Κυνηγετική Γωνιά - Αρχείο
- Thread starter Yannis304
- Ημερομηνία δημιουργίας
- Status
Καλησπέρα μάγκες!
Το πέρασμα στην Πρέβεζα συνεχίζεται ακόμα, πολλά τα κοπαδακια με τα τρυγόνια που μπαίνουν και αυτή την ώρα, είμαι στο καρτέρι και τα χαίρομαι που περνάνε....
Το πέρασμα στην Πρέβεζα συνεχίζεται ακόμα, πολλά τα κοπαδακια με τα τρυγόνια που μπαίνουν και αυτή την ώρα, είμαι στο καρτέρι και τα χαίρομαι που περνάνε....
Κυνήγι.
Αγάπη πρώτη.
Δεν ξέρω γιατί.
Ήμουν 11 θαρώ, διακοπές στο χωριό, όταν άκουσα μιά τουφεκιά από τον παππού, που έβοσκε τις λίγες κατσίκες του, στα χαμηλά, κοντά στο ρέμα, κάτω από το χωριό.
Άνεμος έγινα, να φτάσω κοντά του, κινδυνεύοντας να γυρίσω κανά πόδι, στο κακοτράχαλο μονοπάτι στον κατήφορο. Είχε τουφεκήσει έναν κότσυφα καθιστό, που έπεσε σε απροσπέλαστα βάτα.
Ακόμα θυμάμαι τον καυγά που κάναμε, γιατί δεν με άφηνε να μπω στα βάτα να βρω το πουλί.
Κόλησα, από τότε. Σφεντόνες, αεροβόλο, το πρώτο όπλο, στα 19, δώρο από τον πατέρα για την μούρλια μου. Ένα δίκαννο Maroccini, super poze, (πανακαβαλίκι..) για τους απλούς ανθρώπους της υπαίθρου. Φτηνό, της σειράς, αλλά θησαυρός άρρητος για εμένα.
Οι πρώτες έξοδοι, με τα πορτοκαλί λεωφορεία, για τον Μαραθώνα. Αμάξι δεν υπήρχε. Οι σιταρήθρες, τα πρώτα θύματά του. Μετά κάποιοι, αρκετά μεγαλύτεροι ηλικιακά συνάδελφοι, γείτονες, γνωστοί των γονιών, που με πήραν μαζί τους, σε κοντινές και μακρινότερες εξορμήσεις. Ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει. Έχουν φύγει για τα κυνηγοτόπια του ουρανού πολλά χρόνια τώρα.
Έμαθα από εκείνους, τον κάμπο στα Σπάτα (ακόμα πηγαίνω τον χειμώνα καμμιά φορά- πολλές γερακότσιχλες τότε), το Μαυρομάτι στα μπασίματα της τσίχλας, την Ραμνούντα, που βάρεσα το πρώτο μου ορτύκι και το έχασα ποδαράτο...
Μνήμες. Αξέχαστες και ανεπανάληπτες. ‘Οπως το κάθε κυνήγι. Ανάταση ψυχής στην συνάντηση με την φύση και τους θησαυρούς της.
Ωραία χρόνια. Τρέχουν όμως τα άτιμα σαν το νερό. Έμαθα πολλούς τόπους. Τσιχλάκιας κατ΄ουσίαν, αφού σκύλος και διαμέρισμα ήταν ασύμβατες έννοιες τότε για εμένα, όμως τολμούσα και κυνήγαγα ακόμα και πέρδικες στο χωριό, χωρίς σκύλο, ακόμα και μπεκάτσες προγγηχτές με τα πόδια. Βάραγα κιόλας αφού τα πόδια είχαν φτερά και τις συνάνταγαν στις ανηφόρες και στα κατσάβραχα τις κοκκινοπόδαρες και στα βαρικά και κοντά στα νερά τις μακρομύτες. Ακόμα θυμάμαι ένα κυνήγι που έφυγα στις 6.00 το πρωί και γύρισα στις 18.40 το βράδυ, λίγο πριν νυχτώσει για τις ρούσσες. Παραλίγο να μείνω στο βουνό. Έχασα τα μονοπάτια (γιδόστρατα δηλαδή) και τρόμαξα να γυρίσω πίσω. Είχα όμως 2 πετροπέρδικες μαζί μου στην επιστροφή, από τις τρείς που πήρα εκείνη την ημέρα. Δεν τις άλλαζα με το βάρος τους σε χρυσάφι. Δύσκολο να το καταλάβουν οι μη κυνηγοί, πόσο μάλλον η αντί...
Αγριοπερίστερα, ένα κοπάδι στο χωριό με ήξερε με το ονοματεπώνυμό μου. Δύσκολα τα έβαζα στο χέρι όμως. Παλληκαρίσια θηράματα. Τα κυνήγαγε το γεράκι και κατέβαιναν στην σπηλιά τους στο φαράγγι με σπασμένα τα φρένα. Ντουφέκαγα κρυμμένος στα βράχια, δυό μέτρα μπροστά τους και η τουφεκιά έσκαγε στους ασβεστόλιθους 2 μέτρα πίσω τους. Μαγικές στιγμές. Όπως άλλωστε κάθε στιγμή που συναντιέσαι με το θήραμα. Από την μικρούλα πεντανόστιμη σιταρήθρα, μέχρι τον μονιά των 200 κιλών που τον ακούς να έρχεται, μέσα στο ρουμάνι σπάζοντας τα πάντα σαν οδοστρωτήρας. Η ανατριχίλα στα κάγκελα.
Να μας ένοιωθαν αυτοί που μας πετροβολούν...Δεν μπορείς να περιγράψεις το μεγαλείο της φύσης...Την κορύφωση την στιγμή της συνάντησης με το θήραμα. Την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο...και όταν το πιάνεις στα χέρια σου, η αίσθηση της ολοκλήρωσης για μία διαδικασία επίπονη και αίολη αποτελέσματος.
Σπουδαίος δάσκαλος το κυνήγι. Στην μελέτη της φύσης, πρώτα και πάνω από όλα. Στην συμπεριφορά σου μέσα σε αυτήν και το σεβασμό που πρέπει να της δείχνεις. Στην αναγνώριση των ζώων και των πτηνών που ζουν σε αυτήν και όχι μόνο. Στην αναγνώριση των χορταρικών και των βοτάνων. Των μανιταριών, ακόμα και των εντόμων. Ένα τεράστιο σχολείο πεποικιλμένο με τα πλάσματα της δημιουργίας και με την ασύλληπτης ομορφιάς παλέττα του Δημιουργού στολισμένο.
Αυτό βιώνουμε οι κυνηγοί και γι’αυτό, χάνουμε τον ύπνο μας, σπάμε τα πόδια μας, χαλάμε τα με κόπους βγαλμένα χρήματά μας. Όχι για να σκοτώσουμε όπως κάποιοι, ανόητοι νομίζουν, αλλά για να βιώσουμε την φύση, για την οποία μας έπλασε ο Θεός και εμείς την έχουμε στην σύγχρονη ζωή, απομακρύνει τελείως από κοντά μας, βρίσκοντας «ικανοποίηση» μέσα από τεχνητές και τεχνικές κατασκευές.
Άλλα λόγια δεν έχω για να το περιγράψω. Είναι φτωχά άλλωστε, μπροστά στο μεγαλείο της φύσης και στην αποκομιδή τροφής από αυτήν μέσω του κυνηγίου.
Αν δεν το ζήσεις δεν μπορεί και δεν πρέπει να το κατηγορήσεις.
Ένας απλός κυνηγός.
Αγάπη πρώτη.
Δεν ξέρω γιατί.
Ήμουν 11 θαρώ, διακοπές στο χωριό, όταν άκουσα μιά τουφεκιά από τον παππού, που έβοσκε τις λίγες κατσίκες του, στα χαμηλά, κοντά στο ρέμα, κάτω από το χωριό.
Άνεμος έγινα, να φτάσω κοντά του, κινδυνεύοντας να γυρίσω κανά πόδι, στο κακοτράχαλο μονοπάτι στον κατήφορο. Είχε τουφεκήσει έναν κότσυφα καθιστό, που έπεσε σε απροσπέλαστα βάτα.
Ακόμα θυμάμαι τον καυγά που κάναμε, γιατί δεν με άφηνε να μπω στα βάτα να βρω το πουλί.
Κόλησα, από τότε. Σφεντόνες, αεροβόλο, το πρώτο όπλο, στα 19, δώρο από τον πατέρα για την μούρλια μου. Ένα δίκαννο Maroccini, super poze, (πανακαβαλίκι..) για τους απλούς ανθρώπους της υπαίθρου. Φτηνό, της σειράς, αλλά θησαυρός άρρητος για εμένα.
Οι πρώτες έξοδοι, με τα πορτοκαλί λεωφορεία, για τον Μαραθώνα. Αμάξι δεν υπήρχε. Οι σιταρήθρες, τα πρώτα θύματά του. Μετά κάποιοι, αρκετά μεγαλύτεροι ηλικιακά συνάδελφοι, γείτονες, γνωστοί των γονιών, που με πήραν μαζί τους, σε κοντινές και μακρινότερες εξορμήσεις. Ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει. Έχουν φύγει για τα κυνηγοτόπια του ουρανού πολλά χρόνια τώρα.
Έμαθα από εκείνους, τον κάμπο στα Σπάτα (ακόμα πηγαίνω τον χειμώνα καμμιά φορά- πολλές γερακότσιχλες τότε), το Μαυρομάτι στα μπασίματα της τσίχλας, την Ραμνούντα, που βάρεσα το πρώτο μου ορτύκι και το έχασα ποδαράτο...
Μνήμες. Αξέχαστες και ανεπανάληπτες. ‘Οπως το κάθε κυνήγι. Ανάταση ψυχής στην συνάντηση με την φύση και τους θησαυρούς της.
Ωραία χρόνια. Τρέχουν όμως τα άτιμα σαν το νερό. Έμαθα πολλούς τόπους. Τσιχλάκιας κατ΄ουσίαν, αφού σκύλος και διαμέρισμα ήταν ασύμβατες έννοιες τότε για εμένα, όμως τολμούσα και κυνήγαγα ακόμα και πέρδικες στο χωριό, χωρίς σκύλο, ακόμα και μπεκάτσες προγγηχτές με τα πόδια. Βάραγα κιόλας αφού τα πόδια είχαν φτερά και τις συνάνταγαν στις ανηφόρες και στα κατσάβραχα τις κοκκινοπόδαρες και στα βαρικά και κοντά στα νερά τις μακρομύτες. Ακόμα θυμάμαι ένα κυνήγι που έφυγα στις 6.00 το πρωί και γύρισα στις 18.40 το βράδυ, λίγο πριν νυχτώσει για τις ρούσσες. Παραλίγο να μείνω στο βουνό. Έχασα τα μονοπάτια (γιδόστρατα δηλαδή) και τρόμαξα να γυρίσω πίσω. Είχα όμως 2 πετροπέρδικες μαζί μου στην επιστροφή, από τις τρείς που πήρα εκείνη την ημέρα. Δεν τις άλλαζα με το βάρος τους σε χρυσάφι. Δύσκολο να το καταλάβουν οι μη κυνηγοί, πόσο μάλλον η αντί...
Αγριοπερίστερα, ένα κοπάδι στο χωριό με ήξερε με το ονοματεπώνυμό μου. Δύσκολα τα έβαζα στο χέρι όμως. Παλληκαρίσια θηράματα. Τα κυνήγαγε το γεράκι και κατέβαιναν στην σπηλιά τους στο φαράγγι με σπασμένα τα φρένα. Ντουφέκαγα κρυμμένος στα βράχια, δυό μέτρα μπροστά τους και η τουφεκιά έσκαγε στους ασβεστόλιθους 2 μέτρα πίσω τους. Μαγικές στιγμές. Όπως άλλωστε κάθε στιγμή που συναντιέσαι με το θήραμα. Από την μικρούλα πεντανόστιμη σιταρήθρα, μέχρι τον μονιά των 200 κιλών που τον ακούς να έρχεται, μέσα στο ρουμάνι σπάζοντας τα πάντα σαν οδοστρωτήρας. Η ανατριχίλα στα κάγκελα.
Να μας ένοιωθαν αυτοί που μας πετροβολούν...Δεν μπορείς να περιγράψεις το μεγαλείο της φύσης...Την κορύφωση την στιγμή της συνάντησης με το θήραμα. Την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο...και όταν το πιάνεις στα χέρια σου, η αίσθηση της ολοκλήρωσης για μία διαδικασία επίπονη και αίολη αποτελέσματος.
Σπουδαίος δάσκαλος το κυνήγι. Στην μελέτη της φύσης, πρώτα και πάνω από όλα. Στην συμπεριφορά σου μέσα σε αυτήν και το σεβασμό που πρέπει να της δείχνεις. Στην αναγνώριση των ζώων και των πτηνών που ζουν σε αυτήν και όχι μόνο. Στην αναγνώριση των χορταρικών και των βοτάνων. Των μανιταριών, ακόμα και των εντόμων. Ένα τεράστιο σχολείο πεποικιλμένο με τα πλάσματα της δημιουργίας και με την ασύλληπτης ομορφιάς παλέττα του Δημιουργού στολισμένο.
Αυτό βιώνουμε οι κυνηγοί και γι’αυτό, χάνουμε τον ύπνο μας, σπάμε τα πόδια μας, χαλάμε τα με κόπους βγαλμένα χρήματά μας. Όχι για να σκοτώσουμε όπως κάποιοι, ανόητοι νομίζουν, αλλά για να βιώσουμε την φύση, για την οποία μας έπλασε ο Θεός και εμείς την έχουμε στην σύγχρονη ζωή, απομακρύνει τελείως από κοντά μας, βρίσκοντας «ικανοποίηση» μέσα από τεχνητές και τεχνικές κατασκευές.
Άλλα λόγια δεν έχω για να το περιγράψω. Είναι φτωχά άλλωστε, μπροστά στο μεγαλείο της φύσης και στην αποκομιδή τροφής από αυτήν μέσω του κυνηγίου.
Αν δεν το ζήσεις δεν μπορεί και δεν πρέπει να το κατηγορήσεις.
Ένας απλός κυνηγός.
Βάλτο στον καταψύκτη μην στο φάει καμία γάτα ρε!
Καλησπερα σε ολους σας.
Kostas ContraDosi
Moderator
Καλησπέρα σας....
Ποτηστική βροχούλα από τις 19.00 ως τώρα......
Ποτηστική βροχούλα από τις 19.00 ως τώρα......
Καλό ξημέρωμα να έχουμε , και αύριο με υγεία και ευλογια 
Καλημέρα σας.
Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα σε όλους!
Καλημερα σας
- Status