Μεταφερω το ποστ μου σε νεο τοπικ για να μην χαλαω αυτο του Χρυσανθου...
Χειμερινο κυνηγι φασας στον καμπο...
...Το πάθος για αυτό το κυνήγι το κληρονόμησα από τον μακαρίτη τον πατερά μου. Ήταν ένας κυνηγός με αφάνταστο μεράκι και γνώση σε αυτό που έκανε. Μια μέρα που θα μου μείνει για πάντα στο μυαλό μου ήταν μια εξόρμηση μας λίγους μήνες πριν μας αφήσει για τα ουράνια «καρτέρια».
Σταματήσαμε στο τόπο μας γύρω στις 4 το πρωί. Πηρά τα πράγματα μου και τα δικά του και ξεκίνησα να πάω στα πόστα για να τα αφήσω και να μην τα έχω όλα για κουβάλημα μόλις ξημέρωνε, γιατί και αυτός ήταν τόσο αδύναμος που μετά βίας μπορούσε να κρατεί το όπλο του και μόνο. Με το που ήρθα πιο κοντά στους ευκαλύπτους που ήταν τα πόστα μας έγινε χαμός!!! Φτεροκοπήματα παντού…. ενιωθα τα πουλιά να είναι εκτός από τους ευκαλύπτους κουρνιασμένα παντού. Σε ότι υπήρχε γύρω. Ακόμα και στους γύρο θάμνους. Ήταν πραγματικά κάτι το οποίο δεν είχα βιώσει ποτέ πριν. Τόσα πουλιά κουρνιασμένα στα πόστα μας. Άφησα τα πράγματα και πήγα πίσω στο αυτοκίνητο. Του είπα «γέρο γίνεται χαμός. Πρέπει να υπάρχουν εκατοντάδες πουλιά, είναι η μέρα μας σήμερα!!!!» Του είπα πως θα πάω εγώ όσο πιο αθόρυβα μπορώ λίγο πριν φέξει και αυτός να έρθει με το πρώτο φως της μέρας. Έτσι και έγινε. Πήγα σχεδόν έρπηση μέχρι το πόστο μου. Αυτός ξεκίνησε σιγά σιγά και ήρθε και έκατσε πίσω μου ακριβώς για να μην κοντέψει στα δέντρα και φύγουν τα πουλιά πριν προλάβουμε να τα ντουφεκίσουμε. Κρατήσαμε λίγη απόσταση και περιμέναμε. Έβλεπα τα πουλιά να φτερουγίζουν πάνω στα δέντρα. Πραγματικά ήταν εντυπωσιακό. Υπήρχαν τόσες πολλές που όπου έβλεπα γυμνό κλαδί υπήρχε και φάσα! Ήρθαν 2 κυνηγοί από πίσω χωρίς να υποψιάζονται τι γίνεται με τα πουλιά. Δεν μπορούσα να τους προειδοποιήσω γιατί θα φανέρωνα τη θέση μου και αυτά θα έφευγαν χωρίς να μου δώσουν την ευκαιρία που ήθελα. Όταν κόντεψαν για τα καλά άρχισαν τα πουλιά να φεύγουν, πραγματικά δεν ήξερα που να σημαδέψω. Έριχνα σε όλες τα κατευθύνσεις. Τα πουλιά ψήλωναν και ξανά βουτούσαν στα δέντρα, γέμιζα και ξαναέπαιζα συνεχεία. Όταν ησύχασαν λίγο τα πράγματα άρχισε άλλο πέρασμα από πίσω μας. Είχα την ευκαιρία για πολύ ωραίες βολές όπως και έγινε. Μέχρι τις 7: 30 το πρωί κρατούσα 12 πουλιά. Γυρίζω στο πατέρα μου και τον βλέπω να κάθεται σκεπτικός στο πόστο του. Ούτε καν μου μίλησε να μου πει κάτι και υπολόγισα πως μάλλον δεν θα τα πήγε και τόσο καλά μια και η αρρώστια είχε αρχίσει να τον χαλάσει πολύ. Εγχειρισμένος σε πάγκρεας, χολή και στομάχι από καρκίνο. Είδα 2 πουλιά να έρχονται κατευθείαν πάνω του σε πολύ χαμηλό ύψος, του φώναξα και άρχισα να τους σφυρώ. Πέρασαν από πάνω του σε ύψος το πολύ 10-12 μέτρα, σηκώθηκε, πυροβόλησε αλλά τίποτα… ήταν πολύ πίσω από τα πουλιά. Το κατάλαβα εύκολα αυτό από εκεί που ήμουν. Με το που ρίχνει τη 2η ντουφεκιά πέταξε το όπλο στο φράκτη. Για καλή μου τύχη εκεί που έπεσε δεν είχε πολύ νερό. Πήγα έπιασα το όπλο και πήγα να του το δώσω. Του είπα «καλά ρε παπά όλοι χάνουμε» (αν και στο σημάδι ήταν από τους λίγους). Μου λέει « γιε μου εγώ σιέρουμαι μόνο και μόνο που είμαι δαμέ σήμερα… είναι τα τελευταία μου το νιώθω…. αλλά αυτή τη χαρά να σε βλέπω να τις ντουπλιάζεις μακάρι να σου τη δώκει κάποτε και σένα ο γιος σου… δεν έχει άξια πλέον για μένα να κρεμάσω μια φάσσα…. αξία έχει πως είμαι δαμέ μαζί σου σήμερα… που είμαι δαμέ με το γιο μου…» σε 4 μήνες από εκείνη την μέρα απεβίωσε δυστυχώς με φρικτό τρόπο και πολύ πόνο λόγο της μετάστασης του καρκίνου….
Αυτός ήταν ο μακαρίτης ο Σώτος και αυτός ήταν ο σύντροφος μου στο κυνήγι για τουλάχιστον 25 χρόνια που πηγαίναμε μαζί. Σήμερα στο πόστο αυτό που καθόταν ο πατέρας μου κάθεται ο πολύ καλός μου φίλος Χρίστος και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου οι γιοι μας να αγαπήσουν το κυνήγι και να μας δώσουν την ευκαιρία να περάσουμε μαζί τους, έστω λίγες από τις στιγμές εκείνες που πέρασα εγώ με τον πατέρα μου.
Αν μου επιτρέπεται θέλω να του πω 2 λόγια μέσο του φόρουμ σας γιατί ποτέ μου δεν δέχτηκα να τον θρηνήσω και ποτέ μου δεν είπα κάτι για το θάνατο του. Ούτε καν ένα αντίο στη κηδεία του. Θέλω να του πω απλά ότι πραγματικά τον ευχαριστώ που με έκανε να αγαπήσω σωστά το κυνήγι και που μου χάρισε τόσες αναμνήσεις όλα αυτά τα χρόνια. «...Σου εύχομαι γλυκό καιρό και καλά κυνήγια να έχεις πατέρα μου. Κράτησε μου ένα καρτέρι δίπλα σου... Όπως παλιά...».
Λεωνίδας
Χειμερινο κυνηγι φασας στον καμπο...
...Το πάθος για αυτό το κυνήγι το κληρονόμησα από τον μακαρίτη τον πατερά μου. Ήταν ένας κυνηγός με αφάνταστο μεράκι και γνώση σε αυτό που έκανε. Μια μέρα που θα μου μείνει για πάντα στο μυαλό μου ήταν μια εξόρμηση μας λίγους μήνες πριν μας αφήσει για τα ουράνια «καρτέρια».
Σταματήσαμε στο τόπο μας γύρω στις 4 το πρωί. Πηρά τα πράγματα μου και τα δικά του και ξεκίνησα να πάω στα πόστα για να τα αφήσω και να μην τα έχω όλα για κουβάλημα μόλις ξημέρωνε, γιατί και αυτός ήταν τόσο αδύναμος που μετά βίας μπορούσε να κρατεί το όπλο του και μόνο. Με το που ήρθα πιο κοντά στους ευκαλύπτους που ήταν τα πόστα μας έγινε χαμός!!! Φτεροκοπήματα παντού…. ενιωθα τα πουλιά να είναι εκτός από τους ευκαλύπτους κουρνιασμένα παντού. Σε ότι υπήρχε γύρω. Ακόμα και στους γύρο θάμνους. Ήταν πραγματικά κάτι το οποίο δεν είχα βιώσει ποτέ πριν. Τόσα πουλιά κουρνιασμένα στα πόστα μας. Άφησα τα πράγματα και πήγα πίσω στο αυτοκίνητο. Του είπα «γέρο γίνεται χαμός. Πρέπει να υπάρχουν εκατοντάδες πουλιά, είναι η μέρα μας σήμερα!!!!» Του είπα πως θα πάω εγώ όσο πιο αθόρυβα μπορώ λίγο πριν φέξει και αυτός να έρθει με το πρώτο φως της μέρας. Έτσι και έγινε. Πήγα σχεδόν έρπηση μέχρι το πόστο μου. Αυτός ξεκίνησε σιγά σιγά και ήρθε και έκατσε πίσω μου ακριβώς για να μην κοντέψει στα δέντρα και φύγουν τα πουλιά πριν προλάβουμε να τα ντουφεκίσουμε. Κρατήσαμε λίγη απόσταση και περιμέναμε. Έβλεπα τα πουλιά να φτερουγίζουν πάνω στα δέντρα. Πραγματικά ήταν εντυπωσιακό. Υπήρχαν τόσες πολλές που όπου έβλεπα γυμνό κλαδί υπήρχε και φάσα! Ήρθαν 2 κυνηγοί από πίσω χωρίς να υποψιάζονται τι γίνεται με τα πουλιά. Δεν μπορούσα να τους προειδοποιήσω γιατί θα φανέρωνα τη θέση μου και αυτά θα έφευγαν χωρίς να μου δώσουν την ευκαιρία που ήθελα. Όταν κόντεψαν για τα καλά άρχισαν τα πουλιά να φεύγουν, πραγματικά δεν ήξερα που να σημαδέψω. Έριχνα σε όλες τα κατευθύνσεις. Τα πουλιά ψήλωναν και ξανά βουτούσαν στα δέντρα, γέμιζα και ξαναέπαιζα συνεχεία. Όταν ησύχασαν λίγο τα πράγματα άρχισε άλλο πέρασμα από πίσω μας. Είχα την ευκαιρία για πολύ ωραίες βολές όπως και έγινε. Μέχρι τις 7: 30 το πρωί κρατούσα 12 πουλιά. Γυρίζω στο πατέρα μου και τον βλέπω να κάθεται σκεπτικός στο πόστο του. Ούτε καν μου μίλησε να μου πει κάτι και υπολόγισα πως μάλλον δεν θα τα πήγε και τόσο καλά μια και η αρρώστια είχε αρχίσει να τον χαλάσει πολύ. Εγχειρισμένος σε πάγκρεας, χολή και στομάχι από καρκίνο. Είδα 2 πουλιά να έρχονται κατευθείαν πάνω του σε πολύ χαμηλό ύψος, του φώναξα και άρχισα να τους σφυρώ. Πέρασαν από πάνω του σε ύψος το πολύ 10-12 μέτρα, σηκώθηκε, πυροβόλησε αλλά τίποτα… ήταν πολύ πίσω από τα πουλιά. Το κατάλαβα εύκολα αυτό από εκεί που ήμουν. Με το που ρίχνει τη 2η ντουφεκιά πέταξε το όπλο στο φράκτη. Για καλή μου τύχη εκεί που έπεσε δεν είχε πολύ νερό. Πήγα έπιασα το όπλο και πήγα να του το δώσω. Του είπα «καλά ρε παπά όλοι χάνουμε» (αν και στο σημάδι ήταν από τους λίγους). Μου λέει « γιε μου εγώ σιέρουμαι μόνο και μόνο που είμαι δαμέ σήμερα… είναι τα τελευταία μου το νιώθω…. αλλά αυτή τη χαρά να σε βλέπω να τις ντουπλιάζεις μακάρι να σου τη δώκει κάποτε και σένα ο γιος σου… δεν έχει άξια πλέον για μένα να κρεμάσω μια φάσσα…. αξία έχει πως είμαι δαμέ μαζί σου σήμερα… που είμαι δαμέ με το γιο μου…» σε 4 μήνες από εκείνη την μέρα απεβίωσε δυστυχώς με φρικτό τρόπο και πολύ πόνο λόγο της μετάστασης του καρκίνου….
Αυτός ήταν ο μακαρίτης ο Σώτος και αυτός ήταν ο σύντροφος μου στο κυνήγι για τουλάχιστον 25 χρόνια που πηγαίναμε μαζί. Σήμερα στο πόστο αυτό που καθόταν ο πατέρας μου κάθεται ο πολύ καλός μου φίλος Χρίστος και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου οι γιοι μας να αγαπήσουν το κυνήγι και να μας δώσουν την ευκαιρία να περάσουμε μαζί τους, έστω λίγες από τις στιγμές εκείνες που πέρασα εγώ με τον πατέρα μου.
Αν μου επιτρέπεται θέλω να του πω 2 λόγια μέσο του φόρουμ σας γιατί ποτέ μου δεν δέχτηκα να τον θρηνήσω και ποτέ μου δεν είπα κάτι για το θάνατο του. Ούτε καν ένα αντίο στη κηδεία του. Θέλω να του πω απλά ότι πραγματικά τον ευχαριστώ που με έκανε να αγαπήσω σωστά το κυνήγι και που μου χάρισε τόσες αναμνήσεις όλα αυτά τα χρόνια. «...Σου εύχομαι γλυκό καιρό και καλά κυνήγια να έχεις πατέρα μου. Κράτησε μου ένα καρτέρι δίπλα σου... Όπως παλιά...».
Λεωνίδας
Και τοτε οι φασσες στριβουν με διπλαρωνουν και μαζευονται.Σημαδευω μια απο τις πρωτες και ριχνω. προς εκπληξη μου βλεπω μια απο τις τελευταιες να πεφτει!!!!!!!Τρελαθηκα απ τη χαρα μου, η πρωτη φασσα!!! 2)Αυτη τη φορα εμπειρος πλεον ,Δεκεμβριος 2007.Περναει μια φασσα σε απαγορευτικο υψος, σιγουρα πανω απο 60μ..Μεσα στη καραμπινα ειχα βαλει πρωτο ενα 5αρι απο ιδιογομωση φιλου με νικελωμενα σκαγια και το 2αρι τσοκ.Σκεφτηκα "δεν της ριχνω ενα, ποτε δεν ξερεις" ,και βαζοντας πολυ μεγαλη προσκοπευση,τις εριξα.Αυτο που ειδα δεν προκειται να το ξεχασω ποτε.Η φασσα ακινητοποιηθηκε στον αερα(επαναλαμβανω σε απιστευτη αποσταση) με ανοικτα φτερα για 1-2δευτερα και στη συνεχεια επεσε παντα με ανοικτα φτερα Ειχε ενα σκαγι στη καρδια.Βεβαια αλλο να το λες και αλλο να το βλεπεις εκεινη την ωρα.