Χα χα χα, ήμουν σίγουρος ότι θα έγραφες για το σημερινό!
Η συνοπτική απάντηση είναι ότι όσο σηκώνεις το κοντάκι, τόσο ψηλοτουφεκάει το όπλο, μέχρι που φτάνεις σε ένα σημείο που τουφεκάει ίσια!
Και για να μη σας αφήσω με την απορία αν μου έστριψε ή όχι, θα το αναλύσω όπως μπορώ καλύτερα: Η σωστή σκόπευση απαιτεί πάνω απ' όλα ορατότητα. Όσο σηκώνεται το μάτι από τη ρίγα, τόσο αυξάνεται η ορατότητα του στόχου, άρα αυξάνονται και οι λεπτομέρειες που δέχονται από τα μάτια τόσο από το στόχο όσο και από την ρίγα. Όταν το μάτι σηκωθεί τόσο πολύ από τη ρίγα που πλέον του είναι αδύνατον να υπολογίσει πόσο ψηλά δείχνει το όπλο σε σχέση με την τροχιά του στόχου, τότε ο εγκέφαλος παίρνει την απόφαση ότι είναι μάταιο να προσπαθεί να ελέγχει την θέση της κάννης σε σχέση με το στόχο και αρχίζει να την αγνοεί, τουλάχιστον στο συνειδητό επίπεδο. Εκεί μπαίνουμε στην "φάση αναισθησίας" του ψηλοτουφεκίσματος και τα μάτια πλέον ασχολούνται μόνο με το στόχο και αγνοούν επιδεικτικά την κάννη. Η κάννη είναι ακόμα ορατή από τα μάτια, αλλά η εικόνα της διαχειρίζεται σε άλλο επίπεδο, υποσυνείδητα, όχι συνειδητά. Βγαίνοντας η κάννη από την προσοχή μας, τόσο οπτικά όσο και (κυρίως) εγκεφαλικά, τότε η σκόπευση γίνεται αμιγώς ενστικτώδης και ιδιαιτέρως "μαγική" όπως διαπίστωσε σήμερα ο Γιώργος. Αν θυμάμαι καλά αστόχησε δύο μόνο πιάτα, κι αυτά από απότομο πέταγμα μπροστά και όχι από πάνω. Για την ακρίβεια, οι τουφεκιές του ήταν σε όλα τα πιάτα ΚΕΝΤΡΟ και τα πιάτα κάπνιζαν όλα, ακόμα και σε αποστάσεις 50-55 μέτρων.
Το θέμα είναι ότι για να δουλέψει αυτή η προσέγγιση, πρέπει να είναι προετοιμασμένος ο χρήστης του όπλου να αγνοήσει την κάννη όταν αισθανθεί ότι πρέπει. Γι αυτό και τέτοια στησίματα ταιριάζουν σε ενστικτώδεις σκοπευτές όπως ο Γιώργος. Όπως όλα τα πράγματα που διδάσκω, έτσι κι αυτό, θέλει πάνω απ' όλα ΠΙΣΤΗ.
