Έκανα τα πρώτα 2 μπεκατσινοκυνήγια για φέτος. Ένα την Παρασκευή και ένα σήμερα.
Την Παρασκευή κατέβηκα στον κάμπο κατά της 09:00 με -3 βαθμούς. Τα νερά στις θερισμένες καλαμποκιές κρύσταλλο μέχρι και τις 12:00, που άρχισαν να ξεπαγώνουν κάπως.
Τα μπεκατσίνια πολλά, αλλά δεν πλησιαζόταν με τίποτα...
Μιλάμε σηκώνονταν 3-4 ή και παραπάνω μαζί, από 50-100 μέτρα και με την φωνή που έβγαζαν σηκωνόταν και τα υπόλοιπα που είχε η χωραφιά. Σε πολλές περιπτώσεις τύχαινε να περπατάω σε μια χωραφιά και αυτά να σηκώνονται από τη δίπλα πριν ακόμα φτάσω.
Ακόμα και τα κοπαδάκια που γυρνούσαν για να πιάσουν, ενώ ερχόταν πάνω μου, έστριβαν όλα μαζί ξαφνικά πολύ πριν μπουν στον ''τίρο'' του ντουφεκιού.
Και άλλες φορές με παρόμοια παγωνιά έχω παρατηρήσει παρόμοια συμπεριφορά. Ίσως τα πουλιά κάθονται πάνω στα παγωμένα νερά και δεν μπορούν να τραφούν, γιαυτό είναι και τόσο ανήσυχα.
Αναγκάστηκα το πρωί να κάνω 5 , μακρινές έως πολύ μακρινές, ντουφεκιές σε ισάριθμα μπεκατσίνια και κατάφερα και πήρα τα 3, το 1 δυστυχώς κρέμασε πόδια και έπεσε καμιά 50 μέτρα πέρα από το σημείο που χτυπήθηκε και μέχρι να πάω, έχασα το ακριβές σημείο της πτώσης του και δεν το βρήκα.
Aπό τις 12:30 μέχρι τις 13:30 που ξεπάγωσαν κάπως τα νερά, όλο και ξεχνιόνταν κάποιο πίσω και σηκωνόταν στον ''τίρο'' και κατάφερα και πήρα άλλα 2 από τα 3 που ντουφέκισα και έτσι τα έκανα 4.
Θα μπορούσα να ντουφεκίσω 2-3 ακόμα με καλές προϋποθέσεις, άλλα πέταξαν ή πίσω μου ή την ώρα που ισορροπούσα με το ένα πόδι κολλημένο στη λάσπη και το άλλο να αιωρείται.
Σε σχέση με τα πουλιά που είδα και σήκωσα, τα 8 που ντουφέκισα ήταν εξαιρετικά λίγα, άλλα δεδομένο των συνθηκών και της συμπεριφοράς των πουλιών, είμαι πολύ ευχαριστημένος με αυτά που πήρα...
Εξάλλου το κυνήγι του μπεκατσινιού είναι κυνήγι ποιότητας και όχι ποσότητας, μια καλή ντουφεκιά σε μπεκατσίνι, μου δίνει περισσότερη χαρά απ' ότι σε οποιοδήποτε άλλο θήραμα.