Επιστροφή στην Αθήνα μετά από λίγες μέρες απόδρασης.
Όσο αφορά τα πουλιά τώρα ,τι να πω;Κάθε χρόνο και πολύ χειρότερα.Ελάχιστα πουλιά μετρημένα στα δάχτυλα.
Οι τεσσερις πρώτες μέρες κύλησαν με πολύ παγωνιά και ακολούθησαν τέσσερις μέρες με συνεχόμενη βροχή.Κυνήγι ολοήμερο με αναχώρηση στις 6,30 το πρωί και επιστροφή στο σπίτι 6 το απόγευμα.Η εξαίρεση ήταν δυο μέρες που γύρισα δυο ώρες νωρίτερα.Αλλαγές τοποθεσίας δυο και τρείς φορές την μέρα.Πολύ περπάτημα σε πλαγιές και ρεματιές για να μπορέσω να πάρω ενα η δυο πουλιά .
Τις πρώτες μέρες τα πουλιά ξεκομμένα σε ένα ένα η ζευγάρια. Περίμενα την πρώτη βροχερή μέρα πως και πως.Όντως μου βγήκε και όπως άλλες φορές παλιότερα ,τις πέτυχα στις 2 το μεσημέρι με καταρρακτώδη βροχή και πυκνή ομίχλη να πέφτουν για λίγο στις αριές και να τρώνε εκεί που ακριβώς το περίμενα.Με τον βροχερό καιρό τα πουλιά μαζεύονται και δεν γυρνάνε σκόρπια.Αυτή ήταν και η καλύτερη μέρα απο κάρπωση με 7 πουλιά.
Τις υπόλοιπες βροχερές μέρες ,τα πουλιά παρέμεναν μαζεμένα πια ,όλα μαζί , σε μια τεράστια πλαγιά πλαγιά με πολύ ψηλές και πυκνές αριές.Δύσκολο να τα ντουφεκίσεις καθώς όλη μέρα έμεναν κλαρωμένες και αν σε έπαιρναν χαμπάρι, δρόμο για μια πολύ απότομη πλαγιά με ψηλά πουρνάρια και πολύ πυκνή βλάστηση .
Απο κει και μετά το παιχνίδι συνεχίστηκε με τον ρυθμό των πρώτων ημερών.Ακόμη και σήμερα που θα έφευγα ,δεν κρατιόμουνα να μην παω.Η βροχή ειχε σταματήσει και στο βουνό το χιόνι είχε κατέβει χαμηλότερα .Ιδανικός καιρός αλλά χωρίς νεα πουλιά τι να το κάνεις. Όμως αποφάσισα να πάω με σκοπό να τις ντουφεκίσω όπως και όπου περάσουν. Έφτασα γύρω στις 7,30 και άρχισε η πεζοπορία .Πλησιάζοντας στο υποψήφιο μέρος ,άρχισε το ξεκλάρωμα .Πρώτα μια ,μετα απο 30 μ άλλες δύο.Σταματάω και προσπαθώ να βρω άνοιγμα γιατί ήξερα πως και οι άλλες είναι εκεί..Μέσα από κλαδιά και δεντρα πετιέται άλλη μία και χωρίς σκέψη τα χέρια πήγαν μόνα τους.Ενα και κάτω.Με το μπαμ ξεκλάρωσαν άλλες τέσσερις απο ψηλότερα και φύγαν προς τα κάτω.Έστω και έτσι, ικανοποιήθηκα.Άλλωστε ήταν ουτοπία να περιμένω κάτι παραπάνω απο το σιαγανοροκάνιζμα που έχει γίνει πια συνήθεια.
Αυτό που με προβληματίζει πολύ είναι το οτι τα πουλιά που μένουν πια στην περιοχή είναι όχι απλά λίγα ,αλλά μετρημένα.Δεν παραπονιέμαι για την ταλαιπωρία και τις πολλές ώρες που πέρασα με βροχή στα δάση και στα βουνά να τις ψάχνω.Άλλωστε αυτό το γουστάρω από πολλές πλευρές.Τις ατελείωτες αυτές ώρες της προσμονής έχεις χρόνο με καθαρό μυαλό να σκεφτείς πολλά πράγματα.Έχεις την ευκαιρία να δεις εικόνες μοναδικές.Απο τις ομίχλες που βλέπεις να ανεβαίνουν απο τις ρεματιές και τα ποτάμια και να διαγράφουν με απίστευτο τρόπο το ανάγλυφο της περιοχής ,μέχρι τα χρώματα του δάσους που αλλάζουν ανάλογα με την ώρα της ημέρας,τα σύννεφα και το παιχνίδι τους στις βουνοκορφές ,το σμαραγδί χρώμα των ποταμών ,μέχρι και τα χνάρια των αγριογούρουνων και των ζαρκαδιών.Εικόνες μοναδικές που μόνο μέσα από το κυνήγι μπορούμε και ζούμε.Ακόμη και τις μέρες με την βροχή που ήμουνα εκεί έξω ,με αδιάβροχα και γαλότσες ,με το νερό να κάνει το κεφάλι μου να πονάει ,ζούσα κάτι μοναδικό.Κάτι που κάποιοι που δεν κυνηγάνε , δεν μπορούν να το καταλάβουν.
Μακάρι να μπορώ για πολλά χρόνια ακόμη να κάνω αυτά που κάνω.Για άλλους επικίνδυνα και για άλλους τρέλλα.Οτι και να κυνηγάω είναι το ίδιο.Είτε είναι φάσσα είτε μπεκάτσα και πέρδικα όπως παλιότερα που και κει οι τρέλες δεν είχαν όρια .
Αυτό είναι για μένα το κυνήγι.
... να έρθω να βάλω μια φωνή να σηκωθούν όλα τα πλάσματα των Τζουμέρκων στον αέρα να τελειώνουμε ... ;
Ότι τουφεκίσεις όμως, μετά μην περιμένεις τίποτα, θα αλλάξουν ήπειρο ...
