Κέντρο έκανα στο Ναύπλιο , μετά λόγω καταγωγής με έστειλαν Χίο. Με το που άκουσα από το λοχαγό στο Ναύπλιο ότι πρέπει να παρουσιαστώ Καρδάμυλα Χίου ,κόντεψαν να τρελαθώ. Ρε γαμωτο πιο κοντά στην πόλη δε μπορούσατε να με στείλετε; ( Στα Καρδάμυλα ήταν το πιο μακρινό στρατόπεδο από το σπίτι μου) έψαχνα βισμα να είμαι όσο πιο κοντά στο σπίτι μου μιας και οι μονάδες οι υπόλοιπες ήταν σχετικά κοντά στην πόλη, μάταια όμως! Τρίτη μέρα στο στρατόπεδο με ενημερώνουν ότι θα είμαι και εθνοφυλακας οπότε κατάλαβα ότι δε θα πέρναγα ζάχαρη στην θητεία μου. Πέρασα από οοοοολα τα φυλάκια και στρατόπεδα του νησιού . Εκτός από τα ναυτικά φυλάκια δεν πήγα. Ήμουν κάθε εβδομάδα και αλλού. Πήγα και Οινούσσες 3 βδομάδες και 1 βδομάδα Ψαρά. Εκεί όμως που τα είδα όλα ήταν 3 βδομάδες σπαστες στην Παναγιά. Μια βραχονησίδα ανάμεσα από Οινούσσες και Τουρκία. Η κατασταση με τους Τούρκους ήταν απαλευτη, σε σημείο κάθε μερα να έχουμε 5-6 συναγερμούς και να τρέχουμε να κουβαλάμε από όλμους μέχρι γεμιστήρες για zu-23, μπαζούκα και fn minimi , εκτός από τα g3 μας που ήταν μόνιμος οι γεμιστήρες κουμπομενες στα τουφέκια . Ήταν η κατασταση τραγική γιατί ξαφνικά εμφανιζόταν ένα πλοίο τουρκικό το οποίο ούτως ή άλλως είχε κάνει παραβίαση και σου τέντονε τα κανόνια του πάνω σου και εσύ κράταγες το g3 ...είχα πέσει και στην πρώτη φουρνιά μεταναστών ( Σύριοι συνήθως) και οι εικόνες που είδα θα μείνουν χαραγμένες στην μνήμη μου,με ανθρώπους σχεδόν πνιγμένους ,να πέφτουν πυροβολισμοί μέσα στη νύχτα από τουρκικό λυμενικο ,απλά και μόνο για να τους μαζέψουμε εμείς από την παραλία ,μωρομανες να κλαίνε ,μια κατάσταση πολύ δυσάρεστη. Είχα όμως και τα καλά μου, γνώρισα πολύ κόσμο,έμαθα όλη τη Χίο που και Χιώτη ς να είσαι δε μπορείς να την μάθεις όλη, έγινα και μάγειρας οικειοθελώς το τελευταίο 4μηνο και ψιλοχαλαρωσα. Με στειλανε και στα βατράχια για δύο μέρες να τους μαγειρέψω γιατί ο μάγειρας τους ήταν άρρωστο το παιδί με πυρετό και δε τον κατέβαζαν στα στεπ γιατί δεν είχαν αντικαταστάτη. Έβλεπα τι πέρναγαν εκεί οι αμφιβιοι,λέω Μάνο ,αν δε χορτάσουν θα σε φάνε και εσένα !! Όχι ντάξει τα παιδιά μου συμπεριφέρθηκαν άψογα. Δεν εχω παράπονο. Συγκεκριμένα πήγα στα στρατόπεδα πεζικού 643 Καρδάμυλα, 228 και 297 Χαλκειός, ταξιαρχία, 147 και 96 τυπεθ , στρατόπεδα πυροβολικού ΤΕ και ΜΕΘ , στρατόπεδο τεθωρακισμένων 96 ΕΑΡΜΕΘ και 3η μοίρα αμφίβιων καταδρομών. Σε όλα τα παραπάνω πήγα εστο και για μια μέρα στα φυλάκια του κάθε στρατοπέδου ( μιλάμε για τουλάχιστον 20 διαφορετικά φυλάκια ) και όπως είπα πήγα και στα Ψαρά, Οινούσσες, Παναγιά. Αν ξαναέκανα θητεία πάλι την ίδια θα έκανα ,νιώθω τυχερός που γνώρισα όλ αυτα,έριξα με κάθε λογής όπλο μιας και ο τότε ταξίαρχος ήθελε οι εθνοφυλακες να ρίξουν όσες περισσότερες σφαίρες μπορούσαν ,να έχουν δηλαδή επαφή με τα όπλα. Το μόνο μου παράπονο ήταν οι έξοδοι..σε 9 μήνες θητείας βγήκα 6 φορές . Η εμπλοκή ήταν μόνιμη και από τιμητικές ούτε συζήτηση.