Επειδή χθες μετά απο την ταλαιπωρία που έφαγα θα σας γράψω τώρα τα νεα.
Η εξόρμηση ήταν στην περιοχή της Αργολίδας και είμαστε τρια άτομα.Το πρωί ούτε να το συζητάμε για καρτέρι.Αρχίζοντας το περπάτημα σε πουρνάρια και αγριελιές.υπήρχαν πουλιά τα οποία έφευγαν πιο μπροστά από πότε .Πολύ τρομαγμένα.
Την περιοχή εγώ δεν την γνώριζα και οι άλλοι είχαν κυνηγήσει εκεί μια φορά φέτος. Η ώρα περνούσε χωρίς κάρπωση.Το περπάτημα εξαντλητικό με πολύ ζέστη και ήλιο που θύμιζε Ιούνιο,Υπήρχαν ρεματιές τόσο στα ψηλά αλλά και χαμηλότερα ανάμεσα στις πορτοκαλιές οι οποίες είχαν μεγάλο μήκος και δεν μπορούσαμε να περάσουμε απέναντι και να ξαναβρεθούμε.Ξανά πίσω με άσκοπα χλμ.Η ώρα είχε πάει 14: 30 με το πιο εξαντλητικό 7ωρο περπάτημα που έχω κάνει ποτέ για τσίχλα,να κοντεύω να πέσω κάτω από τη ζέστη και η κάρπωση να είναι 5 πουλιά στο χέρι και 7 χαμένα .
Σύνολο 19 στο χέρι και 18 χαμένα και τα τρια άτομα.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ήθελα να γυρίσω όσο πιο γρήγορα γινόταν πίσω.Όμως η συνέχεια ήταν οδυνηρή και θα καταλάβετε παρακάτω.
Αφού τεντώθηκα κάτω από μια πορτοκαλιά για δέκα λεπτά μαζευτήκαμε και ανεβήκαμε σε ένα εκκλησάκι για δίωρη ανάπαυση μετά ψησίματος λουκάνικων , κεμπάπ και κράσου.Βγάλαμε και καρέκλες απο την εκκλησία και καθίσαμε στο υπόστεγο και του δώσαμε να καταλάβει.Ήταν η μόνη καλή στιγμή της μέρας.
Απογευματινό συνολικά 2 στο χέρι και άλλες 2 χαμένες .
Στις 6:20 ξεκινήσαμε για την επιστροφή.Που να ξέραμε τι Γολγοθάς θα ακολουθούσε.Πέρα από την Εθνική που οι αγρότες είχαν κλεισμένη απο το Σάββατο στο ύψος των διοδίων της Κορίνθου ,είχαν κλείσει
και την παλιά εθνική οδό ,την οποία άνοιξαν στις 7.Παρόλα αυτά η επιστροφή κράτησε 5: 30 ολόκληρες ώρες .Έφτασα στο σπίτι στις 12 !!
Μια χαμένη στην κυριολεξία μέρα ,με πολύ μεγάλο νεύρων .
Άφησα για το τέλος το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί χθες και που μέχρι τώρα δεν μου είχε τύχει ποτέ στα τόσα χρόνια που κυνηγάω.
Όταν κοντά στο μεσημέρι αποφασίζουμε κάνουμε μια μικρή ρεματιά πιάνουν οι άλλοι δεξιά και αριστερά και εγώ ανοίγομαι και βγαίνω μπροστά τους στο τέλος της ρεματιάς.Περίπου 150μ. Για παν ενδεχόμενο και φοβούμενος μη φάω καμία,καλύπτομαι από έναν χοντρό κορμό ελιάς.
Σε κάποια στιγμή βλέπω τον έναν που ήμασταν από την ίδια πλευρά να ξεπροβάλλει .Περίπου στα 30 μ.Εκείνη τη στιγμή είχα γονατίσει .Έχω φύγει απο την κάλυψη του κορμού και του κουνάω τα χέρια για να δει που ακριβώς είμαι.Ξαφνικά , τον βλέπω να γυρνάει το όπλο και νομίζω οτι πρόκειται για πλάκα .Τότε βλέπω το όπλο να εκπυρσοκροτεί και αισθάνομαι τα σκάγια στο γιλέκο μου και ένα τσούξιμο στον μηρό.Ένα σκάγι πέρασε το παντελόνι και ίσα που καρφώθηκε στο πόδι.Αν ήμουνα όρθιος θα έτρωγα για καλά την ντουφεκιά.Μπορεί όμως και να με έβλεπε και να το είχαμε αποφύγει.Ευτυχώς γλύτωσα τα μάτια.
Δεν νομίζω οτι πρέπει να πω περισσότερα ,παρά να τονίσω για μια ακόμη φορά την σημασία των γυαλιών που δεν φοράμε.