Πλέον, σε κάθε πυραμίδα εξουσίας, η ροή της είναι από πάνω προς τα κάτω και όχι το αντίθετο, όπως λανθασμένα νομίζουμε. Το νταλαβέρι που αναφέρεις παραπάνω, είναι η πορεία των εισφορών, όχι της εξουσίας: ο μικρότερος [τα] δίνει στο μεγαλύτερο, ενώ ο μεγαλύτερος, επιβάλει τη βούλησή του στο μικρότερο. Η κεφαλή της κάθε συλλογικότητας πλέον δεν είναι ο ηγέτης και αντιπρόσωπος των μελών της (δεν ξέρω αν ποτέ ήταν) αλλά ο τοπικός διαχειριστής της ανώτερης βούλησης και φροντίζει για την ομαλότερη και ανέξοδη εφαρμογή της, καθιστώντας έτσι τα διοικητικά σχήματα, για τα μέλη τους, πολυέξοδα διοικητικά κουφάρια άλλων εποχών.
Από κάποιο σημείο και μετά, δίχως να το καταλάβουμε, η Πολιτική Οικονομία μετατράπηκε σε Οικονομική Πολιτική και τα πολιτικά δικαιώματα του κάθε μέλους μιας ολότητας ταυτίζονται με την οικονομική του δυνατότητα. Με τον κατακερματισμό της κοινωνίας μας όμως, και με το “διαίρει και βασίλευε” να έχει φτάσει σε ατομικό επίπεδο, η οικονομική δυνατότητα του κάθε μέλους, και συνεπώς η πολιτική του δυνατότητα, δεν μπορεί να ξεπερνάει αυτή της ολότητας με την οποία συγκρίνεται, ενώ, τα ίδια ισχύουν και για την ολότητα όταν αντιμετωπίζεται ως μέλος μιας ανώτερης ολότητας κοκ, ενώ, η πιθανή διαφωνία ενός μέλους με την ολότητα, συνεπάγεται και την αυτόματη αποβολή του και όχι τη διαμόρφωση της πολιτικής απόφασης. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στην περίπτωση της “κομματικής πειθαρχίας” αλλά και την περίπτωση του “Grexit”. Ο έλεγχος λοιπόν σ’ αυτό το σχήμα δεν είναι συλλογικός (ιδεατά δημοκρατικός) αλλά κεντρικός και αυταρχικός και καθορίζεται από τα οικονομικά κριτήρια των οικονομικά ισχυρών. Στην βουτηγμένη στα μηδενικά κοινωνία μας, όσο μεγαλύτερη η οικονομική σου φυσαλίδα, σε τόσο ανώτερα επίπεδα εξουσίας σ’ ανεβάζει, μαζί με τους φελλούς και τα σκατά. Ας ήσουν κανένας φραγκάτος της περιοχής σου και θα έβλεπες πως θα σε άκουγαν σύλλογοι, ομοσπονδίες, συνομοσπονδίες και αρμόδιοι υπουργοί. Τώρα, το μόνο δικαίωμα που έχεις είναι να πληρώνεις τη συνδρομή σου και να υπακούς στους νόμους, στη δημιουργία των οποίων δεν είχες καμιά ουσιαστική συμμετοχή ούτε και δυνατότητα διαμόρφωσής τους. Σε τηλεφωνική συνομιλία με αστυνομικό της περιοχής μου εν υπηρεσία (αφού ο θηροφύλακας είχε κλειστό το κινητό και το Δασαρχείο δεν είχε – ως συνήθως – διαθέσιμο όχημα για να μεταβεί εκείνη τη στιγμή), μου είπε πως, γνωρίζουν όλοι για τη διαρκή και χρόνια δράση του λαθροθήρα που καταγγέλλω αλλά έχει λεφτά και πληρώνει δικηγόρους και τη γλιτώνει. Τι να λέμε τώρα; το ψάρι έχει βρωμίσει μέχρι την ουρά! Έχουμε ξεπεράσει σε διαφθορά τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και έχουμε γίνει τα τσοπανόσκυλα της Γερμανίας και της Γαλλίας. Όμως, το My Style Rocks τα σπάει σε τηλεθέαση!...
Ο καθημερινός μόχθος της επιβίωσης, η απέλπιδα προσπάθεια να ανταπεξέλθουμε ατομικά στις αυξανόμενες οικονομικές υποχρεώσεις μας, ο αποπροσανατολισμός της υπερπληροφόρησης, η κοινωνική απομόνωση και το κάθε είδους “ναρκωτικό” που λαμβάνουμε σε μηνιαίες δόσεις, δεν αφήνει χώρο και χρόνο στη συνειδητοποίηση των αλλαγών που μας επηρεάζουν ούτε και στα δικαιώματά μας που έχουμε ξεχάσει πως έχουμε απεμπολήσει.
Θεωρώ πως, στα παραπάνω οφείλεται η αφασία και αναισθησία των [κάθε] διοικητικών μας μηχανισμών ως προς τα αιτήματά μας, η αναρμοδιότητα των υπευθύνων και η ανευθυνότατα των αρμοδίων που καθημερινά αντιμετωπίζουμε. Όμως, "αρχή κάθε απελευθέρωσης είναι η συνειδητοποίηση της σκλαβιάς" και κρίνω επιβεβλημένη την ανατροπή αυτής της καταπιεστικής ροής, πριν μας καταστήσει όλους απόβλητα της παραγωγικής της διαδικασίας.