Eπιστροφη απο την καθιερωμενη εβδομαδα μου στο δευτερο ησυχαστηριο μου, τη Μανη...
Δυστυχως τα τρυγονια δεν μας εκαναν την τιμη φετος, και ακομα κ μεχρι σημερα η Μανη δεν εχει δει περασμα... Ελαχιστα πουλια πιασμενα για τους πραγματικα πολλους κυνηγους που την επισκεφτηκαν φετος ειχαν οι μερες στις 5 και 6 του μηνα, και η αναμπουμπουλα του καιρου στις 11 και 12 παρολο που εβαλε πουλια στη γειτονικη Μεσσηνια, η Μανη εμεινε ατουφεκιστη...
Με τυχη και με αρκετο περπατημα τοσο το πρωι οσο και το απογευμα, επαιρνα απο 2 εως 5 τρυγονια στην καλυτερη την μερα, ενω το καλυτερο μου πρωινο ειχε 3 πουλια και το καλυτερο μου περπατητο απογευματινο το ιδιο...
Αυτη η απολυτη ηρεμια ομως που σου προσφερει ο τόπος κ εχει τη μαγικη ικανοτητα να με κανει να ξεχναω τα παντα, όπως κ το δελτα του Εβρου, ειναι ανεκτιμητη...
Στις πολυ ωραιες στιγμες ηταν τα απογευματινα περπατητα που με συνδοευε και η γυναικα παρα τη δυσκολια του τοπου και μου δημιουργησε ομορφες αναμνησεις... Ζεσταθηκε γρηγορα το χερι της στη φωτογραφικη μηχανη, μαθαιναμε μερα με τη μερα, και μου εβγαλε μερικες εξαιρετικες φωτογραφιες για την δικη μου αισθητικη...
Ωραια ηταν...