Ο άνθρωπος γενικα σαν ον, ειναι βολεψακιας... Βολεύεται με το κινητο του, το νετφλιξ, την 60αρα πλασμα του, το 45 ποντους στρωμα στο κρεβατι του κτλ κτλ.. Βολεύεται και ξεχναει επισης ευκολα, τα χουμε ξαναπει..Παίδες σίγουρα η αστυφιλία έχει κάνει τους ανθρώπους πιο μαλθακούς και αποκομμένους από τη φύση αλλά για όλα έχουμε και εμείς ευθυνη.Και στην Αθήνα ακόμα μπορείς το παιδί να το μυήσεις στη φύση, υπάρχουν περιοχές όχι τόσο πλούσιες σε φυση όσο η επαρχία αλλά υπάρχει και εκεί φύση.Τα παιδιά από μόνα τους δεν πρόκειται να πάνε πουθενά ακόμα και σε ένα χωριό αν δε τα πάει ο γονιός τους.
Έτσι είναι για αυτό λέω ότι από εμάς ξεκινάνε όλα τα κακα του κυνηγιού αλλά και τα καλά για αυτό το λόγο όταν κλείσει η κυνηγετική περίοδος όλοι πρέπει να πάμε στους συλλόγους να τους ταρακουνήσουμε και να βγάλουμε τα παιδιά έξω στη φύση με δραστηριότητες και σωστή ενημέρωση. Δεν μας παιρνει άλλο να αδρανουμε.Ο άνθρωπος γενικα σαν ον, ειναι βολεψακιας... Βολεύεται με το κινητο του, το νετφλιξ, την 60αρα πλασμα του, το 45 ποντους στρωμα στο κρεβατι του κτλ κτλ.. Βολεύεται και ξεχναει επισης ευκολα, τα χουμε ξαναπει..
Οποτε δεν εννοουσα οτι δεν μπορει να θελει ο Αθηναίος να "βρει" φυση κοντα του...απλα μουροχαυλιαζει και βαριέται! Που να τραβιεσαι τωρα ξύπνημα 4 το πρωι να φτασεις Μοδι για τσιχλα, ενω ολη την βδομαδα δε σηκωσες κεφαλι ρε φουκαρα..! (Δεν απευθυνομαι σε σενα ετσι...γενικα το λεω έκφραση ειναι)
Συγγνώμη Κωνσταντίνε, αλλά, σ’ αυτήν ακριβώς τη άποψη οφείλεται και η κηλίδωση της κυνηγετικής δραστηριότητας.το κυνήγι είναι χόμπι, και σαν χομπι πρέπει να το πληρώσεις.
Τόλη, εγώ αυτό το έχω αλλάξει λίγο και το έχω κάνει:του ψαρα και του κυνηγου το πιατι 9 φερες ειναι αδιανο και μια φορα γεματο
Αν και δεν έχω παιδιά (απ' όσο τουλάχιστον γνωρίζω), κρίνοντας από τον εαυτό μου, η λύση είναι να δοθεί στο παιδί η ευκαιρία να ανακαλύψει τις φυσικές δυνάμεις του όσο νωρίτερα μπορεί, κι αυτό επιτυγχάνεται μόνο με το ελεύθερο παιχνίδι στη φύση, όχι στα υποκατάστατά της. Κάθε βήμα αυτοεκτίμησης, σου δίνει και τη δύναμη για το επόμενο, ενώ, το έδαφος που κατακτάς, δεν το ανταλλάσσεις με καμία άνεση που σε υποδουλώνει. Η απομάκρυνση του ανθρώπου από τη φύση του, τόσο του περιβάλλοντος όσο και του ίδιου του του εαυτού, είναι η αιτία όλων το γνωστών διαστροφών (σεξουαλικών, κοινωνικών, καταναλωτικών κτλ) και ψυχικών νοσημάτων. Είναι δηλαδή το όλο θέμα, ζήτημα Παιδείας, που σήμερα έχει πλήρως αντικατασταθεί από την Εκπαίδευση, και λανθασμένα αυτές τις δυο τις αντιμετωπίζουμε σαν ταυτόσημους όρους.λύση - απάντηση δεν έχω.
Το προβλημα ξεκιναει απο την ωρα που μπηκε στην ζωη της νεολαιας αυτο το ρημαδι που λεγεται ιντερνετΑρα η ζωη μας στην μεγαλούπολη τα τελευταια 50 χρονια, σε μολις δυο γενιες απεβαλε το κυνηγι..
Μπραβο του ,Να τον χαιρεσαιΗ πρώτη τσίχλα του μικρού μου στο φτερό, πέρσι απογευματινό τελευταία μέρα...
View attachment 22072
Οτι κανουμε σπιτι μας Αστη δασκαλα ανεραστη θα ειναιΟ μεγαλος μου αρχικα ειχε πολυ μερακι
Μια μερα ηρθε απο το σχολειο και μου ειπε οτι δεν θελει να πηγαινει κυνηγι
Τους ειπε η δασκαλα αυτο και αυτο
Πηγα και την βρηκα
Την καλεσα στην διευθυντρια
Ηρεμα πολιτισμενα αλλα πολυ σοβαρα τις ρωτησα να μου πουν τι ειναι το κυνηγι
Εμειναν να με βλεπουν
Τους λεω πειτε μου τι ειναι το κυνηγι
Παλι το ιδιο
Εφοσον κυριες μου δεν ξερετε τι ειναι το κυνηγι και εφοσον δεν μπορειτε να το τεκμηριωσετε προς καποιον μορφομενο ενηλικα τοτε με ποιο δικαιωμα το διδασκετε και μαλιστα λαθος στα παιδια μας!!!
Απολογηθηκαν αλλα η ζημια εμεινε
Η γυναικα μου συζητοντας με ρωτησε
Θα σε πειραξει εαν δεν βγει κυνηγος
Της ειπα οχι
Εαν το χει θα βγει
Εαν οχι δεν θα βγει
Ειναι επικυνδυνο να πιεζεις ενα παιδι να κυνηγησει!!!
Οταν ηταν γυρω στα 6 του ο μεγαλος ενα βραδυ με ρωτησε
Μπαμπα
Να σου πω κατι αλλα δεν θελω να στεναχωρεθεις
Ξερω οτι εσενα το κυνηγι ειναι η ζωη σου αλλα....... εγω δεν θελω να κυνηγω
Θελω ομως την σκοποβολη
Μου αρεσει πολυ
Τον καθυσηχασα και του εξηγησα
Απο τοτε κανουμε σκοποβολη παρεα και το έπιδιωκει
Δεν τον πιεζω για το κυνηγι
και δεν πρεπει
Να το χαιρεσαι το αντρακι σου!Η πρώτη τσίχλα του μικρού μου στο φτερό, πέρσι απογευματινό τελευταία μέρα...
View attachment 22072
Να τον χαιρεσε φιλε τον λεβεντη σουΗ πρώτη τσίχλα του μικρού μου στο φτερό, πέρσι απογευματινό τελευταία μέρα...
View attachment 22072
Θα συμφωνήσω απόλυτα με τα γραφόμενα σου.. Χόμπι....! Τρικλοποδια στα πόδια μας αυτή η λέξη. Και δεν αρμόζει στην πραγματική έννοια του κυνηγίου και δίνει μια λανθασμένη εικόνα του κ υποβάθμιζει το θηραμα. Τα παιδία μου, αν κ μικρά, ποτέ δεν άκουσαν αυτήν την λέξη απο το στόμα μου όταν ήμαστε στο κυνήγι ή ψάρεμα...Συγγνώμη Κωνσταντίνε, αλλά, σ’ αυτήν ακριβώς τη άποψη οφείλεται και η κηλίδωση της κυνηγετικής δραστηριότητας.
Το έχω ξαναπεί και το ξαναλέω: Η σκοποβολή είναι χόμπι, όχι το κυνήγι!...
Το να τσουβαλιάζεις το κυνήγι στην κατηγορία "χόμπι", το να λες δηλαδή ότι οι κυνηγοί το ασκούν μόνο και μόνο για τη δια-σκέδασή τους (δηλαδή το διασκορπισμό τους), το καθιστάς άμεσα το πιο βάναυσο και αιματηρό χόμπι σε σχέση με όλα τα άλλα, και είναι αυτή ακριβώς η κατηγορία στην οποία βασίζεται η αντικυνηγετική ρητορική, και, κατά τη γνώμη μου, το να απαλλαγεί το κυνήγι από αυτήν την κατηγορία/ρετσινιά, θα πρέπει στο εξής να είναι και το κυριότερο μέλημα της κυνηγετικής κοινότητας.
Όσον αφορά στα ποσά που απαιτούνται για το κυνήγι, είναι αποτέλεσμα της καταναλωτικής συμπεριφοράς που εισήγαγε ο Κωστόπουλος στη χώρα μας τη δεκαετία του ’90 (και μας ξεβλάχεψε), του αστικού τρόπου σκέψης και ζωής και της υψηλής ρευστότητας. Πριν το ’90 δεν ήταν τόσο δαπανηρό διότι οι πιο πολλοί κυνηγούσαν στην περιοχή που έμεναν και δεν υπήρχαν τα σημερινά πρότυπα καταναλωτικής συμπεριφοράς. Τα σκυλιά δεν κόστιζαν χιλιάδες ευρώ ούτε φορούσαν κολάρα εκατοντάδων και ο ρουχισμός ήταν εκείνος του ΕΣ, ενώ, το κάθε ριγμένο φυσίγγι συνήθως αντιστοιχούσε σε θήραμα. Ο πατέρας μου πήγαινε με το λεωφορείο για πέρδικες και το μεσημέρι γύριζε και με μια σακούλα τσιπούρες και την Remi στην πλάτη. Όμως, σήμερα , ακόμη κι εδώ μέσα έχω δει να κατηγορούνται οι επαρχιώτες κυνηγοί για το τζιν και το "σκαρπίνι" στο καρτέρι.
Επίσης, όπως πολύ σωστά επεσήμανε κι ο Στέφανος, για τον [χαμηλό] αριθμό των κυνηγών, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό και η αστυφιλία. Φανταστείτε να μην υπήρχε αυτό το μεταπολεμικό ρεύμα μετανάστευσης και η ερήμωση της επαρχίας… Δυόμισι εκατομμύρια κυνηγούς θα είχε η Ελλάδα, όχι 250.000!...
Στην επαρχία, πριν το ’90, σχεδόν όλοι οι πιτσιρικάδες ήμασταν όλη μέρα έξω, με τη σφεντόνα στη μια κωλότσεπη, την πετονιά στην άλλη, το τόξο χιαστεί στην πλάτη και το φυσοκάλαμο στο χέρι. Μαζεύαμε τα ψιλά από τα εκκλησάκια και αγοράζαμε βολίδες για το αεροβόλο και φυσίγγια για το φλόμπερ, ενώ, ακόμη και σήμερα, το τιτίβισμα του κοκκινολαίμη με θλίβει διότι σήμαινε τέλος κυνηγιού και μισούσα το σχολείο που μου έτρωγε όλες αυτές τις ώρες της ημέρας. Τότε, τη λέξη Αθηναίος, τη χρησιμοποιούσαμε στη θέση της λέξης φλώρος.
Σήμερα όμως, ακόμα και στην επαρχία, [σχεδόν]όλοι οι πιτσιρικάδες, όταν δεν έχουν σχολείο και φροντιστήρια, ο χρόνος τους σπαταλιέται σε παιδότοπους, internet cafe και πολυκαταστήματα, πρωτίστως για την βόλεψη των εμβολιασμένων με το εμβόλιο του φόβου (fear inoculum) γονιών τους.
Με δεδομένα πλέον τα σημερινά πρότυπα συμπεριφοράς και κοινωνικής προσαρμογής, με τους άντρες παγιδευμένους στην αναζήτηση του μέγιστου εισοδήματος (τουλάχιστον στο μεγαλύτερο από εκείνο της συζύγου) και τις γυναίκες πλανεμένες από την ημικατανόηση του κινήματος του γυναικισμού (φεμινισμού), τα παιδιά έχουν μείνει έρμαια της διαφήμισης και του life style, που θέλουν τους ανθρώπους να νιώθουν άχρηστοι για τον εαυτό τους και με την πεποίθηση πως τα πάντα πρέπει να τα αγοράσεις από κάποιο ράφι. Αυτό ακριβώς που εγώ αποκαλώ "Καταναλωτικό Βουδισμό": Μη ψαρεύεις, μην κυνηγάς, μην κόβεις, μη μαζεύεις, μη σκέφτεσαι… Αγόρασέ τα όλα!
Τέλος, όλα τα δεινά αυτής της κοινωνίας, ξεκίνησαν από τη στιγμή που κάποιος δέχτηκε να πληρώσει για κάτι που η φύση τον είχε ήδη προικίσει.
Συγγνώμη Κωνσταντίνε, αλλά, σ’ αυτήν ακριβώς τη άποψη οφείλεται και η κηλίδωση της κυνηγετικής δραστηριότητας.
Το έχω ξαναπεί και το ξαναλέω: Η σκοποβολή είναι χόμπι, όχι το κυνήγι!...
Το να τσουβαλιάζεις το κυνήγι στην κατηγορία "χόμπι", το να λες δηλαδή ότι οι κυνηγοί το ασκούν μόνο και μόνο για τη δια-σκέδασή τους (δηλαδή το διασκορπισμό τους), το καθιστάς άμεσα το πιο βάναυσο και αιματηρό χόμπι σε σχέση με όλα τα άλλα, και είναι αυτή ακριβώς η κατηγορία στην οποία βασίζεται η αντικυνηγετική ρητορική, και, κατά τη γνώμη μου, το να απαλλαγεί το κυνήγι από αυτήν την κατηγορία/ρετσινιά, θα πρέπει στο εξής να είναι και το κυριότερο μέλημα της κυνηγετικής κοινότητας.
Όσον αφορά στα ποσά που απαιτούνται για το κυνήγι, είναι αποτέλεσμα της καταναλωτικής συμπεριφοράς που εισήγαγε ο Κωστόπουλος στη χώρα μας τη δεκαετία του ’90 (και μας ξεβλάχεψε), του αστικού τρόπου σκέψης και ζωής και της υψηλής ρευστότητας. Πριν το ’90 δεν ήταν τόσο δαπανηρό διότι οι πιο πολλοί κυνηγούσαν στην περιοχή που έμεναν και δεν υπήρχαν τα σημερινά πρότυπα καταναλωτικής συμπεριφοράς. Τα σκυλιά δεν κόστιζαν χιλιάδες ευρώ ούτε φορούσαν κολάρα εκατοντάδων και ο ρουχισμός ήταν εκείνος του ΕΣ, ενώ, το κάθε ριγμένο φυσίγγι συνήθως αντιστοιχούσε σε θήραμα. Ο πατέρας μου πήγαινε με το λεωφορείο για πέρδικες και το μεσημέρι γύριζε και με μια σακούλα τσιπούρες και την Remi στην πλάτη. Όμως, σήμερα , ακόμη κι εδώ μέσα έχω δει να κατηγορούνται οι επαρχιώτες κυνηγοί για το τζιν και το "σκαρπίνι" στο καρτέρι.
Επίσης, όπως πολύ σωστά επεσήμανε κι ο Στέφανος, για τον [χαμηλό] αριθμό των κυνηγών, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό και η αστυφιλία. Φανταστείτε να μην υπήρχε αυτό το μεταπολεμικό ρεύμα μετανάστευσης και η ερήμωση της επαρχίας… Δυόμισι εκατομμύρια κυνηγούς θα είχε η Ελλάδα, όχι 250.000!...
Στην επαρχία, πριν το ’90, σχεδόν όλοι οι πιτσιρικάδες ήμασταν όλη μέρα έξω, με τη σφεντόνα στη μια κωλότσεπη, την πετονιά στην άλλη, το τόξο χιαστεί στην πλάτη και το φυσοκάλαμο στο χέρι. Μαζεύαμε τα ψιλά από τα εκκλησάκια και αγοράζαμε βολίδες για το αεροβόλο και φυσίγγια για το φλόμπερ, ενώ, ακόμη και σήμερα, το τιτίβισμα του κοκκινολαίμη με θλίβει διότι σήμαινε τέλος κυνηγιού και μισούσα το σχολείο που μου έτρωγε όλες αυτές τις ώρες της ημέρας. Τότε, τη λέξη Αθηναίος, τη χρησιμοποιούσαμε στη θέση της λέξης φλώρος.
Σήμερα όμως, ακόμα και στην επαρχία, [σχεδόν]όλοι οι πιτσιρικάδες, όταν δεν έχουν σχολείο και φροντιστήρια, ο χρόνος τους σπαταλιέται σε παιδότοπους, internet cafe και πολυκαταστήματα, πρωτίστως για την βόλεψη των εμβολιασμένων με το εμβόλιο του φόβου (fear inoculum) γονιών τους.
Με δεδομένα πλέον τα σημερινά πρότυπα συμπεριφοράς και κοινωνικής προσαρμογής, με τους άντρες παγιδευμένους στην αναζήτηση του μέγιστου εισοδήματος (τουλάχιστον στο μεγαλύτερο από εκείνο της συζύγου) και τις γυναίκες πλανεμένες από την ημικατανόηση του κινήματος του γυναικισμού (φεμινισμού), τα παιδιά έχουν μείνει έρμαια της διαφήμισης και του life style, που θέλουν τους ανθρώπους να νιώθουν άχρηστοι για τον εαυτό τους και με την πεποίθηση πως τα πάντα πρέπει να τα αγοράσεις από κάποιο ράφι. Αυτό ακριβώς που εγώ αποκαλώ "Καταναλωτικό Βουδισμό": Μη ψαρεύεις, μην κυνηγάς, μην κόβεις, μη μαζεύεις, μη σκέφτεσαι… Αγόρασέ τα όλα!
Τέλος, όλα τα δεινά αυτής της κοινωνίας, ξεκίνησαν από τη στιγμή που κάποιος δέχτηκε να πληρώσει για κάτι που η φύση τον είχε ήδη προικίσει.
Θα συμφωνήσω απόλυτα με τα γραφόμενα σου.. Χόμπι....! Τρικλοποδια στα πόδια μας αυτή η λέξη. Και δεν αρμόζει στην πραγματική έννοια του κυνηγίου και δίνει μια λανθασμένη εικόνα του κ υποβάθμιζει το θηραμα. Τα παιδία μου, αν κ μικρά, ποτέ δεν άκουσαν αυτήν την λέξη απο το στόμα μου όταν ήμαστε στο κυνήγι ή ψάρεμα...
Και θα είναι χόμπι όσο τηρώ τους κανόνες και δίνω τις μεγαλύτερες πιθανότητες στο θήραμα για να ξεφύγει και δεν πάω να το θηρεύσω με κάθε τρόπο.Χόμπι είναι αυτό που επιδιώκουμε να κάνουμε στον ελεύθερό μας χρόνο. Το κλασικό λεξικό της Οξφόρδης το ορίζει ως «μια αγαπημένη δραστηριότητα που κάποιος επιλέγει για απόλαυση και που δεν έχει σχέση με την κανονική του εργασία». Τα χόμπι καλλιεργούνται μέσω μιας συνεχούς, συστηματικής διαδικασίας και δεν ενέχουν κανένα υλικό ή οικονομικό όφελος. Η επιλογή ενός συγκεκριμένου χόμπι μαρτυρά πολλά για την προσωπικότητα ενός ατόμου, για τα ενδιαφέροντα, τα ταλέντα και τον χαρακτήρα του.