Οκάδες, όχι ομάδες.
Ευχαριστω, πέρασε η ώρα μεσα στο τραίνο χωρις να το καταλάβω.
Καλές γιορτές με υγεία
Ευχαριστω, πέρασε η ώρα μεσα στο τραίνο χωρις να το καταλάβω.
Καλές γιορτές με υγεία
Λόγω των ημερών σας βάζω μια ωραία ιστορία που έχει να μας διδάξει πολλα..όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε παλαιοτερα σε κυνηγετικό περιοδικο κ που μου φέρνει ανατριχίλα κ συγκίνηση κάθε φορά που την διαβάζω....
.....Πιστευω να νιώστε το ίδιο κ εσείς.....
Χριστουγεννα 1955 "το ονειρο"...
Νυχτα, δυο μερες πριν τα Χριστούγεννα σε ένα χωριό κάπου στην Μακεδονία, το σωτήριο έτος 1955.
Έξω από το φτωχικο σπίτι στην άκρη του χωριου, το χιόνι που εδώ κ δυο μερες έπεφτε είχε ντυσει την γη στα λευκά, σαν συμβολισμό της αγνότητας του Χριστου μας,
που θα ερχόταν σε λίγες ώρες στον κόσμο.
Θα έπρεπε αυτές οι στιγμές να μην έχαναν το χρώμα τους από του πανδαματορα χρόνου το χάδι.. μέσα στο φτωχικο σπίτι άκουγες την σιγανή φωνή της Μαρίας συζύγου του Νίκου του Καραβαγγέλη.
Αχ αυτός ο Νίκος στα 38 του χρόνια πια, ανίκανος να εργαστεί από ένα χρονιο νόσημα, που η κακία η ώρα τον βρήκε στα 32 του, με σκυμμένο το κεφάλι άκουγε την συζυγό του, ενώ τα δυο του παιδιά ο Αλκιβιάδης κ η Ζωή καθισμενα δίπλα στο τζάκι(ξυλα υπήρχαν πολλα), προσπαθουσαν να χαρουν την θαλπωρή της ζωοδοτρας φωτιάς.
Ηταν μεγάλος κυνηγός ο Νίκος πριν τον χτυπήσει η ασθένεια, αλλά δυστυχώς εδώ κ 5-6 χρονιο, το κοκορατο βελγικό δικαννο του, ήταν κρεμασμένο πανω απο το τζάκι για να του θυμιζει τα όμορφα κυνηγια που έκανε όταν ήταν υγιής.
Όσο ο Νίκος ήταν καλα δεν υπήρχε κανένα προβλημα.
Εργαζόταν σε μια κρατική εταιρεία ξυλείας το μεροκάματο ήταν σχετικά καλό κ ετσι ζουσαν.
το προβλημα άρχισε όταν αρρώστησε στα 32 του. Τότε τον απέλυσαν από την δουλειά με μια μικρή αποζημίωση χωρίς καμία μέριμνα για τον ίδιο αλλά κ την οικογένεια του.
Πολλές φορές δεν υπήρχε ουτε ψωμί στο σπίτι και τα παιδιά του, Αχ αυτά τα παιδια του, που τόσο αγαπουσε κοιμόντουσαν νηστικά. Ο παπας του χωριού βοηθούσε όσο κ οπότε μπορουσε αλλά ποιον να πρωτοβοηθησει κ αυτός ο χριστιανός τα δυσκολα αυτά χρόνια.
Η φωνή της συζύγου του της Μαρίας τον έφερε πισω στην πρσγματικοτητα από τις θυμησες του.
Ερχόντουσαν Χριστουγεννα κ στο σπίτι δεν υπήρχε τίποτα, ουτε λάδι, ουτε ζάχαρη, ουτε αλευρι! Και τα παιδια?
Για αυτά τα έρμα νοιαζοταν κ αυτή. Ο Νίκος κουνησε με λυπη το κεφάλι του σαν να συμφωνουσε με αυτά που έλεγε η γυναίκα του αλλά τι μπορούσε να κάνει χρήματα δεν υπήρχαν? Κ ο μπακάλης του χωριου σταμάτησε να τους δίνει βερεσέ.. Σηκώθηκε πηγε στο κρεβάτι του όπου ήδη τα παιδια του κοιμόντουσαν.
Τα κοίταξε για λίγο κ σκουπισε τα δάκρυα που κυλούσαν σπο τα μάτια του.
Έσβησε την λάμπα κ ξαπλωσε όπως ήταν με τα ρουχα δίπλα στην γυναίκα του.
Δεν ήταν βεβαιος αλλά σαν να την κατάλαβε ότι εκλαιγε.Ενα κλάμα σιγανό σχεδόν διακριτικό..
Οι φλόγες απο τα ξυλα που έκαιγαν στο τζάκι τρεμοπαιζαν μέσα στο φτωχικό του Καραβαγγέλη ενώ το χιόνι έξω συνέχισε να πεφτει.
Η ώρα είχε περασει κ ο Νίκος αισθάνθηκε την επίσκεψη του Μορφέα. Τον πηρε ο υπνος ενώ μέσα του παρακαλουσε τον Χριστό να βοηθήσει! Ξυπνησε απότομα κ κοίταξε το παλιο ρολοι. 5 τα ξημερωματα. Οι φλόγες απο το τζάκι εξακολουθουν να φωτιζουν χορευοντας παντα τον τρελό χώρο τους κ τότε ανατριχιαζοντας ο Νίκος θυμήθηκε το όνειρο!
Έκανε τον σταυρό του κ πηγε στο εικονοστάσι να φιλησει την εικονα εκείνου που τον επισκέφτηκε στο όνειρο του.
Η μήπως δεν ήταν ονειρο?
Τον είδε καθαρά μέσα σε ένα αποστραπτον γλυκο φως που τέτοιο άλλη φορά δεν είδε στην ζωή του.
Τον πλησιασε κ ακουμπησε το δεξί του χέρι στο κεφάλι του. Αισθάνθηκε αμέσως μια απέραντη γαλήνη στην ταραγμένη του απο την φτώχεια κ τα βασανα ψυχή κ ξαφνικά βρήκε την δυναμη, το θάρρος κ την θέληση να παλεψει για αυτόν κ για την λατρευτη του οικογένεια.
Πηγε να κάνει ένα καφέ αλλά θυμήθηκε πως ουτε καφές ουτε ζάχαρη υπήρχαν!
Κοίταξε τα παιδια του κ την γυναίκα του που κοιμόντουσαν κ τότε σαν κάποιος να τον παροτρυνε μέσα του, πηρε την απόφαση. Θα πηγαινε κυνήγι μετά από τόσο καιρό κ ας ήταν αυτό επικίνδυνο για την υγεία του όπως του είχαν πει οι γιατροί.
Όλο κ κάτι θα χτυπούσε κ ετσι θα έφερνε λίγο κρέας στο σπίτι χρονιάρες μέρες.
Άνοιξε ένα παλιομπαουλο κ πηρε μέσα από ένα κουτί λίγα φυσίγγια που τα είχε φυλαγμένο για χρόνια.
Τα έβαλε στην τσέπη του κ αφου φόρεσε την ταλαιπωρημένη από τα χρόνια αλλά ζέστη ακόμα καπα του ξεκρεμάσε το βελγικό κοκορατο δίκαννο πανω απο το τζάκι.
Το αίμα με κόπο ζεσταινε το κορμί του ενω η ανάσα του σχημάτιζε ένα συννεφο ομίχλης μπροστά από το στόμα του.είχε πια ξημερώσει κ τα παντα ήταν λευκά από το χιονι που επι δυο μερες έπεφτε μετατρέποντας την φυση σε μια πανεμορφη νυφουλα.Αλλα απο σημερα παραμονη Χριστουγέννων σαν απο θαυμα είχε σταματησει, ίσως για να μπορέσει να κυνηγησει ο Νίκος.
Το κρυο ήταν ανυπόφορο! Ο Καραβαγγέλης εδώ κ λίγη ώρα ακολουθουσε τα ίχνη ενός λαγου στο χιόνι με την ελπίδα να βρει το γατάκι του όταν ξαφνικα το αίμα του παγωσε όχι απο το κρυο αλλα απο αυτο που είδε πανω στο χιόνι! Πατηματα απο αγριογουρουνο!
Το κατάλαβε αμέσως, έσκυψε κ τα κοίταξε απο κοντα, ήταν ένας μεγάλος μονιας!
Αμέσως άνοιξε το δίκαννο ξεχνώντας τον λαγό κ άλλαξε τα φυσίγγια που είχε μέσα με δυο μονοβολα. Τα μοναδικά που είχε. Έχει γουστο σκέφτηκε.
Με μεγάλη προσοχη κ με το όπλο έτοιμο άρχισε να ακολουθεί τα ίχνη του μεγάλου κάπου, τα οποία τον οδηγούσαν σε ένα πυκνο αλλά όχι πολυ βαθυ ρέμα.
Σταμάτησε κ εξέτασε τον όχι δυνατό αέρα. Τον είχε προσωπο, καλο αυτό σκέφτηκε.
Ευτυχώς το καπρι δεν θα τον επερνε μυρωδιά απο μακριά. Σε λίγη ώρα έφτασε στο ρέμα ακολουθώντας παντα με προσοχη τα ίχνη του μεγάλου ζώου κ σαν έμπειρος κατάλαβε αμέσως που γιατακιαζε.
Όλες οι αισθήσεις του τώρα ήταν σε επιφυλακή καθώς παιζοταν οι τελευταία πραξη. Κοίταξε γυρω του το χιονισμένο τοπίο κ αποφάσισε για το που θα "στηθεί", έτσι ώστε να μπορεί να πυροβολησει με σιγουριά όταν θα βγει ο καιρός, γιατί ήταν σίγουρο πως το αγριογουρουνο τον είχε αντιληφθεί κ το ξεπεταγμα του ήταν θέμα χρόνου.
Πραγματι, δεν είχε καλά καλά πιασει την θέση του όταν ένας τρομακτικός θόρυβος απο κλαδιά που σπάζουν τον έκανε να καταλάβει ότι το " Θηρίο" ενοχλημενο απο την ανθρώπινη παρουσία έφευγε γρήγορα απο το γιατακι του. Έβλεπε τα χιονισμένα πυκνά να κουνιουνται κ το χιόνι να πεφτει απο πανω τους. Στην άκρη του ρέματος το "κακο" σταμάτησε για λιγο, όταν ξαφνικά ο Νίκος βλέπει πλεον τον καπρο,να πεταγετε έξω απο το πυκνο κ να φευγει τρέχοντας, όσο το χιόνι του το επέτρεπε, μπροστά του στα 25 με 30 μέτρα απο δεξιά προς αριστερά, προςτο δάσος.
Το πρωτο μονοβολο βρίσκει τον καπρο σε όχι καίριο σημείο του σώματός του. Πεφτει αλλά σχεδόν αμέσως σηκώνεται κ συνεχίζει την πορεία του, αλλά τώρα πιο αργά κ αφήνοντας πισω του αίμα κοκκινιζοντας το χιόνι. Το δευτερο μονοβολο ο Νίκος του το έστειλε, συστημένο, λίγο πιο πισω κ πανω απο το μπροστινό ποδι στα πλευρα.
Το αγρίμι έπεσε αυτή την φορά για να μην ξανασηκωθεί. Με μεγάλη προσοχή κ απο το πισω μέρος του καπρου το πλησίασε ο Νίκος κ όταν βεβαιωθηκε ότι ήταν νεκρό έκανε τον σταυρό του κ ευχαρίστησε τον Χριστό που σε λίγες ώρες θα ερχόταν στον κόσμο.
Ο Νίκος ήταν σίγουρος ότι ο,τι έγινε, έγινε για το θέλημα του!
Το θέλημα εκείνου που τον είχε επισκεφτεί στο φτωχικό του σπίτι τα ξημερώματα της παραμονης της γεννήσεως του!
Ηταν πραγματι ένα τεράστιο αρσενικό αγριογουρουνο ένας μονιας με μεγάλους χαυλιόδοντες. Τον υπολόγισε γυρω στις 100 ομάδες!! Με μεγάλο κόπο κ χιλιες δυσκολίες κατάφερε να συνειδητοποιήσουμε τον καπρο με ενα γερό σχοινί που είχε μαζί του αφου του περασε την θηλιά πισω απο τα κάτω μεγάλα του δόντια μέχρι το σπίτι του.
Εφτασε κατάκοπος κ καταϊδρωμένος έτοιμος να πεσει κατω απο την κουραση.
Η γυναίκα του κ τα παιδια του έτρεξαν όλο χαρά να τον βοηθήσουν στα τελευταία μέτρα.
Είχαν καταλάβει ότι πηγε κυνήγι γιατί όταν ξυπνησαν είδαν πως το δίκαννο έλειπε απο το τζάκι, αλλά δεν φανταζόταν τι θήραμα θα έφερνε, Αντε έκανα λαγό..ο θεος όμως τους λυπήθηκε. Αμέσως η Μαρία έκανε αυτό που της είπε ο άντρας της να κάνει. Έτρεξε κ ειδοποίησε τον κρεοπωλη του χωριου.
Ο καπρος ζυγιζε καθαρός γυρω στις 75 ομάδες κ ο χασάπης τον αγορασε γεμάτος χαρά, γιατί ήξερε πως θα τον μοσχοπουλησει στον κρεατεμπορο της πολης, στον οποίο είχε ήδη τηλεφωνήσει απο το μοναδικό καφενείο του χωριου.
Η τσέπη του Καραβαγγέλη γέμισε λεφτά χρόνια είχε να δει τόσα χρήματα κ τα χειλια του-και της Μαριας-γελασαν. Επιτέλους αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα περνουσαν γεμάτα στερήσεις!
Έφυγε ο Νίκος απο τον κρεοπωλη κ κατευθείαν πηγε στην εκκλησία του χωριου του κ εκει γεμάτος ευγνωμοσύνη γονάτισε εμπρός στην εικόνα του Χριστού κ κλαίγοντας τον ευχαρίστησε μέσα απο τα βάθη της καρδιάς του.
Γνώριζε ο Καραβαγγέλης σαν έμπειρος κυνηγός που ήταν ότι τέτοια πράγματα στο κυνήγι είναι περιπου αδυνατον να συμβουν.
Ένα μεγάλο μπουκάλι λάδι κ ενα μεγαλο κερί που άναψε στο όνομα του, ήταν το υλικό ευχαριστώ του Νίκου σε εκείνον που τον επισκέφτηκε την παραμονή των Χριστουγέννων στο φτωχικό του σπίτι.
Το είχε καταλάβει κ πιστεψει πια ο Καραβαγγέλης! Έχοντας μαζί του τον Χριστό δεν είχε να φοβηθεί τίποτα. Ο Χριστός θα τον βοηθούσε, όπως κ πρσγματι τον βοήθησε.
ουτε ο Νίκος ο Καραβαγγέλης ουτε η συζυγος του η καλή Μαρία ζουν σήμερα.
Ζουν όμως τα παιδια τους,κ τα δυο λαμπροι επιστήμονες, τίμιοι κ καλοί άνθρωποι κ που των οποίων τα παιδια ονομάζονται Νίκος και Μαρία.σ'