Κάτι αντίστοιχο δεν προκάλεσε την πτώση του Βυζαντίου ; Για το σήμερα δεν ανησυχώ, το πολιτικό μας κατεστημένο έχει βρει την λύση και την εφαρμόζει : μοιράζει τις ελληνοποιησεις σαν να είναι ραπιντ τεστ, αλβανοι , αραβες και πακιστανοι είναι εδώ, μην φοβάστε το μέλλον.
Το μεγαλειο τους Ελληνισμου
- Thread starter kurtzhaar
- Ημερομηνία δημιουργίας
Αυτοί ήσαν οι Έλληνες!
Ο J. de la Graviere, βασιζόμενος στη μαρτυρία Γάλλων αξιωματικών, που παρακολούθησαν ελληνο-τουρκική ναυμαχία ανατολικά της Λέσβου (29 -30 Αυγούστου 1826), μας έχει δώσει, με γλαφυρότητα, τα χαρακτηριστικά της τακτικής του ελληνικού στόλου.
Ο Α. Μιαούλης, επικεφαλής σαράντα πλοίων και δέκα πυρπολικών, συγκρούστηκε με τον τουρκικό στόλο, υπό τον Ταχήρ πασά, αποτελούμενο από δύο δίκροτα και σαράντα φρεγάτες, κορβέτες και βρίκια. Ο Υδραίος ναύαρχος είχε αποκτήσει την προσήνεμη θέση και μετά το μεσημέρι της δεύτερης ημέρας, πλησίασε τον τουρκικό στόλο.
Ο πλοίαρχος της γαλλικής φρεγάτας Dephinoise, που βρέθηκε κοντά στα συμπλεκόμενα πλοία των αντιπάλων, εντυπωσιάστηκε από την επιδεξιότητα των Ελλήνων καπετάνιων. Όπως περιγράφει: «Ήσαν (οι Έλληνες Καπετάνιοι) αληθώς θαυμάσιοι διερχόμενοι εις απόστασιν ημισείας βολής από των τηλεβόλων των Τούρκων, υφιστάμενοι ακλόνητοι το σφοδρόν εκείνο πυρ, που ηδύνατο να τους καταποντίση, εξετίναζε δε το ύδωρ πανταχόθεν περί αυτούς».
Τα ελληνικά βρίκια κρατούσαν τη θέση τους σε χαλαρό σχηματισμό και αντάλλασσαν πυρά με τον εχθρό, ενώ ευκαιριακά συγκροτούσαν ομάδες και απειλούσαν με διάσπαση την τουρκική γραμμή, παρενοχλούσαν τα εχθρικά πλοία και περικύκλωναν αυτά που απομακρύνονταν ή βραδυπορούσαν. «Ωμοίαζαν τότε με αγέλην πειναλέων κυνών», γράφει χαρακτηριστικά ο J. de la Graviere και συνεχίζει: «[…] επέστη τελικά η στιγμή καθ’ ην τα πυρπολικά εισέρχονται στον αγώνα. Σύμπας ο οθωμανικός στόλος φαίνεται καταληφθείς υπό αναφρικιάσεως. Πλοία τινά επιδίδουσιν (ποδίζουν) αυτομάτως, έτερα χαλώντα τα ιστία ανακρούουσι πρύμναν. Εν ριπή οφθαλμού, η γραμμή διεσπάσθη· εν μέσω δε της ταραχής ταύτης μία μόνη φρεγάτα εμμένει ακόμη εις την τάξιν· η ναυαρχίς του καπετάν μπέη (υπαρχηγού) χωριζομένη από των πλοίων, άτινα ώφειλον να υποστηρίξωσιν αυτήν […]. Δεκατρείς πάρωνες (ελληνικά βρίκια) επιπλεύσαντες συγχρόνως την κυκλούσιν, ενώ αυτή πυροβολεί και εκ των δύο συγχρόνως πλευρών».
Τελικά, η φρεγάτα, με τα συνεχή σφοδρά πυρά και τη βοήθεια οπλισμένης ακάτου, μπόρεσε να αποφύγει την επίθεση σπετσιώτικου πυρπολικού.
…J. DE LA GRAVIERE, Ιστορία του αγώνα των Ελλήνων, σ. 223.
Ο J. de la Graviere, βασιζόμενος στη μαρτυρία Γάλλων αξιωματικών, που παρακολούθησαν ελληνο-τουρκική ναυμαχία ανατολικά της Λέσβου (29 -30 Αυγούστου 1826), μας έχει δώσει, με γλαφυρότητα, τα χαρακτηριστικά της τακτικής του ελληνικού στόλου.
Ο Α. Μιαούλης, επικεφαλής σαράντα πλοίων και δέκα πυρπολικών, συγκρούστηκε με τον τουρκικό στόλο, υπό τον Ταχήρ πασά, αποτελούμενο από δύο δίκροτα και σαράντα φρεγάτες, κορβέτες και βρίκια. Ο Υδραίος ναύαρχος είχε αποκτήσει την προσήνεμη θέση και μετά το μεσημέρι της δεύτερης ημέρας, πλησίασε τον τουρκικό στόλο.
Ο πλοίαρχος της γαλλικής φρεγάτας Dephinoise, που βρέθηκε κοντά στα συμπλεκόμενα πλοία των αντιπάλων, εντυπωσιάστηκε από την επιδεξιότητα των Ελλήνων καπετάνιων. Όπως περιγράφει: «Ήσαν (οι Έλληνες Καπετάνιοι) αληθώς θαυμάσιοι διερχόμενοι εις απόστασιν ημισείας βολής από των τηλεβόλων των Τούρκων, υφιστάμενοι ακλόνητοι το σφοδρόν εκείνο πυρ, που ηδύνατο να τους καταποντίση, εξετίναζε δε το ύδωρ πανταχόθεν περί αυτούς».
Τα ελληνικά βρίκια κρατούσαν τη θέση τους σε χαλαρό σχηματισμό και αντάλλασσαν πυρά με τον εχθρό, ενώ ευκαιριακά συγκροτούσαν ομάδες και απειλούσαν με διάσπαση την τουρκική γραμμή, παρενοχλούσαν τα εχθρικά πλοία και περικύκλωναν αυτά που απομακρύνονταν ή βραδυπορούσαν. «Ωμοίαζαν τότε με αγέλην πειναλέων κυνών», γράφει χαρακτηριστικά ο J. de la Graviere και συνεχίζει: «[…] επέστη τελικά η στιγμή καθ’ ην τα πυρπολικά εισέρχονται στον αγώνα. Σύμπας ο οθωμανικός στόλος φαίνεται καταληφθείς υπό αναφρικιάσεως. Πλοία τινά επιδίδουσιν (ποδίζουν) αυτομάτως, έτερα χαλώντα τα ιστία ανακρούουσι πρύμναν. Εν ριπή οφθαλμού, η γραμμή διεσπάσθη· εν μέσω δε της ταραχής ταύτης μία μόνη φρεγάτα εμμένει ακόμη εις την τάξιν· η ναυαρχίς του καπετάν μπέη (υπαρχηγού) χωριζομένη από των πλοίων, άτινα ώφειλον να υποστηρίξωσιν αυτήν […]. Δεκατρείς πάρωνες (ελληνικά βρίκια) επιπλεύσαντες συγχρόνως την κυκλούσιν, ενώ αυτή πυροβολεί και εκ των δύο συγχρόνως πλευρών».
Τελικά, η φρεγάτα, με τα συνεχή σφοδρά πυρά και τη βοήθεια οπλισμένης ακάτου, μπόρεσε να αποφύγει την επίθεση σπετσιώτικου πυρπολικού.
…J. DE LA GRAVIERE, Ιστορία του αγώνα των Ελλήνων, σ. 223.
Τα πυρπολικά τότε ήταν αυτό που είναι τα οπλισμένα drones σήμερα.
Κατι σα τους καμικαζι ιαπωνες στο β' παγκοσμιο πολεμο.....μονο που οι ελληνες δεν αυτοκτονουσαν.
Ησαν απλά πρωτοπόροι αλλά και έξυπνοι. 'Ηξεραν πως αν συνέχιζαν να ζουν, θα 'στελναν κι άλλους οχτρούς στον Αδη.
...ο θάνατος δεν ήταν βέβαιος για όλους τους άνδρες ενός πυρπολικού της εποχής...Πάντα όμως υπήρχαν απώλειες...
Υ.Γ: ...ο Κωσταντίνος Κανάρης όταν ρωτήθηκε πως έπαιρνε κουράγιο, πριν από κάθε πυρπολική επίθεση απάντησε οτι έλεγε στον εαυτό του ..."Κωνσταντή , ετοιμάσου να πεθάνεις!"
Prowler®
Banned
| Όποιος την δάφνην θέλει αθάνατον της δόξης, όποιος δάκρυα δια τ' έθνος του έχει, δια δε την μάχην νουν και καρδίαν· | ||
| λ' | ||
| Ας έκβη αυτός. - Να, βλέπω, ταχείαι, ως τ' απλωμένα πτερά των γερανών, έρχονται δύο κατάμαυροι τρομεραί πρώραι. | ||
| λα' | ||
| Παύει ως τόσον ο κρότος των μουσικών οργάνων· τ' αγαρηνά τραγούδια παύουν και τα υπερήφανα βλάσφημα μέτρα. | ||
| λβ' | ||
Μόνον ακούω το φύσημα του ανέμου οπού περνώντας εις τα κατάρτια ανάμεσα και εις τα σχοινιά σχισμένος βιαίως σφυρίζει. | ||
| λγ' | ||
| Μόνον ακούω την θάλασσαν που ωσάν μέγα ποτάμι ανάμεσα εις τους βράχους κτυπώντας μυρμυρίζει γύρω εις τα σκάφη. | ||
| λδ' | ||
| Να οι κραυγαί και ο φόβος, να η ταραχή και η σύγχυσις από παντού σηκώνονται, και απλώνουν πολυάριθμα πανία να φύγουν. | ||
| λε' | ||
| Στενόν, στενόν το πέλαγος ο τρόμος κάμνει· πέφτει ένα καράβι επάνω εις τ' άλλο και συντρίβονται· πνίγονται οι ναύται. | ||
| λς' | ||
| Ω! πώς από τα μάτια μου ταχέως εχάθη ο στόλος· πλέον δεν ξανοίγω τώρα παρά καπνούς και φλόγας ουρανομήκεις. | ||
| λζ' | ||
| Έξω από την θαλάσσιον πυρκαϊάν νικήτριαι ιδού πάλιν εκβαίνουν σωσμέναι οι δύο κατάμαυροι θαυμάσιαι πρώραι. | ||
| λη' | ||
| Πετάουν, απομακρύνονται· στο διάστημα του αέρος χωσμέναι γίνονται άφαντοι· διαβαίνουσαι επαιάνιζον, κι ήκουεν ο κόσμος. | ||
| λθ' | ||
|
Σημερα, Καθαρά Δευτέρα 2022 στην ΕΡΤ3, στην εκπομπή "Πράσινες Ιστορίες", η κα Γεωργοπούλου, Διευθύντρια της Γενναδίου Βιβλιοθήκης, είπε πως ο Διοσκουρίδης ήταν Ρωμαίος! Αν ακους τέτοια εξωφρενικά πράγματα από πρόσωπα που νομίζεις ότι "ξέρουν" τα της Ελληνικής Ιστορίας, τότε τί πρέπει να ακούσεις από ανθέλληνες;
Αυτό που δεν ηξερα αλλά το έμαθα σήμερα, είναι πως αυτη η βιβλιοθήκη με το βαρύγδυπο ελληνικότατο όνομα, ανήκει στην Αμερικάνικη Σχολή Κλασσικών Σπουδών.
Η κα διευθύντρια μπορούσε να πεί, ”ο Ελληνας Διοσκουρίδης, που ζούσε στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία..." ...
ΥΓ: είμαι περίεργος τι θα απαντήσει στο email που της έστειλα, πιθανόν κάτι political correct
Αυτό που δεν ηξερα αλλά το έμαθα σήμερα, είναι πως αυτη η βιβλιοθήκη με το βαρύγδυπο ελληνικότατο όνομα, ανήκει στην Αμερικάνικη Σχολή Κλασσικών Σπουδών.
Η κα διευθύντρια μπορούσε να πεί, ”ο Ελληνας Διοσκουρίδης, που ζούσε στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία..." ...
ΥΓ: είμαι περίεργος τι θα απαντήσει στο email που της έστειλα, πιθανόν κάτι political correct
Η ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕ ΚΑΙ... ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ
Στέλλα Πριόβολου - Γεωργαλά Ιούλιος 2017
Ομότιμη Καθηγήτρια Λατινικής - Ιταλικής Φιλολογίας | Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας ΕΚΠΑ | Πρόεδρος Σώματος Ομοτίμων ΕΚΠΑ
Τις ημέρες αυτές της άθλιας κρίσης και της φοροεισπρακτικής λαίλαπας, ανέτρεξα στις θέσεις του ειδικού, στην αρχαία ελληνική οικονομία, Αμερικανού καθηγητή Έντουαρντ Κοέν, όπως τις διατύπωσε στη διάλεξή του με τίτλο: «Οικονομική κρίση. Μαθήματα οικονομίας από την Αρχαία Αθήνα», στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών της Αθήνας.
Όλοι παίρνουμε μαθήματα από τους αρχαίους Αθηναίους, οι Αμερικανοί, οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες -δήλωσε ο καθηγητής- συμπληρώνοντας ότι τα μαθήματα, που παίρνουμε από την αρχαία Ελλάδα, δεν απευθύνονται τόσο στους Έλληνες όσο στην ανθρωπότητα και γενικά στον ανεπτυγμένο κόσμο.
Αξίζει, λοιπόν, να θυμίσουμε ορισμένες από τις πολλές και εξαιρετικά σημαντικές αναφορές της ομιλίας του Ε. Κοέν στο ευρηματικό πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων -των οποίων υπερηφανευόμαστε ότι είμαστε απόγονοι- ακόμη και σε θέματα οικονομίας.
Στην αρχαία Αθήνα, οι πλούσιοι ήταν εκείνοι που καλούνταν να πληρώσουν τα περισσότερα στο κράτος. Οι ασθενέστερες ομάδες πλήρωναν κυρίως τους έμμεσους φόρους, όπως τα λιμενικά τέλη. Οι πλούσιοι μόνον εύκολη ζωή δεν είχαν. Έπρεπε να καλύπτουν τα έξοδα μιας θεατρικής παραγωγής ή της συντήρησης ενός πολεμικού πλοίου, τις λεγόμενες «λειτουργίες». Ένας τρόπος, επίσης, φορολόγησης των ευπόρων στην αρχαία Αθήνα ήταν η ανάθεση παραγωγής θεατρικών παραστάσεων. Οι νικητές είχαν το δικαίωμα να στήνουν μνημεία για να θυμίζουν τη χορηγία τους, όπως το μνημείο του Λυσικράτη στην Πλάκα. Βασικό έσοδο για την αρχαία Αθήνα ήταν και οι φόροι από τα εισαγόμενα και εξαγόμενα προϊόντα, κυρίως μάλιστα από τα σπάνια και πολύτιμα.
Από την αρχαία Αθήνα δεν έλειπε και το κυνήγι των φοροφυγάδων, που συχνά έφθανε και σε ακρότητες. Οι φοροεισπράκτορες επιστράτευαν και μπράβους, που έμπαιναν με τη βία στα σπίτια και έψαχναν για χρήματα σε απίθανα σημεία. Έτσι, οι φοροφυγάδες για να γλυτώσουν έφθαναν συχνά στο σημείο να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και να κρύβονται σε συγγενικά. Εξάλλου, σε δύσκολες οικονομικά περιόδους, η πόλη είχε τη λύση της «προεισφοράς», ενός ειδικού φόρου για έκτακτες περιπτώσεις (ναυπήγηση πολεμικών πλοίων, επισκευή λιμανιών) και αν υπήρχε άμεση ανάγκη για χρήματα, ζητούσε από τους πλούσιους να δανείσουν χρήματα στην πολιτεία και κατόπιν να εισπράξουν οι ίδιοι το ποσό από άλλους εύπορους. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις -επισημαίνει ο καθηγητής- τους έδιναν το δικαίωμα να διοικούν και το πλοίο, του οποίου είχαν καλύψει τα έξοδα. Ο φορολογούμενος είχε τότε ακόμη ισχυρότερο κίνητρο να δει το πλοίο του να κερδίζει στον πόλεμο, για να μείνει στην Ιστορία!
Τέλος, ο καθηγητής Κοέν, που είναι και επιτυχημένος επιχειρηματίας, αναφέρθηκε σε ένα ακόμη μάθημα από την οικονομία της αρχαίας Αθήνας. Οι Αθηναίοι είχαν καταλάβει πως η τράπεζα μπορεί να βοηθά την οικονομία να προοδεύει, αλλά δεν παύει να είναι και πολύ επικίνδυνη υπόθεση. Στην τράπεζα άφηναν τα χρήματα ως παρακαταθήκη, που σήμαινε ότι ο τραπεζίτης που έπαιρνε χρήματα άλλων είχε και την απόλυτη υποχρέωση να τα επιστρέψει, αλλά στο ενδιάμεσο διατηρούσε το δικαίωμα να τα διαχειριστεί όπως επιθυμούσε. Αυτός ήταν ο ορισμός της αληθινής τράπεζας. Έτσι, συχνά, οι πολίτες προτιμούσαν να μην καταθέτουν τα χρήματά τους στην τράπεζα, αλλά να τα κρύβουν ακόμη και σε πήλινα αγγεία.
Βλέπω πως ο κόσμος υποφέρει στην Ελλάδα -παρατήρησε ο Κοέν- τα μέτρα γίνονται όλο και πιο δυσβάστακτα, πιστεύω όμως ότι υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης. Οι Γερμανοί ξέχασαν ότι έχασαν τον πόλεμο και κάνουν μαθήματα ήθους στους Έλληνες, κατέληξε.
Γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω, είναι φυσικό να αισθανόμαστε μεγάλη απόγνωση, που, ως νεοέλληνες, δεν καταφέραμε ούτε να γνωρίζουμε πόσους και ποιούς... φοροφυγάδες διαθέτει η χώρα μας!
Στέλλα Πριόβολου - Γεωργαλά Ιούλιος 2017
Ομότιμη Καθηγήτρια Λατινικής - Ιταλικής Φιλολογίας | Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας ΕΚΠΑ | Πρόεδρος Σώματος Ομοτίμων ΕΚΠΑ
Τις ημέρες αυτές της άθλιας κρίσης και της φοροεισπρακτικής λαίλαπας, ανέτρεξα στις θέσεις του ειδικού, στην αρχαία ελληνική οικονομία, Αμερικανού καθηγητή Έντουαρντ Κοέν, όπως τις διατύπωσε στη διάλεξή του με τίτλο: «Οικονομική κρίση. Μαθήματα οικονομίας από την Αρχαία Αθήνα», στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών της Αθήνας.
Όλοι παίρνουμε μαθήματα από τους αρχαίους Αθηναίους, οι Αμερικανοί, οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες -δήλωσε ο καθηγητής- συμπληρώνοντας ότι τα μαθήματα, που παίρνουμε από την αρχαία Ελλάδα, δεν απευθύνονται τόσο στους Έλληνες όσο στην ανθρωπότητα και γενικά στον ανεπτυγμένο κόσμο.
Αξίζει, λοιπόν, να θυμίσουμε ορισμένες από τις πολλές και εξαιρετικά σημαντικές αναφορές της ομιλίας του Ε. Κοέν στο ευρηματικό πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων -των οποίων υπερηφανευόμαστε ότι είμαστε απόγονοι- ακόμη και σε θέματα οικονομίας.
Στην αρχαία Αθήνα, οι πλούσιοι ήταν εκείνοι που καλούνταν να πληρώσουν τα περισσότερα στο κράτος. Οι ασθενέστερες ομάδες πλήρωναν κυρίως τους έμμεσους φόρους, όπως τα λιμενικά τέλη. Οι πλούσιοι μόνον εύκολη ζωή δεν είχαν. Έπρεπε να καλύπτουν τα έξοδα μιας θεατρικής παραγωγής ή της συντήρησης ενός πολεμικού πλοίου, τις λεγόμενες «λειτουργίες». Ένας τρόπος, επίσης, φορολόγησης των ευπόρων στην αρχαία Αθήνα ήταν η ανάθεση παραγωγής θεατρικών παραστάσεων. Οι νικητές είχαν το δικαίωμα να στήνουν μνημεία για να θυμίζουν τη χορηγία τους, όπως το μνημείο του Λυσικράτη στην Πλάκα. Βασικό έσοδο για την αρχαία Αθήνα ήταν και οι φόροι από τα εισαγόμενα και εξαγόμενα προϊόντα, κυρίως μάλιστα από τα σπάνια και πολύτιμα.
Από την αρχαία Αθήνα δεν έλειπε και το κυνήγι των φοροφυγάδων, που συχνά έφθανε και σε ακρότητες. Οι φοροεισπράκτορες επιστράτευαν και μπράβους, που έμπαιναν με τη βία στα σπίτια και έψαχναν για χρήματα σε απίθανα σημεία. Έτσι, οι φοροφυγάδες για να γλυτώσουν έφθαναν συχνά στο σημείο να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και να κρύβονται σε συγγενικά. Εξάλλου, σε δύσκολες οικονομικά περιόδους, η πόλη είχε τη λύση της «προεισφοράς», ενός ειδικού φόρου για έκτακτες περιπτώσεις (ναυπήγηση πολεμικών πλοίων, επισκευή λιμανιών) και αν υπήρχε άμεση ανάγκη για χρήματα, ζητούσε από τους πλούσιους να δανείσουν χρήματα στην πολιτεία και κατόπιν να εισπράξουν οι ίδιοι το ποσό από άλλους εύπορους. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις -επισημαίνει ο καθηγητής- τους έδιναν το δικαίωμα να διοικούν και το πλοίο, του οποίου είχαν καλύψει τα έξοδα. Ο φορολογούμενος είχε τότε ακόμη ισχυρότερο κίνητρο να δει το πλοίο του να κερδίζει στον πόλεμο, για να μείνει στην Ιστορία!
Τέλος, ο καθηγητής Κοέν, που είναι και επιτυχημένος επιχειρηματίας, αναφέρθηκε σε ένα ακόμη μάθημα από την οικονομία της αρχαίας Αθήνας. Οι Αθηναίοι είχαν καταλάβει πως η τράπεζα μπορεί να βοηθά την οικονομία να προοδεύει, αλλά δεν παύει να είναι και πολύ επικίνδυνη υπόθεση. Στην τράπεζα άφηναν τα χρήματα ως παρακαταθήκη, που σήμαινε ότι ο τραπεζίτης που έπαιρνε χρήματα άλλων είχε και την απόλυτη υποχρέωση να τα επιστρέψει, αλλά στο ενδιάμεσο διατηρούσε το δικαίωμα να τα διαχειριστεί όπως επιθυμούσε. Αυτός ήταν ο ορισμός της αληθινής τράπεζας. Έτσι, συχνά, οι πολίτες προτιμούσαν να μην καταθέτουν τα χρήματά τους στην τράπεζα, αλλά να τα κρύβουν ακόμη και σε πήλινα αγγεία.
Βλέπω πως ο κόσμος υποφέρει στην Ελλάδα -παρατήρησε ο Κοέν- τα μέτρα γίνονται όλο και πιο δυσβάστακτα, πιστεύω όμως ότι υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης. Οι Γερμανοί ξέχασαν ότι έχασαν τον πόλεμο και κάνουν μαθήματα ήθους στους Έλληνες, κατέληξε.
Γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω, είναι φυσικό να αισθανόμαστε μεγάλη απόγνωση, που, ως νεοέλληνες, δεν καταφέραμε ούτε να γνωρίζουμε πόσους και ποιούς... φοροφυγάδες διαθέτει η χώρα μας!
Στέλλα Πριόβολου, Ομ. Καθηγήτρια
Ειδική Γραμματέας του Σώματος Ομοτίμων Καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών
Ειδική Γραμματέας του Σώματος Ομοτίμων Καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών
Λάγανον / λαγάνα: αρχαία ελληνική λέξη για πλατύ και λεπτό ψωμί.
Ακόμα κάτι: βλέποντας και έχοντας δοκιμάσει στο Βερολίνο τα τούρκικα ψωμιά ( στα γερμανικά tuerkisches Fladenbrot = τούρκικο πλατύ ψωμι, τούρκικα: Pide, Ramazan pidezi) και διαβάζοντας μιά συνταγή του Αθηναίου του Ναυκρατίτη για την λαγάνα (2ος μ.Χ. αιώνας), τολμώ να πω ότι οι Τούρκοι (ο λαος) συνεχίζουν την Βυζαντινή καθημερινότητα! Αλλά βέβαια δεν το ξέρουν!
Στη καθημερινή λαγάνα βάζουν μάλιστα και λίπος, όπως το περιγράφει ο Αθηναίος! Μόνο στο Ramazan pidezi δεν βάζουν λίπος.
ΥΓ: ο Αθηναίος έβαζε λαρδί (στέαρ, λίπος) και πιπέρι (πέπερι)!!
... προσβαλὼν ὀλίγον στέατος χοιρείου καὶ πέπερι, καὶ πάλιν τρίψας ἕλκυσον λάγανον ...
Ακόμα κάτι: βλέποντας και έχοντας δοκιμάσει στο Βερολίνο τα τούρκικα ψωμιά ( στα γερμανικά tuerkisches Fladenbrot = τούρκικο πλατύ ψωμι, τούρκικα: Pide, Ramazan pidezi) και διαβάζοντας μιά συνταγή του Αθηναίου του Ναυκρατίτη για την λαγάνα (2ος μ.Χ. αιώνας), τολμώ να πω ότι οι Τούρκοι (ο λαος) συνεχίζουν την Βυζαντινή καθημερινότητα! Αλλά βέβαια δεν το ξέρουν!
Στη καθημερινή λαγάνα βάζουν μάλιστα και λίπος, όπως το περιγράφει ο Αθηναίος! Μόνο στο Ramazan pidezi δεν βάζουν λίπος.
 Ελληνική λαγάνα |  Τούρκικο (πλατύ/επίπεδο) καθημερινό ψωμί. |
ΥΓ: ο Αθηναίος έβαζε λαρδί (στέαρ, λίπος) και πιπέρι (πέπερι)!!
... προσβαλὼν ὀλίγον στέατος χοιρείου καὶ πέπερι, καὶ πάλιν τρίψας ἕλκυσον λάγανον ...
Η Υπέρτατη Θυσία
Ιστορικά Στοιχεία
Τυχαίνει να είμαι ο μεγαλύτερος εν ζωή 6ος απόγονος του οπλαρχηγού του 1821 και ήρωα, Κυριάκη Σταθάκου.
Ο Κυριάκης Σταθάκος είχε λάβει μέρος μαζί με τους τέσσερους γιούς του Στάθη, Γιάννη, Θωμά, Ηλία και την κόρη του Κυριακό, στις περισσότερες μάχες του Μωριά εναντίων των Τούρκων και σε μερικές μαζί με τον Θ.Κολοκοτρώνη.
Η μεγάλη όμως προσφορά στην επανάσταση, ήταν η θυσία αυτού και της οικογένειάς του, στην προσπάθεια του Ιμπραήμ να πατήσει την αδούλωτη και απάτητη Μάνη.
Ο Κυριάκης πήρε τη μεγάλη απόφαση της θυσίας, δηλαδή να κλειστεί αυτός με τα παιδιά του και τους συγγενείς του στον πύργο του στην Τσεσφίνα και να πολεμήσουν τους Αιγύπτιους, για δύο λόγους:
Ο πρώτος ήταν να καθυστερήσει τον Ιμπραήμ όσο μπορούσε, για να δοθεί ο καιρός να συγκεντρωθούν οι Μανιάτες οπλαρχηγοί με τα παλικάρια τους στον Πολυάραβο και να αμυνθούν αποτελεσματικά.
Ο δεύτερος λόγος ήταν, να φονεύσει τον προδότη Μπόσινα Γεώργιο, ο οποίος οδηγούσε το Αιγυπτιακό στράτευμα σ’ αυτό το δύσβατο και άγνωστο μονοπάτι, που υποχρεωτικά περνούσε από τον πύργο του Σταθάκου στην Τσεσφίνα και δια μέσου του πολυαράβου έβγαζε στα νώτα της Μάνης.
Και πέτυχε και τα δύο. Και τον προδότη σκότωσε και το κυριώτερο, όπως τονίζουν όλοι οι ιστορικοί, έδωσε πολύτιμο χρόνο να συγκεντρωθούν πολλοί Μανιάτες στον Πολυάραβο, όπου μετά από τρείς ημέρες ηρωικού αγώνα κατενίκησαν τον Ιμπραήμ και απετράπη η καταστροφή της Μάνης που θα είχε ολέθριες συνέπειες για όλο τον αγώνα του Έθνους.
Αυτή η θυσία του Σταθάκου μετράει πάρα πολύ τόσο για το αποτέλεσμα, όσον και για το γεγονός ότι δεν τους την επέβαλε κανείς. Διότι και άλλες θυσίες γνωρίζουμε τόσον από την Ελληνικήν όσον και από την παγκόσμιον ιστορίαν, αλλά στις περισσότερεςαυτή η θυσία επεβλήθη από διαταγή μιας προϊσταμένης αρχής. Όπως π.χ. η θυσία των Σπαρτιατών στις Θερμοπύλες οι οποίοι υπήκουσαν στην διαταγή “ή ταν ή επί τας”.
Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος μοναδικών ιστορικών ντοκουμέντων και κειμηλίων όπως αναφέρονται παρα κάτω:
Το καριοφίλι του Κυριάκη Σταθάκου με το οποίο σκότωσε τον προδότη Μπόσινα.
Το γιαταγάνι του Γιάννη Σταθάκου με το οποίο σκότωσε πολλούς Αιγυπτίους που επιχειρούσαν να εισέλθουν από την πόρτα μέσα στον πύργο.
Δίπλωμα του Υπουργείου Στρατιωτικών έτους 1835 με το οποίον απονέμεται χαλκούν Αριστείον δια την συμμετοχήν Σταθάκου εις τον “υπέρ της ανεξαρτησίας αγώνα του Έθνους”.
Πιστοποιητικό (βεβαίωση) των Δημοτικών Αρχών, ιερέων και Αξιωματικών της Φάλαγγος του Δήμου Μελιτίνης έτους 1843, που αναφέρεται στην θυσία των Σταθαίων στον πύργο τους στην Τσεσφίνα.
Πιστοποιητικόν έτους 1843 που αναφέρεται στην θυσία των Σταθαίων στην Τσεσφίνα και υπογράφεται από τους:
Συνταγματάρχην Σταματελόπουλον
Συνταγματάρχην Ν.Πιεράκον
Αντισυνταγματάρχην Δημήτριον Κοιλάκον
Ταγματάρχην Δ.Πετροπουλάκην
θεωρημένο από τον πάρεδρο του Δήμου Αθηναίων Σ.Βενιζέλο.
Ένα χειρόγραφο ιστορικό ημερολόγιο του παππού μου Αριστείδη Σταθάκου, ο οποίος κατέγραψε τα γεγονότα όπως του τα διηγούνταν δύο αυτόπτες μάρτυρες των ιστορικών εκείνων στιγμών:
Η γιαγιά του Στάθαινα (όπως την αποκαλούσε), γυναίκα του Στάθη που σκοτώθηκε μέσα στον πύργο πολεμώντας ηρωικά. Αυτή, η Στάθαινα, και η Κυριάκαινα, γυναίκα του Κυριάκη και πεθερά της Στάθαινας, πιάστηκαν αιχμάλωτες και ήσαν παρούσες σε όλη τη διάρκεια της μάχης. Και η μεν Κυριάκαινα βρέθηκε στην Καλαμάτα και ελευθερώθηκε έναντι επτακοσίων πεντήκοντα (750) Τουρκικών γροσίων, η δε Στάθαινα δεν βρέθηκε και μεταφέρθηκε στην Αίγυπτο, απ’ όπου απελευθερώθηκε μετά από χρόνια και γύρισε στην Τσεσφίνα. Οι συνθήκες υπό τις οποίες ελευθερώθηκε είναι μυθιστορηματικές και δεν είναι της παρούσης περιγραφής. Αυτή λοιπόν ήταν αυτόπτης μάρτυς σε όλη τη διάρκεια της μάχης.
Ο παππούς του Ηλίας (παππουλιάκος όπως τον αποκαλούσε). παιδί του Κυριάκη, τον οποίο είχε στείλει μαντατοφόρο στους οπλαρχηγούς της Μάνης για να συγκεντρωθούν στον Πολυαράβο, όπως και έγινε. Ο παππουλιάκος έλαβε μέρος στην μάχη του Πολυαράβου όπου κατατροπώθηκε ο Ιμπραήμ. Αυτός λοιπόν του διηγόταν όλα τα μέτα της μάχης. Πως είδε από μακρυά τον πύργο που ακόμα κάπνιζε, πως βρήκε τους σκοτωμένους συγγενείς και τους έθαψαν στον Αι Γιώργη και πως έσυραν δεκάδες σκοτωμένους Αιγύπτιους και τους έριχναν στην “ανάκωλη τρούπα”
Παραθέτω κατωτέρω ιστορικούς και μη που αναφέρονται στην θυσία των προγόνων μου στη μάχη της Τσεσφίνας, η οποία διεξήχθη μια με δύο ημέρες προ της μάχης του Πολυαράβου στην οποίαν ο Ιμπραήμ νικήθηκε κατά κράτος και έτσι η Μάνη παρέμεινε απάτητη.
Ο ιστορικός και πρωθυπουργός της Ελλάδος, Τρικούπης Σπυρίδων
Ο ιστορικός Κόκκινος Διονύσιος
Το Γενικό Επιτελείο ΣΤρατού, Δνση Εκδόσεων (Γ.Μαραβελέας Ταξχος Ε.Α.) έτους 1983
Ο Ιωάννης Πατσουράκος, καθηγητής και δικηγόρος
Ο Δ.Δασκαλάκης, ιστορικός
Ο Γεώργιος Κουμανάκος, Στρατηγός.
Όλοι οι ανωτέρω εξαίρουν την θυσία του οπλαρχηγού Κυριάκη Σταθάκου και της οικογενείας του, γιατί δόθηκε πολύτιμος χρόνος στους Μανιάτες να συγκεντρωθούν και ν’ αμυνθούν στον Πολυάραβο αποτελεσματικά.
Οι περισσότεροι από τους ανωτέρω ονομάζουν τον γέρο οπλαρχηγό Σταθάκο “Θοδωρή”. προφανώς λαμβάνοντας ως ορθόν το όνομα που πρώτος ανέφερε λανθασμένα ο Σ.Τρικούπης. Όμως το ορθόν είναι αυτό που αναγράφουν τα προαναφερθέντα επίσημα πιστοποιητικά, καθώς και το χειρόγραφο του παππού μου, όπου σαφώς τον αναφέρουν ως “Κυριάκη”. Εξ’ άλλου επίσημα το Ελληνικό Κράτος αναφερόμενο στη θυσία του τον ονομάζει Κυριάκο και μετά θάνατον του απονέμει το βαθμό του Υπολοχαγού (Αρ.Μητρ. 1614, κουτί 196, Φακ. 97). Όπως επίσης χαρακτηρίστηκαν Ανθυπολοχαγοί οι επιζήσαντες γιοί του Κυριάκη: Θωμάς Σταθάκος (Αρ.Μητρ. 3108, κουτί 196, Φακ. 97) και ο Ηλίας Σταθάκος (Αρ.Μητρ. 3107, κουτί 196, Φακ. 97).
Χάρη της ιστορικής αληθείας είμαι υποχρεωμένος ν’ αναφέρω ότι τα άτομα που κλείστηκαν μέσα στον πύργο και πολεμώντας σκοτώθηκαν όλοι ηρωικά, ήταν επτά (7) και δεν ήταν όλοι τους Σταθαίοι, αλλά και συγγενείς:
Κυριάκης Σταθάκος, οπλαρχηγός
Γιάννης Σταθάκος, γιός του Κυριάκη
Στάθης Σταθάκος, γιός του Κυριάκη
Κυριακό Σταθάκου, ανύπαντρη κόρη του Κυριάκη
Νικόλαος Λιούνης, ανηψιός του Κυριάκη
Δημήτριος Διπλαράκος, ανηψιός του Κυριάκη
Ροζάκης Γιωργάκης ή ψευτολιάς, ανηψιός του Κυριάκη
Τα άλλα δύο παιδιά του, τον Ηλία και τον Θωμά, τους έστειλε ο Κυριάκης αγγελιφόρους να ειδοποιήσουν τους Μανιάτες και έλαβαν μέρος στην μάχη του Πολυαράβου.
Παραθέτω κατωτέρω απόσπασμα των συμβάντων της μάχης της Τσεσφίνας, όπως ακριβώς έχει καταγράψει ο παππούς μου Αριστείδης Σταθάκος από τις διηγήσεις της γιαγιάς του Στάθαινας.
“Όταν επλησίασε ο Μπόσινας στο σπίτι (πύργο) εκρύβη όπισθεν μεγάλου λίθου. Εμίλησε προς τον Κυριάκη.
Μπόσινας: Κουμπάρε Κυριάκη, να έβγεις να προσκυνήσεις εις τον αφέντη του Μωριά και της Μάνης και σου υπόσχεται να σε διορίσει μπέη σε όσα χωριά του γυρέψεις.
Σταθάκος: Είναι δυνατόν να πλησιάσει ο Μπραϊμης να ομιλήσω κι εγώ σ’ αυτόν;
Μπόσινας: Είναι αδύνατο. Ότι σας υποσχεθώ εγώ, είναι καλά γινομένα.
Σταθάκος: Κουμπάρε, πλησίασε, να βγώ κι εγώ να σας παραδώσω τ’ άρματά μου και τον πύργο.
Μπόσινας: Βγάτε κι εσείς έξω να βγώ κι εγώ.
Τότε ο Κυριάκης έριξε τις πάνω πέτρες του κτισμένου παραθύρου και έπεσε με το επάνω του κορμί στο παράθυρο για να εξαπατήσει τον Μπόσινα. Τότε ο Μπόσινας έλαβε θάρρος, αφού είχε κοντά του και τις δύο γυναίκες των Σταθιάνων και βγήκε από την πέτρα λέγοντας:
Μπόσινας: Κουμπάρε μπέσα
Σταθάκος: Μπέσα για μπέσα
Κι όπως προχώρησε ο Μπόσινας προς τον πύργο έπεσαν τρείς ντουφεκιές. Μία η Κυριακό, μια ο Στάθης και μία ο Κυριάκης. Δύο βόλια βρήκαν τον Μπόσινα στο κεφάλι και ένα στο στήθος. Έπεσε νεκρός. Το ντουφεκίδι γενικεύτηκε και συνεχίστηκε όλη μέρα. Στο τέλος το λόγο πήραν τα γιαταγάνια. Έβαλαν φωτιά στον πύργο. Όλοι σκοτώθηκαν”
Λεπτομέρειες της μάχης, για το πότε και πως σκοτώθηκε ο καθ’ ένας από τους επτά (7) ήρωες, πως έβαλαν φωτιά στον πύργο και πως η αιχμάλωτη Στάθαινα αφέθηκε ελεύθερη μετά από χρόνια από την Αίγυπτο, αναγράφονται αναλυτικά από τον αγράμματο αυτοδίδακτο παππού μου Αριστείδη με τον δικό του αφηγηματικό τρόπο στο προαναφερθέν ιστορικό ημερολόγιό του.
Όλα τα προαναφερθέντα ντοκουμέντα τα θέτω στην διάθεση οποιουδήποτε που θα θελήσει να ερευνήσει περαιτέρω τα σημαντικά γεγονότα εκείνης της περιόδου.
Ονομάζομαι Σταθάκος Αριστείδης (πήρα το όνομα του παππού μου) και γεννήθηκα το 1931 στην Τσεσφίνα, στο σπίτι του παππού μου, λίγα μόλις μέτρα από εκεί που χύθηκε το αίμα των προγόνων μου.
Δεν έχει σημασία και δεν αφορά κανέναν η δική μου διαδρομή στα 81 αυτά χρόνια που έζησα. Εκείνο που έχει μεγάλη σημασία για μένα είναι ότι νοιώθω το βάρος της ευθύνης τόσον προς τους προγόνους μου, σαν φόρο τιμής, όσον και προς τους απογόνους Σταθαίους, να μάθουν και να μην λησμονήσουν ποτέ την ιστορική τους καταγωγή και κληρονομιά.
Δεν είμαι λογοτέχνης και επικαλούμαι την επιείκεια όσων αναγνώσουν αυτά που παραπάνω παρέθεσα. Κατέγραψα τα γεγονότα απλά, όπως ακριβώς συνέβησαν, χωρίς καμμία δόση υπερβολής, βασιζόμενος μόνο στα αδιάσειστα στοιχεία που κατέχω.
Τέλος δεν πρέπει να παραλείψω ν’ αναφέρω την συγκινητική προσπάθεια από τον ραδιοσκηνοθέτη Νίκο Σφυρόερα ο οποίος διασκεύασε και σκηνοθέτησε ραδιοφωνικά το ιστορικό αυτό χρονικό της θυσίαςτων προγόνων μου και μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο της τότε ΥΕΝΕΔ το έτος 1969 με τον τίτλο “η μάχη του Δυρού και η Λιουνίτσα Σταθάκου”. Αφηγητής είναι ο ηθοποιός Γιάννης Φέρτης και πρωταγωνιστούν σημαντικοί ηθοποιοί της εποχής εκείνης.
Από το 1826 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 176 χρόνια και πολύ λίγα γράφτηκαν κι ελάχιστα ακούστηκαν γι αυτή την υπέρτατη θυσία. Ευτυχώς σήμερα με την τεχνολογία του Διαδικτύου δίδεται η δυνατότητα να προβληθούν λησμονημένες ηρωικές ιστορικές στιγμές.
Καριοφίλι. Είναι χαραγμένο σε πλάκα πάνω στο όπλο: Κ. Σταθάκος 1817. Είναι το όπλο του Κυριάκη.
Υ.Γ...το κατέβασα αυτούσιο ως έχει...φόρο τιμής θα αποδώσουν οι φίλοι που θα το διαβάσουν...προς άγνωστες Θερμοπύλες!
Ιστορικά Στοιχεία
Τυχαίνει να είμαι ο μεγαλύτερος εν ζωή 6ος απόγονος του οπλαρχηγού του 1821 και ήρωα, Κυριάκη Σταθάκου.
Ο Κυριάκης Σταθάκος είχε λάβει μέρος μαζί με τους τέσσερους γιούς του Στάθη, Γιάννη, Θωμά, Ηλία και την κόρη του Κυριακό, στις περισσότερες μάχες του Μωριά εναντίων των Τούρκων και σε μερικές μαζί με τον Θ.Κολοκοτρώνη.
Η μεγάλη όμως προσφορά στην επανάσταση, ήταν η θυσία αυτού και της οικογένειάς του, στην προσπάθεια του Ιμπραήμ να πατήσει την αδούλωτη και απάτητη Μάνη.
Ο Κυριάκης πήρε τη μεγάλη απόφαση της θυσίας, δηλαδή να κλειστεί αυτός με τα παιδιά του και τους συγγενείς του στον πύργο του στην Τσεσφίνα και να πολεμήσουν τους Αιγύπτιους, για δύο λόγους:
Ο πρώτος ήταν να καθυστερήσει τον Ιμπραήμ όσο μπορούσε, για να δοθεί ο καιρός να συγκεντρωθούν οι Μανιάτες οπλαρχηγοί με τα παλικάρια τους στον Πολυάραβο και να αμυνθούν αποτελεσματικά.
Ο δεύτερος λόγος ήταν, να φονεύσει τον προδότη Μπόσινα Γεώργιο, ο οποίος οδηγούσε το Αιγυπτιακό στράτευμα σ’ αυτό το δύσβατο και άγνωστο μονοπάτι, που υποχρεωτικά περνούσε από τον πύργο του Σταθάκου στην Τσεσφίνα και δια μέσου του πολυαράβου έβγαζε στα νώτα της Μάνης.
Και πέτυχε και τα δύο. Και τον προδότη σκότωσε και το κυριώτερο, όπως τονίζουν όλοι οι ιστορικοί, έδωσε πολύτιμο χρόνο να συγκεντρωθούν πολλοί Μανιάτες στον Πολυάραβο, όπου μετά από τρείς ημέρες ηρωικού αγώνα κατενίκησαν τον Ιμπραήμ και απετράπη η καταστροφή της Μάνης που θα είχε ολέθριες συνέπειες για όλο τον αγώνα του Έθνους.
Αυτή η θυσία του Σταθάκου μετράει πάρα πολύ τόσο για το αποτέλεσμα, όσον και για το γεγονός ότι δεν τους την επέβαλε κανείς. Διότι και άλλες θυσίες γνωρίζουμε τόσον από την Ελληνικήν όσον και από την παγκόσμιον ιστορίαν, αλλά στις περισσότερεςαυτή η θυσία επεβλήθη από διαταγή μιας προϊσταμένης αρχής. Όπως π.χ. η θυσία των Σπαρτιατών στις Θερμοπύλες οι οποίοι υπήκουσαν στην διαταγή “ή ταν ή επί τας”.
Έχω την τύχη να είμαι κάτοχος μοναδικών ιστορικών ντοκουμέντων και κειμηλίων όπως αναφέρονται παρα κάτω:
Το καριοφίλι του Κυριάκη Σταθάκου με το οποίο σκότωσε τον προδότη Μπόσινα.
Το γιαταγάνι του Γιάννη Σταθάκου με το οποίο σκότωσε πολλούς Αιγυπτίους που επιχειρούσαν να εισέλθουν από την πόρτα μέσα στον πύργο.
Δίπλωμα του Υπουργείου Στρατιωτικών έτους 1835 με το οποίον απονέμεται χαλκούν Αριστείον δια την συμμετοχήν Σταθάκου εις τον “υπέρ της ανεξαρτησίας αγώνα του Έθνους”.
Πιστοποιητικό (βεβαίωση) των Δημοτικών Αρχών, ιερέων και Αξιωματικών της Φάλαγγος του Δήμου Μελιτίνης έτους 1843, που αναφέρεται στην θυσία των Σταθαίων στον πύργο τους στην Τσεσφίνα.
Πιστοποιητικόν έτους 1843 που αναφέρεται στην θυσία των Σταθαίων στην Τσεσφίνα και υπογράφεται από τους:
Συνταγματάρχην Σταματελόπουλον
Συνταγματάρχην Ν.Πιεράκον
Αντισυνταγματάρχην Δημήτριον Κοιλάκον
Ταγματάρχην Δ.Πετροπουλάκην
θεωρημένο από τον πάρεδρο του Δήμου Αθηναίων Σ.Βενιζέλο.
Ένα χειρόγραφο ιστορικό ημερολόγιο του παππού μου Αριστείδη Σταθάκου, ο οποίος κατέγραψε τα γεγονότα όπως του τα διηγούνταν δύο αυτόπτες μάρτυρες των ιστορικών εκείνων στιγμών:
Η γιαγιά του Στάθαινα (όπως την αποκαλούσε), γυναίκα του Στάθη που σκοτώθηκε μέσα στον πύργο πολεμώντας ηρωικά. Αυτή, η Στάθαινα, και η Κυριάκαινα, γυναίκα του Κυριάκη και πεθερά της Στάθαινας, πιάστηκαν αιχμάλωτες και ήσαν παρούσες σε όλη τη διάρκεια της μάχης. Και η μεν Κυριάκαινα βρέθηκε στην Καλαμάτα και ελευθερώθηκε έναντι επτακοσίων πεντήκοντα (750) Τουρκικών γροσίων, η δε Στάθαινα δεν βρέθηκε και μεταφέρθηκε στην Αίγυπτο, απ’ όπου απελευθερώθηκε μετά από χρόνια και γύρισε στην Τσεσφίνα. Οι συνθήκες υπό τις οποίες ελευθερώθηκε είναι μυθιστορηματικές και δεν είναι της παρούσης περιγραφής. Αυτή λοιπόν ήταν αυτόπτης μάρτυς σε όλη τη διάρκεια της μάχης.
Ο παππούς του Ηλίας (παππουλιάκος όπως τον αποκαλούσε). παιδί του Κυριάκη, τον οποίο είχε στείλει μαντατοφόρο στους οπλαρχηγούς της Μάνης για να συγκεντρωθούν στον Πολυαράβο, όπως και έγινε. Ο παππουλιάκος έλαβε μέρος στην μάχη του Πολυαράβου όπου κατατροπώθηκε ο Ιμπραήμ. Αυτός λοιπόν του διηγόταν όλα τα μέτα της μάχης. Πως είδε από μακρυά τον πύργο που ακόμα κάπνιζε, πως βρήκε τους σκοτωμένους συγγενείς και τους έθαψαν στον Αι Γιώργη και πως έσυραν δεκάδες σκοτωμένους Αιγύπτιους και τους έριχναν στην “ανάκωλη τρούπα”
Παραθέτω κατωτέρω ιστορικούς και μη που αναφέρονται στην θυσία των προγόνων μου στη μάχη της Τσεσφίνας, η οποία διεξήχθη μια με δύο ημέρες προ της μάχης του Πολυαράβου στην οποίαν ο Ιμπραήμ νικήθηκε κατά κράτος και έτσι η Μάνη παρέμεινε απάτητη.
Ο ιστορικός και πρωθυπουργός της Ελλάδος, Τρικούπης Σπυρίδων
Ο ιστορικός Κόκκινος Διονύσιος
Το Γενικό Επιτελείο ΣΤρατού, Δνση Εκδόσεων (Γ.Μαραβελέας Ταξχος Ε.Α.) έτους 1983
Ο Ιωάννης Πατσουράκος, καθηγητής και δικηγόρος
Ο Δ.Δασκαλάκης, ιστορικός
Ο Γεώργιος Κουμανάκος, Στρατηγός.
Όλοι οι ανωτέρω εξαίρουν την θυσία του οπλαρχηγού Κυριάκη Σταθάκου και της οικογενείας του, γιατί δόθηκε πολύτιμος χρόνος στους Μανιάτες να συγκεντρωθούν και ν’ αμυνθούν στον Πολυάραβο αποτελεσματικά.
Οι περισσότεροι από τους ανωτέρω ονομάζουν τον γέρο οπλαρχηγό Σταθάκο “Θοδωρή”. προφανώς λαμβάνοντας ως ορθόν το όνομα που πρώτος ανέφερε λανθασμένα ο Σ.Τρικούπης. Όμως το ορθόν είναι αυτό που αναγράφουν τα προαναφερθέντα επίσημα πιστοποιητικά, καθώς και το χειρόγραφο του παππού μου, όπου σαφώς τον αναφέρουν ως “Κυριάκη”. Εξ’ άλλου επίσημα το Ελληνικό Κράτος αναφερόμενο στη θυσία του τον ονομάζει Κυριάκο και μετά θάνατον του απονέμει το βαθμό του Υπολοχαγού (Αρ.Μητρ. 1614, κουτί 196, Φακ. 97). Όπως επίσης χαρακτηρίστηκαν Ανθυπολοχαγοί οι επιζήσαντες γιοί του Κυριάκη: Θωμάς Σταθάκος (Αρ.Μητρ. 3108, κουτί 196, Φακ. 97) και ο Ηλίας Σταθάκος (Αρ.Μητρ. 3107, κουτί 196, Φακ. 97).
Χάρη της ιστορικής αληθείας είμαι υποχρεωμένος ν’ αναφέρω ότι τα άτομα που κλείστηκαν μέσα στον πύργο και πολεμώντας σκοτώθηκαν όλοι ηρωικά, ήταν επτά (7) και δεν ήταν όλοι τους Σταθαίοι, αλλά και συγγενείς:
Κυριάκης Σταθάκος, οπλαρχηγός
Γιάννης Σταθάκος, γιός του Κυριάκη
Στάθης Σταθάκος, γιός του Κυριάκη
Κυριακό Σταθάκου, ανύπαντρη κόρη του Κυριάκη
Νικόλαος Λιούνης, ανηψιός του Κυριάκη
Δημήτριος Διπλαράκος, ανηψιός του Κυριάκη
Ροζάκης Γιωργάκης ή ψευτολιάς, ανηψιός του Κυριάκη
Τα άλλα δύο παιδιά του, τον Ηλία και τον Θωμά, τους έστειλε ο Κυριάκης αγγελιφόρους να ειδοποιήσουν τους Μανιάτες και έλαβαν μέρος στην μάχη του Πολυαράβου.
Παραθέτω κατωτέρω απόσπασμα των συμβάντων της μάχης της Τσεσφίνας, όπως ακριβώς έχει καταγράψει ο παππούς μου Αριστείδης Σταθάκος από τις διηγήσεις της γιαγιάς του Στάθαινας.
“Όταν επλησίασε ο Μπόσινας στο σπίτι (πύργο) εκρύβη όπισθεν μεγάλου λίθου. Εμίλησε προς τον Κυριάκη.
Μπόσινας: Κουμπάρε Κυριάκη, να έβγεις να προσκυνήσεις εις τον αφέντη του Μωριά και της Μάνης και σου υπόσχεται να σε διορίσει μπέη σε όσα χωριά του γυρέψεις.
Σταθάκος: Είναι δυνατόν να πλησιάσει ο Μπραϊμης να ομιλήσω κι εγώ σ’ αυτόν;
Μπόσινας: Είναι αδύνατο. Ότι σας υποσχεθώ εγώ, είναι καλά γινομένα.
Σταθάκος: Κουμπάρε, πλησίασε, να βγώ κι εγώ να σας παραδώσω τ’ άρματά μου και τον πύργο.
Μπόσινας: Βγάτε κι εσείς έξω να βγώ κι εγώ.
Τότε ο Κυριάκης έριξε τις πάνω πέτρες του κτισμένου παραθύρου και έπεσε με το επάνω του κορμί στο παράθυρο για να εξαπατήσει τον Μπόσινα. Τότε ο Μπόσινας έλαβε θάρρος, αφού είχε κοντά του και τις δύο γυναίκες των Σταθιάνων και βγήκε από την πέτρα λέγοντας:
Μπόσινας: Κουμπάρε μπέσα
Σταθάκος: Μπέσα για μπέσα
Κι όπως προχώρησε ο Μπόσινας προς τον πύργο έπεσαν τρείς ντουφεκιές. Μία η Κυριακό, μια ο Στάθης και μία ο Κυριάκης. Δύο βόλια βρήκαν τον Μπόσινα στο κεφάλι και ένα στο στήθος. Έπεσε νεκρός. Το ντουφεκίδι γενικεύτηκε και συνεχίστηκε όλη μέρα. Στο τέλος το λόγο πήραν τα γιαταγάνια. Έβαλαν φωτιά στον πύργο. Όλοι σκοτώθηκαν”
Λεπτομέρειες της μάχης, για το πότε και πως σκοτώθηκε ο καθ’ ένας από τους επτά (7) ήρωες, πως έβαλαν φωτιά στον πύργο και πως η αιχμάλωτη Στάθαινα αφέθηκε ελεύθερη μετά από χρόνια από την Αίγυπτο, αναγράφονται αναλυτικά από τον αγράμματο αυτοδίδακτο παππού μου Αριστείδη με τον δικό του αφηγηματικό τρόπο στο προαναφερθέν ιστορικό ημερολόγιό του.
Όλα τα προαναφερθέντα ντοκουμέντα τα θέτω στην διάθεση οποιουδήποτε που θα θελήσει να ερευνήσει περαιτέρω τα σημαντικά γεγονότα εκείνης της περιόδου.
Ονομάζομαι Σταθάκος Αριστείδης (πήρα το όνομα του παππού μου) και γεννήθηκα το 1931 στην Τσεσφίνα, στο σπίτι του παππού μου, λίγα μόλις μέτρα από εκεί που χύθηκε το αίμα των προγόνων μου.
Δεν έχει σημασία και δεν αφορά κανέναν η δική μου διαδρομή στα 81 αυτά χρόνια που έζησα. Εκείνο που έχει μεγάλη σημασία για μένα είναι ότι νοιώθω το βάρος της ευθύνης τόσον προς τους προγόνους μου, σαν φόρο τιμής, όσον και προς τους απογόνους Σταθαίους, να μάθουν και να μην λησμονήσουν ποτέ την ιστορική τους καταγωγή και κληρονομιά.
Δεν είμαι λογοτέχνης και επικαλούμαι την επιείκεια όσων αναγνώσουν αυτά που παραπάνω παρέθεσα. Κατέγραψα τα γεγονότα απλά, όπως ακριβώς συνέβησαν, χωρίς καμμία δόση υπερβολής, βασιζόμενος μόνο στα αδιάσειστα στοιχεία που κατέχω.
Τέλος δεν πρέπει να παραλείψω ν’ αναφέρω την συγκινητική προσπάθεια από τον ραδιοσκηνοθέτη Νίκο Σφυρόερα ο οποίος διασκεύασε και σκηνοθέτησε ραδιοφωνικά το ιστορικό αυτό χρονικό της θυσίαςτων προγόνων μου και μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο της τότε ΥΕΝΕΔ το έτος 1969 με τον τίτλο “η μάχη του Δυρού και η Λιουνίτσα Σταθάκου”. Αφηγητής είναι ο ηθοποιός Γιάννης Φέρτης και πρωταγωνιστούν σημαντικοί ηθοποιοί της εποχής εκείνης.
Από το 1826 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 176 χρόνια και πολύ λίγα γράφτηκαν κι ελάχιστα ακούστηκαν γι αυτή την υπέρτατη θυσία. Ευτυχώς σήμερα με την τεχνολογία του Διαδικτύου δίδεται η δυνατότητα να προβληθούν λησμονημένες ηρωικές ιστορικές στιγμές.
Καριοφίλι. Είναι χαραγμένο σε πλάκα πάνω στο όπλο: Κ. Σταθάκος 1817. Είναι το όπλο του Κυριάκη.
Υ.Γ...το κατέβασα αυτούσιο ως έχει...φόρο τιμής θα αποδώσουν οι φίλοι που θα το διαβάσουν...προς άγνωστες Θερμοπύλες!
Κυριακή της Ορθοδοξίας
Η πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής (Α’ Νηστειών) ονομάζεται και Κυριακή της Ορθοδοξίας, σε ανάμνηση της αναστήλωσης των εικόνων από την αυτοκράτειρα Θεοδώρα...
Η πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής (Α’ Νηστειών) ονομάζεται και Κυριακή της Ορθοδοξίας, σε ανάμνηση της αναστήλωσης των εικόνων από την αυτοκράτειρα Θεοδώρα το 842, που σηματοδότησε το τέλος της Εικονομαχίας (726-843), της πολιτικοθρησκευτικής διαμάχης που συντάραξε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και απείλησε τη συνοχή της.
Στην πανηγυρική λειτουργία της ημέρας στον Καθεδρικό Ναό της Αθήνας παρίσταται από την εποχή του βασιλιά Γεωργίου ‘Α ο εκάστοτε ανώτατος άρχοντας της χώρας (από τη Μεταπολίτευση ο Πρόεδρος τη Δημοκρατίας ) και απαγγέλει το «Σύμβολο της Πίστεως» («Πιστεύω»), συνεχίζοντας μία παράδοση αιώνων, που κρατά από το Βυζάντιο.
Την Κυριακή της Ορθοδοξίας (13 Μαρτίου 2022) γιορτάζουν όσοι και όσες φέρουν το όνομα Ορθοδοξία και Ορθόδοξος.
https://www.sansimera.gr/articles/897?utm_campaign=content&utm_source=onesignal&utm_medium=web-push
Η πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής (Α’ Νηστειών) ονομάζεται και Κυριακή της Ορθοδοξίας, σε ανάμνηση της αναστήλωσης των εικόνων από την αυτοκράτειρα Θεοδώρα...
Η πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής (Α’ Νηστειών) ονομάζεται και Κυριακή της Ορθοδοξίας, σε ανάμνηση της αναστήλωσης των εικόνων από την αυτοκράτειρα Θεοδώρα το 842, που σηματοδότησε το τέλος της Εικονομαχίας (726-843), της πολιτικοθρησκευτικής διαμάχης που συντάραξε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και απείλησε τη συνοχή της.
Στην πανηγυρική λειτουργία της ημέρας στον Καθεδρικό Ναό της Αθήνας παρίσταται από την εποχή του βασιλιά Γεωργίου ‘Α ο εκάστοτε ανώτατος άρχοντας της χώρας (από τη Μεταπολίτευση ο Πρόεδρος τη Δημοκρατίας ) και απαγγέλει το «Σύμβολο της Πίστεως» («Πιστεύω»), συνεχίζοντας μία παράδοση αιώνων, που κρατά από το Βυζάντιο.
Την Κυριακή της Ορθοδοξίας (13 Μαρτίου 2022) γιορτάζουν όσοι και όσες φέρουν το όνομα Ορθοδοξία και Ορθόδοξος.
Απολυτίκιο
Την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρεσιν των πταισμάτων ημών βουλήσει γαρ ηυδόκησας ανελθείν εν τω Σταυρώ ίνα ρύση ους έπλασες εκ της δουλείας του εχθρού όθεν ευχαρίστως βοώμεν χαράς επλήρωσας τα πάντα ο σωτήρ ημών ο παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον.https://www.sansimera.gr/articles/897?utm_campaign=content&utm_source=onesignal&utm_medium=web-push
Η προ-επαναστατική «κυοφορία» του ελληνικού στόλου(«Δεν νικούν τα πλοία αλλά οι άνθρωποι»)
Είμαστε στο 1809, δώδεκα χρόνια πριν το ξέσπασμα της Επανάστασης. Ο φέρελπις Γάλλος διπλωμάτης Auguste de Jassaud, ως πρόξενος της Γαλλίας στη Σμύρνη, μετά από διατεταγμένη αποστολή στα νησιά του Αρχιπελάγους υποβάλλει, τον Αύγουστο του 1809, στις Αρχές της πατρίδας του «Υπόμνημα για τη φυσική και πολιτική κατάσταση των νήσων Ύδρας, Σπετσών Ψαρών και Πόρου».
Σε αυτό ο Γάλλος διπλωμάτης αναφέρει: «Οι νησιώτες υπήρξαν οι πρώτοι ανάμεσα στους Έλληνες που έδωσαν μια γενναία ώθηση στο έθνος ολόκληρο· οφείλουν πρώτοι επίσης, να αξιωθούν την προσοχή μας. Από τους βράχους τους απέπλευσαν τα πλοία που καλύπτουν ήδη τις θάλασσες της Ανατολής. Οι τολμηροί αυτοί θαλασσοπόροι, χωρίς καμιά εξωτερική βοήθεια, κατόρθωσαν να υπερπηδήσουν όλα τα εμπόδια τα οποία τους παρενέβαλλε η φύση και η κατάσταση της δουλείας όπου είχαν περιέλθει. Διέσπασαν τους αγγλικούς στόλους που είχαν αποκλείσει τα λιμάνια μας του Νότου και ανεφοδίασαν τις μεσημβρινές επαρχίες μας. Κατάφεραν στον εμπορικό μας στόλο της Μεσογείου, με τη δημιουργία και την ανάπτυξη του δικού τους. Ήταν ένα πλήγμα από το οποίο ο γαλλικός στόλος ίσως δεν θα αναλάβει ποτέ.
Οι Έλληνες νησιώτες κατέδειξαν επίσης κατά τη διάρκεια των τελευταίων πολέμων της Ρωσίας με την Πύλη, τις προσπάθειες που είναι ικανοί να καταβάλλουν για να συντρέξουν τη Δύναμη η οποία θα τους προσφέρει χέρι βοηθείας».
Και συνεχίζει ο οξυδερκής Γάλλος διπλωμάτης: «(Οι Έλληνες)… χωρίς να τρέφουν πραγματική προτίμηση για τη μια ή την άλλη ξένη κυβέρνηση, θα εκδηλώσουν την προτίμησή τους προς εκείνην η οποία, πρώτη θα τους παράσχει τα μέσα να αποσείσουν τη δουλεία. Το ζήτημα λοιπόν για εμάς (τη Γαλλία) είναι να επιβληθούμε στην κοινή γνώμη τους, να την κατευθύνουμε προς τους σκοπούς μας. Να τους επιτρέψουμε να αντιληφθούν ότι καλύτερη διακυβέρνηση είναι εκείνη της οποίας οι εξουσίες είναι καλύτερα κατανεμημένες· ότι όσο περισσότερο ένα κράτος είναι πολιτισμένο, τόσο οι λαοί που εξαρτώνται από αυτό είναι ευτυχέστεροι». Και ο Auguste de Jassaud καταλήγει στην πιο ουσιαστική για τις μελλοντικές εξελίξεις, πρότασή του: «Να τους αφήσουμε, να διαβλέψουν, στο μέλλον, αυτήν την πλήρη ανεξαρτησία, την οποίαν επιδιώκουν και, ίσως, δικαιούνται».
Τα συμπεράσματα από το κείμενο αυτό, το οποίο θυμίζω ότι γράφτηκε και υποβλήθηκε δώδεκα χρόνια πριν τον ξεσηκωμό του Γένους, είναι πολύ σημαντικά. Οι Έλληνες νησιώτες και ο στόλος που είχαν δημιουργήσει, μαζί με τη ναυτική τους δεινότητα τόσο για εμπόριο όσο και για μάχες στη θάλασσα, είχαν καταστεί ένας ιδιαίτερα υπολογίσιμος παράγοντας ισχύος και επιρροής στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Γαλλία, λοιπόν, είχε συμφέρον να φέρει κοντά της και να αξιοποιήσει για τους δικούς της σκοπούς, τις μεγάλες δυνατότητες της ναυτικής παρουσίας των Ελλήνων στην περιοχή αυτή. Για να το επιτύχει αυτό η Γαλλία θα έπρεπε να τους βοηθήσει, στην επιδίωξή τους να αποτινάξουν τον Οθωμανικό ζυγό και να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους.
Οι πολύ ουσιώδεις και ευθύβολες αυτές εκτιμήσεις είχαν βασιστεί στην πραγματικότητα που επικρατούσε στη θάλασσα της Μεσογείου των αρχών του 19ου αιώνα. Δηλαδή στη δύναμη της ανυπέρβλητης ναυτοσύνης των Ελλήνων.
Τις εκτιμήσεις αυτές του Γάλλου διπλωμάτη, επιβεβαιώνει και ενισχύει ο σπουδαίος Σκώτος ιστορικός John Galt στο βιβλίο του «Voyages and travels in the years 1809,1810, 1811», όπου εκθειάζει τους Έλληνες ναυτικούς γράφοντας: «Θεωρούνται οι καλύτεροι ναυτικοί στην Ανατολή ταξιδεύοντας με αλόγιστο θάρρος στην κακοκαιρία και δεν διστάζουν να σαλπάρουν νύκτα κατά των εχθρών τους και των πειρατών. Με απέραντες ναυτικές γνώσεις, έχουν έννοια και της τελευταίας γωνιάς της Μεσογείου».
Η άνοδος του εμπορικού στόλου που μπορεί να χαρακτηριστεί ως ελληνικός, εκκινεί από τον 18ο αιώνα στα νησιά του Ιονίου και σταδιακά ενισχύεται από εκείνον που «κτίζουν» οι νησιώτες του Ανατολικού Αιγαίου. Τα τελευταία τριάντα χρόνια του 18ου αιώνα και αρχές του 19ου , αναπτύχθηκαν οι στόλοι και των υπόλοιπων νησιών του Αιγαίου, με την δυναμική είσοδο στο προσκήνιο της Ύδρας, των Σπετσών και των Ψαρών, που εκμεταλλεύτηκαν πλήρως τις ευκαιρίες που έδωσαν οι γαλλικοί πόλεμοι στους Έλληνες καραβοκυραίους και ναυτικούς.
Οι πόλεμοι της Γαλλικής Επανάστασης (1792-1801) και κατόπιν οι Ναπολεόντιοι πόλεμοι (1803-1815) είχαν οδηγήσει σε οριστική παρακμή το ναυτικό της Βενετίας και είχαν πολύ εξασθενίσει εκείνο της Γαλλίας. Αυτό το κενό κάλυψε η αλματώδης ανάπτυξη των αιγαιοπελαγίτικων στόλων και κυρίως εκείνων της Ύδρας, των Σπετσών και των Ψαρών, που στην Επαναστατική περίοδο μετατρέπονται στον «τρινήσιο στόλο».
Σημαντικούς στόλους είχαν επίσης δημιουργήσει το Γαλαξίδι και η Κάσος, οι οποίοι δυστυχώς δεν μπόρεσαν να συμμετάσχουν για πολύ στον αγώνα καθώς καταστράφηκαν νωρίς μετά το ξεκίνημά του από τους Οθωμανούς, το 1821 και 1824 αντίστοιχα.
Πριν από τους γαλλικούς πολέμους την μεγάλη ώθηση στην ελληνική θαλασσινή δραστηριότητα είχε δώσει η Συνθήκη που επισφράγισε τη ρωσική νίκη στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1768-1774. Η Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή άνοιξε το δρόμο στην ανάμειξη των Ρώσων στις εσωτερικές υποθέσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για την εξασφάλιση και προστασία των ορθοδόξων Οθωμανών υπηκόων. Μέσα σε αυτό το ευνοϊκό γεωπολιτικό περιβάλλον, το εμπορικό ναυτικό των Ελλήνων επωφελείται από το άνοιγμα των Στενών και αναπτύσσεται υπό την προστασία της ρωσικής σημαίας. Αυτές οι καθοριστικές για την ελληνική ναυτιλία εξελίξεις, συνοδεύονται και από την προσέλκυση ελληνικού πληθυσμού στην Κριμαία, στο Αζόφ και στην Οδησσό, όπου, μετά από λίγο, δημιουργείται η έδρα της Φιλικής Εταιρείας.
Ελληνικά πλοία μεταφέρουν τη σιτοπαραγωγή της «Νοβορωσίας» και οι Έλληνες «υφαίνουν» εμπορικά δίκτυα σε όλη την ευρύτερη περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και του Αρχιπελάγους. Η ναυτική δραστηριότητα στην Ανατολική Μεσόγειο, γίνεται, εν πολλοίς, υπόθεση των Ελλήνων. Η ναυτική τους παρουσία και ισχύς γίνονται μέρα με την ημέρα μεγαλύτερες.
Επιπλέον και παράλληλα, η ελληνική ναυτοσύνη ήταν απαραίτητη και για την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι Τούρκοι, που ξεκίνησαν από τα βουνά και τις στέπες την Κεντρικής Ασίας και έφτασαν να κυριεύσουν όλα τα εδάφη που περιβάλλουν την Ανατολική Μεσόγειο, παρέμειναν ξένοι προς τη θάλασσα. Δεν είχαν και δεν απέκτησαν, έως και σήμερα, «ναυτοσύνη».
Έτσι, χρησιμοποίησαν αναγκαστικά τους Έλληνες για τις αμιγώς ναυτικές εργασίες των πλοίων τους, ενώ εκείνοι κράτησαν τα πολεμικά καθήκοντα. Με το πέρασμα του χρόνου η Πύλη έφτασε να παραχωρήσει στους Έλληνες ναυτικούς και ορισμένα προνόμια, όπως συνέβη με την Ύδρα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι Έλληνες ναυτικοί μάκρυναν τα ταξίδια και τους πλόες τους. Ξανοίχτηκαν σε πελάγη και θάλασσες μακρινές. Έκτισαν μεγαλύτερα καράβια και διεύρυναν τις εμπορικές τους σχέσεις σε ολόκληρη τη Μεσόγειο.
Η καταφυγή στην ελεύθερη θάλασσα ήταν ανάγκη βιοτική αλλά και ανάγκη ελευθερίας. Ταξίδεψαν, με ρόλους συχνά εναλλασσόμενους, ως καραβοκύρηδες, έμποροι, κουρσάροι, πειρατές, καπεταναίοι και ναύτες.
Πέρα από το εμπόριο και την σκληραγώγηση σε κάθε μορφής συγκρούσεις, οι Έλληνες ναυτικοί έγιναν εκ των πραγμάτων και φορείς νέων ιδεών και αντιλήψεων. Ερχόμενοι σε επαφή με τον τότε δυτικό κόσμο, ανακαλύπτουν πράγματα άγνωστα στην Ανατολή. Άλλους τρόπους ζωής. Διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες και συνήθειες. Φιλελεύθερες ιδέες. Αυτό διεύρυνε τους ορίζοντές τους. Και αυτός ήταν ένας από τους πολύ σημαντικούς παράγοντες στην κυοφορία και την προετοιμασία του ξεσηκωμού. Ο σπόρος της αντίστασης κατά της καταπίεσης και της οθωμανικής τυραννίας όχι μόνον έπεσε στα κύματα αλλά και ταξίδεψε, στα πελάγη και στις θάλασσες.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι της θάλασσας βοήθησαν στην επαναστατική προετοιμασία και με τη συμμετοχή τους στη Φιλική Εταιρεία, διαδίδοντας τις αρχές και τη φιλοσοφία της στα διάφορα λιμάνια και εμπορικά κέντρα όπου έπιαναν τα καράβια τους και έκαναν τις δουλειές τους.
Επιπλέον, τα πλούτη που συγκέντρωσαν με την τολμηρή και κερδοφόρα δραστηριότητά τους, επέτρεψαν όταν έφτασε η ώρα, την οικονομική ενίσχυση του ναυτικού αγώνα. Έτσι, τις παραμονές της ελληνικής Επανάστασης ο ελληνόκτητος στόλος ήταν ιδιαίτερα υπολογίσιμος με σημαντικές βάσεις σε όλα τα μέτωπα του αγώνα.
Τα νησιά και τα λιμάνια του Ιονίου Πελάγους διέθεταν 257 σκάφη, τα νησιά και τα ηπειρωτικά λιμάνια του Δυτικού Αιγαίου 268, οι Κυκλάδες 117, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου 136 και η Κρήτη 40 σκάφη. Όμως η ναυτική ισχύς των Ελλήνων δεν ήταν μόνον τα καράβια τους.
Ήταν οι ίδιοι. Οι άνθρωποι, οι ναυτικοί που τα επάνδρωναν. «Ουσιαστικά, «είναι οι ίδιοι εμποροκαπετάνιοι που έσπαγαν αποκλεισμούς και αντιμετώπιζαν κουρσάρους και πειρατές, κυβερνώντας εμπορικά πλοία εξοπλισμένα πάντα με κανόνια, οι οποίοι μετεξελίχθηκαν σε πολεμιστές του Αγώνα. Οι εμποροκαπετάνιοι, που επεδίωκαν το κέρδος φθάνοντας μέχρι και έξω από το Γιβραλτάρ, όπως ο Μιαούλης, ο Τομπάζης, ο Σαχτούρης, ο Κριεζής, ο Τσαμαδός υπήρξαν ναύαρχοι και πρωταγωνιστές της Ναυτικής Εποποιίας του ’21. Απλοί ναύτες όπως ο Κανάρης, ο Παπανικολής, ο Πιπίνος, ο Ματρόζος, ο Νικόδημος και ο Βώκος αναδείχθηκαν σε περίφημους, ήρωες, μπουρλοτιέρηδες».
Ο Τούρκος Καπουδάν Πασάς, Καρά Αλής, απαντώντας στην υποτιμητική κριτική του Άγγλου ναυάρχου Τόμας για τις αλλεπάλληλες ταπεινώσεις που ένας μεγάλος πολεμικός στόλος υφίστατο από τους μέχρι πριν από λίγο υπόδουλους που μάχονταν με μικρά εμπορικά πλοία, ομολόγησε: «Δεν νικούν τα πλοία αλλά οι άνθρωποι. Οι γκιαούρηδες έχουν μικρά πλοία αλλά η ναυτοσύνη τους είναι ανυπέρβλητη και ξέρουν να τα μανουβράρουν όσο κανείς.»
Οι άνθρωποι νικούν, αλλά με το μυαλό και επειδή λέμε πολλά, και αντί να παιδευουμε το μυαλό, παιδευουμε τα αυτιά, σάς δίνω τροφή για σκέψη. Η ανθρώπινη εξέλιξη πάντα συμβαδίζει με την τεχνολογία, οι Έλληνες στην αρχαιότητα δεν ξεχώρισαν μόνο στα γράμματα αλλά Κυρίως στις επιστήμες, η αμάθεια και η αδιαφορία των ανθρώπων της παιδείας στην χώρα μας, αφήνει στο σκοτάδι το ανυπερβλητο μεγαλείο εκείνων που σε εποχές που ενώ οι περισσότεροι πραγματικά ζούσαν πάνω στα δέντρα, αυτοί έφτασαν εκεί που και σήμερα φαίνεται αδιανόητο. Ένα μικρό παράδειγμα και βρείτε εξήγηση στο πως αυτό είναι κατορθωτο, σε μία εποχή που η μεταλλουργια είναι ακόμη σε βρεφικό στάδιο,( η μήπως κάτι δεν είναι όπως νομίζουμε,το 450 πΧ. τυπώθηκαν τέτοια νομίσματα σε διάφορες περιοχές του Ελληνικού κόσμου, ( ήδη από το 700 πΧ υπάρχουν πολλά Ελληνικά νομίσματα, και πρώτοι οι Έλληνες με διαφορά αιώνων από όλους τους άλλους λαούς της γης φτιάχνουν νομίσματα). Το συγκεκριμένο, είναι του βασιλιά Αρχελαου προγόνου του Φιλίππου, ( πείτε στον τσιπρα και ολη την σημερινή βουλή που έσβησαν από την Ελληνική ιστορία την Μακεδονία και πλέον ανήκει στους Σλάβους, πως αρκεί μια έκθεση με τα αμέτρητα νομίσματα που έχουν βρεθεί για να πεισθεί ακόμη και ο πρόεδρος των Σκοπίων για την Ελληνικότητα των Μακεδόνων) . Στην μία όψη ο Πάνας και στην άλλη κεφάλι λύκου. Το νόμισμα αυτό τυπωνονταν με συμπίεση κράματος ασημιού με χρυσό σε αναλογία 10/1 πάνω σε μία μήτρα. Βρείτε λοιπόν ερμηνεία πως με τα μέσα εκείνης της εποχής μπόρεσαν να φτιάχνουν μήτρες με τέτοια λεπτομέρεια, δεν υπήρχαν ειδικά ατσαλια ή εργαλεία ή μηχανές που έχουμε σήμερα.
,το 450 πΧ. τυπώθηκαν τέτοια νομίσματα σε διάφορες περιοχές του Ελληνικού κόσμου, ( ήδη από το 700 πΧ υπάρχουν πολλά Ελληνικά νομίσματα, και πρώτοι οι Έλληνες με διαφορά αιώνων από όλους τους άλλους λαούς της γης φτιάχνουν νομίσματα). Το συγκεκριμένο, είναι του βασιλιά Αρχελαου προγόνου του Φιλίππου, ( πείτε στον τσιπρα και ολη την σημερινή βουλή που έσβησαν από την Ελληνική ιστορία την Μακεδονία και πλέον ανήκει στους Σλάβους, πως αρκεί μια έκθεση με τα αμέτρητα νομίσματα που έχουν βρεθεί για να πεισθεί ακόμη και ο πρόεδρος των Σκοπίων για την Ελληνικότητα των Μακεδόνων) . Στην μία όψη ο Πάνας και στην άλλη κεφάλι λύκου. Το νόμισμα αυτό τυπωνονταν με συμπίεση κράματος ασημιού με χρυσό σε αναλογία 10/1 πάνω σε μία μήτρα. Βρείτε λοιπόν ερμηνεία πως με τα μέσα εκείνης της εποχής μπόρεσαν να φτιάχνουν μήτρες με τέτοια λεπτομέρεια, δεν υπήρχαν ειδικά ατσαλια ή εργαλεία ή μηχανές που έχουμε σήμερα.Attachments
Επειδή βλέπω δεν συγκινείται κανείς, να συμπληρώσω πως αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία, με λεπτομέρεια ισάξια ενός σύγχρονου κέρματος, δεν είναι τέλεια διατηρημένο δείγμα, αλώστε είναι 2500 ετών, αλλά ( κρατηθείτε) ,το φυσικό του μέγεθος είναι όσο μία φακή. Νανοτεχνολογια ;
Συγκλονιστικό Λευτέρη που είχαν τέτοια τεχνολογία, εγώ προσωπικά δεν το γνώριζα. Μα σε μέγεθος φακής; Απίστευτο.