Για κάθε κοινωνική ομάδα που νιώθει την ανάγκη να αγωνιστεί για τα δικαιώματά της, υπάρχουν πολλές άλλες που τους διαφεύγει εντελώς, ακόμη και η ίδια η ύπαρξη αυτής της κοινωνικής ομάδας, πόσο μάλλον η ανάγκη της για αγώνα. Ακόμα και εντός της κυνηγετικής κοινότητας, υπάρχουν πολλοί που έχουν πολλά να χάσουν και άλλοι που έχουν άλλα τόσα να κερδίσουν και, πολλοί από αυτές τις επάλληλες ομάδες, αγνοούν εκείνους που δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν και τίποτα πια για να κερδίσουν. Όσο το δημόσιο βήμα θα κατακλύζεται από πλούτο, νομιμότητα και ευημερία, ακόμα και ο πιο δίκαιος κοινωνικός αγώνας θα κρίνεται πάντοτε αναίτιος, ειδικά όταν αυτός προϋποθέτει την αμφισβήτηση της γνησιότητας του παραπάνω τρίπτυχου.
Στη φιλελεύθερα κατακερματισμένη μας κοινωνία και την εποχή της ατομικής ευθύνης, των νόμων της Αγοράς και της ελευθερίας των μονοπωλίων της, ας βγάλει ο καθένας την αδειούλα του εκεί που τον βολεύει και, ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας. Από τον ερχόμενο Μάρτη, κάνουμε και επανάσταση άμα λάχει. Κι αυτή αγορ-αστικό χόμπι έχει γίνει άλλωστε, για Τ-Σ-Κ με αυστηρό dress code. Μέχρι τότε μπορεί να έχουν αρθεί και οι περιορισμοί μετακίνησης.
Οι θεσμοί, όταν χάνουν τη λειτουργική τους χρησιμότητα, δεν χάνονται μαζί της, ιεροποιούνται και ικανοποιούν κυρίως μεταφυσικές ανάγκες, απαιτώντας, εκτός απ’ τη ψυχή μας, καμιά φορά και τη ζωή μας να δώσουμε γι’ αυτούς.
Υ.Γ.:
Από μικρό παιδί έβλεπα σε ντοκουμέντα του ’40 τα θύματα των αντιποίνων να σκάβουν με τα χέρια τους τον ομαδικό τους τάφο και στο τέλος να περιμένουν στωικά την εκτέλεσή τους από τους Ναζί, και αναρωτιόμουν αφελώς: Γιατί δεν ορμούσαν στο απόσπασμα να υπερασπιστούν τη ζωή τους έστω την τελευταία στιγμή; Αφού το αποτέλεσμα στη χειρότερη θα ήτανε το ίδιο. Ακόμη και σήμερα, δεν είμαι σίγουρος για την εξήγηση που αυθαίρετα έχω δώσει.