- Ενεργή συμμετοχή των κυνηγών στα συλλογικά όργανα.
- Ενημέρωση και αφύπνιση του συνόλου των κυνηγών για τα θιγόμενα δικαιώματά μας.
- Δυνατή εκπροσώπηση και εξάντληση όλων των ενδικων μέσων ως και τα ευρωπαϊκά δικαστήρια.
- Προσπάθεια να αντιστραφεί το αντικυνηγετικό κλίμα.
Όσον αφορά την έλλειψη παιδείας συμφωνώ ότι πάσχουμε. Όμως για να αλλάξει η κατάσταση και να αποκτήσουμε παιδεία απαιτείται πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Άρα ζητάμε λύσεις που εφαρμόζονται "γρήγορα". Επίσης ο καταναλωτισμός που αναφέρεις παραπάνω, είναι φαινόμενο συνυφασμένο με τον αστικό τρόπο ζωής με πολύ βαθιές ρίζες. Θα ήταν τουλάχιστον αφελές να θεωρήσω ότι μπορεί να βγούμε κερδισμένοι, με αντιδράσεις που δεν συνάδουν με την εποχή μας.
Τα παραπάνω προϋποθέτουν πολίτες με πολιτική αγωγή, ανεξάρτητη σκέψη, κριτική δύναμη, οξεία αντίληψη και συλ-λογικό νου. Τέτοιους πολίτες, μόνο μια παιδεία προσανατολισμένη στον Ελεύθερο Άνθρωπο είναι σε θέση να διαπλάσει. Όμως, τις τελευταίες δεκαετίες, η ανταγωνιστική, βαθμοθηρική, τιτλοθηρική εκπαίδευση που λαμβάνουμε, μόνο εξειδικευμένα «προϊόντα» παράγει για την «αγορά εργασίας» (όπως μάθαμε να λέμε ωραιοποιημένα το σύγχρονο σκλαβοπάζαρο) με υψηλά τεχνικά χαρακτηριστικά. Άνθρωποι που είναι νεότεροι από τη Microsoft, δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν την εικονική πραγματικότητα από την πραγματική εικονικότητα, ενώ, από τη «μεγάλη εικόνα», με την εξειδίκευση που έχουν υποστεί, η αντίληψή τους περιορίζεται στο ένα pixel, και, ως
αντιδράσεις που συνάδουν με την εποχής μας, αναγνωρίζουν μόνο τα Like και τα Haha των forums και των social media.
Επειδή όμως, ως συνήθως, το χρονοδιάγραμμα της παιδείας μοιάζει να ξεπερνάει το προσδόκιμο της ζωής μας, όσοι έχουμε την ευκαιρία της επιλογής, διαλέγουμε πάντα τις «γρήγορες» και «βολικές» λύσεις οι οποίες όμως ενδυναμώνουν και επιδεινώνουν την κατάσταση που τις γεννάει και τις προσφέρει για μοναδικές, διατηρώντας έτσι ένα φαύλο κύκλο αιτίου-αιτιατού. Για παράδειγμα, βλέπουμε τους νονούς (πνευματικούς πατέρες κατά τ’ άλλα) που, προσπαθώντας να ανταποκριθούν ιδιοτελώς στο ρόλο του νονού που συνάδει με την εποχή, «φωτίζουν» τα βαφτιστήρια τους κάθε Πάσχα με λαμπάδες-superman ή Bibi-Bo και smartphones με ισχυρό φακό, καλλιεργώντας έτσι άθελά τους το φετιχισμό των υλικών αγαθών, πράγμα το οποίο είναι αντίθετο σε κάθε πνευματική διδασκαλία – κυρίως τη Χριστιανική. Ποιος όμως να ενημερώσει και να αφυπνίσει ποιον, αφού οι περισσότεροι, ακόμα και σήμερα, νομίζουν πως η βάπτιση είναι απαραίτητη για την ονοματοδοσία, πράγμα το οποίο δεν ισχύει από το ’76(!). Έτσι λοιπόν, επαναλαμβάνοντας τελετουργικά μια πράξη που μας ζημιώνει συλλογικά, μόνο και μόνο για να ανταπεξέλθουμε στις ατομικές μας υποχρεώσεις, την οποία θα μπορούσαμε να αποφύγουμε αν θέταμε υπό κρίση την αναγκαιότητά της, όχι μόνο αποδεχόμαστε τη χρόνια νοσηρότητα σαν πάγια κανονικότητα, αλλά, θέτουμε στο «αρχείο» και τις αιτίες της.
Το αφελές λοιπόν είναι, κάνοντας το ίδιο ακριβώς πείραμα με τα ίδια ακριβώς δεδομένα, να ελπίζουμε σε διαφορετικό αποτέλεσμα. Στην παρούσα φάση, που το διαίρει και βασίλευε σ’ αυτήν την κατακερματισμένη κοινωνία έχει φτάσει σε ατομικό επίπεδο και η διαφθορά σε κάθε της πτυχή, που βασιλεύει η θηλυπρέπεια και κυβερνάει η ομοφυλοφιλία, που κυριαρχεί ο σκοταδισμός, εξουσιάζει ο παραλογισμός, ηγείται ο αποπροσανατολισμός, γοητεύει ο φασισμός και πριμοδοτείται ο παρασιτισμός, με ένα οικονομικό σύστημα που βασίζεται στην κατασπατάληση των φυσικών πόρων και ένα νομισματικό στο οποίο δεσπόζει το ανύπαρκτο, οποιαδήποτε κίνηση από πλευράς κυνηγετικής κοινότητας δίχως την απαραίτητη αυτοκριτική και αυτοκάθαρση, την αναθεώρηση και την επανεξέταση των πάντων –κυρίως των πιο ιερών–, το αποτέλεσμα θα είναι η ακόμα μεγαλύτερη αμαύρωση και απομόνωση του κυνηγιού και η ακόμα μεγαλύτερη στοχοποίηση των κυνηγών – είτε σε εθνικό είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το κυνήγι δεν παίζει σε δικό του ταμπλό. Αποτελεί μέρος ενός οργανισμού που έχει κυριευτεί από αυτοάνοσα, και η θεραπεία του απαιτεί ολιστική αντιμετώπιση.
Το κυνήγι «κέρδισε» τη σημερινή θέση του στην κοινωνία επειδή προσπάθησε να ικανοποιήσει τα κριτήρια του καταναλωτισμού –δήθεν για να επιβιώσει–, και για δυο δεκαετίες περίπου τα κατάφερε. Το να ενταθεί αυτή η ίδια η προσπάθεια, μόνο μεγαλύτερο κακό μπορεί να κάνει στο κυνήγι.
Αντί λοιπόν να περιμένουμε από αυτό το καθεστώς να μας βγάλει από τη δυστοπία στην οποία μας οδηγεί, είναι πιο ρεαλιστικό να διεκδικήσουμε άμεσα το ουτοπικό.
Υ.Γ.
Κυνηγάω μόνος μου διότι οι διαθέσιμες κυνηγοπαρέες δεν αποτελούνται από κυνηγούς (if you know what I mean), είναι όμως όλοι τους αδειούχοι και αυτοαποκαλούνται παραδοσιακοί, ενώ τα παιδιά τους, από δικαιολογημένη αντίδραση απέναντι στην καφρίλα τους, γοητεύονται από τα κινήματα του οικο-φασισμού και έχουν γίνει φλώροι, αδερφές και «
άχρηστοι» υπό την ανυπέρβλητη μεταπολιτευτική «επιτυχία» των πατεράδων τους και την κατάχρηση της χειραφέτησης των μανάδων τους.
Κάτι που πρέπει να κάνουμε όλοι μας, ως κυνηγοί και ως πολίτες εν γένει, αν θέλουμε να αλλάξει κάτι σε αυτήν την κοινωνία προς την απελευθέρωση και την εξυγίανσή της, πρώτα απ’ όλα είναι: αυτοκριτική, και να κοιταχτούμε επιτέλους με ειλικρίνεια στον καθρέφτη. Όσο πιο πολύ χρόνο απαιτεί η βέλτιστη λύση, τόσο γρηγορότερα πρέπει και να ξεκινήσουμε.