Σαν Σήμερα...

Μικρός Σερίφης: To μακροβιότερο ελληνικό παιδικό περιοδικό

Mikros_Serifis.jpg

Ελληνικό εβδομαδιαίο παιδικό περιοδικό, ιδιαίτερα δημοφιλές τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70. Πρωτοκυκλοφόρησε 13 Νοεμβρίου 1962 .Το μακροβιότερο ελληνικό περιοδικό ολοκλήρωσε την εκδοτική του διαδρομή τον Δεκέμβριο του 1991, με την κυκλοφορία του τεύχους 1468. Τα παιδιά της δεκαετίας του '60 είχαν γίνει άνδρες και οι νεώτεροι αναγνώστες είχαν αλλάξει γούστα…

Πηγή:
https://www.sansimera.gr/articles/1001
 

Μικρός Σερίφης: To μακροβιότερο ελληνικό παιδικό περιοδικό

View attachment 60023

Ελληνικό εβδομαδιαίο παιδικό περιοδικό, ιδιαίτερα δημοφιλές τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70. Πρωτοκυκλοφόρησε 13 Νοεμβρίου 1962 .Το μακροβιότερο ελληνικό περιοδικό ολοκλήρωσε την εκδοτική του διαδρομή τον Δεκέμβριο του 1991, με την κυκλοφορία του τεύχους 1468. Τα παιδιά της δεκαετίας του '60 είχαν γίνει άνδρες και οι νεώτεροι αναγνώστες είχαν αλλάξει γούστα…

Πηγή:
https://www.sansimera.gr/articles/1001
Τζιμ Άνταμς, Ντιάνα,Πεπίτο Γκονζαλες(με υποζύγιο τον Πελεγκρίνο) και ο μικρός Ινδιάνος Τσιπιρίπο! Και Κούπερ ο διευθυντής σερίφης (έτσι έχω βγάλει το μικρό μου πόιντερ) !!!Μικρός αρχηγός, μικρός σερίφης και μικρός καουμπόι!!!!Τι πες τώρα????
 

Attachments

  • 16683364685388251825547957193042.jpg
    16683364685388251825547957193042.jpg
    381,5 KB · Προβολές: 15

Σαν σήμερα 23 Νοεμβρίου καταργήθηκε το πολυτονικό σύστημα και καθιερώθηκε το μονοτονικό.


ΥΓ: η καθαρά προσωπική μου γνώμη για το μονοτονικό: ὁ τρόπος μέ τόν όποῖον ἡ τότε κυβέρνησις του ΠΑΣΟΚ πέρασε είς τήν βουλήν το μονοτονικόν "ἦτο έλαφρά τί" πραξικοπηματικός. Εκτός αὐτοῦ, ἡ τότε κυβέρνησις, ἀντί νά ἀνεβάσει τό ἐπίπεδον τῆς γενικῆς μορφώσεως τοῦ λαοῦ, ἐπροτίμησε να προωθήσῃ μία γενικευμένην πνευματικήν ἀποβλάκωσιν. Ετσι φτάσαμε σήμερα να θεωρούνται τα ξεκωλἀδικα η κλασσική παιδεία και τα σκυλάδικα η κλασσική μουσική των Ελλήνων.

ΥΥΓ: φτάσαμε στο σημείο σήμερα να διαβάζω Θουκιδίδη στα νέα ελληνικά, μεταφρασμένο από τα αγγλικά!
 
Last edited:

Σαν σήμερα 23 Νοεμβρίου καταργήθηκε το πολυτονικό σύστημα και καθιερώθηκε το μονοτονικό.


ΥΓ: η καθαρά προσωπική μου γνώμη για το μονοτονικό: ο τρόπος μέ τόν όποῖον ἡ τότε κυβέρνησις του ΠΑΣΟΚ πέρασε στην βουλή το μονοτονικό "ἦτο έλαφρά τί" πραξικοπηματικός. Εκτός αὐτοῦ, ἡ τότε κυβέρνησις, ἀντί νά ἀνεβάσει τό ἐπίπεδο τῆς γενικῆς μορφώσεως τοῦ λαοῦ, προτίμησε να προωθήσῃ μία γενικευμένην πνευματικήν ἀποβλάκωσιν. Ετσι φτάσαμε σήμερα να θεωρούνται τα ξεκωλἀδικα η κλασσική παιδεία και τα σκυλάδικα η κλασσική μουσική των Ελλήνων.
... συμφωνώ! .shake hands.

Σκοτώνοντας την γλώσσα (και) με την επιείκεια...

του Γιάγκου Ανδρεάδη, Καθηγητή Ιστορίας Πολιτισμού και Θεάτρου, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο​

Σάββατο, 22 Οκτωβρίου 2011​

http://users.uoa.gr/~nektar/history/language/yangos_andreades_killing_language_by_forbearance.htm
 
Last edited:
... συμφωνώ! .shake hands.

Σκοτώνοντας την γλώσσα (και) με την επιείκεια...

του Γιάγκου Ανδρεάδη, Καθηγητή Ιστορίας Πολιτισμού και Θεάτρου, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο​

Σάββατο, 22 Οκτωβρίου 2011​

http://users.uoa.gr/~nektar/history/language/yangos_andreades_killing_language_by_forbearance.htm
Αν όντως αυτό που αναφέρει ο καθ. Ανδρεάδης ισχύει, δηλ
... Όπως λοιπόν πληροφορήθηκα σύμφωνα με τις εγκυκλίους του υπουργείου, τα λάθη των μαθητών κατ’ απόλυτο σχεδόν κανόνα δεν πρέπει να διορθώνονται, διότι αλλιώς τα παιδιά κινδυνεύουν να πάθουν ψυχικό πρόβλημα. ...
τότε δικαιολογημένα να υπάρχει μαλάκυνση εγκεφάλου των Ελλήνων - αυτό βέβαια είναι τρομακτικό.

Αλλά ίσως οι προοδευτικοί γονείς να προτιμούν τα παιδιά τους να γίνουν "ευτυχισμένοι χαμογελαστοί αγράμματοι ηλίθιοι ..." ... ασε, σταματώ εδώ γιατί δεν θέλω να σας στεναχωρήσω, άσε που είμαι και νηστικός ακόμα...
 
Αν όντως αυτό που αναφέρει ο καθ. Ανδρεάδης ισχύει, δηλ
... Όπως λοιπόν πληροφορήθηκα σύμφωνα με τις εγκυκλίους του υπουργείου, τα λάθη των μαθητών κατ’ απόλυτο σχεδόν κανόνα δεν πρέπει να διορθώνονται, διότι αλλιώς τα παιδιά κινδυνεύουν να πάθουν ψυχικό πρόβλημα. ...
τότε δικαιολογημένα να υπάρχει μαλάκυνση εγκεφάλου των Ελλήνων - αυτό βέβαια είναι τρομακτικό.

Αλλά ίσως οι προοδευτικοί γονείς να προτιμούν τα παιδιά τους να γίνουν "ευτυχισμένοι χαμογελαστοί αγράμματοι ηλίθιοι ..." ... ασε, σταματώ εδώ γιατί δεν θέλω να σας στεναχωρήσω, άσε που είμαι και νηστικός ακόμα...
...μα η αλήθεια ειναι "μαλώτρα" λέει ο λαός φίλε μου... αλλά τα ξεχάσαμε και αυτά...τέλος...καλή όρεξη!... 🙂 ...
 
[...]

Στη νίκη όμως αυτή, που κατά την εκτίμηση του Γ. Καραϊσκάκη «είναι η σημαντικοτέρα της Ελλάδος», εκείνος που οδηγούσε ως υπέρτατος στρατηλάτης ήταν ο Τροπαιοφόρος Γεώργιος. Οι πολεμιστές βίωσαν τη σωτηριώδη επέμβαση του Αγίου. Το θαύμα εκείνο έμεινε για πάντα .ζωντανό στα χείλη και στην καρδιά των Αραχωβιτών.

«Τότε, λοιπόν, πολλοί απ’ τους Έλληνες πολεμιστές είχανε να λένε πως μέσα σ’ αυτή τη χιονούρα και της μάχης τη χλαπαταγή βλέπανε μέσα σ’ ένα σύγνεφο από αντάρα κάποιο καβαλάρη να κυνηγάει κι αυτός τον εχθρό και να παρακινάει με νοήματα τους Έλληνες να τον ακολουθήσουν. Ήταν ένα πανώριο χρυσοφορεμένο παλικάρι μ’ αργυρό κοντάρι πάνω σ’ άσπρο ομορφοσελωμένο άτι μ’ ασημένια χάμουρα. Όσοι τον είδανε, όλοι τους τον γνώρισαν, πως ήταν ο Αϊ Γιώργης».


alogo_agios_1-600x450.jpg


Και δεν είναι οι Έλληνες, μόνο, που είδαν τον Άγιο Γεώργιο, μα και οι Τουρκαλβανοί. στις 22 Νοεμβρίου τη νύχτα, οι Τούρκοι είδαν ένα καβαλλάρη πάνω σ’ άσπρο άλογο να τρέχει μέσα στο στρατόπεδο τους κι άρχισαν τους πυροβολισμούς. Οι Έλληνες που αναρωτήθηκαν για τους πυροβολισμούς εκείνους, νόμισαν τότε, πως ήταν κάποιο στρατήγημα των Τούρκων. Όμως, ένας Τούρκος αιχμάλωτος μετά τη μάχη τους αποκάλυψε το θαύμα εκείνο.

Και ήταν τόσο βαριά η ξαφνική χιονούρα και ο Κατεβατός, ώστε όλα τα γράμματα απ’ το στρατόπεδο προς τη Διοίκηση, έλεγαν, πως ήταν φανερό σημάδι του Θεού η κακοκαιρία εκείνη. Την ίδια πίστη εξέφραζε και ο Σπυρίδων Τρικούπης στον επινίκιο λόγο του.

Πραγματικά, η βοήθεια του Υψίστου ήταν φανερή προς τους αδικημένους Έλληνες, που η φωνή της απελπισίας τους έφτασε ως τον ουρανό: «Πότε ήλθαμε εις τον τόπον σας να σας βλάψωμεν; Ημείς δεν ζητούμεν άλλο τι σήμερον παρά την ελευθερία μας, την οποίαν ο Θεός χάρισε εις κάθε άνθρωπον να την χαίρεται εν όσω ζει». Έτσι μίλησαν οι Έλληνες. Για τούτο η Δικαιοσύνη του Υψίστου και η Χάρη του Αγίου ενήργησαν τόσο φανερά. Ο Τροπαιοφόρος Γεώργιος αναδείχτηκε για μια ακόμη φορά υπέρμαχος και υπερασπιστής των αδικουμένων. Στο τέλος της επινίκιας δοξολογίας στις 28 Νοεμβρίου στην τότε πρωτεύουσα Αίγινα, ο Σπ. Τρικούπης προσκάλεσε το λαό και έψαλαν τρεις φορές το «Τίς Θεός μέγας…».

«Οι αθλήσαντες και στεφανωθέντες εις Αράχωβαν εφάνησαν όργανα των μεγάλων του Ουρανού βουλών, ας δώσωμεν δόξαν και μεγαλωσύνην εις τον Ουράνιον Πατέρα».Είναι τα λόγια του Σπυρίδωνος Τρικούπη απ’ τον επινίκιο λόγο του και είναι αληθινή ομολογία του θαύματος.

Αλλά και ο στρατάρχης Γ. Καραϊσκάκης αρχίζει την αναφορά του με την ίδια ομολογία: «Δια της δυνάμεως και βοηθείας του Υψίστου Θεού πέμπομεν τας χαροπάς αγγελίας περί της λαμπράς νίκης εις Ράχωβαν».

Ο Τροπαιοφόρος Γεώργιος απάντησε εδώ στην Αράχωβα την Εθνεγερσία κι ορμήνεψε τον Καραϊσκάκη: «πως από δω να διαφεντέψει με το σπαθί τα πεπρωμένα της Φυλής…»


Καθώς διηγούνται οι γέροντες της Αράχωβας, «ο καπετάν Καραϊσκάκης ανταριαζότανε, μήπως χάνανε τον αγώνα, γι’ αυτό διέταξε να προσευχηθούμε όλοι στον Αϊ Γιώργη». Την άλλη μέρα μετά τη μάχη, σαν πήγε αρκετό δρόμο προς τη Μονή της Αγίας Ιερουσαλήμ και διαπίστωσε μόνος του, πόση ήταν η φθορά των Τούρκων, γύρισε στην Αράχωβα και δακρυσμένος προσευχήθηκε στην εκκλησιά του Αϊ Γιώργη, ευχαριστώντας τι Θεό και τον Άγιο.

Πόσες, αλήθεια, προσευχές δεν θα είχε απευθύνει στον Άγιο ο στρατάρχης με το αδύνατο σώμα, το μαυριδερό πρόσωπο και τα βαθουλωμένα μάτια, που αστραποβολούσαν πάθος και ενεργητικότητα; Συνδεδεμένος με τον Άγιο Γεώργιο, καθώς έφερε το όνομά του, αξιώθηκε να κάμει στρατηγείο του την εκκλησιά του Τροπαιοφόρου σε κείνη τη σημαδιακή ώρα του Αγώνα.

[...]
 
1822 Ο Στάικος Σταϊκόπουλος κυριεύει το Παλαμήδι του Ναυπλίου

11-cf83cf84ceb1ceb9cebacebfcf83-cf83cf84ceb1ceb9cebacebfcf80cebfcf85cebbcebfcf83.jpg

[…]

Όλοι οι ιστορικοί του 1821 στέκονται σε τούτη την ημερομηνία με υπέρτατη χαρά και μας δίνουν λαμπρές σελίδες για το τόλμημα του νεαρού παλικαριού από τη Ζάτουνα, του «Σταϊκούλη» όπως τον έλεγαν χαϊδευτικά, που η βροχερή νύχτα της 29ης προς την 30ή Νοεμβρίου έμελλε να ήταν η μεγάλη ώρα της μοίρας του.

[…]

[…]

Οι Τούρκοι του Παλαμηδιού, βλέποντας πως οι αγάδες του φρουρίου δεν γύρισαν το βράδυ, ανησύχησαν και κατέβηκαν στην πόλη. Αποφάσισαν ν’ αφήσουν για τη φρούρησή του 100 άντρες, περίπου. Από αυτούς οι 70 είχαν πιάσει την Μπεζιριάν ντάπια, όπου έκλεισαν, για μεγαλύτερη ασφάλεια, τις οικογένειες των αξιωματικών του φρουρίου. Οι υπόλοιποι μοιράστηκαν 5-10 στις υπόλοιπες ντάπιες. Στην Γιουρούς ντάπια, που ήταν πιο εκτεθειμένη, πήραν θέση 12 άντρες, ανάμεσα τους και δύο Αρβανίτες.

Οι δύο Αρβανίτες που φρουρούσαν τη Γιουρούς ντάπια, όπως παραδίδει ο Μιχ. Λαμπρυνίδης, είχαν βγει κρυφά από το Παλαμήδι και είχαν έρθει σε συνεννόηση με τον αρχηγό της πολιορκίας Στ. Σταϊκόπουλο που στρατοπέδευε στην Άρια και πριν από 15 ημέρες, ζητώντας ν’ αφήσουν οι πολιορκητές όλους τους Αρβανίτες ελεύθερους. Βγήκαν και πάλι, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της 29ης Νοεμβρίου του 1822, μαζί με μια γυναίκα, για να μαζέψουν δήθεν χόρτα.

Ο Δημήτριος Μοσχονησιωτης που περιπολούσε την ώρα εκείνη στο στρατόπεδο, έπιασε τους δύο Αρβανίτες και τους οδήγησε στον καπετάν Στάϊκο. Ο Σταϊκόπουλος έμαθε απ’ αυτούς ότι στο Παλαμήδι είχαν μείνει λίγοι άντρες και ότι οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες είχαν κατέβει στην πόλη και δεν ξαναγύρισαν. Κάλεσε και τους άλλους καπεταναίους και αποφάσισε να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία. Ο Δ. Μοσχονησιώτης, σίγουρος ότι οι Αρβανίτες είπαν την αλήθεια, παρακίνησε το Σταϊκόπουλο να πάρει τούτη την απόφαση για το ρεσάλτο.

Για να πείσει αυτόν και τους άλλους καπεταναίους ότι οι πληροφοριοδότες είπαν την αλήθεια, δέχθηκε πρώτος αυτός ν’ ανεβεί με σκάλα στα τείχη της Γιουρούς ντάπιας και, αν οι στρατιώτες που ήταν κοντά της ακούσουν πυροβολισμό, να καταλάβουν ότι σκοτώθηκε. Αν ακούσουν μόνο φωνές, να καταλάβουν ότι πιάστηκε, οπότε να φύγουν και να τιμωρήσουν αυστηρά τους δύο Αρβανίτες που τους κρατούσαν στην Άρια. Στην περίπτωση όμως που θα βρει τον προμαχώνα αυτόν αφρούρητο, αμέσως θα τους ειδοποιήσει ν’ ανεβούν κι αυτοί στα τείχη.

Ο Σταϊκόπουλος δέχτηκε την πρόταση. Αφού πήρε μαζί του από τα παλικάρια τον αδελφό του Αθανάσιο, το Νικόλαο Μοσχονησιώτη και άλλους 350 γεροδεμένους άντρες, μαζί με τον Γκουμπερνάντι και λίγους άλλους φιλέλληνες, ξεκίνησε αθόρυβα από το στρατόπεδο της Άριας μέσα στη βροχερή νύχτα και βάδισε προς το Παλαμήδι. Στο στρατιωτικό αυτό σώμα ακολουθούσαν ο αγιορείτης μοναχός Παφνούτιος και ο Αργείτης βιολιτζής Πορτοκάλης, κουβαλώντας την 5μετρη ξύλινη σκάλα για την ανάβαση.

Ο Σταϊκόπουλος, κατά τις μαρτυρίες του Μιχ. Λαμπρυνίδη, εμψυχώνει τα παλικάρια του με τούτα τα λόγια: «Στρατιώτες του Χριστού και της πατρίδας, η ημέρα τ’ Αγιαντρέα πρέπει να φωτίσει τους Έλληνες λεύτερους. Αλλά το Ανάπλι, που το μολεύει η πατούσα των αγαρηνών, αντιστέκεται ακόμα και φαίνεται να ξαστοχάει την παλικαριά σας. Οι αγαρηνοί που το κατέχουν, αφού δείξανε τη μπαμπεσιά τους και γράψανε στα τσαρούχια τους τη γραφή του Γέρου που τους έλεγε να παραδοθούνε και να τους έστελνε στη Μικρασία ζωντανούς, ξαναπήρανε την πρώτη τους αυθάδεια.

Θα το αντέξετε το λοιπόν, ακόμα, τούτοι οι βάρβαροι να παίζουνε μαζί μας; Το Παλαμήδι φημίζεται, σε τούτη την πλάση, άπαρτο. Όμως, η δόξα που σας σκεπάσει αν το αποχτήσετε, θα φωτίσει Ανατολή και Δύση. (….) Μοραΐτες, ομπρός, ας γιορτάσουμε σήμερα τη γιορτή τ’ Αγιαντρέα, που μας προστατεύει, πατώντας το πιο δυνατό κάστρο των οχτρών μας. (….) Οι γενναίοι, που κλείνουνε στα σωθικά τους τη φλόγα της λευτεριάς, ας σαλτάρουνε πρώτοι μαζί μου στο Παλαμήδι».


Μετά ο καπετάν Στάϊκος, αφού άφησε ως οπισθοφυλακή τον αδελφό του επικεφαλής 270 αντρών, μαζί με τον Νικ. Μοσχονησιώτη και 80 παλικάρια, προχωρεί προς την Γιουρούς ντάπια. Ησυχία παντού. Φέρνουν την ξύλινη σκάλα και την τοποθετούν στο χαμηλότερο μέρος του τείχους. Και τότε ο Δημ. Μοσχονησιώτης, όπως το είχε υποσχεθεί, κάνει το σημείο του Σταυρού και πηδάει μέσα στην ντάπια. Διέκρινε ένα αμυδρό φως στο βάθος και κάνοντας πάλι το σημείο του Σταυρού, πλησιάζει στο φυλάκιο.

Βλέπει έναν Τούρκο να τρώει φύλλο φραγκοσυκιάς. Κρατώντας στο ένα του χέρι το ξίφος και στο άλλο το πιστόλι του, κάνει νόημα στον Τούρκο να μην κινηθεί. Ξαφνιασμένος εκείνος, πέφτει στα πόδια του και ζητεί έλεος. Ο Δ. Μοσχονησιώτης του έδεσε τα χέρια και του έκλεισε το στόμα. Μάζεψε όλα τα όπλα που βρήκε στο φυλάκιο και κάλεσε τα παλικάρια που περίμεναν ανυπόμονα ν’ ανέβουν γρήγορα πάνω στο τείχος χωρίς φόβο. Ο καπετάν Στάϊκος με τους 80 στρατιώτες του ανεβαίνει τη σκάλα παίρνοντας μαζί του και έναν Κρανιδιώτη γέροντα χτίστη, το Μανώλη Σκρεπετό, που είχε δουλέψει στο Παλαμήδι και το γνώριζε καλά.

Πήδησε μέσα και μετά ακολούθησαν οι 80 στρατιώτες που με λοστάρια άνοιξαν τη σιδερένια πόρτα του προμαχώνα. Απ’ αυτήν μπήκαν και οι υπόλοιποι 270 άντρες με τον Αθανάσιο Σταϊκόπουλο. Ο Δημ. Μοσχονησιώτης τοποθέτησε σε λίγο τη σκάλα στη διπλανή Τοβίλ ντάπια. Τα παλικάρια ανέβηκαν στην Καρά ντάπια, αλλά το τείχος της ήταν ψηλότερο από τη σκάλα. Αναγκάστηκαν, έτσι, να κρατήσουν ψηλά με τα χέρια τους τη σκάλα, για να μπορέσει ο Δ. Μοσχονησιώτης να φτάσει στο τείχος. Στο ανέβασμα αυτής της ντάπιας, ο αρχιμανδρίτης Διονύσιος Βυζάντιος γλύστρησε και έσπασε το πόδι του.

Με τον ίδιο τρόπο, τα παλικάρια κυρίευσαν και τον προμαχώνα του φρουραρχείου (Τζιδάρ ντάπια). Οι Τούρκοι, βλέποντας πως οι Έλληνες κυρίευσαν το Παλαμήδι, κατέβαιναν τα 999 σκαλιά και έμπαιναν στην πόλη, ξυπνώντας τους εδώ Τούρκους. Βγήκαν όλοι στους δρόμους με τις γυναίκες και τα παιδιά κλαίγοντας. Είχε πια φωτίσει: 30 Νοεμβρίου του 1822.

Οι πορθητές γύρισαν τα πυροβόλα και άρχισαν να κανονιοβολούν την πόλη και το Ιτς-Καλέ.

Οι Τούρκοι που ήταν κλεισμένοι στην Μπαζιριάν ντάπια, τη μόνη από τις οκτώ που δεν είχαν κυριεύσει οι πολιορκητές, σκέπτονταν να βάλουν φωτιά στην μπαρουταποθήκη και να την ανατινάξουν. Τούτο πληροφορήθηκε ο καπετάν Στάϊκος από τον υποφρούραρχο Αμπτούλ-αγά που ήταν γνωστός του, μίλησε με τους Τούρκους αυτού του προμαχώνα και τους έπεισε να κατέβουν στην πόλη ανενόχλητοι. Τους έδωσε, μάλιστα, την εντολή να πείσουν και τους άλλους κατοίκους τ’ Αναπλιού να παραδοθούν χωρίς όρους.

Ο πορθητής Στ. Σταϊκόπουλος, μόλις έγινε κύριος του Παλαμηδιού, έστειλε καβαλάρηδες ταχυδρόμους στην Κυβέρνηση που ήταν στην Ερμιόνη και στον Αρχηγό Θ. Κολοκοτρώνη που βρισκόταν στα Δερβενάκια, να αναγγείλουν τα νέα. Ο Γέρος άκουσε στα Δερβενάκια τους πυροβολισμούς από το Παλαμήδι και έτρεχε στ’ Ανάπλι. Στο δρόμο συνάντησε τον ταχυδρόμο και πληροφορήθηκε την άλωση του Παλαμηδιού. Έφτασε στο Παλαμήδι νωρίς το πρωί. Διέταξε να πυροβολήσουν την πόλη, για ν’ αναγκάσει τη φρουρά να παραδοθεί γρήγορα.

Αφού τα παλικάρια έρριξαν πενήντα μπάλες, έστειλε με τον υπασπιστή του τούτο το γράμμα προς τους Τούρκους του Ναυπλίου: «Σας προσφέρομεν το χαιρετισμόν μας. Ιδού ο Θεός του Παντός μας έδωσε το Παλαμήδιον υπό την κυριαρχίαν μας και σας προσκαλούμεν εις τρεις ώρας να μας παραδώσετε το φρούριον και τον «Ιτς-Καλέν». Τουναντίον θέλετε γίνει ανάλωμα του πυρός και των κανονιών και δεν το επιθυμούμεν. 1822 Νοεμβρίου 30, 2 ώρας της ημέρας. Θ. Κολοκοτρώνης και λοιποί».

Πολλοί από τους κατοίκους του Ναυπλίου τρόμαξαν από τις μπάλες των κανονιών που έπεφταν από το Παλαμήδι πάνω στα σπίτια τους και έτρεξαν στο σπίτι, όπου ήταν φυλακισμένοι οι Έλληνες της Επιτροπής παραδόσεως της πόλης, λέγοντας στον πρόεδρο, επίσκοπο Βρεσθένης Θεοδώρητο: «Άγιε Δέσποτα, από το Θεό και στα χέρια σου». Ο φρούραρχος Αλή πασάς εκάλεσε την Επιτροπή και δείχνοντας το γράμμα στο μέλος αυτής Βασίλη Χριστακόπουλο, του ζήτησε να συνομιλήσει με τον Αρχιστράτηγο και να συνεννοηθούν για την παράδοση. Αλλιώς, θα βάλουν φωτιά στον τσεπχανέ (μπαρουταποθήκη) μαζί με τους ανθρώπους της Επιτροπής και θα πυρποληθούν όλοι. Ο Β. Χριστακόπουλος και οι άλλοι της Επιτροπής έγραψαν στον Κολοκοτρώνη να σταματήσει τους κανονιοβολισμούς και να έρθει σε συνεννόηση με τους Τούρκους τ’ Αναπλιού. Οι πορθητές του Παλαμηδιού και ιδιαίτερα όσοι κατάγονταν από τα περίχωρα του Ναυπλίου, γνώριζαν πως υπήρχε κοντά στο φρουραρχείο, από την εποχή των Βενετσιάνων, εκκλησιά του Αγίου Ανδρέα που γιόρταζε την ημέρα εκείνη.

Με τη βοήθεια του γέρου Μανώλη Σκρεπετού, την ανακάλυψαν. Ήταν κρυμμένη πίσω από ένα σωρό πέτρινες μπάλες. Ενθουσιασμένοι, καθάρισαν τον ιερό αυτό χώρο και το μεσημέρι της γιορτής τ’ Αγιαντρέα ετέλεσαν κατανυκτική δοξολογία.

Ο αυτόπτης μάρτυρας της αλώσεως, φιλέλληνας φον Μάντελσλο συμφωνεί, σε γενικές γραμμές, με την αφήγηση αυτή του Μιχ. Λαμπρυνίδη και, όπως παρατηρεί η κ. Ρεγγίνα QUACK – Μανουσάκη, ο Γερμανός αυτός, ατενίζοντας από το υψηλότερο σημείο του Παλαμηδιού την Αργολίδα, το πέλαγος, τα νησιά και τα βουνά, αναφωνεί:

«Ένας τέτοιος υπέροχος τόπος δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ευρώπη, και εκείνος που θα τον είχε δει και θα ‘χε ζήσει μια τέτοια μοναδική στιγμή, δεν θα σκεπτόταν πλέον τις κακουχίες και τις ατυχίες, αλλά θα αισθανόταν μεγάλην ανταμοιβήν για όλες τις ταλαιπωρίες που πέρασε» (Πρακτικά Α’ Διεθν. Συνεδρίου Πελοποννησιακών Σπουδών, τόμος τρίτος, σ. 138).

[…]
 
"Συνάδελφοι,

Η θεματολογία του HuntersLife είναι το κυνήγι και η φύση.
Τέτοιου είδους θέματα είναι εκτός προσανατολισμού και δεν προσφέρουν κάτι στα μέλη."


Κατά συνέπεια το θέμα πρέπει να κλειδωθεί όπως το θέμα: "ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ"
 
Το Νόμπελ του Γιώργου Σεφέρη

Ο διπλωμάτης και ποιητής Γιώργος Σεφέρης υπήρξε ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με Νόμπελ και συγκεκριμένα με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στις 10 Δεκεμβρίου 1963, στην τελετή απονομής που έγινε στη Στοκχόλμη, παρέλαβε το επίζηλο βραβείο από τον βασιλιά της Σουηδίας Γουσταύο.

Giorgos_Seferis-Nobel.jpg

…ολόκληρο το άρθρο εδώ:

https://www.sansimera.gr/articles/708?utm_campaign=content&utm_source=onesignal&utm_medium=web-push
 
Ο Χορός του Ζαλόγγου

O_Xoros_tou_Zalogou.jpg

Μία ομάδα από Σουλιώτισσες, για να μη συλληφθούν ζωντανές από τους Τουρκαλβανούς που τις πολιορκούσαν στο Ζάλογγο, στήνουν κυκλικό χορό και στη συνέχεια ρίχνονται στον γκρεμό με τα παιδιά τους. Πραγματικό γεγονός ή εθνικός μύθος;

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/861
 
Αγία Ευγενία

Οσιοπαρθενομάρτυς της Χριστιανικής Εκκλησίας, η μνήμη της οποίας τιμάται στις 24 Δεκεμβρίου.

Agia_Evgenia.jpg

Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/1129

© SanSimera.gr

Υ.Γ...παραμονή Χριστουγέννων, διπλή γιορτή για μένα φίλοι μου...Ονομαστική Εορτή της πρωτότοκης κόρης μου. Σήμερα οι έξοδοι ξεκίνησαν απο το μεσημέρι ... και έπεται συνέχεια... 🙂 ...

Καλά να περνάτε όλοι με Υγεία....love.
 
Αγία Ευγενία

Οσιοπαρθενομάρτυς της Χριστιανικής Εκκλησίας, η μνήμη της οποίας τιμάται στις 24 Δεκεμβρίου.

View attachment 63619

Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/1129

© SanSimera.gr

Υ.Γ...παραμονή Χριστουγέννων, διπλή γιορτή για μένα φίλοι μου...Ονομαστική Εορτή της πρωτότοκης κόρης μου. Σήμερα οι έξοδοι ξεκίνησαν απο το μεσημέρι ... και έπεται συνέχεια... 🙂 ...

Καλά να περνάτε όλοι με Υγεία....love.
Χρόνια της πολλά Γιάννη , να την χαίρεστε !
 
Back
Top