Σαν Σήμερα...

1η Μαΐου του 1976 "έφυγε" ο αγωνιστής ενάντια στη δικτατορία

Έλληνας πολιτικός και ποιητής, κορυφαία μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα.

Ύψωσε το ανάστημα του απέναντι στην χούντα , είχε τα κότσια να τον βασανίζουν και να τους φτύνει κατάμουτρα.

Respect.


 
vamvakaris-afierwma.jpg
Ρεμπέτης, από τους ακρογωνιαίους λίθους της λαϊκής μουσικής. Σαν σήμερα Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1905 στον συνοικισμό Σκαλί της Άνω Χώρας της Σύρου ο μεγάλος μας Μάρκος από οικογένεια καθολικών, ήταν ο πρώτος από τα έξι παιδιά του Δομένικου και της Ελπίδας Βαμβακάρη. Η οικογένειά του ήταν φτωχή, έφερε όμως το «μικρόβιο» της μουσικής. Ο πατέρας του έπαιζε γκάιντα και ο παππούς του έγραφε τραγούδια.

Πριν καλά – καλά ξεκινήσει το σχολείο, ο Μάρκος αναγκάστηκε να διακόψει, διότι πήραν τον πατέρα του στο στρατό, και έπιασε δουλειά με τη μητέρα του σε ένα κλωστήριο. Τα επόμενα χρόνια δούλεψε ως χασάπης, εφημεριδοπώλης, οπωροπώλης, λούστρος, και το 1917, σε ηλικία 12 ετών, έφυγε για τον Πειραιά. Αρχικά, εγκαταστάθηκε στα Ταμπούρια κι έπιασε δουλειά ως γαιανθρακεργάτης. Δούλεψε ακόμα ως λιμενεργάτης και ως εκδορέας στα σφαγεία, ενώ τα βράδια σύχναζε στους τεκέδες, όπου το 1924 άκουσε για πρώτη φορά στη ζωή του μπουζούκι. Εντυπωσιάστηκε και μέσα σε ελάχιστους μήνες έγινε ένας από τους καλύτερους αυτοδίδακτους μπουζουξήδες. Την περίοδο αυτή έκανε και τον πρώτο του γάμο με τη Ζιγκοάλα, την οποία όπως έλεγε μίσησε στο τέλος όσο καμία άλλη γυναίκα στον κόσμο.

Το 1925 κατατάχθηκε στο στρατό και όταν απολύθηκε άρχισε να γράφει τα πρώτα του τραγούδια. Έως το 1933 είχε γράψει πάνω από 50 τραγούδια και με την πιεστική παρότρυνση του Σπύρου Περιστέρη, o Μάρκος Βαμβακάρης γραμμοφώνησε στην Odeon τον πρώτο δίσκο με μπουζούκι στην Ελλάδα, που από τη μία μεριά είχε το «Καραντουζένι» (Έπρεπε να ‘ρχόσουνα μάγκα μες στον τεκέ μας) και από την άλλη μεριά το «Αράπ» (ένα σόλο ζεϊμπέκικο).

Την επόμενη χρονιά δημιούργησε με τρεις φίλους του -τον Γιώργο Μπάτη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Ανέστη Δελιά– ένα πρωτοποριακό για την εποχή μουσικό σχήμα που ονομάστηκε «Η Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς». Ο Μάρκος άνοιξε το δικό του μαγαζί στα Άσπρα Χώματα. Η αστυνομία, όμως, δεν του έδωσε άδεια. Έτσι αναγκάστηκε να το κλείσει και για πρώτη φορά έπειτα από 20 χρόνια ταξίδεψε με τον Μπάτη στη Σύρο. Έπαιξαν μαζί για περίπου δύο μήνες σ’ ένα μαγαζί της παραλίας και όταν γύρισε στον Πειραιά έγραψε τη Φραγκοσυριανή, ίσως το πιο γνωστό τραγούδι του.

Η περίοδος λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν και η πιο παραγωγική. Τα τραγούδια του έβγαιναν σε δίσκους και ο Μάρκος έγινε περιζήτητος. Αφού περιόδευσε στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο, στη Λάρισα, στα Τρίκαλα και σε πολλές ακόμα πόλεις, άρχισε εμφανίσεις στον Βοτανικό, μαζί με τον Γιάννη Παπαιωάννου, τον Κώστα Καρίπη και τον Στέλιο Κερομύτη.

Με την έναρξη του πολέμου, ο Βοτανικός έκλεισε και ακολούθησαν δύσκολα χρόνια. Το 1941 πέθανε ο αδερφός του Λεονάρδος και το 1942 η μητέρα του Ελπίδα. Την εποχή εκείνη, έπειτα από παρότρυνση της μεγάλης του αδελφής, ο Μάρκος παντρεύτηκε με ορθόδοξο γάμο τη δεύτερη σύζυγό του, τη Βαγγελιώ. Για το γεγονός αυτό αφορίστηκε από την καθολική εκκλησία και μόλις το 1966 του δόθηκε και πάλι η κοινωνία των Καθολικών. Τα δύο πρώτα παιδιά τους χάθηκαν πρόωρα. Το 1944 η Βαγγελιώ γέννησε τον Βασίλη και ακολούθησαν άλλα δύο αγόρια, ο Στέλιος το 1947 και ο Δομένικος το 1949.

Μετά τον πόλεμο, ο Μάρκος Βαμβακάρης άρχισε να βγάζει ξανά δίσκους σε διάφορες εταιρίες και όλοι γίνονταν ανάρπαστοι. Το 1954 αρρώστησε με βαριά αρθρίτιδα και σταμάτησε να παίζει. Όταν θέλησε να επιστρέψει στο πάλκο, όλοι τον είχαν ξεχάσει. Η ελληνική μουσική βιομηχανία τον θεωρούσε «ξεπερασμένο» και δεν τον έπαιρνε κανένας σε κάποιο μαγαζί.

Η κατάσταση άλλαξε δραματικά το 1960, όταν έπειτα από πρωτοβουλία του Βασίλη Τσιτσάνη, κυκλοφορούν από την Columbia παλιά και καινούρια τραγούδια του Βαμβακάρη, τραγουδισμένα από τον ίδιο και από καλλιτέχνες όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Καίτη Γκρέι, η Άντζελα Γκρέκα, ο Στράτος Διονυσίου, κ.ά. Το εγχείρημα σημείωσε τεράστια επιτυχία και ο Μάρκος είχε την ευκαιρία να ξαναδουλέψει στα λαϊκά πάλκα, αλλά και να δώσει συναυλίες σε πρωτόγνωρους για τους ρεμπέτες χώρους. Το 1966 έκανε την εμφάνισή του σε μπουάτ στην Πλάκα, ενώ ακολούθησε η συναυλία στο θέατρο «Κεντρικόν» το χειμώνα της ίδιας χρονιάς και στη συνέχεια πολλές εμφανίσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Στις 8 Φεβρουαρίου του 1972, ο Μάρκος Βαμβακάρης πέρασε στην ιστορία, αφήνοντας μια τεράστια παρακαταθήκη.

 
View attachment 12983
Ρεμπέτης, από τους ακρογωνιαίους λίθους της λαϊκής μουσικής. Σαν σήμερα Γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1905 στον συνοικισμό Σκαλί της Άνω Χώρας της Σύρου ο μεγάλος μας Μάρκος από οικογένεια καθολικών, ήταν ο πρώτος από τα έξι παιδιά του Δομένικου και της Ελπίδας Βαμβακάρη. Η οικογένειά του ήταν φτωχή, έφερε όμως το «μικρόβιο» της μουσικής. Ο πατέρας του έπαιζε γκάιντα και ο παππούς του έγραφε τραγούδια.

Πριν καλά – καλά ξεκινήσει το σχολείο, ο Μάρκος αναγκάστηκε να διακόψει, διότι πήραν τον πατέρα του στο στρατό, και έπιασε δουλειά με τη μητέρα του σε ένα κλωστήριο. Τα επόμενα χρόνια δούλεψε ως χασάπης, εφημεριδοπώλης, οπωροπώλης, λούστρος, και το 1917, σε ηλικία 12 ετών, έφυγε για τον Πειραιά. Αρχικά, εγκαταστάθηκε στα Ταμπούρια κι έπιασε δουλειά ως γαιανθρακεργάτης. Δούλεψε ακόμα ως λιμενεργάτης και ως εκδορέας στα σφαγεία, ενώ τα βράδια σύχναζε στους τεκέδες, όπου το 1924 άκουσε για πρώτη φορά στη ζωή του μπουζούκι. Εντυπωσιάστηκε και μέσα σε ελάχιστους μήνες έγινε ένας από τους καλύτερους αυτοδίδακτους μπουζουξήδες. Την περίοδο αυτή έκανε και τον πρώτο του γάμο με τη Ζιγκοάλα, την οποία όπως έλεγε μίσησε στο τέλος όσο καμία άλλη γυναίκα στον κόσμο.

Το 1925 κατατάχθηκε στο στρατό και όταν απολύθηκε άρχισε να γράφει τα πρώτα του τραγούδια. Έως το 1933 είχε γράψει πάνω από 50 τραγούδια και με την πιεστική παρότρυνση του Σπύρου Περιστέρη, o Μάρκος Βαμβακάρης γραμμοφώνησε στην Odeon τον πρώτο δίσκο με μπουζούκι στην Ελλάδα, που από τη μία μεριά είχε το «Καραντουζένι» (Έπρεπε να ‘ρχόσουνα μάγκα μες στον τεκέ μας) και από την άλλη μεριά το «Αράπ» (ένα σόλο ζεϊμπέκικο).

Την επόμενη χρονιά δημιούργησε με τρεις φίλους του -τον Γιώργο Μπάτη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Ανέστη Δελιά– ένα πρωτοποριακό για την εποχή μουσικό σχήμα που ονομάστηκε «Η Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς». Ο Μάρκος άνοιξε το δικό του μαγαζί στα Άσπρα Χώματα. Η αστυνομία, όμως, δεν του έδωσε άδεια. Έτσι αναγκάστηκε να το κλείσει και για πρώτη φορά έπειτα από 20 χρόνια ταξίδεψε με τον Μπάτη στη Σύρο. Έπαιξαν μαζί για περίπου δύο μήνες σ’ ένα μαγαζί της παραλίας και όταν γύρισε στον Πειραιά έγραψε τη Φραγκοσυριανή, ίσως το πιο γνωστό τραγούδι του.

Η περίοδος λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν και η πιο παραγωγική. Τα τραγούδια του έβγαιναν σε δίσκους και ο Μάρκος έγινε περιζήτητος. Αφού περιόδευσε στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο, στη Λάρισα, στα Τρίκαλα και σε πολλές ακόμα πόλεις, άρχισε εμφανίσεις στον Βοτανικό, μαζί με τον Γιάννη Παπαιωάννου, τον Κώστα Καρίπη και τον Στέλιο Κερομύτη.

Με την έναρξη του πολέμου, ο Βοτανικός έκλεισε και ακολούθησαν δύσκολα χρόνια. Το 1941 πέθανε ο αδερφός του Λεονάρδος και το 1942 η μητέρα του Ελπίδα. Την εποχή εκείνη, έπειτα από παρότρυνση της μεγάλης του αδελφής, ο Μάρκος παντρεύτηκε με ορθόδοξο γάμο τη δεύτερη σύζυγό του, τη Βαγγελιώ. Για το γεγονός αυτό αφορίστηκε από την καθολική εκκλησία και μόλις το 1966 του δόθηκε και πάλι η κοινωνία των Καθολικών. Τα δύο πρώτα παιδιά τους χάθηκαν πρόωρα. Το 1944 η Βαγγελιώ γέννησε τον Βασίλη και ακολούθησαν άλλα δύο αγόρια, ο Στέλιος το 1947 και ο Δομένικος το 1949.

Μετά τον πόλεμο, ο Μάρκος Βαμβακάρης άρχισε να βγάζει ξανά δίσκους σε διάφορες εταιρίες και όλοι γίνονταν ανάρπαστοι. Το 1954 αρρώστησε με βαριά αρθρίτιδα και σταμάτησε να παίζει. Όταν θέλησε να επιστρέψει στο πάλκο, όλοι τον είχαν ξεχάσει. Η ελληνική μουσική βιομηχανία τον θεωρούσε «ξεπερασμένο» και δεν τον έπαιρνε κανένας σε κάποιο μαγαζί.

Η κατάσταση άλλαξε δραματικά το 1960, όταν έπειτα από πρωτοβουλία του Βασίλη Τσιτσάνη, κυκλοφορούν από την Columbia παλιά και καινούρια τραγούδια του Βαμβακάρη, τραγουδισμένα από τον ίδιο και από καλλιτέχνες όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Καίτη Γκρέι, η Άντζελα Γκρέκα, ο Στράτος Διονυσίου, κ.ά. Το εγχείρημα σημείωσε τεράστια επιτυχία και ο Μάρκος είχε την ευκαιρία να ξαναδουλέψει στα λαϊκά πάλκα, αλλά και να δώσει συναυλίες σε πρωτόγνωρους για τους ρεμπέτες χώρους. Το 1966 έκανε την εμφάνισή του σε μπουάτ στην Πλάκα, ενώ ακολούθησε η συναυλία στο θέατρο «Κεντρικόν» το χειμώνα της ίδιας χρονιάς και στη συνέχεια πολλές εμφανίσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Στις 8 Φεβρουαρίου του 1972, ο Μάρκος Βαμβακάρης πέρασε στην ιστορία, αφήνοντας μια τεράστια παρακαταθήκη.


Respect.

 

12&13 ΜΑΪΟΥ 1821 ΒΑΛΤΕΤΣΙ ΑΡΚΑΔΊΑΣ
Η ΠΡΏΤΗ ΝΊΚΗ ΤΟΥ ΈΘΝΟΥΣ..
ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΝΗΣΤΕΥΣΩΜΕΝ ΟΛΟΙ ΔΙΑ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΝ ΕΚΕΊΝΗΣ ΤΗΣ ΗΜΈΡΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΟΞΑΖΕΤΑΙ ΑΙΏΝΑΣ ΑΙΏΝΩΝ ΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΈΚΕΙ ΤΟ ΈΘΝΟΣ ΔΙΑΤΙ ΗΤΟΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΊΔΟΣ ( ΘΕΌΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΏΝΗΣ )
 
Last edited:
13 Μαίου 1983 άφησε την τελευταία της πνοή η Δέσποινα Αχλαδιώτη, η Κυρά της Ρω

FB_IMG_1589388900496.jpg


13 Μαίου 1983 άφησε την τελευταία της πνοή η Δέσποινα Αχλαδιώτη, η Κυρά της Ρω.Όταν την βράβευσε η Ακαδημία είπε:"Νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα,χαμένος όπως είσαι μέσα στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα απο τις Τουρκικές ακτές.Την Ελληνική Σημαία θέλω να μου την βάλουν στον τάφο μου."
Μια γυναίκα θρύλος για την Ελλάδα, σύμβολο της απλότητας, της γενναιότητας και της τιμής.
Ήταν 13 Μαΐου 1982 που μια γνήσια Ελληνίδα, η Δέσποινα Αχλαδιώτη , γνωστή σε όλους με το όνομα : « Η κυρά της Ρω» φεύγει από τη ζωή. Ταπεινή, απλή, γυναίκα αγωνίστρια της ζωής. Η ίδια έλεγε πως « …Δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο…» για τη ζωή της, κανείς άλλος όμως δεν είχε το θάρρος, τη δύναμη, την αντοχή να κάνει αυτό που εμείς πια θεωρούμαι πάρα πολύ σπουδαίο :Να αγαπάει την Ελλάδα και να το δείχνει, με τόσο απλό αλλά δύσκολο τρόπο. Μια γνήσια και ανεπανάληπτη Ελληνίδα!
"Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τα αγαπώ. Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο.Με την ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες. Βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Γούρικες ακτές. Την ελληνική σημαία, θέλω να μου τη βάλουν στον τάφο μου»… Δέσποινα Αχλαδιώτη
Γεννήθηκε το 1890. Το πραγματικό της όνομα ήταν Μαρία Αχλαδιώτη. Κατά την περίοδο της κατοχής είχε αντιστασιακή δράση, αλλά έγινε γνωστή στο πανελλήνιο ως "κυρά της Ρω" γιατί ως το θάνατό της ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω, κάθε πρωί, και την κατέβαζε με τη Δύση του ήλιου.
Για τα πρώτα χρόνια της ζωής της δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα.

Το 1927, εγκαταστάθηκαν στη Ρω μόνιμα ο Κώστας και η Δέσποινα Αχλαδιώτου για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, εντελώς μόνοι τους μέχρι το 1940. Τη χρονιά εκείνη όμως αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης.
Η φωτιά που άναψε η γυναίκα του για να ειδοποιήσει με σινιάλα καπνού τους κατοίκους του Καστελλόριζου και τους παραπλέοντες ψαράδες δεν έγινε εγκαίρως αντιληπτή. Ο σύζυγός της άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον είχε παραλάβει καθυστερημένα για να τον μεταφέρει στο γιατρό του Καστελόριζου. Η κυρά της Ρω φρόντισε μόνη της για την ταφή του συντρόφου της.
Έπειτα, γύρισε πάλι στη Ρω, αυτή τη φορά με τη γριά μητέρα της, όπου πέρασε τα χρόνια της κατοχής. Εκεί θα προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου. Με "δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά", όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1943, για πρώτη φορά Ελληνικό αντιτορπιλικό, το «Παύλος Κουντουριώτης», κατέπλευσε στο Καστελόριζο, όπου βομβαρδίστηκε μέχρι τις 19 Νοεμβρίου 1943 από Γερμανικά στούκας. Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν πάλι να φύγουν με συμμαχικά πλοία είτε προς Κύπρο είτε προς τις μικρασιατικές ακτές. Ωστόσο, η Κυρά της Ρω παρέμεινε στο νησί να υψώνει κάθε πρωί την Ελληνική σημαία, προσφέροντας τη βοήθεια της σε Ιερολοχίτες που βρήκαν καταφύγιο εκεί. Με τη λήξη του πολέμου, ορισμένοι κάτοικοι επέστρεψαν στο Καστελόριζο κατά ομάδες.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου, τα Δωδεκάνησα και μαζί μ’ αυτά και το Καστελόριζο και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, περιήλθαν στην Ελλάδα. Η μοίρα της Ρω ήταν λοιπόν αναπόσπαστα συνδεδεμένη μ’ αυτή του Καστελόριζου.
Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του 1975, ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ’ ένα κοντάρι 4 μέτρων τη σημαία τους. Η Κυρά της Ρω την κατέβασε αμέσως, όταν γύρισε. Στις 1 Σεπτεμβρίου 1975, κατέπλευσε στο Καστελόριζο το ανθυποβρυχιακό σκάφος “Γ. Πεζόπουλος” για συμπαράσταση στην κυρά της Ρω.
Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών το 1975, το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας. Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982.
Όταν την βράβευσε η Ακαδημία, η Δέσποινα Αχλαδιώτου είπε: «…η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις τουρκικές ακτές. Την Ελληνική σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον τάφο». Η κηδεία της έγινε δημοσία δαπάνη στο Καστελόριζο και η σωρός της μεταφέρθηκε με σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού στη Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε την σημαία…
« Δεν έκανα τίποτα σπουδαίο!…»
«…Όταν την παρασημοφόρησε το υπουργείο Αμύνης, ο αρχηγός ΓΕΝ ναύαρχος Εγκολφόπουλος έστειλε στο Καστελόριζο το αντιτορπιλικό «Πάνθηρ» με άγημα ναυτών. Ο πλοίαρχος Λαμπίρης δίνει εκ μέρους του αρχηγού το παράσημο και η Δέσποινα διαβάζει συλλαβιστά την αντιφώνηση της που έγραψε σε μια κόλλα χαρτί. Κάποια στιγμή, κατέβασε το χειρόγραφό της και απορημένη για τις τιμές, στρέφεται προς το μέρος μας που σημειώναμε αυτά που διάβαζε και μας λέει αφοπλιστικά με παιδική αφέλεια: « Τώρα παιδάκι μ’ γιατί τα κάνουν όλα τούτα; Δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο»*.
 
29 Μαΐου 1453 άλωση της Πόλης και οι απέναντι συνεχίζουν το παιχνίδι της προκλητικότητας και της ηλιθιότητας σε όλα τα μήκη και πλάτη ,αφου κανείς δεν βρίσκεται να τους τραβήξει το αυτί.
Οσο για μας , μένουμε σταθεροί στις θέσεις μας και στις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις περί προάσπισης της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας , ενώ την ίδια στιγμή αυτή ξεπαρθενιάζεται από αέρος και θαλάσσης καθημερινώς.


http://www.mixanitouxronou.gr/me-pr...AlJVrZSgew7vw8ZFYhD9oPbGMEobiRFjnngaqM8CMORLA
 
Last edited:
29 Μαΐου 1453 άλωση της Πόλης και οι απέναντι συνεχίζουν το παιχνίδι της προκλητικότητας και της ηλιθιότητας σε όλα τα μήκη και πλάτη ,αφου κανείς δεν βρίσκεται να τους τραβήξει το αυτί.
Οσο για μας , μένουμε σταθεροί στις θέσεις μας και στις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις περί προάσπισης της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας , ενώ την ίδια στιγμή αυτή ξεπαρθενιάζεται από αέρος και θαλάσσης καθημερινώς.


http://www.mixanitouxronou.gr/me-pr...AlJVrZSgew7vw8ZFYhD9oPbGMEobiRFjnngaqM8CMORLA
Δημήτρη πέρα από τις δηλώσεις εσύ τι θα έκανες στη θέση τους;
 
Δημήτρη πέρα από τις δηλώσεις εσύ τι θα έκανες στη θέση τους;
Μεγάλη κουβέντα που δεν εχω διάθεση να ανοίξω γιατι θα π;αρει προεκτάσεις .Ομως θα σου απαντήσω ολίγον λακωνικά.
"Σίγουρα όχι το γιουσουφάκι"
 
Μεγάλη κουβέντα που δεν εχω διάθεση να ανοίξω γιατι θα π;αρει προεκτάσεις .Ομως θα σου απαντήσω ολίγον λακωνικά.
"Σίγουρα όχι το γιουσουφάκι"
Για να μην παρεξηγηθώ δεν παίρνω κανενός το μέρος απλά σκέφτομαι τις εναλλακτικές.
 
29 Μαιου...η μαυρη μερα του Ελληνισμου και της Ορθοδοξιας.Τωρα οσο αναφορα το σημερα, καλα θα ηταν να θυμομαστε μια φραση που ειχαν πει οι αρχαιοι προγονοι μας "εις οιωνος αριστος αμυνεσθαι περι πατρης".
 
Σαν σήμερα: Ο θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Σαν σήμερα, στις 10 Ιουνίου του 323 π.Χ., πεθαίνει στη Βαβυλώνα, σε ηλικία μόλις 33 ετών, μετά από βαριά ασθένεια, ο Μέγας Αλέξανδρος. Ο Μακεδόνας στρατηλάτης ήταν μια από τις πιο σπουδαίες μορφές της παγκόσμιας Ιστορίας. Γεννήθηκε το 356 π.Χ. στην Πέλλα. Πατέρας του ήταν ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Β’ και μητέρα του η κόρη του βασιλιά της Ηπείρου, Νεοπτόλεμου, Ολυμπιάδα. Μαθήτευσε δίπλα στον Αριστοτέλη, τον οποίο πάντα ευγνωμονούσε, λέγοντας ότι στον πατέρα του χρωστάει «το ζην» και στο δάσκαλό του το «ευ ζην». Οι κατακτήσεις του Αλέξανδρου, που έφτασαν την επικράτεια του βασιλείου του μέχρι τα βάθη της Ανατολής, κατέστησαν την ελληνική γλώσσα διεθνή, περνώντας τα ελληνικά ήθη σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. FB_IMG_1591817201599.jpg
 
15 Ιουνίου 1998:
Τραυματίζονται θανάσιμα σε επιχειρήσεις εξουδετέρωσης εκρηκτικών στην Γεμιστή Κήπων Έβρου, ο Λοχίας Πενταετούς Υποχρεώσεως Στέφανος Πιτικάκης 26 χρόνων και ο Στρατιώτης Χρήστος Παλιβίδας 20 χρόνων.

Ο Λοχίας, δύο στρατιώτες και άλλοι συνάδελφοί τους που ανήκαν σε ομάδα ναρκαλιευτών, ασχολούνταν με τον καθαρισμό (άρση) ναρκοπεδίου στην περιοχή Γεμιστή Κήπων Έβρου. Γύρω στις 10.00 κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ακούστηκε ισχυρότατη έκρηξη μέσα στο ναρκοπέδιο και λίγα λεπτά αργότερα διαπιστώθηκε ότι είχε εκραγεί νάρκη «κατά προσωπικού»!

Με κίνδυνο της ζωής τους μπήκαν και προχώρησαν στο ναρκοπέδιο Αξιωματικοί και Υπαξιωματικοί του Στρατού, οι οποίοι συμμετείχαν στην επιχείρηση άρσης του ναρκοπεδίου. Κατόρθωσαν να ανασύρουν τον Λοχία και τους δύο στρατιώτες, τους οποίους και μετέφεραν εσπευσμένα στο Νοσοκομείο της Αλεξανδρουπόλεως. Εκεί διαπιστώθηκε ο θάνατος των δύο ανδρών και ο τραυματισμός του τρίτου.

Από την νεκροτομή που έγινε στα πτώματα των δύο άτυχων ανδρών διαπιστώθηκε ότι ο θάνατός τους υπήρξε ακαριαίος αφού διαμελίστηκαν από την έκρηξη. Κανένας δεν ήταν σε θέση να πει χθες με βεβαιότητα κάτω από ποιες συνθήκες έγινε η τραγωδία, δηλαδή ποιός πάτησε τη νάρκη με αποτέλεσμα αυτή να εκραγεί και να σκορπίσει τον όλεθρο.

Σημειωτέον πως είχαν ληφθεί όλα τα αναγκαία μέτρα από πλευράς Στρατού και από έμπειρους Αξιωματικούς για να αποτραπεί κάθε ενδεχόμενο που θα έθετε σε κίνδυνο την ζωή των ναρκαλιευτών. Παρ' όλα αυτά συνέβη το μοιραίο.

Στο ναρκοπέδιο μαζί με τον Λοχία και τους στρατιώτες βρισκόταν και ο ιδιώτης Χρήστος Παπαλεξανδρής, που ανήκε στην ομάδα των ναρκαλιευτών και είχε τουλάχιστον 25ετή πείρα σε εξουδετέρωση ναρκών. Ο Παπαλεξανδρής προηγείτο των στρατιωτών. Απασφάλιζε τις νάρκες βγάζοντας την περόνη. Οι στρατιώτες που ακολουθούσαν αφαιρούσαν τον εκρηκτικό μηχανισμό, αφού τον ξεβίδωναν και τοποθετούσαν πώμα ασφαλείας. Θα βρισκόταν σε απόσταση τεσσάρων έως πέντε μέτρων από τους στρατιώτες όταν άκουσε πίσω του την έκρηξη. Η τύχη ήταν με το μέρος του, αφού ο ίδιος δεν έπαθε το παραμικρό. Υπέστη μόνον νευρικό κλονισμό.
Το ναρκοπέδιο της Γεμιστής είναι από τα πιο παλιά στην περιοχή του Έβρου και είχε αποφασιστεί η άρση των ναρκών «κατά προσωπικού».

ΑΘΑΝΑΤΟΙ

FB_IMG_1592254400236.jpg

tanea.gr
 
Back
Top