Καλά τα είπε η ασπρομάλλα αλεπού. Εμπειρία σήμερα που είχα χρόνια να ζήσω. Το μέρος θύμιζε Κυριακή, του Σταυρού, στα Λεγρενά

. Λες και η μισή Αθήνα ήταν εκεί. Το πρωί επικρατούσε μια "παγωμάρα" αφού ο επαρχιακός δρόμος του χωριού ήταν γεμάτος κόσμο ο οποίος είχε επιδοθεί σε δημόσιες σχέσεις. Πορτοκαλί γιλέκα, καπέλα και ο Χάρακας σε πέρασμα ορτυκιού ήταν λίγο ...

Για να τουφεκίσεις έπρεπε να πλησιάσεις το ποτάμι με του κισσούς, αλλιώς δεν. Οι περισσότεροι στέκονταν στην άσφαλτο "φοβούμενοι" να κατηφορίσουν προς το ποτάμι. Όλα τα πόστα πιασμένα από την νύχτα και οι μισοί ακόμα δεν είχαν πλησιάσει. Από μια τουφεκιά να έριχνε αυτός ο κόσμος, ακουγόταν μια ομοβροντία από όλη την πλάση

. Νόμιζες ότι οι τσίχλες ήταν χιλιάδες αλλά δεν αργούσες να συνειδητοποιήσεις ότι όλο αυτό το προκαλούσαν οι 20-30 τουφεκιές που μπορεί να είχαν στόχο την ίδια τσίχλα .asking..
Έφτασε 8;30 για να βρω ένα σημείο περίπου 100τμ που δεν υπήρχε άλλος και που υπήρχε αξίωση να ρίξω καμιά τουφεκιά. Δικαννάκι σήμερα με U2-U3 / Euromix 8-9 και για να καταλάβετε για τι τουφεκιές μιλάμε, που σε άλλη περίπτωση δεν θα επιχειρούσα με τίποτα, δύο ή τρεις φορές άκουσα μετά από τουφεκιά μου, επιφωνήματα επιβράβευσης από άγνωστο κόσμο γύρω-γύρω. Το αποκορύφωμα ήταν δύο παλικάρια που κάθονταν λίγο πιο πάνω μαζί και μόλις η τσίχλα που φαινόταν σαν κουκίδα άρχισε να πέφτει στουπί, φώναζε ο ένας στον άλλον "κοίτα ρε μ@λ@κ@, κοίτα ρε μ@λ@κ@, από που τις κατεβάζει"

Ένα τόσο δα πουλάκι που με το δίκαννο σε τέτοια ύψη μπορεί να σε πάει στα ουράνια. Έξι καρτερίσια πουλάκια ξερά, μονοτούφεκα που ΔΕΝ τα άλλαζα ούτε για 15 περπατητές

.