Παλικάρια δεν ήμαστε άμοιροι ευθυνών για την κατάσταση σήμερα. Για το που μας έχει τοποθέτηση η κοινωνία φταίμε και εμείς σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το έχω ξαναπεί και ακούγεται κοινωνικά ρατσιστικό. Το κυνήγι όπως διαμορφώθηκε η κοινωνία μας μετά το 1980 δεν είναι για όλους. Με την απότομη αύξηση του Βιοτικού επιπέδου πολύς κόσμος μπήκε στον χώρο αναζητώντας αναγνωρίσει από το κοντινό του κοινωνικό σύνολο.
Είχε την παιδεία ο Έλληνας; Η δημηουγισε μια εικόνα που από την κοινωνία δεν έγινε ποτέ αποδεχτή. Στολές τύπου Ράμπο, καφενεία , φωτο σε καπό αυτοκινήτου, σκυλιά στοιβαγμένα σε κάθε κατασκευή που του έρχονταν στο κεφάλι, FB,προβολή κοινονικου έργου σχεδων μηδέν, σημετοχη στις αρχιερεσιες κάτω από το 30 % και αλλά που αφορούν τον κυνηγετικο τύπο. Όλα αυτά δημηουργεισαν μια κατάσταση που για να αντιστραφεί θέλει στρατηγική, δουλειά , υπομονή. Η οικονομική κρίση δεν έκανε μόνο κακό, βοήθησε η κάθε κοινωνική τάξει να μπει στην θέσει της και να ξεφουσκώσουν λίγο τα μυαλά κάποιον.
Είναι απόλυτα ορθή και οξυδερκής η παρατήρησή σου και τη διατυπώνεις αξιέπαινα, αλλά -κατά την άποψή μου-, καταλήγεις σε λανθασμένο συμπέρασμα.
Μετά την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου, η αύξηση της πίεσης στο Ελληνικό φυσικό περιβάλλον ήταν ανάλογη της νομισματικής ρευστότητας, και μετά το ’90, όπως λέω χαρακτηριστικά, πάθαμε ανάπτυξη. Δυστυχώς, στην εποχή μας, ο μύλος της ευημερίας των αριθμών, όλα τα αλέθει.
Κάποτε από τα κοψίματα της πετονιάς στα χέρια του ψαρά καταλάβαινες πως η αγαπημένη του μέθοδος ήταν η συρτή.
Τώρα, ο καλός ψαράς αναγνωρίζεται από το γερό σκαρί του fishing boat, τα άθραυστα καλάμια με τα ογκώδη μηχανάκια, την ασφαλή ζώνη μάχης, το ευέλικτο downrigger, το αναλυτικό βυθόμετρο, το ακριβές GPS και τα χιλιάδες like στο fb.
Στο ακριβές GPS βασίζεται και η φήμη του σημερινού κυνηγού, στο ευαίσθητο beeper, στο δυνατό VHF, στο αξιόπιστο 4Χ4, στο ακούραστο σκυλί/πρωταθλητής, στην 9σφαιρη καραμπίνα, στα super-duper magnum φυσίγγια, στα άπειρα παγανοφύσιγγα και τα χιλιάδες like στο fb.
Κάποτε όμως, τα φυσίγγια που έλειπαν από τη φυσιγγιοθήκη του κυνηγού με το χιτώνιο και τις αρβύλες του Ελληνικού Στρατού, αντιστοιχούσαν σε θηράματα στο σάκο του, ενώ οι κάλυκες βρίσκονταν στην τσέπη του για να τους ξαναγεμίσει και μοιράζονταν το κολατσιό του με τον καλύτερό του φίλο, που μόνος του είχε εκπαιδεύσει με εκατοντάδες ώρες στο βουνό.
Δυστυχώς, το κυνήγι πλέον, για τους περισσότερους, καλύπτει το ακόρεστο ένστικτο του καταναλωτισμού και όχι της αυτοσυντήρησης.
Συνεπώς, κατά την άποψή μου, δεν απειλεί ο αριθμός των κυνηγών την πανίδα της χώρας μας και την κοινωνική αποδοχή τους (μακάρι ο άνθρωπος να αποκόμιζε το κρέας του μόνο κυνηγώντας και όλοι θα τον σέβονταν γι’ αυτό) αλλά το life style του νεοέλληνα.