Κυνηγετικές Ιστορίες

Οκάδες, όχι ομάδες.
Ευχαριστω, πέρασε η ώρα μεσα στο τραίνο χωρις να το καταλάβω.
Καλές γιορτές με υγεία
Λόγω των ημερών σας βάζω μια ωραία ιστορία που έχει να μας διδάξει πολλα..όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε παλαιοτερα σε κυνηγετικό περιοδικο κ που μου φέρνει ανατριχίλα κ συγκίνηση κάθε φορά που την διαβάζω....
.....Πιστευω να νιώστε το ίδιο κ εσείς.....



Χριστουγεννα 1955 "το ονειρο"...


Νυχτα, δυο μερες πριν τα Χριστούγεννα σε ένα χωριό κάπου στην Μακεδονία, το σωτήριο έτος 1955.
Έξω από το φτωχικο σπίτι στην άκρη του χωριου, το χιόνι που εδώ κ δυο μερες έπεφτε είχε ντυσει την γη στα λευκά, σαν συμβολισμό της αγνότητας του Χριστου μας,
που θα ερχόταν σε λίγες ώρες στον κόσμο.
Θα έπρεπε αυτές οι στιγμές να μην έχαναν το χρώμα τους από του πανδαματορα χρόνου το χάδι.. μέσα στο φτωχικο σπίτι άκουγες την σιγανή φωνή της Μαρίας συζύγου του Νίκου του Καραβαγγέλη.
Αχ αυτός ο Νίκος στα 38 του χρόνια πια, ανίκανος να εργαστεί από ένα χρονιο νόσημα, που η κακία η ώρα τον βρήκε στα 32 του, με σκυμμένο το κεφάλι άκουγε την συζυγό του, ενώ τα δυο του παιδιά ο Αλκιβιάδης κ η Ζωή καθισμενα δίπλα στο τζάκι(ξυλα υπήρχαν πολλα), προσπαθουσαν να χαρουν την θαλπωρή της ζωοδοτρας φωτιάς.
Ηταν μεγάλος κυνηγός ο Νίκος πριν τον χτυπήσει η ασθένεια, αλλά δυστυχώς εδώ κ 5-6 χρονιο, το κοκορατο βελγικό δικαννο του, ήταν κρεμασμένο πανω απο το τζάκι για να του θυμιζει τα όμορφα κυνηγια που έκανε όταν ήταν υγιής.
Όσο ο Νίκος ήταν καλα δεν υπήρχε κανένα προβλημα.
Εργαζόταν σε μια κρατική εταιρεία ξυλείας το μεροκάματο ήταν σχετικά καλό κ ετσι ζουσαν.
το προβλημα άρχισε όταν αρρώστησε στα 32 του. Τότε τον απέλυσαν από την δουλειά με μια μικρή αποζημίωση χωρίς καμία μέριμνα για τον ίδιο αλλά κ την οικογένεια του.
Πολλές φορές δεν υπήρχε ουτε ψωμί στο σπίτι και τα παιδιά του, Αχ αυτά τα παιδια του, που τόσο αγαπουσε κοιμόντουσαν νηστικά. Ο παπας του χωριού βοηθούσε όσο κ οπότε μπορουσε αλλά ποιον να πρωτοβοηθησει κ αυτός ο χριστιανός τα δυσκολα αυτά χρόνια.
Η φωνή της συζύγου του της Μαρίας τον έφερε πισω στην πρσγματικοτητα από τις θυμησες του.
Ερχόντουσαν Χριστουγεννα κ στο σπίτι δεν υπήρχε τίποτα, ουτε λάδι, ουτε ζάχαρη, ουτε αλευρι! Και τα παιδια?
Για αυτά τα έρμα νοιαζοταν κ αυτή. Ο Νίκος κουνησε με λυπη το κεφάλι του σαν να συμφωνουσε με αυτά που έλεγε η γυναίκα του αλλά τι μπορούσε να κάνει χρήματα δεν υπήρχαν? Κ ο μπακάλης του χωριου σταμάτησε να τους δίνει βερεσέ.. Σηκώθηκε πηγε στο κρεβάτι του όπου ήδη τα παιδια του κοιμόντουσαν.
Τα κοίταξε για λίγο κ σκουπισε τα δάκρυα που κυλούσαν σπο τα μάτια του.
Έσβησε την λάμπα κ ξαπλωσε όπως ήταν με τα ρουχα δίπλα στην γυναίκα του.
Δεν ήταν βεβαιος αλλά σαν να την κατάλαβε ότι εκλαιγε.Ενα κλάμα σιγανό σχεδόν διακριτικό..
Οι φλόγες απο τα ξυλα που έκαιγαν στο τζάκι τρεμοπαιζαν μέσα στο φτωχικό του Καραβαγγέλη ενώ το χιόνι έξω συνέχισε να πεφτει.
Η ώρα είχε περασει κ ο Νίκος αισθάνθηκε την επίσκεψη του Μορφέα. Τον πηρε ο υπνος ενώ μέσα του παρακαλουσε τον Χριστό να βοηθήσει! Ξυπνησε απότομα κ κοίταξε το παλιο ρολοι. 5 τα ξημερωματα. Οι φλόγες απο το τζάκι εξακολουθουν να φωτιζουν χορευοντας παντα τον τρελό χώρο τους κ τότε ανατριχιαζοντας ο Νίκος θυμήθηκε το όνειρο!
Έκανε τον σταυρό του κ πηγε στο εικονοστάσι να φιλησει την εικονα εκείνου που τον επισκέφτηκε στο όνειρο του.
Η μήπως δεν ήταν ονειρο?
Τον είδε καθαρά μέσα σε ένα αποστραπτον γλυκο φως που τέτοιο άλλη φορά δεν είδε στην ζωή του.
Τον πλησιασε κ ακουμπησε το δεξί του χέρι στο κεφάλι του. Αισθάνθηκε αμέσως μια απέραντη γαλήνη στην ταραγμένη του απο την φτώχεια κ τα βασανα ψυχή κ ξαφνικά βρήκε την δυναμη, το θάρρος κ την θέληση να παλεψει για αυτόν κ για την λατρευτη του οικογένεια.
Πηγε να κάνει ένα καφέ αλλά θυμήθηκε πως ουτε καφές ουτε ζάχαρη υπήρχαν!
Κοίταξε τα παιδια του κ την γυναίκα του που κοιμόντουσαν κ τότε σαν κάποιος να τον παροτρυνε μέσα του, πηρε την απόφαση. Θα πηγαινε κυνήγι μετά από τόσο καιρό κ ας ήταν αυτό επικίνδυνο για την υγεία του όπως του είχαν πει οι γιατροί.
Όλο κ κάτι θα χτυπούσε κ ετσι θα έφερνε λίγο κρέας στο σπίτι χρονιάρες μέρες.
Άνοιξε ένα παλιομπαουλο κ πηρε μέσα από ένα κουτί λίγα φυσίγγια που τα είχε φυλαγμένο για χρόνια.
Τα έβαλε στην τσέπη του κ αφου φόρεσε την ταλαιπωρημένη από τα χρόνια αλλά ζέστη ακόμα καπα του ξεκρεμάσε το βελγικό κοκορατο δίκαννο πανω απο το τζάκι.
Το αίμα με κόπο ζεσταινε το κορμί του ενω η ανάσα του σχημάτιζε ένα συννεφο ομίχλης μπροστά από το στόμα του.είχε πια ξημερώσει κ τα παντα ήταν λευκά από το χιονι που επι δυο μερες έπεφτε μετατρέποντας την φυση σε μια πανεμορφη νυφουλα.Αλλα απο σημερα παραμονη Χριστουγέννων σαν απο θαυμα είχε σταματησει, ίσως για να μπορέσει να κυνηγησει ο Νίκος.
Το κρυο ήταν ανυπόφορο! Ο Καραβαγγέλης εδώ κ λίγη ώρα ακολουθουσε τα ίχνη ενός λαγου στο χιόνι με την ελπίδα να βρει το γατάκι του όταν ξαφνικα το αίμα του παγωσε όχι απο το κρυο αλλα απο αυτο που είδε πανω στο χιόνι! Πατηματα απο αγριογουρουνο!
Το κατάλαβε αμέσως, έσκυψε κ τα κοίταξε απο κοντα, ήταν ένας μεγάλος μονιας!
Αμέσως άνοιξε το δίκαννο ξεχνώντας τον λαγό κ άλλαξε τα φυσίγγια που είχε μέσα με δυο μονοβολα. Τα μοναδικά που είχε. Έχει γουστο σκέφτηκε.
Με μεγάλη προσοχη κ με το όπλο έτοιμο άρχισε να ακολουθεί τα ίχνη του μεγάλου κάπου, τα οποία τον οδηγούσαν σε ένα πυκνο αλλά όχι πολυ βαθυ ρέμα.
Σταμάτησε κ εξέτασε τον όχι δυνατό αέρα. Τον είχε προσωπο, καλο αυτό σκέφτηκε.
Ευτυχώς το καπρι δεν θα τον επερνε μυρωδιά απο μακριά. Σε λίγη ώρα έφτασε στο ρέμα ακολουθώντας παντα με προσοχη τα ίχνη του μεγάλου ζώου κ σαν έμπειρος κατάλαβε αμέσως που γιατακιαζε.
Όλες οι αισθήσεις του τώρα ήταν σε επιφυλακή καθώς παιζοταν οι τελευταία πραξη. Κοίταξε γυρω του το χιονισμένο τοπίο κ αποφάσισε για το που θα "στηθεί", έτσι ώστε να μπορεί να πυροβολησει με σιγουριά όταν θα βγει ο καιρός, γιατί ήταν σίγουρο πως το αγριογουρουνο τον είχε αντιληφθεί κ το ξεπεταγμα του ήταν θέμα χρόνου.
Πραγματι, δεν είχε καλά καλά πιασει την θέση του όταν ένας τρομακτικός θόρυβος απο κλαδιά που σπάζουν τον έκανε να καταλάβει ότι το " Θηρίο" ενοχλημενο απο την ανθρώπινη παρουσία έφευγε γρήγορα απο το γιατακι του. Έβλεπε τα χιονισμένα πυκνά να κουνιουνται κ το χιόνι να πεφτει απο πανω τους. Στην άκρη του ρέματος το "κακο" σταμάτησε για λιγο, όταν ξαφνικά ο Νίκος βλέπει πλεον τον καπρο,να πεταγετε έξω απο το πυκνο κ να φευγει τρέχοντας, όσο το χιόνι του το επέτρεπε, μπροστά του στα 25 με 30 μέτρα απο δεξιά προς αριστερά, προςτο δάσος.
Το πρωτο μονοβολο βρίσκει τον καπρο σε όχι καίριο σημείο του σώματός του. Πεφτει αλλά σχεδόν αμέσως σηκώνεται κ συνεχίζει την πορεία του, αλλά τώρα πιο αργά κ αφήνοντας πισω του αίμα κοκκινιζοντας το χιόνι. Το δευτερο μονοβολο ο Νίκος του το έστειλε, συστημένο, λίγο πιο πισω κ πανω απο το μπροστινό ποδι στα πλευρα.
Το αγρίμι έπεσε αυτή την φορά για να μην ξανασηκωθεί. Με μεγάλη προσοχή κ απο το πισω μέρος του καπρου το πλησίασε ο Νίκος κ όταν βεβαιωθηκε ότι ήταν νεκρό έκανε τον σταυρό του κ ευχαρίστησε τον Χριστό που σε λίγες ώρες θα ερχόταν στον κόσμο.
Ο Νίκος ήταν σίγουρος ότι ο,τι έγινε, έγινε για το θέλημα του!
Το θέλημα εκείνου που τον είχε επισκεφτεί στο φτωχικό του σπίτι τα ξημερώματα της παραμονης της γεννήσεως του!
Ηταν πραγματι ένα τεράστιο αρσενικό αγριογουρουνο ένας μονιας με μεγάλους χαυλιόδοντες. Τον υπολόγισε γυρω στις 100 ομάδες!! Με μεγάλο κόπο κ χιλιες δυσκολίες κατάφερε να συνειδητοποιήσουμε τον καπρο με ενα γερό σχοινί που είχε μαζί του αφου του περασε την θηλιά πισω απο τα κάτω μεγάλα του δόντια μέχρι το σπίτι του.
Εφτασε κατάκοπος κ καταϊδρωμένος έτοιμος να πεσει κατω απο την κουραση.
Η γυναίκα του κ τα παιδια του έτρεξαν όλο χαρά να τον βοηθήσουν στα τελευταία μέτρα.
Είχαν καταλάβει ότι πηγε κυνήγι γιατί όταν ξυπνησαν είδαν πως το δίκαννο έλειπε απο το τζάκι, αλλά δεν φανταζόταν τι θήραμα θα έφερνε, Αντε έκανα λαγό..ο θεος όμως τους λυπήθηκε. Αμέσως η Μαρία έκανε αυτό που της είπε ο άντρας της να κάνει. Έτρεξε κ ειδοποίησε τον κρεοπωλη του χωριου.
Ο καπρος ζυγιζε καθαρός γυρω στις 75 ομάδες κ ο χασάπης τον αγορασε γεμάτος χαρά, γιατί ήξερε πως θα τον μοσχοπουλησει στον κρεατεμπορο της πολης, στον οποίο είχε ήδη τηλεφωνήσει απο το μοναδικό καφενείο του χωριου.
Η τσέπη του Καραβαγγέλη γέμισε λεφτά χρόνια είχε να δει τόσα χρήματα κ τα χειλια του-και της Μαριας-γελασαν. Επιτέλους αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα περνουσαν γεμάτα στερήσεις!
Έφυγε ο Νίκος απο τον κρεοπωλη κ κατευθείαν πηγε στην εκκλησία του χωριου του κ εκει γεμάτος ευγνωμοσύνη γονάτισε εμπρός στην εικόνα του Χριστού κ κλαίγοντας τον ευχαρίστησε μέσα απο τα βάθη της καρδιάς του.
Γνώριζε ο Καραβαγγέλης σαν έμπειρος κυνηγός που ήταν ότι τέτοια πράγματα στο κυνήγι είναι περιπου αδυνατον να συμβουν.
Ένα μεγάλο μπουκάλι λάδι κ ενα μεγαλο κερί που άναψε στο όνομα του, ήταν το υλικό ευχαριστώ του Νίκου σε εκείνον που τον επισκέφτηκε την παραμονή των Χριστουγέννων στο φτωχικό του σπίτι.
Το είχε καταλάβει κ πιστεψει πια ο Καραβαγγέλης! Έχοντας μαζί του τον Χριστό δεν είχε να φοβηθεί τίποτα. Ο Χριστός θα τον βοηθούσε, όπως κ πρσγματι τον βοήθησε.
ουτε ο Νίκος ο Καραβαγγέλης ουτε η συζυγος του η καλή Μαρία ζουν σήμερα.
Ζουν όμως τα παιδια τους,κ τα δυο λαμπροι επιστήμονες, τίμιοι κ καλοί άνθρωποι κ που των οποίων τα παιδια ονομάζονται Νίκος και Μαρία.σ'
 
Λοιπόν.....

Θα πω μια κυνηγετική ιστορία με διαφορετικό σκοπό απ το να πω απλώς μια ιστορία.
Αυτό θα φανεί στο τέλος.

Θυμάμαι σε μια έναρξη κυνηγίου περδικας να έχουμε πάει εγώ και αλλά δύο άτομα στο βουνό(1800μ)Από το προηγούμενο απόγευμα.
Δηλαδή Παρασκευή απόγευμα ώστε να είμαστε εκεί Σάββατο πρωί για κυνήγι.
Και να μείνουμε πάνω στο βουνό Και για την Κυριακή.
Αφού λοιπόν ξημέρωσε τη μέρα ο θεος ξεκινήσαμε.
Σχετικα γρήγορα έπιασα το οριο.
Οι άλλοι δεν τα είχαν πάει τόσο καλά.
Και αφού είχαμε απομακρυνθει και για να μην πω στους αλλούς ότι έπιασα το όριο και γυρίζω πίσω γιατι
Αν το έκανα αυτό θα με έβριζαν ακόμη συνέχισα.
Έτσι λοιπόν συνέχισα γιατί ντράπηκα και
εκανα 7 πουλιά μέχρι το μεσημέρι που γυρίσαμε.
Σύνολο με τα δικά τους δεν ήταν 12 οπότε τυπικά ήμασταν εντός ορίων.

Τι θέλω τώρα να πω......Για τους λόγους που προανέφερα δεν σεβάστηκα το γράμμα του νόμου και χτύπησα 7 πουλιά.
Όμως δεν έδειξα ασέβεια στο νόημα του νόμου.
Γι αυτό και δεν κυνηγησα το απόγευμα της ίδιας μέρας αλλά ούτε και την επόμενη μέρα της Κυριακής.
Με τη δικαιολογία στους άλλους ότι κουράστηκα και δεν είχα την αντοχή.
Έτσι όταν πήγαν αυτοί αλλά δύο κυνηγια(το απόγευμα τις ίδιας μέρας και την επαυριο)Εγώ έκατσα στο μιτατο και έκανα τον ψόφιο.

Και ενώ τυπικά μπορούσα να βγω έστω για άλλο ένα πουλί να τα κάνω 8 δεν το έκανα.
Διότι και υπέρευχαριστημενος ήμουν και δεν ήθελα να μπω στον πειρασμό να ξεπεράσω το όριο του διημέρου.
Μπορούσα κι άλλες Δηλαδή γιατί συνολικά σαν παρέα δεν ήμασταν στα όρια 2ημερου κυνηγίου.

Τι θέλω να πω με αυτό.....Ότι δεν είναι τόσο το γράμμα του νόμου όσο το να κατανοησουμε το νόημα του νόμου.
Ειδικά στην πέρδικα και στο λαγό πρέπει να δείχνουμε σεβασμό.
Ωραίος!
 
Σας διάλεξα μια ακόμα ωραία ιστορία που σας την μεταφέρω όπως ακριβώς είχε γραφτει στα "κυνηγετικά νέα".....


" Ο πρωτος λαγός"


Ήμουν 17 χρονων όταν ο μακαρίτης ο πατερας μου, γιατρός στας Φερρας Αλεξανδρουπολεως, αγόρασε ένα πιππερ μπαγιάρ με ασημενιους καβαλαρεους πανω στα μαγουλα των καννων.Ηταν Οκτώβρης του '53.
Τον είδα να κατεβαίνει από την αγορά του χωριού με ένα δικαννο στο χέρι.
Τι διάολο σκέφτομαι αμεσως- ο πατερας κουστουμαρισμένος με το δικαννο που να πηγαινει άραγε?
Έτρεξα κοντά του κ μόλις με είδε ειπε:
"Γιάννο τρέξε στον Κρεωνα κ παρε δυο άδειους κάλυκες νουμερο 12 κ ελα γρήγορα στο σπίτι."
Σαν σαΐτα ξεχυθηκα κ σε λίγο ήμουν στο ιατρείο. Εκεί βρήκα τον αγαπητό μου πατερα να περιεργαζεται το οπλο, του έδωσα τους κάλυκες κ εκείνους τους έβαλε στο όπλο, το σήκωσε προς το ταβανι κ πατησε τις σκανδαλες.
Ένας ξερός ντουμπλες ακουστηκε που τρομαξε την Κατερίνα την υπηρέτρια μας, και μπαινοντας στο ιατρείο φώναξε:
Τι έγινε κυριε, παθατε τιποτα?
Εμείς αλληλοκοιταχτηκαμε κ βάλαμε τα γέλια.
- το όπλο αυτό το αγόρασα για σένα είπε ο Πατερας.Να παρατησεις την σφεντόνα σου κ να κυνηγάς με αυτό. Θα σου βγάλω και άδεια. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.
-Σαν ελαφρο μου φαίνεται αυτό είπε ο πατερας κοιτάζοντας το τουφέκι. Για φέρε από την κουζίνα τον Κίτσο.
Κίτσο φωνάζαμε το τουφέκι του πατερα ένα
Φραγκοτ ρουαγιάλ χαμερλες που έχει σήμερα ηλικία 60 χρονών και άνω.
Αφου ζυγισε τα δυο όπλα στα χέρια του μου είπε:
-Σε πειραζει αμα παρω εγω αυτό που αγόρασα κ δώσω σε εσένα τον Κίτσο?
-τι λες ,πατερα δεν πειραζει, τουφέκι να είναι μονο και τίποτα άλλο.
Σε τρεις μερες η άδεια κυνηγίου ήταν στην τσέπη του σακκακιου μου.
Ήταν Παρασκευή κ το κρυο έχει σφίξει για καλά. Διάβαζα μέσα στο ζεστό δωμάτιο που έκαιγε η σόμπα. Ήμουν 7η Γυμνασίου.
Όταν η πορτα άνοιξε κ μπήκε ο πατερας μου χαμογελαστος κ καμαρωτος κρατώντας δυο μεγάλα κουτιά.
Μου είπε:" Διάβασε κ αν τελειώσεις κάτσε να γεμίσεις καμμια εκατοστή φυσίγγια"
(Τα φυσίγγια τα γέμιζε μόνος ο πατερας κ με είχε μάθει να γεμιζω κ εγώ από 15 χρονών)
Κάτι ασκήσεις άλγεβρας ήταν λυμενες σε 20 λεπτά. Έτσι άρχιζα να γεμιζω.
Είχα δυο κουτιά μπαρουτι μπροστά μου ένα με μαυρη μπαρουτι Μπεκάτσα κ ενα με ακαπνη IDEAL.
Σφυριζα κ γεμιζα, σε δυο ωρες είχα φτιάξει 120 φυσίγγια από νουμερο 7 έως 2.
Τα ξεχώρισα στην φυσιγγιοθηκη κ τα υπόλοιπα τα έβαλα στο σακίδιο κ πηγα κοντά στην σόμπα κ άρχιζα να παιζω με την γάτα που γουργουριζε δίπλα της.
Ηλθε κ ο πατερας σε λίγο τελειώνοντας με τους αρρωστους που εξέταζε διπλα στο ιατρείο του, κρατώντας την αγαπημένη του εφημερίδα.
Εντάξει με τα πυρομαχικα του είπα.
Το Σάββατο ηλθε αλλά το χιόνι είχε ένα διαβολεμενο κρυο τόσο πολυ που σε ορισμένα μέρη ο Έβρος και μερικά κανάλια κ βαλτονερια του Γκιαουρ Αντα είχαν παγωσει.
Στις δυο το μεσημέρι βγήκαμε για το πρωτο κυνήγι μου, με όπλο φυσικα.
Ανεβήκαμε στην Αγία Παρασκευη που είναι γεμάτη απο πευκα κ κυπαρίσσια, σωστό δάσος.
Άρχιζα να ντουφεκω τσίχλες κ κοτσυφια, είχα βαρεσει κάμποσα κ ο πατερας χτυπησε δυο μπεκατσες.
Κατεβήκαμε σιγά στον λόφο, περασαμε στην Εθνική οδό κ μπήκαμε σε κάτι χαραδρες, από πανω μας περασε ένα κοπαδι μποζες(αγριοχηνες) που πετουσαν με κατευθυνσιν του Γκιαουρ Αντα.
Τέσσερις τουφεκιές ρίξαμε αλλα τίποτα.
Ο πατερας μου φωναξε:Έβγα πανω στον ντερε εγώ θα παω από γυρω κ θα συναντηθουμε στο χωράφι του Βαη.
Αρχισα να ανεβαίνω όταν η πρωτη νιφάδα του χρόνου έπεσε στο μάτι μου.
Αχ τι ωραία είπα! Αυριο Κυριακή θα χιονίσει κ θα παμε για παπιά στο Τσαι (μικρος ποταμος που χυνεται στον Έβρο)
Ανέβηκα επανω στον ντερε που ήταν πυκνος από τα πουρναρια.
Σε μια στιγμή γλυστρισα κ επεσα ενω το τουφέκι μου χτυπησε στο χώμα, το άνοιξα κ είδα πως η δεξιά κάννη είχε παρει λίγες λάσπες κ την καθάρισα σβέλτα.
Είκοσι μέτρα πιο κάτω σε ένα ξερό καθισε ένα κοτσυφι,έβγαλα ένα εφταρι με μαυρη κ το έβαλα στην δεξιά κάννη, κ στην αριστερή ένα από τα δυο προηγούμενα φυσιγγια κ σκοπευσα τον κοτσυφα.
Εκείνος σαν να καταλαβε τι τον περίμενε έκανε το χαρακτηριστικο "τσοκ,τσοκ,τσοκ" κ χάθηκε παρα περα.
Προχώρησα προς την κατευθυνση του κ ξαφνου ακριβώς μπροστά από τα ποδια μου πεταχτηκε ένας λαγός....
Στην αρχή τρομαξα, συνήλθα αστραπιαία όπως έτρεχε ανάμεσα στα πουρναρια σε ένα φυσικό διάδρομο, τράβηξα την σκανδάλη αλλά το συννεφο της μαυρης δεν με αφηνε να δω. Λαγό, λαγός, λαγός φωναζα σαν τρελλος!!
Πήγα γρήγορα προς το μέρος που ντουφεκισα κ λιγο παραπερα πεσμενος σε ένα πουρναρι ήταν ο λαγός.
Τον πήρα, τον πηρα, τον πηρα φωναζα μέσα στην ερημιά.
-ποιον τον μπουφο? Μου φωναξε ο πατέρας
γιατί προηγουμένως πετουσε ένας μπουφος προς το μέρος μου, από είκοσι μέτρα δεξιοτερα μου καθώς ανέβαινε για να βγει στο χωράφι του Βαη.
-ποιον μπουφο είπα κ άρπαξα τον λαγό από τα αυτιά τον σήκωσα ψηλα για να τον δει.
-Μπράβο Γιάννο, μπραβο και εις ανωτερα.
Αφου βάλαμε τον λαγό στο σακίδιο, κυνηγησαμε ακόμα λίγο κάτι τσίχλες κ μετα πηραμε τον δρόμο του γυρισμου για το χωριό. Το χιόνι έπεφτε πια πυκνο κ έπρεπε να γυρίσουμε.
Ήταν Οκτώβρης του 1953 και ο πρωτος λαγός που σκότωνα.

Γιαννης Αθ.Βασιλείου
 
Last edited:
Βαρδούσια γύρω στο 2005-06.
Έχουμε ανέβει για πέρδικες,με τον φίλο μου,το Νίκο.
Στο εξάωρο,δεν έχουμε βρεί,φτερό...
Βλέπω το πόιντερ μου,ανήσυχο,κάτι έχει πάρει.Από ψηλά που είμαστε,ο σκύλος κάνει ένα ανέβασμα και αρχίζει να κατεβαίνει.
Τον χάνω,κατεβαίνω γύρω στα πεντακόσια-εξακόσια μέτρα και τον βλέπω μαρμαρωμένο,πίσω από ένα μεγάλο κέδρο.
Ζυγώνω,γυρίζει,με κοιτάζει, κάνει ένα μικρό ποντάρισμα και μένει ξερός.
Παίρνω θέση.Τις έχω στο πιάτο, σκέφτομαι...

Φεύγει η πρώτη, μέσα από το κέδρο.Πρώτη ντουφεκιά: Οικολογική!Φεύγουν άλλες δύο.Δεύτερη ντουφεκιά: Κι αυτή οικολογική...
Ο σκύλος δεν σπάει τη φέρμα,γυρίζει και με κοιτάζει.Έχω κατεβάσει την καραμπίνα και κοιτάζω.
Άλλες έξι πέρδικες,ξεκόλλησαν μέσα από το κέδρο.
Ο σκύλος δεν έσπασε,μέχρι να φύγει κι ο τεμπέλης.Ακινησία,δεν του είχα μάθει...

Αποσβολωμένος,από την ενέργεια του σκύλου και την αστοχία μου, κάθομαι σ'ένα βράχο, να ηρεμήσω.
Μετά από κάνα πεντάλεπτο, γυρίζει ο σκύλος,τον χαϊδεύω,του μιλάω και παίρνουμε τον ανήφορο.

Χτυπάει το τηλέφωνο.Ο Νίκος,είχε ακούσει τις ντουφεκιές,από πάνω:-Έλα Μήτσο.Τί έγινε;
-Μου σέρβιρε ο σκύλος,ένα κοπάδι πέρδικες,μέσα σ' ένα κέδρο και δεν πήρα,ούτε μία!
-Καί σου είπα ρε Μήτσο,βάζε τρία φυσίγγια μέσα.(Πάντα, δύο φυσίγγια έβαζα,όταν, κυνηγούσα, με καραμπίνα).
-Άσε με ρε κι εσύ τώρα...
-Λοιπόν Μήτσο,την επόμενη φορά,τρείς ντουφεκιές,μέσα στο κεδράκι!!!
Κλείνω το τηλέφωνο, μέσα σε καντήλια και συλλείτουργα και μετά από λίγο,σκάω στα γέλια...
Το τί καζούρα,έφαγα,όταν βγήκα πάνω και στο γυρισμό...

Υ.Γ Δεν θα ξεχάσω ποτέ, το βλέμμα του σκύλου,που γύριζε και με κοίταζε,με το όπλο κάτω,σαν να μου έλεγε:Τί κάνεις, ρε μαλάκα;!
Το ίδιο, μπορεί να πείτε κι εσείς...
 
Βαρδούσια γύρω στο 2005-06.
Έχουμε ανέβει για πέρδικες,με τον φίλο μου,το Νίκο.
Στο εξάωρο,δεν έχουμε βρεί,φτερό...
Βλέπω το πόιντερ μου,ανήσυχο,κάτι έχει πάρει.Από ψηλά που είμαστε,ο σκύλος κάνει ένα ανέβασμα και αρχίζει να κατεβαίνει.
Τον χάνω,κατεβαίνω γύρω στα πεντακόσια-εξακόσια μέτρα και τον βλέπω μαρμαρωμένο,πίσω από ένα μεγάλο κέδρο.
Ζυγώνω,γυρίζει,με κοιτάζει, κάνει ένα μικρό ποντάρισμα και μένει ξερός.
Παίρνω θέση.Τις έχω στο πιάτο, σκέφτομαι...

Φεύγει η πρώτη, μέσα από το κέδρο.Πρώτη ντουφεκιά: Οικολογική!Φεύγουν άλλες δύο.Δεύτερη ντουφεκιά: Κι αυτή οικολογική...
Ο σκύλος δεν σπάει τη φέρμα,γυρίζει και με κοιτάζει.Έχω κατεβάσει την καραμπίνα και κοιτάζω.
Άλλες έξι πέρδικες,ξεκόλλησαν μέσα από το κέδρο.
Ο σκύλος δεν έσπασε,μέχρι να φύγει κι ο τεμπέλης.Ακινησία,δεν του είχα μάθει...

Αποσβολωμένος,από την ενέργεια του σκύλου και την αστοχία μου, κάθομαι σ'ένα βράχο, να ηρεμήσω.
Μετά από κάνα πεντάλεπτο, γυρίζει ο σκύλος,τον χαϊδεύω,του μιλάω και παίρνουμε τον ανήφορο.

Χτυπάει το τηλέφωνο.Ο Νίκος,είχε ακούσει τις ντουφεκιές,από πάνω:-Έλα Μήτσο.Τί έγινε;
-Μου σέρβιρε ο σκύλος,ένα κοπάδι πέρδικες,μέσα σ' ένα κέδρο και δεν πήρα,ούτε μία!
-Καί σου είπα ρε Μήτσο,βάζε τρία φυσίγγια μέσα.(Πάντα, δύο φυσίγγια έβαζα,όταν, κυνηγούσα, με καραμπίνα).
-Άσε με ρε κι εσύ τώρα...
-Λοιπόν Μήτσο,την επόμενη φορά,τρείς ντουφεκιές,μέσα στο κεδράκι!!!
Κλείνω το τηλέφωνο, μέσα σε καντήλια και συλλείτουργα και μετά από λίγο,σκάω στα γέλια...
Το τί καζούρα,έφαγα,όταν βγήκα πάνω και στο γυρισμό...

Υ.Γ Δεν θα ξεχάσω ποτέ, το βλέμμα του σκύλου,που γύριζε και με κοίταζε,με το όπλο κάτω,σαν να μου έλεγε:Τί κάνεις, ρε μαλάκα;!
Το ίδιο, μπορεί να πείτε κι εσείς...
Καλλό το "Οικολογική!", θα το υιοθετήσω!!!.sarcastic.
 
Βαρδούσια γύρω στο 2005-06.
Έχουμε ανέβει για πέρδικες,με τον φίλο μου,το Νίκο.
Στο εξάωρο,δεν έχουμε βρεί,φτερό...
Βλέπω το πόιντερ μου,ανήσυχο,κάτι έχει πάρει.Από ψηλά που είμαστε,ο σκύλος κάνει ένα ανέβασμα και αρχίζει να κατεβαίνει.
Τον χάνω,κατεβαίνω γύρω στα πεντακόσια-εξακόσια μέτρα και τον βλέπω μαρμαρωμένο,πίσω από ένα μεγάλο κέδρο.
Ζυγώνω,γυρίζει,με κοιτάζει, κάνει ένα μικρό ποντάρισμα και μένει ξερός.
Παίρνω θέση.Τις έχω στο πιάτο, σκέφτομαι...

Φεύγει η πρώτη, μέσα από το κέδρο.Πρώτη ντουφεκιά: Οικολογική!Φεύγουν άλλες δύο.Δεύτερη ντουφεκιά: Κι αυτή οικολογική...
Ο σκύλος δεν σπάει τη φέρμα,γυρίζει και με κοιτάζει.Έχω κατεβάσει την καραμπίνα και κοιτάζω.
Άλλες έξι πέρδικες,ξεκόλλησαν μέσα από το κέδρο.
Ο σκύλος δεν έσπασε,μέχρι να φύγει κι ο τεμπέλης.Ακινησία,δεν του είχα μάθει...

Αποσβολωμένος,από την ενέργεια του σκύλου και την αστοχία μου, κάθομαι σ'ένα βράχο, να ηρεμήσω.
Μετά από κάνα πεντάλεπτο, γυρίζει ο σκύλος,τον χαϊδεύω,του μιλάω και παίρνουμε τον ανήφορο.

Χτυπάει το τηλέφωνο.Ο Νίκος,είχε ακούσει τις ντουφεκιές,από πάνω:-Έλα Μήτσο.Τί έγινε;
-Μου σέρβιρε ο σκύλος,ένα κοπάδι πέρδικες,μέσα σ' ένα κέδρο και δεν πήρα,ούτε μία!
-Καί σου είπα ρε Μήτσο,βάζε τρία φυσίγγια μέσα.(Πάντα, δύο φυσίγγια έβαζα,όταν, κυνηγούσα, με καραμπίνα).
-Άσε με ρε κι εσύ τώρα...
-Λοιπόν Μήτσο,την επόμενη φορά,τρείς ντουφεκιές,μέσα στο κεδράκι!!!
Κλείνω το τηλέφωνο, μέσα σε καντήλια και συλλείτουργα και μετά από λίγο,σκάω στα γέλια...
Το τί καζούρα,έφαγα,όταν βγήκα πάνω και στο γυρισμό...

Υ.Γ Δεν θα ξεχάσω ποτέ, το βλέμμα του σκύλου,που γύριζε και με κοίταζε,με το όπλο κάτω,σαν να μου έλεγε:Τί κάνεις, ρε μαλάκα;!
Το ίδιο, μπορεί να πείτε κι εσείς...
Εχω χασει κατι φερμες που η σκυλα αν ειχε δακτυλα ανθρωπου θα μου δειχνε το μεσαιο και εαν ηταν αρσενικος θα προσπαθουσε να με πηδηξει απο τα νευρα του….
Και λαγους και περδικες!
Δεν υπαρχει ανθρωπος που δεν εχει χασει φιλε μου!
 
Εχω χασει κατι φερμες που η σκυλα αν ειχε δακτυλα ανθρωπου θα μου δειχνε το μεσαιο και εαν ηταν αρσενικος θα προσπαθουσε να με πηδηξει απο τα νευρα του….
Και λαγους και περδικες!
Δεν υπαρχει ανθρωπος που δεν εχει χασει φιλε μου!
Έλα Χρύσανθε, Οικολογικές τουφεκιές , τα πάμε αυτά!.sarcastic.

Υ.Γ: κλαμπάνι, καλίγωσα...τι είναι αυτά...πσ!!!.sarcastic.
 
Στα Ιόνια νησιά για κάποιον που είναι πολύ ...καπάτσος λέμε "αυτός καλιγώνει τον ψύλλο". Πριν το ανεβάσω εδώ είπα να το ψάξω λιγο μήπως το λένε και αλλού. Βρήκα το παρακάτω πολύ ενδιαφερον στα ΝΕΑ του 2003:

"Όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον ικανό άνθρωπο, λέμε «αυτός καλιγώνει
τον ψύλλο». Η έκφραση αυτή είναι ρώσικη και τη χρησιμοποιούσαν στην περιοχή
των Ουραλίων. Εκεί, όταν είχε αναπτυχθεί η σιδηροβιομηχανία, κατοικούσαν οι
πιο ικανοί σιδηρουργοί. Το επάγγελμα αυτό περνούσε από γενιά σε γενιά. Οι
παλαιότεροι Ρώσοι, για να κινήσουν το ενδιαφέρον των νεωτέρων, ώστε να
εξελιχθούν σε πολύ καλούς τεχνίτες, τους έλεγαν πολλά παραμύθια. Ένα από αυτά
αναφερόταν στους αγώνες που έκαναν οι σιδηρουργοί μεταξύ τους, προκειμένου να
αναδείξουν τον κορυφαίο ανάμεσα στους πρώτους.
Νικητής, σύμφωνα με τις αφηγήσεις, θα αναδεικνυόταν εκείνος ο οποίος θα
κατόρθωνε να πιάσει τον ψύλλο και να τον καλιγώσει! Η λέξη «καλιγώνω»
προέρχεται από το λατινικό «caliga» που σημαίνει στρατιωτικό παπούτσι,
είδος
αρβύλας, παπούτσι που αντέχει. Η λαϊκή φράση «καλιγώνει τον ψύλλο»
χαρακτηρίζει ανθρώπους μεγάλης ικανότητας, τους «καπάτσους», αυτούς που έχουν
«καπατσοσύνη».

https://www.tanea.gr/2003/01/13/lifearts/culture/giati-leme-kaligwnei-ton-psyllo/
 
Ερχονται οι αναμνησεις σαν ποταμι στο κεφαλι μου,Εζησα πολλα σαν κυνηγος,καποια ομως χαραχτηκαν στο μυαλο μου ανεξητιλα...Εχοντας γυρισει απο σπουδες στην αμερικη,τελειωνοντας στρατο ξεκινησα να ψαχνω την πορεια μου στο θηραμα,Γεννημενος απο οικογενεια τρυγοναδων,κωπαιδα γαρ,και ορμωμενος απο εναν μεγαλο κατασκευαστη φυσιγγιων τον τσοπελα στην καλλιθεα,τον κυρ δημητρη,ειχε 2 μπρακ της βειμαρης απιστευτα,αποφασισα να ακολουθησω την βελουδοματα,εχοντας φερει μια 1100 slug οταν γυρισα ημουν ετοιμος,ελειπε ο σκυλος και οι τοποι,σχιστο λοιπον,αγοραζοντας ενα ντρατχαρ,τρομαρα μου αν ηξερα τοτε τι ειναι σεττερ,απο ενα παππου,το σκυλι 8 μηνων,ο καιρος αρχες οκτωβρη,περασε ο μηνας μπηκαν τα κρυα,παω στον τσοπελα,του λεω κυρ μητσο που να παω για μπεκατσες αυριο?με κοιταει,βγαινει απο το μαγαζι,μυριζει τον αερα και μου λεει,βλαχοκερασια.....που ειναι αυτο του λεω?μετα την τριπολη προς σπαρτη,πριν γινει ο δρομος ο καινουριος,1,30 αναχωρηση με μια gs citroen,ο gilan το ντρατχαρ πορτ παγκαζ,ο συγκυνηγος μου ο γιαννης και μετα απο 4 ωρες ταξιδι μπαιναμε στο χωριο,νωρις νωρις στο καφενειο,ενας μουστακαλης ευγενικος ανθρωπος μας εφιαξε ενα απο τα καλυτερα τσαγια που εχω πιει στην ζωη μου,μας ρωτησε απο που ηρθαμε,αθηνα..κουνησε το κεφαλι του χαμογελωντας,τι κυνηγατε?μπεκατσες εμεις φουσκωνοντας σαν γαλοπουλα,που να παμε?τον ρωτησα μελισταλαχτα...μου απαντησε με σοφια και γνωση,εδω πιο κατω μετα το γηπεδο,πιαστε και τραβηχτε προς τα περα..πρεπει να εβαλε πουλια την νυχτα μας ειπε,αναθεμα αν καταλαβαμε τι ενοουσε..αφεγγα ακομα με την λαχταρα,πηγαμε εκει που μας ειπα,βγαλαμε τον σκυλο να ξεμουδιασει κλπ..τα οπλα,τα φυσιγγια,αρχισες και εβλεπες σιγα σιγα..οποιος εχει κυνηγησει εκει ξερει,ο τοπος ειναι ολο πεζουλες,με βραγιες,στην πρωτη πεζουλα στα 50 μετρα ο σκυλος εχει σταματησει εχει σκυψει αρκετα,φερμα με το κεφαλι κατεβασμενο ομως,δεν ξεραμε πως ειναι φερμα τοτε,δεν υπηρχε ουτε ιντερνετ,ουτε μπεκατσοπραγματα,ουτε τιποτα,μονο παλιοι μετεφεραν τις γνωσεις τους..ο σκυλος ακινητος,γελαγαμε εμεις πλησιαζοντας,τι κανει ο μλκας μου λεει ο γιαννης,ξερω εγω του λεω..με μια κινηση αστραπιαια σκυβει ο σκυλος και ερχοτανε με κατι στο στομα,πλησιαζειμια μπακατσα στο στομα...κοιταχτηκαμε,τι εγινε λεω?απορωντας,στο καρτερι δεν ακουστηκε ντουφεκια,τι διαλο εγινε?μου δινει ο σκυλος το πουλι,ειχε ζεστο αιμα,την ειχε σκοτωσει ο σκυλος,ωραια λεμε,βαλτην στο σακιδιο,στα 100 μετρα παλι ακινητος ο σκυλος,πλησιαζουμε ,σηκωνεται 1 πουλι..ισως η πιο μεγαλη μπεκατσα που εχω σκοτωσει στα 20 χρονια που την κυνηγησα,αδειαζουμε τις καραμπινες,,η μπεκατσα εφυγε,ο σκυλος απο πισω τρεχοντας..γιατι δεν την πηρες?εσυ γιατι δεν την πηρες κλπ κλπ..σε λιγο σκαει ο gilan με το πουλι στο στομα,κοιταχτηκαμε σαν ηλιθιοι..δεν βαριεσαι λεω,βαλτην μεσα...τοπουλι δεν ειχε χτυπηθει απο σκαγια,ειχε φυγει αλωβητη,μετα μαθαμε τι ειχε συμβει εκεινη την ημερα,προχωρωντας προς τα επανω στις καστανιες,εχοντας χτυπησει αλλες 4..και χανοντας αλλες δεν ξερω και εγω ποσες,ανεβαινοντας σε χωματοδρομο,στο πλαι ειχε ενα κομματι με χαμηλοπουρναρο,εχοντας δει ο γιαννης ενα κοπαδι φασες ψηλα,και εχοντας παει στο ψυχιατρο με αυτα τα πουλια..δεν ειναι υπερβολη,συνεβη οντως,απο τις αποτυχιες που ειχε στην φασα ειχε συνδρομο.εβαλε προεκταση και 9βολα,ναιιιι καναμε χοντρες μλκιες τοτε..μην γελατε ,δεν ξεραμε,ουτε ελεγε κανεις,οτι μας κατεβαινε,ο σκυλος χαμενος στα κοντοπουρναρα,πρεπει να εβραζε απο πουλια εκει μεσα...καποια στιγμη σηκωνω το κεφαλι και βλεπω 2 πουλια πανω απο το κεφαλι του,του φωναζω,γυρναει στα 5 μετρα εριξε με το 9βολο πηρε την μια ενα βολι και επεσε...αποφασισαμε οτι η μπεκατσα ειναι ευκολο θηραμα...κουνια που μας κουναγε,να παμε στο καφενειο,η ωρα ηταν περασμενες 11....μπηκαμε μεσα,καφεδακι σομπα,μας ρωταει ο παππους τι κανατε,ακουσα ντουφεκιες,ανοιγει η πορτα του καφενειου,μπαινουν 3 τυποι,γνωστοι του γιαννη πετροπουλιωτες 40αρηδες μπεκατσοκυνηγοι ομως,οχι γιαλατζι σαν εμας,γεια,κουβεντα στην κουβεντα,μας ρωτανε τι ντουφεκαγαμε,αυτοι σαν εμπειροι ειχαν ανεβει στα ψηλα,τα βορεινα...του λεω πηραμε 7 πουλια..τι κοτσυφια?οχι μπεκατσες τους λεμε,τους επεσαν τα σαγονια,που ?πως?τι?τους ειπαμε που,ουτε καφε ηπιαν ,εφυγαν τρεχοντας..εμεις αταραχοι οι μεγαλομπεκατσαδες φαγαμε τα αυγα μας ηπιαμε το κρασι μας,και πηραμε τον δρομο της επιστροφης...δεν σας ειπα,δεν πιστεψαν και φεραμε τα πουλια και τα ειδαν,αυτοι δεν ειχαν σηκωσει καμμια,τα πουλια ειχαν πιασει χαμηλα σχεδον διπλα απο το χωριο.....περνωντας τα χρονια δεν ξανασυνεβη ποτε κατι παρομοιο,κυνηγωντας σε ολη την ελλαδα,αλλαζοντας σκυλια....μαθαινοντας μεσα απο τα κυνηγια,και απο εναν πολυ μεγαλο δασκαλο στην μακρομυτα..και κουβεντιαζοντας το περιστατικο,στα μετεπειτα χρονια,τα πουλια ειχαν πιασει εκεινη την ωρα απο την αποδημια τους,και καταφερε ο σκυλος να πιασει τις 2 παραπανω που ανεφερα,κουρασμενα δεν μπορουσαν να πεταξουν,να αμυνθουν,κανοντας εμας να πιστεψουμε οτι ηταν ευκολο θηραμα....δεν ξαναπηρα ποτε ντραχταρ.ο μενελαος εφυγε σε γεραματα,παρατσουκλι του ειχαμε βγαλει...σκληρο σκυλι ανεκπαιδευτο απο ανεκπαιδευτους,εμας..εβαζε δοντι σε προβατα ,κατσικες,αλλα πολυ μεγαλο σκυλι στην μπεκατσα...δεν ξεραμε τι θησαυρο ειχαμε στα χερια μας,τον παροπλισαμε,αγοραζοντας ποιντερ,και σεττερ,δεν λεω εβγαλα καλα ζωα στο κυνηγι,αλλα κουταβι να εχει τοσο τονισμενα ενστικτα,και μαλιστα αρσενικο δεν ξαναειχα,μονο μια σκυλα σεττερ,ειχε το ταλεντο του,που εγινε το κορυφαιο σκυλι που περασε απο τα χερια μου....σταματησα το κυνηγι της μολις αρχισε να γινεται μοδα.και ειδικα μπιπερ,gps και λοιπα..χαρισα τα 2 τελευταια σκυλια,και εδω και 10 χρονια κυνηγαω μονο φασα...δεν ξαναπηγα ποτε για την βασιλισσα,δεν μου λειπει,την εζησα,την κυνηγησα πολυ ψηλωσαν και τα βουνα..αλλα οι αναμνησεις ειναι αμετρητες..καλη χρονια να εχουμε!!
 
Back
Top