Ο Σαράντος Αγαπηνός, γεννήθηκε το 1880 στο Ναύπλιο, όπου ο πατέρας του Ανδρέας, υπηρετούσε εκεί ως εφέτης. Αμέσως δήλωσε το γιό του, στα Μητρώα Αρρένων τού τότε Δήμου Πλαταμώδους (περιελάμβανε τους Γαργαλιάνους και τα χωριά Φλόκα, Πύργο, Λεύκη, Τραγάνα και Μάραθο). Ο Σωτήριος Λυριτζής, φρόντισε και διέσωσε ένα μέρος τού Μητρώου Αρρένων του Δήμου, όπου φαίνεται καταχωρημένος ο Άγρας, ως Αγαπηνός Τέλλος ή Σαράντος. Ο μικρός Σαράντος, σε ηλικία 12 ετών περίπου, μένει ορφανός από πατέρα. Ένας συγγενής του, παίρνει την οικογένεια στην Αθήνα και με τους δύο αδελφούς του, Αντώνη και Νίκο, συνεχίζει εκεί το σχολείο. Φοιτά στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων, (Χέϋδεν και Αχαρνών), ενώ το σπίτι τους, βρίσκεται στην πλατεία Κάνιγγος. Το 1895 σε ηλικία 15 ετών, τελειώνει το Γυμνάσιο και εισάγεται στη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων. Είναι εύελπις το 1897, όταν πληροφορείται την ντροπιαστική ήττα, στον 30 ημερών Ελληνοτουρκικό πόλεμο! Τον Ιούλιο του 1901, αποφοίτησε και τοποθετήθηκε, στο 7ο Σύνταγμα τής Φρουράς Αθηνών. Λίγους μήνες αργότερα, ζήτησε από τον τότε Διάδοχο Στρατηλάτη Κωνσταντίνο, να μετατεθεί στα σύνορα. Έκπληκτος ο Διάδοχος, τον μετέθεσε στον ακριτικό τότε Τύρναβο, λέγοντάς του, ότι αυτό του ζητείται για πρώτη φορά. Συνήθως τα αιτήματα ήταν για υπηρεσία μακριά απ’ τα σύνορα… Το 1904, με την καθοδήγηση τού Ελληνικού Προξενείου της Θεσσαλονίκης, αρχίζει ο Μακεδονικός Αγώνας. Στις 13 Οκτωβρίου 1904, σκοτώνεται ο Παύλος Μελάς, σε συμπλοκή με Τούρκους, στην περιοχή τής Καστοριάς. Η είδηση τού θανάτου του, προκαλεί πανελλήνια συγκίνηση....
Ο Άγρας, είναι ήδη 24 ετών. Του «καρφώνεται» μια ιδέα: Θα πάω κι εγώ εκεί… Ξεκινά τις προσπάθειες! Δεν του δίνεται η άδεια, λόγω του νεαρού τής ηλικίας του! Δεν απογοητεύεται! Η φλόγα που καίει στην ψυχή του για τη λευτεριά τής αλύτρωτης Μακεδονικής γης είναι ισχυρή! Μεσολαβεί για την εθελοντική του στρατολόγηση φίλος του, υπολοχαγός και Μακεδονομάχος, Νικόλαος Ρόκκας (καπετάν Κολιός). Έτσι αρχές Σεπτεμβρίου του 1906, στον Πειραιά, λέει στον μικρότερο αδελφό του: «Έ ντροπής, Νίκο. Έσο άνδρας και μην κλαίς. Γιατί έγινα Αξιωματικός; Δια να χτυπώ το σπαθί μου στην πλατεία του Συντάγματος, ενώ η γλυκιά μας πατρίδα με χρειάζεται να την υπερασπίσω στα δοξασμένα Μακεδονικά εδάφη;». Ο Άγρας, ξεκινούσε απ’ τον Πειραιά, το ταξίδι της μοίρας του, για τη γη τού Φιλίππου και του Αλεξάνδρου. Αφού έφτασε στο Βόλο, συνέχισε για τη Λάρισα. Από εκεί, με ιππήλατη άμαξα, έφτασε στο Τσάγεζι (σημερινό Στόμιο). Αυτός αρχηγός, με καπετάνιο το λοχία Γεώργιο Τυλιγάδη και 12 ευζώνους, φεύγουν με ιστιοφόρο απ’ το Στόμιο για την τουρκοκρατούμενη Μακεδονία. Αποβιβάζονται νύχτα στις εκβολές τού ποταμού Λουδία. Με χίλιες προφυλάξεις φθάνουν στη Νάουσα, που ήταν το κέντρο τού αγώνα στην περιοχή. Έδρα και ορμητήριό του, θα έχει την(αποξηραμένη σήμερα)λίμνη των Γιαννιτσών, που λεγόταν και Βάλτος. Ο Βάλτος, βρισκόταν νοτίως των Γιαννιτσών και είχε έκταση, 100 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Μετά το 1903, λόγω της αποτυχημένης εξέγερσης τού Ίλιντεν, Βουλγαρικές συμμορίες κομιτατζήδων, εγκαθίστανται στη λίμνη για να κρυφτούν απ’ τους Τούρκους, εκτοπίζοντας τούς ψαράδες. Οι κάτοικοι, που ήδη βίωναν την τουρκική κατοχή, αρχίζουν να ζουν την εγκληματική δράση των Βουλγάρων, βιώνοντας απειλές ληστείες, φόνους, βιασμούς και εμπρησμούς. Η Ελλάδα ξυπνά! Συντονίζονται: Εκκλησία, Διπλωματικό Σώμα, Στρατιωτικοί και προωθούν μυστικά, στου Αλεξάνδρου τη χώρα, αξιωματικούς και άλλους εθελοντές, ώστε να οργανώσουν την αντίσταση. Ο Βάλτος, αποτελούσε σημείο στρατηγικού ενδιαφέροντος για δύο λόγους: α) Βρισκόταν στο πέρασμα των διαδρομών από τη Θεσσαλονίκη προς τη Δ. Μακεδονία. β) Το γεωφυσικό του περιβάλλον, τον καθιστούσε ιδανική κρυψώνα για αντάρτες και πεδίο ανταρτοπολέμου. Στο Βάλτο λοιπόν άρχισε τη δράση του ο καπετάν Άγρας. Πρώτη του και επιτυχημένη επιχείρηση, ήταν η κατάληψη της βουλγαρικής καλύβας με το όνομα «Κούγκα». Στις 14 Νοεμβρίου 1906, επιχειρεί να καταλάβει την κεντρική Βουλγάρικη καλύβα του Ζερβοχωρίου. Στην σύγκρουση, είχε απώλειες με τρεις νεκρούς. Ο υπαρχηγός του Τυλιγάδης, τραυματίζεται. Ο Άγρας, τραυματίστηκε στο δεξί χέρι και τον ώμο. Το Προξενείο μας, τον καλεί να μεταβεί στη Θεσσαλονίκη για περίθαλψη. Παραμένει στη Θεσσαλονίκη μόνο 4 ημέρες και επιστρέφει στο Βάλτο με δική του ευθύνη. Η δράση τού Άγρα στο Βάλτο όμως, έχει επιβαρύνει την υγεία του. Το Φεβρουάριο τού 1907, το Κέντρο τού Αγώνα (Ελληνικό Προξενείο τής Θεσσαλονίκης) , τον στέλνει στη Νάουσα για να συνεχίσει την οργανωτική δουλειά. Στη Νάουσα γνωρίζει τον Αντώνη Μίγγα, που ήταν γουναροποιός και είχε αποκτήσει σημαντική περιουσία. Θα μπορούσε να ασχολείται με την επέκταση της επιχείρησης του και να απολαμβάνει την ευμάρεια και τον πλούτο του. Ο σλαβόφωνος Έλληνας Μίγγας όμως, δίψαγε για την ελευθερία της Μακεδονίας και την ενσωμάτωσή της στην Μητέρα Ελλάδα. Ο Άγρας, ως αποστολή είχε να εκδιώξει τους κομιτατζήδες απ’ το Βάλτο και να εντάξει στην ελληνική πλευρά όσους απ’ αυτούς μπορούσε, με απώτερο σκοπό την απελευθέρωση της Μακεδονίας και την ενσωμάτωσή της στο Ελληνικό κράτος. Προσχωρήσεις κομιτατζήδων στην Ελληνική πλευρά, είχαν συμβεί και παλαιότερα. Γνωστοί Μακεδονομάχοι που υπήρξαν κομιτατζήδες ήταν: ο καπετάν Κώττας, ο καπετάν Γκόνος Γιώτας, ο Αντώνης Ζώης, ο καπετάν Γραικός ή Νικοτσάρας και αναρίθμητοι άλλοι! Ο Μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε πλήθος προσχωρήσεις. Τους σλαβοφώνους που προσχωρούσαν στο Πατριαρχικό – Ελληνικό στρατόπεδο, οι Βούλγαροι τούς αποκαλούσαν Γραικομάνους. Ο Άγρας, σε ένα σημείωμά του προς το Προξενείο Θεσσαλονίκης με ημερομηνία 15 Μαρτίου 1907, υπαινίσσεται συνάντηση με κομιτατζήδες: «Κατόρθωσα να φέρω ενταύθα κεφαλάς «Βρομερών» (εννοεί αρχηγούς βουλγαρικών συμμοριών), οι οποίοι είχαν δύο έτη να έλθωσιν. Πιστεύω, αν δε συμβεί τίποτε το έκτακτον, κάτι θα επιτύχω. Πάντως, έχουν μετανιώσει βλέποντας το άδικο και το μάταιον του αγώνος, ον διεξάγουν». Ο κομιτατζής Βάννη Ζλατάν, ήταν επανειλημμένα νικημένος απ’ τον Άγρα και γι’ αυτό καθαιρεμένος από Βοεβόδας (στρατιωτικός διοικητής, ηγεμόνας) του Βάλτου, απ’ το Βουλγαρικό Κομιτάτο. Ο Ζλατάν, ζήτησε να συναντηθεί μαζί του, δίνοντας την εντύπωση, ότι θα συνταχθεί με τα Ελληνικά ένοπλα σώματα. Για τις 3 Ιουνίου του 1907, ήταν καθορισμένη η συνάντηση. Ξεκίνησε ο Άγρας με τον Μίγγα και άλλους πέντε συντρόφους τους. Στα άλογα τους, είχαν φορτώσει ούζο, σαρδέλες, λουκούμια, χαλβάδες, κρέατα, φαγητά και ψωμιά, για να επισφραγίσουν τη συμφιλίωση με ένα συμπόσιο. Στη συνάντηση – παγίδα συμμετείχε και ο κομιτατζής Γκεόργκι Κασάπτσε. Οι κομιτατζήδες, ύπουλα φερόμενοι, συλλαμβάνουν τον Άγρα και το Μίγγα, αφήνοντας ελεύθερους, τους υπόλοιπους συνοδούς τους. Επί ημέρες, τους περιφέρουν δεμένους στα χωριά τής περιοχής, ώστε να λυγίσουν το Ελληνικό φρόνημα των χωρικών. Τους βασανίζουν, τους ραπίζουν, τους δέρνουν, τους ξεσκίζουν τα ρούχα, τους διαπομπεύουν, τους φτύνουν, τους κλωτσούν, τους μαστιγώνουν, τους εξευτελίζουν δημόσια. Οι δύο αγωνιστές, βασανίζονται από ανθρωπόμορφα κτήνη, μπροστά σε βουρκωμένα μάτια, σε σφιγμένα δόντια. Το βουβό κλάμα των χωρικών, συμμετέχει στο θείο δράμα. Οι δύο αγωνιστές ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά. Η πορεία προς το μαρτύριο ξεκίνησε στις 3 Ιουνίου και την Πέμπτη στις 7 Ιουνίου του1907, οι δύο εθνομάρτυρες κρεμάστηκαν σε μια καρυδιά. Ο θάνατός τους, συγκίνησε τον Ελληνισμό. Η κτηνώδης δολοφονία των δύο αγωνιστών, δεν έκαμψε το φρόνημα των Ελλήνων στη Μακεδονία....
via: The A male
