Αν και σπάνιο, το έχω ζήσει. Ένα μαγικό απόγευμα κάποτε στον Κορινθιακό. Ριξιά και ψάρι, ριξιά και ψάρι, επιτυχίες, ξεψαρίσματα, χτυπήματα, κοψίματα, είχε από όλα εκείνη η μέρα. Τρώγαν σαν τρελά, λούτσοι και παλαμίδες κυρίως. Το περίεργο όμως ήταν άλλο, ήμουν με φίλο και ρίχναμε δίπλα-δίπλα, ίδια τεχνητά ακριβώς, ίδια διάμετρο πετονιάς, όλα τα ψάρια σε μένα, γιατί; Γιατί τα ψάρια χτύπαγαν σε μια συγκεκριμένη απόσταση από την ακτή την οποία έφτανε οριακά το καλάμι μου, ο φίλος λόγο σκληρότερου καλαμιού έριχνε λίγο πιο έξω. Όταν λέω λίγο, εννοώ λίγο, μπορεί πέντε ή δέκα μέτρα διαφορά και όμως αυτό έφτανε να κάνει την διαφορά. Στον έναν να χτυπάνε ασταμάτητα και στον άλλον ούτε τσιμπιά ...

Λες και είχαν τραβήξει μια γραμμή που δεν την ξεπέρναγαν με τίποτα. Από τα πολύ περίεργα ... .xm.