Μπραβο μπραβο μπραβο!!! Ολοσωστος. Πως μπορεις ομως να αντιδρασεις σε ενα τοσο "δαιδαλωδες συστημα"; Πριν ακομα γεννηθεις, τα καλουπια υπαρχουν ηδη για να μεγαλωσεις οπως επιτασσει το "συστημα". Ποιος αραγε καθοριζει το "σωστο". Οι νομοι; Προσωπικα δεν πιστευω οτι υπαρχει λυση. Απο την αρχαιοτητα μεχρι σημερα ολα αυτα που εχουν κερδισει οι πολλοι μηπως δεν τα κερδισαν με αιμα και κοπο αλλα επειδη οι λιγοι το ηθελαν; "Απο τα δεκα που δικαιούμαι πηρα τα δυο γιατι εγω το κερδισα". Πολυ βολικο και για μενα και για τους "αλλους". Παντα προβατο ημουν και παντα προβατο θα μεινω. Προσωπικη αποψη παντα. Παντως φωνες σαν την δικη σου θα πρεπει να ακουγονται πιο συχνα. Να'σαι καλα.
Ευχαριστώ για τον σχολιασμό και την επιδοκιμασία!
Είναι γεγονός πως είναι ελάχιστες οι ευκαιρίες για συζητήσεις πέρα από τα τετριμμένα και τα "επίκαιρα". Ένα από τα θύματα της ξέφρενης καθημερινότητας και της πλήρους απασχόλησης είναι και οι ουσιαστικές συζητήσεις και επαφές με τους συνανθρώπους μας.
Αν όντως με ρωτάς, για μένα το "σωστό" είναι το δίκαιο, και δικαιοσύνη για μένα σημαίνει ισορροπία. Είμαστε – καταρχήν – ίσοι νομικά, όχι όμως και οικονομικά. Εκεί όμως που θα έπρεπε να εφαρμόζεται ισότητα εφαρμόζεται αναλογία, και στη θέση της αναλογίας ισότητα. Έτσι τα έχει μοιρασμέ, ο ντουνιάς, ο ψευτοπολιτισμέ.
Σε μια κτηνοτροφικά δομημένη κοινωνία, όντως, αν δε μπορείς να είσαι κάτι άλλο, το καλύτερο που μπορείς, είναι να είσαι πρόβατο. Με την παρούσα συσχέτιση δυνάμεων Ατόμου-Συστήματος, αν και την επισημαίνω και την επιθυμώ, ωστόσο, ακραία απαισιόδοξος (μηδενιστής) γαρ, δεν προβλέπω κάποια ιδιαίτερη εξέλιξη προς την αντίθετη φορά. Ίσως και να μην είναι πια επιθυμητή μια αλλαγή, αφού, ως κοπάδι, προτιμάμε την καθηλωτική ασφάλεια του γνωστού, την καταπραϋντική γνώση του αναπόφευκτου και την πεπατημένη κι ασφαλή πορεία του μοιραίου. Ίσως όμως, ακόμα κι αυτή η αλλαγή να μην υπάρχει καν ως επιλογή στη παρούσα φάση της ιστορίας, αφού, το μέσο έχει γίνει πια αυτοσκοπός, και όπως φαίνεται, είμαστε μακάριοι με την άγνοιά μας. Όμως, αν έχουμε λίγο τις κεραίες μας συντονισμένες στο παρόν, οι μικρές αλήθειες της καθημερινότητά μας, τις οποίες η προφάνειά τους τις καθιστά αόρατες, μας αποκαλύπτουν τις αντιφάσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής και μας δημιουργούν μια ανησυχία για τις αντοχές μας και μια αμφιβολία για το ότι η πορεία μας αποτελεί πρόοδο και όχι απλά μια εξέλιξη. Οι όλο και μεγαλύτερες ανάγκες σε τονωτικά σκευάσματα, αναλγητικά και συμπληρώματα διατροφής την εποχή των μεγάλων ανέσεων και των αυστηρών ποιοτικών ελέγχων· η όλο και μεγαλύτερη ανάγκη σε αστυνόμευση, φύλαξη και προστασία από τον συμπολίτη μας στις πολιτισμένες μητροπόλεις των δυτικών χωρών με τ’ αντιαεροπορικά στις πλατείες τους την εποχή των Παγκόσμιων Οργανισμών Ειρήνης· η όλο και μεγαλύτερη εργασιακή ανασφάλεια και ανεργία την εποχή της υψηλής κατάρτισης, της ελεύθερης αγοράς και των ανοιχτών επαγγελμάτων· η όλο και μεγαλύτερη ανέχεια και φτώχια την εποχή της μεγάλης παραγωγικότητας και η όλο και μεγαλύτερη επιρροή των όλο και πιο λίγων και ο κοινωνικός αποκλεισμός των όλο και περισσότερων την εποχή του θριάμβου της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, από μόνα τους μας δείχνουν πως, αυτό το Σύστημα που γιγαντώνουμε, θα καταρρεύσει κάποια στιγμή από το ίδιο του το βάρος, τόσο σε υλικό όσο και αλαζονεία. Έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, όμως, κάθε φορά είχε και μεγαλύτερη πρόσβαση σε πόρους και πιο διευρυμένη βάση και δεν θα σταματήσει μέχρι να μετατρέψει τον πλανήτη σε χωματερή και τους πόρους του σ’ έναν πολύ μεγάλο αριθμό σ’ ένα απειροελάχιστο στικάκι.
Για να μην καταλήξουμε λοιπόν απλά ανθρώπινα συντρίμμια και σκουπίδια, χρειαζόμαστε ένα Κρυφό Σχολειό και μια Φιλική Εταιρία.
Μέχρι τότε όμως, το χειρότερο που κατά τη γνώμη μου θα βιώνουμε εντός της κοινωνίας, θα είναι ο κατακερματισμός της και η αποξένωση των μελών της. Από εκεί πηγάζουν τα δεινά μας. Ποτέ τα τεχνικά μέσα ως τώρα δεν είχαν φτάσει σε τέτοιο βαθμό εξατομικευμένου ελέγχου, απομόνωσης και εκμετάλλευσης. Η διαμόρφωση και εκπαίδευση που λάβαμε, μετά το καλούπι της ομοιομορφίας, μας έκλεισε στο κουτάκι του ατομικισμού. Η δουλίτσα μας, ο μισθούλης μας και η συνταξούλα μας, δημιούργησαν μια ατομική σφαίρα γύρω μας που έχει τα χαρακτηριστικά του αυτισμού και ό,τι γίνεται έξω από αυτή δε μας αγγίζει και δε μας αφορά – ο καθένας μας κοιτάει τη δουλίτσα του κι ας καίγεται το σύμπαν, ακόμη και το οικογενειακό. Η ζωή στο αστικό τοπίο θυμίζει κάτι από ζούγκλα και οι διαπροσωπικές σχέσεις κάτι από κανιβαλισμό. Η διάρρηξη των παραδοσιακών κοινωνικών ιστών υποστήριξης και προστασίας των μελών μιας κοινωνίας, η σταδιακή ιδιοποίηση της συλλογικής τους τέχνης, της γνώσης και των επιτευγμάτων τους, τα κατέστησε απόκληρα κι αδύναμα απέναντι σε κάθε διαπραγμάτευση με το "Σύστημα" και ό,τι κι αν τους απαιτήσει και να τους προσφέρει, δεν είναι παρά σε θέση να υπακούσουν και να το αποδεχτούν ώστε να επιβιώσουν. Ανίκανα πια να αντιδράσουν ή να αρνηθούν, έστω να εκφράσουν την αντίρρησή τους, έτοιμα να κυριαρχηθούν απ’ όποιον τους εξασφαλίσει τη μονοδιάστατη σχέση εξάρτησης, δέχονται απρόθυμα το αφήγημά του, τη ρητορική και τα σύμβολά του· δικαιούνται μόνο να ανταπεξέρχονται στις συμβατικές υποχρεώσεις τους, να παράγουνε και να καταναλώνουν, σε έναν εναλλασσόμενο ρόλο προϊόντος-παραγωγού, μέχρι ν’ ανακυκλωθούν.
