Κυνηγετικές Ιστορίες
Ωραίος .Καλημέρα σε όλους.....
Ανεπανάληπτη εμπειρία από κυνήγι τσίχλας
Ημέρες εορτών και ίσως η ζεστασιά των ημερών αυτών, ίσως η ηρεμία από τις ολιγοήμερες διακοπές για μερικούς, ακόμα και η όχι καλή κυνηγετική χρονιά για αρκετούς, σε κάνουν να φέρνεις στην θύμησή σου, αγαπημένες εικόνες από το παρελθόν. Για τους λάτρεις της θεάς Άρτεμης, τι άλλο από κυνήγια που μένουν χαραγμένα βαθιά στην ψυχή σου να σε συντροφεύουν για πάντα.
Ήταν ο καιρός της επίσκεψης αυτών των φτερωτών σειρήνων που κάνουν τους κυνηγούς της τσίχλας να νιώθουν ρίγη και μόνο στο άκουσμά της. Το μέρος γνωστό από συναντήσεις προηγουμένων ετών , μαζί της. Οι ετοιμασίες από το βράδυ για το πρωινό ξεκίνημα έμοιαζαν σαν ιεροτελεστία η οποία τηρείτο σχολαστικά ως μια άλλη άτυπη βίβλο των κυνηγών. Το πρωινό ξύπνημα δεν άργησε να έρθει. Η διαδρομή σχετικά σύντομη μιας και ο κυνηγότοπος δεν απείχε πολύ από την Αθήνα. Την ησυχία της φύσης ταράζει μόνο η μηχανή του αυτοκινήτου. Η φύση τριγύρω σου, με την ηρεμία της και το σκοτάδι σε κάνουν να κινείσαι ήρεμα, νωχελικά μπορώ να πω σε σχέση με τις διαδρομές τρέλας στις συμπληγάδες της Κηφισίας και της Μεσογείων. Εδώ ο χρόνος κυλάει αλλιώς και μια γαλήνη κυριεύει την καρδιά σου. Μα να, το γνωστό δέντρο το οποίο μοιάζει σαν να σε περιμένει να του κάνεις παρέα, φάνηκε στον κατήφορο. Κρύψιμο του αυτοκινήτου, όχι μόνο λόγω του καρτεριού αλλά και γιατί το επιβάλλει η ίδια η φύση και εσύ γίνεσαι ένα με το δάσος. Είσαι εκεί γιατί εκεί ανήκεις, όσο και αν προσπάθησαν κάποιοι και ακόμα προσπαθούν να σε κάνουν να πιστέψεις ότι δεν σημαίνει τίποτα για σένα. Κάποιοι άνθρωποι πολλά χρόνια πριν, έζησαν σ' αυτό και το αγάπησαν και σένα κάτι σε σπρώχνει και πάλι κοντά του. Το σκοτάδι δεν σε φοβίζει. Νιώθεις οικείο το μέρος, φιλικό, είναι μέσα στα γονίδια σου.
Παίρνεις την θέση σου και ακούς και άλλους φίλους (φίλοι είναι αυτοί που αγαπούν αυτό που αγαπάς και εσύ, για τον ίδιο λόγο που το αγαπάς) να έρχονται, σαν μια μυστική σύναξη των ανθρώπων που θέλουν να ξεφύγουν από τον ίδιο εφιάλτη, την πόλη. Το σκοτάδι αφήνει σιγά σιγά την θέση του στο φως και εκείνη την στιγμή σαν κάποιο μαχητικό αεροπλάνο περνά από δίπλα σου εκείνη. Δεν την είδες καλά αλλά την άκουσες και κατάλαβες καλά τι ήταν. Άλλωστε το ''τσικ'' αυτό έκανε την καρδιά σου να σκιρτήσει σαν ένα άλλο ερωτευμένο σχολιαρόπαιδο. Είναι εκείνη που ξεκίνησε νωρίς ίσως λες και είναι πιο έμπειρη απ' όλες. Να όμως που και άλλες έρχονται ξαφνικά. Το προδίδουν οι τουφεκιές που άρχισαν να πέφτουν ήδη. Η γνώριμη φιγούρα της ξεπροβάλλει στον ορίζοντα. Έρχεται κατά πάνω σου. Σηκώνεις το όπλο σου και σκοπεύεις διόφθαλμα, όχι μόνο επειδή έτσι είναι το σωστό αλλά γιατί έτσι την χαίρεσαι στα μάτια σου. Σε λίγα δευτερόλεπτα είναι στα χέρια σου. Την κρατάς και τις στρώνεις τα πούπουλα γιατί πρέπει να την κουβαλάς όπως τις αρμόζει. Πολλές τουφεκιές ακούγονταν από τα δίπλα καρτέρια αν και δεν είμαστε πολλοί κυνηγοί. Μάλλον η μέρα θα είναι καλή. Σήμερα θα έχει πέρασμα. Βλέπεις ο καιρός τις προηγούμενες μέρες δεν ήταν καλός και δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους.
Η φυσιγγιοθήκη σιγά σιγά αδειάζει και όλο και περισσότερες τσίχλες έχεις μαζί σου. Γρήγορο ψάξιμο στο αυτοκίνητο από όλη την παρέα και για άλλα κουτιά με φυσίγγια. Δεν ήμασταν και τόσο έτοιμοι για τέτοια μέρα μάλλον. Οι τσίχλες περνούν ασταμάτητα, οι τουφεκιές πέφτουν βροχή και πριν προλάβεις να ρίξεις στην μία, άλλη περνά δίπλα σου.
Η κάρπωση έχει φτάσει πια σε καλά επίπεδα και πάντα μέσα στα νόμιμα. Και εκεί που σκέφτεσαι να σταματήσεις ευχαριστημένος για το πρωινό αυτό άλλο σε κάνει και σταματάς. Αυτόματα τα χέρια με το όπλο σου κατεβαίνουν. Τα μάτια σου καρφώνονται στον ορίζοντα. Τα ανοιγοκλείνεις λίγο μήπως και ζαλίστηκες από τις τουφεκιές και δεν βλέπεις καλά. Και όμως είναι αυτό το οποίο άλλοι σου είχαν περιγράψει ότι το είχαν ζήσει αλλά εσύ προσπαθούσες να το φανταστείς αλλά δεν μπορούσες. Τώρα εσύ το βλέπεις και δεν μπορείς να το πιστέψεις. Ο ουρανός σχηματίζει ένα σύννεφο το οποίο κινείται με ταχύτητα. Πλησιάζει όλο και πιο πολύ κοντά σου και κάνει τα μάτια σου να ανοίγουν διάπλατα για να το χωρέσουν. Κοπάδια από χιλιάδες τσίχλες είναι από πάνω σου σαν σε παρέλαση. Γυρίζεις το κεφάλι σου αριστερά, δεξιά, τις βλέπεις και ζαλίζεσαι. Τσίχλες κοινές, γερακότσιχλες, κοκκινότσιχλες, συνθέτουν έναν πίνακα αλλιώτικο από τους άλλους. Σε δευτερόλεπτα αναρωτιέσαι εάν βλέπεις καλά. Εάν υπάρχουν όλα αυτά τα είδη μαζί και βρίσκονται πάνω από το κεφάλι σου. Και όμως είναι εκεί όλα. Το καταλαβαίνεις από τα βλέμματα των γύρω σου. Μένεις να κοιτάς το υπερθέαμα αυτό και σκέφτεσαι πόσα χρόνια χρειάζονται για να το ξαναζήσεις. Δεν θέλεις να χάσεις ούτε στιγμή από αυτό. Κοιτάζεσαι με τους φίλους σου και δεν λες τίποτα τα λέει όλα ο ουρανός. Ανάβεις τσιγάρο ίσως επειδή σε έχει μαγέψει αυτό που βλέπεις. Ο χρόνος έχει σταματήσει για να δώσει την σειρά του στην μαγεία. Αυτή η λέξη μόνο νομίζω ότι μπορεί να περιγράψει αυτές τις εικόνες. Το τσιγάρο τελείωσε αλλά αυτές ακόμα περνούν αμέτρητες. Και όμως δεν ακούγεται τουφεκιά. Σαν όλοι μαγεμένοι κάθονται και τις κοιτούν. Άλλωστε όλοι έχουν πάρει αρκετά πουλιά και η πλεονεξία είναι ένα συναίσθημα που δεν αρμόζει στους κυνηγούς. Το να σκοπεύσεις έστω, θα σε κάνει να χάσεις τούτη την στιγμή και αυτές τις στιγμές δεν ξέρεις εάν θα τις ξαναζήσεις. Είτε γιατί η τύχη δεν θα τα φέρει έτσι, είτε γιατί όπως και έγινε ο τόπος αυτός απαγορεύτηκε, ώστε να κάνει παρέα στο δέντρο εκείνο όχι ένας λάτρης του δάσους αλλά μια πισίνα. Μια πισίνα βίλας που χτίστηκε μετά την απαγόρευση και που χρειάστηκε να κοπούν πολλά δέντρα για να γίνει.
Τελικά το μόνο που έμεινε είναι μια άδεια γραμμή στο βιβλιαράκι του Προγράμματος Άρτεμης, διότι δεν ήξερα τι αριθμό να βάλω για να με πιστέψουν και τρεις άνθρωποι να μιλούν για εκείνη την μέρα και να θυμούνται μόνο, γιατί κάποιοι τους στέρησαν την δυνατότητα να το ζήσουν ξανά.
Σ'ευχαριστώ πολύ...κάποια παλιά μου άρθρα είναι τα οποία λίγο πολλοί όλοι έχουν ζήσει ή νοιώσει κυνηγώνταςΩραία κείμενα Κώστα.
Εύγε.
Πολλα μπράβο Βασιλη!!!Να γράψω και εγώ μια ιστορία από τα παιδικά μου χρόνια έτσι όπως έχει αποτυπωθεί στο μυαλό μου. Δεν είμαι καλός στην έκθεση αλλά θα προσπαθήσω να μεταφέρω να συναισθήματα μου με τον καλύτερο τρόπο.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Σύρο. Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός και έλειπε μήνες και μερικές φορές πάνω από χρόνο αλλά σχεδόν πάντα προσπαθούσε να ξεμπαρκάρει Αύγουστο ώστε μαζί με εμάς να απολαμβάνει και το κυνήγι τρυγονιών που τόσο αγαπάει. Οι καλές ημέρες στην Σύρα για τρυγόνια ήταν πάντα 1-15 Σεπτέμβρη. Θυμάμαι οι παλιοί έλεγαν ότι του Σταυρού ήταν η τελευταία τζορνάδα και 15/09 πηγαίναμε για πέρδικες συνήθως. Τον Αύγουστο πηγαίναμε στο βουνό αν και ξέραμε ότι δεν θα πιάναμε τίποτα μόνο για την σκυλίτσα μας αλλά και γιατί αν δεν πηγαίναμε θα έκλαιγα όλο το βράδυ.
Στη Σύρο το κυνήγι γίνεται σε συγκεκριμένα καρτέρια και όχι δεκα μετρα δεξιά ή αριστερά. Πολλά ήταν χτιστά με πέτρα σε απίθανα σημεία. Λόγω πολλών κυνηγών στο νησί πηγαίναμε από πολύ νωρίς για να πιάσουμε καρτέρι. Συνήθως 3.30 με 4 το αργότερο ήμασταν στο καρτέρι. Όταν ήμασταν πολύ μικροί μας έπαιρνε αγκαλιά ο πατέρας μου και μας μάθαινε τους αστερισμούς. Πρέπει να ήμασταν οι μόνο μαθητές δημοτικού που ξέραμε την ζώνη του Ωρίων, την μικρή και μεγάλη άρκτο και ότι ο Σείριος είναι το πιο λαμπρό αστέρι στον ουρανό και όχι ο φούρνος στην Ερμούπολη όπως ήξεραν όλοι οι άλλοι!
Αύγουστο λοιπόν πηγαίναμε στα καλά μέρη στην Παρακοπή και την Ντελαγκράτσια εκεί που γίνοταν "πόλεμος" τις καλές ημέρες. Όταν έμπαινε ο Σεπτέμβρης ανηφορίζαμε για τα βουνά του Μέγα Γυαλού συνήθως. Μεγάλα και ασφαλή μέρη με μεγαλύτερο υψόμετρο όπου τα πουλιά πήγαιναν μετά τις πρώτες ντουφεκιές. Μια από τις καλές ημέρες θυμάμαι αφού μαζευτήκαμε όλοι στο μέρος που φτάνουν τα αυτοκίνητα, μπαίνω μπροστάρης για να φτάσουμε στα καρτέρια μετά από 30 λεπτά περπατήματος στο φως του φεγγαριού.
Δεν κάναμε πολλά μέτρα και πετάχτηκε το πρώτο τρυγόνι. Οι παλμοί 250 και όλη η φάλαγγα αλτ μέχρι να ξεκινήσω πάλι να περπατάω. Λίγα μέτρα πιο κει πάλι το ίδιο. Αυτό ήταν, όλοι καταλάβαμε ότι η ημέρα θα ήταν η λεγόμενη τζορνάδα. Ανεβάζω ταχύτητα για να μη μας πιάσει κανείς άλλος το καρτέρι και φτάνω σε ένα ντουβάρι. Πετάω τον φακό εκεί που θα έβαζα το χέρι μου και να σου το φίδι. "Μπαμπά φίδι" με προσπερνάει ο άρχοντας ανεβαίνει στο ντουβάρι (βάζοντας το χέρι του δίπλα από το φίδι ) και αφού του υπέδειξα που είναι το έλιωσε με την μπότα του. "Πάμε να πιάσουμε τα καρτέρια γιε μου τώρα, μπράβο". Σε όλη την διαδρομή σηκώναμε πουλιά ακόμα και κοπάδια.
Η ώρα έχει πάει 6:10 και αφού έχουμε στήσει όλα τα φυσίγγια συζητάμε τι θα ρίξουμε πρώτα και πως θα κινηθούμε στη μέρα, λες και έχει σημασία! 6:20 και ενώ είναι ακόμα αρκετά σκοτεινά πέφτει η πρώτη ντουφεκιά στην Παρακοπή (μικρό νησί ήμαστε, ακούγονται οι ντουφεκιές σε χιλιομετρικές αποστάσεις). Μετά η δευτέρη και τρίτη και πριν το καταλάβουμε ο παπάς είπε το Χριστός ανέστη. Μόνο καπνό που δεν βλέπαμε δηλαδή. Μετά από λίγη ώρα αρχίζουν να μπαίνουν κάποια πουλιά και σε εμάς. Να ακούς από τα άλλα καρτέρια "πάνω σου" ή "αβού" και να παθαίνεις ταυτόχρονα καρδιακό και νευροκαβαλήκεμα για να δεις από πού θα σου έρθει το άτιμο.
Όσο περνάει η μέρα τα πουλιά αρχίζουν να κοπαδιάζουν αλλά και να ψηλώνουν. Ακόμα δυσκολότερο να καταβάλλεις κάποιο και οι οριακές ντουφεκιές σε συνδυασμό με την υγρασία του γραίγου σε κάνουν να θες να βάλεις τα κλάμματα.
Η ώρα έχει περάσει αρκετά και πλέον κάνουμε κυρίως οφθαλμόλουτρο. Κάποια κοπάδια ήταν εντυπωσιακά άνω των 100 κομματιών. Ξαφνικά θυμόμαστε ότι πρέπει να πιούμε νερό και να φάμε κάτι. Τόσο τρέξιμο ρίξαμε να μαζέψουμε τα χτυπημένα πουλιά άλλωστε και πρέπει να φτάσω πρώτος αλλιώς θα το πιάσει ο αδερφός μου και "θα χάσω". Τρόπαιο δεν πήρα ποτέ βέβαια αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα.
Σιγά σιγά μαζεύουμε τα πράγματα και πάμε στο καρτέρι του θείου μου για να αρχίσουμε να συζητάμε τις εμπειρίες της ημέρας.
Αύριο λέμε πάλι και ποιος περιμένει να έρθει εκείνη η ώρα;;;
Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο χαρούμενο έκανα τον πατέρα μου μόνο που ανέβαινα στο βουνό μαζί του. Τώρα που έγινα και εγώ πατέρας ονειρεύομαι την ημέρα που θα μου πει ο γιος μου ότι θέλει να έρθει μαζί μου για κυνήγι!
Να είστε όλοι καλά και να έχετε ασφαλή κυνήγια με σεβασμό στο θήραμα και τον συνάνθρωπο.