροι με τέτοια κυνηγάμε είναι λιγότερο κυνηγός η παραδοσιακός.
.
gifs upload
