Γιατί κυνηγάω...

Απολαύστε υπεύθυνα και αφήστε τούς άλλους να απορουν γιατί κυνηγάμε και τι σημαίνει κυνήγι για μας.
Πολύ ωραία ταινία και μιας και πιασαν τα κρύα βάλτε κανένα καστανο στη φωτιά και ένα ποτηράκι METAXA και ταξιδέψτε.

Καλημέρα λεβεντιά μου
Θα την δω με την πρώτη ευκαιρία όπως ακριβώς το περιγράφεις
Ουίσκι δεν πίνω αλλά ένα μεταξύ θα το τιμήσω μαζί της
Κοπιασε να την απολαύσουμε παρέα
Θα καθόμαστε στο τζάκι ως το ξημέρωμα κ μετά θα βγούμε να πάρουνε περίπατο τα σκυλιά στο δάσος δίπλα από το σπίτι ανάμεσα στην ομίχλη και τις μυρουδιες που μόνο η φύση απλόχερα αξίζει μετά από την βροχη
 
Καλημέρα λεβεντιά μου
Θα την δω με την πρώτη ευκαιρία όπως ακριβώς το περιγράφεις
Ουίσκι δεν πίνω αλλά ένα μεταξύ θα το τιμήσω μαζί της
Κοπιασε να την απολαύσουμε παρέα
Θα καθόμαστε στο τζάκι ως το ξημέρωμα κ μετά θα βγούμε να πάρουνε περίπατο τα σκυλιά στο δάσος δίπλα από το σπίτι ανάμεσα στην ομίχλη και τις μυρουδιες που μόνο η φύση απλόχερα αξίζει μετά από την βροχη
Παρακαλα να πιάσω το λοττο και έρχομαι, έχω να πάω σε πολλά μέρη από Κρήτη μέχρι Έβρο.
image uploading
 
Ενας απο τους σημαντικοτερους αρθρογραφους του παλαιου κυνηγετικου τυπου ηταν ο Αγγελος Ποιμενιδης
https://el.m.wikipedia.org/wiki/Άγγελος_Ποιμενίδης
Οσοι ετυχε να εχουν διαβασει τα αρθρα του ειμαι σιγουρος πως θα συμφωνησουν μαζι μου..
Ενα μικρο του αποσπασμα απο ενα τευχος των κυνηγετικων νεων του 1953..

 
Last edited:
Προσωπικα δεν ειναι ουτε αθλημα ουτε χομπι,ειναι τροπος ζωης το κυνηγι.Με απασχολει 365 μερες
τον χρονο.Ακομα και μακρια απο το καρτερι την ωρα της δουλειας κοιταζοντας τον ουρανο και
παρατηρωντας τον καιρο.
 
Προσωπικα δεν ειναι ουτε αθλημα ουτε χομπι,ειναι τροπος ζωης το κυνηγι.Με απασχολει 365 μερες
τον χρονο.Ακομα και μακρια απο το καρτερι την ωρα της δουλειας κοιταζοντας τον ουρανο και
παρατηρωντας τον καιρο.
Φίλε Alex το κυνηγι, το μουνι και το ρακί ούτε με εγχείρηση δεν μπορούν να το βγάλουν από το μυαλό μας .sarcastic.
 
Ήταν όλοι τους κυνηγοί!!!!














Παρακάτω παραθέτω ένα κείμενο του Κ. Γκριτζάλα το οποίο πιστεύω αξίζει της προσοχής μας......


Αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι κυνηγοί,
Είναι της μόδας τον τελευταίο καιρό να είμαστε στον στόχο “πολιτισμένων”, αντικυνηγών , πιστεύω παρ’ όλα αυτά ότι ο οικολόγος μπορεί να συμπράξει με τον κυνηγό και το δικαίωμα της “διαχειρίσεις των θηραμάτων” να γίνεται πιο σωστά και να εξαλειφθεί κάποτε η καχυποψία και η έχθρα μεταξύ μας…
Αυτοί πρέπει να καταλάβουν ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα μας το κυνήγι και υποχρέωση μας να ξεριζωθεί το “καρκίνωμα” της λαθροθηρίας. που επιτέλους το κράτος πρέπει να αναλάβει γενναία!
Επειδή ένα από τα αγαπημένα επιχειρήματα των αντικυνηγών είναι ότι είμαστε “κακοί άνθρωποι και κομπλεξικοί”, παρ όλο ότι προερχόμαστε απ όλα τα κοινωνικά στρωματά , σκέφθηκα ότι καλό θα ήτανε μια αναφορά σε εξέχοντα άτομα που ήτανε “μανιώδεις” κυνηγοί, χαρακτηριστικό είναι ότι είναι κάτι που χαρακτηρίζει ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρωματά.!
Βασιλείς, πρωθυπουργούς, δικτάτορες …(δεξιούς αριστερούς)… συγγραφείς μουσικούς στρατιωτικούς. κλπ.
Πιο κάτω αναφέρω μερικούς χαρακτηριστικά ενώ στέκομαι σε ορισμένες αναφορές που θεωρώ σημαντικές!

Charles Robert Darwin ( 1809 – 1882)
Παρ όλο ότι ήταν ένας άνθρωπος που ασχολήθηκε με το ζωικό Βασίλειο όσο κανένας άλλος και το μελέτησε ήταν φανατικός κυνηγός και του άρεσε να περνάει τον ελεύθερο χρόνο του κυνηγώντας!

Steve McQueen (1930 -1980)

Μανιώδης κυνηγός..

Tito (1892 – 1980)

Διέθετε δικές του ρεζέρβες για να κυνηγάει αποκλειστικά και μόνος του και μάλιστα η οργάνωση της Γιουγκοσλαβίας κυνηγετικά έγινε δικιά του πρωτοβουλία και απέφερε δις. από κυνηγούς και διπλανών χωρών!

Gary Cooper(1901-1961)

Γεννημένος σε ένα ράντς της Μοντάνα ήταν φανατικός κυνηγός και εξαίρετος καβαλάρης!

Dumas Alexandre (1802 -1870)

Φανατικός κυνηγός, χαρακτηριστικό ότι επειδή ήταν 1.95 μ και σωματώδης, έπαιζε βάζοντας τα δυο δάκτυλα στις οπές του δίκαννου και το κράταγε σε οριζόντια θέση!

Ernest Hemingway (1898 – 1961)

Safari in Africa
”Eίναι ανυπέρβλητη η αίσθηση να κυνηγάς κάτι που μόνο εσύ ξέρεις πόσο επιθυμείς για αρκετό χρόνο, να καταλαβαίνεις ότι σε κοροϊδεύει και παίζει μαζί σου το θήραμα και στο τέλος της ημέρας να έχεις αποτύχει, το να συνεχίζεις να κυνηγάς έχοντας πάντα την αίσθηση ότι αργά η γρήγορα θα τα καταφέρεις και ότι η τύχη θα αλλάξει και η ευκαιρία που περιμένεις θα παρουσιασθεί”
Ρωτάω ..ποιος από εμάς δεν έχει ζήσει αυτά που περιγράφει ο Χέμινγουεη! Κυνηγό τον έκανε ο πατέρας του , χειρουργός μαιευτήρας, κυνηγός και ψαράς .

Theodore Roosevelt (1858 – 1919)

Βραβείο Νόμπελ για την ειρήνη , φανατικός κυνηγός, φυσιολάτρης, βοήθησε στο μέγιστο να γίνουν τα Πάρκα της Αμερικής..!!
Το 1887 ο Ρούζβελτ ίδρυσε το Boone and Crockett Club μαζί με το οποίο αναπτύχθηκε και το Camp Fire Club των οποίων οι βασικές αρχές ήταν και ακόμα είναι σε ισχύ!
1)Η φυσική κληρονομιά δεν μας ανήκει και δεν μπορούμε να την κάνουμε ότι θέλουμε, η φύση παραλήφθηκε για να την προσέχουμε τώρα και στο μέλλον πρέπει να είμαστε άξιοι να την παραδώσουμε σε αυτούς που θα έρθουν μετά από εμάς!
2)”είναι καθήκον κάθε ανθρώπου που του αρέσει να βρίσκεται στην ύπαιθρο και να ΚΥΝΗΓΑ να υποστηρίζει την προστασία των δασών , και των θηραμάτων…

Niccolo Machiavelli (1469 -1527)

Άλλος ένας “τιποτένιος” που ήταν φανατικός κυνηγός είχε αγοράσει κοντά στην Φλωρεντία τεραστία έκταση γης και εκεί κυνηγούσε μόνος του!

Giuseppe Garibaldi (1807 -1882)

Έχει μείνει χαρακτηριστική η φράση του σε φίλο όταν γύρισε από την Ν. Υόρκη που ήταν σε εξορία “σκέφτομαι να φύγω για την Σαρδηνία να δω τι κάνουν οι μπεκάτσες!”

Ivan Sergeevic Turgheniev (1818 – 1883)
Scripture


Ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους συγγραφείς που ο Χέμινγουεη και ο Τολστόι θεωρούσανε ως τον κορυφαίο Ρώσο συγγραφέα!
‘”Αυτή την στιγμή τα τσόνια σταματάνε να κελαηδάνε ,οι σπίνοι και τα σπουργίτια… σκοτεινιάζει ακόμα πιο πολύ… τα δένδρα γίνονται μάζες σκούρες και τα άστρα αρχίζουν να λαμπυρίζουνε… τώρα όλα τα πούλια κοιμούνται τίποτα δεν ακούγεται… ακόμα μια φορά πάνω απ όλα ήρθε η ηρεμία και η σιγή, εκείνη την στιγμή η καρδιά πάει να σπάσει από την αγωνία..(αλλά αυτό μόνο οι κυνηγοί θα το καταλάβουν) μέσα από την βαθιά σιγή απότομα ακούγεται το χτύπημα των φτερών μιας ΜΠΕΚΑΤΣΑΣ λυγίζοντας με χάρη το μακρύ της ράμφος πετάει γλυκά πίσω από ένα δένδρο για να συναντήσει την ντουφέκια μας”..(τότε το καρτέρι επιτρεπόταν.. άλλοι καιροί! )

Giuseppe Verdi

Άλλο τέρας φανατικός κυνηγός ..πως μπορούσε να ήταν άραγε τόσο “γλυκός” σε αυτά που έγραφε και στην κληρονομιά που μας άφησε! ενώ ήταν και κυνηγός….
Θα μπορούσα να συνεχίσω… αλλά νομίζω ότι αρκούν αυτοί άνθρωποι από όλες τις εποχές τουλάχιστον ανέφερα αυτούς που είναι κάποιος πιο σύγχρονοι.. όπως βλέπουμε όλοι ήταν όλοι “τέρατα”.. “αδαείς” ..”αμόρφωτοι” ..”κομπλεξικοί”..!!! κλπ το κυνήγι είναι ζωή.. είναι μέρος της φύσης ..ο κυνηγός, ο αληθινός κυνηγός, είναι αυτός που ενδιαφέρεται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο για την διατήρηση του θηράματος…
ΑΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΛΟΙ και ας ήμαστε περήφανοι γι αυτό που είμαστε και μόνο εμείς μπορούμε να νοιώσουμε.!
Κ. Γκριτζάλας
 
Πολυ ωραιο θεματακι που δεν ειχα πετυχει τοσο καιρο....
Πραγματικά η απάντηση που μου έρχεται πρωτη στο μυαλο, μου θυμιζει την αιτιολόγηση της μανας μου σε πολλα πράγματα οταν ημουν μικρος : "γιατι ετσι!" .sarcastic.
Ειναι τροπος ζωης οπως ειπαν και πολλοι παραπανω....δεν εχει γιατι λοιπον....αυτο ειναι!.hunter.
 
Έγραψα παραπάνω το κείμενο του Κ. Γκριτζάλα εδώ θα παραθέσω ένα άρθρο - ιστορία από ένα κείμενο μου στο Εθνος Κυνήγι για την απάντηση που δίνω εγώ στο θέμα αυτό....

Τα γονίδια

Ακούω στις ειδήσεις ότι οι επιστήμονες μπόρεσαν να αναλύσουν τα γονίδια στον άνθρωπο. Πού φτάσαμε; Τι ανακαλύπτεις με τα χρόνια.

Παιδί ακόμα θυμάμαι, πως μου άρεσε πολύ και δεν έβλεπα την στιγμή να με πάρει ο πατέρας μου μαζί του για κυνήγι. Δεν με ένοιαζε ότι θα χάσω τον ύπνο μου, ούτε και τα χιλιόμετρα πορείας που θα έκανα στα βουνά. Αρκεί μονάχα να ήμουν εκεί δίπλα του στο κυνήγι. Δεν ξέρω γιατί με μάγευε το γεγονός αυτό αλλά μάλλον τελικά απ' ότι έχω καταλάβει οφείλεται στα γονίδια. Ναι, αυτά τα αναθεματισμένα μας κάνουν να χάνουμε τον ύπνο μας, να χύνουμε ποσότητες από ιδρώτα, αλλά εμείς να ευχαριστιόμαστε σαν να αποκτήσαμε το μεγαλύτερο δώρο που υπάρχει.

Θυμάμαι παλιά σ' ένα κυνήγι στην Μεσσηνία (τόπο καταγωγής του πατέρα μου) μαζί με τους θείους μου πως όταν σταμάτησαν να ξεκουραστούν λίγο από το περπατητό κυνήγι, εγώ συνέχισα να προχωρώ μην θέλοντας να σταματήσω ούτε λεπτό. Ξάφνου σ' ένα χωράφι λίγο πιο μακριά είδα πολλά μαύρα πουλιά να πετούν από πάνω του. Μου έκανε τρομερή εντύπωση και μην γνωρίζοντας ακόμα τα θηράματα γύρισα και τους είπα ότι πιο κάτω σ' ένα χωράφι είχαν μαζευτεί πολλά μαύρα πουλιά. Εκείνοι μεταξύ σοβαρού και αστείου με ρώταγαν πως ήταν τα πουλιά αυτά. "Μαύρα" , έλεγα εγώ ε κάπως λαμπερή μύτη. "Λαμπερή μύτη"; Με ρώτησαν. "Ναι" είπα εγώ ''σαν κίτρινο".

Αμέσως θυμάμαι με πήραν στα σοβαρά και έκαναν σχέδια πως να με πλησιάσουν στο μέρος αυτό. Τώρα ύστερα από τόσα χρόνια καταλαβαίνω ότι σε εκείνο το μέρος είχαν στήσει πανηγύρι τα κοτσύφια. Τόσα κοτσύφια μαζεμένα δεν έχω ξαναδεί. Βλέπεις οι καλλιέργειες ήταν άλλες εκείνη την εποχή, όχι όπως σήμερα που καλλιεργούμε μπετόν. Στο μυαλό μου ακόμα φέρνω την πρώτη φορά που μου έδωσε το όπλο να το κρατήσω εγώ στο κυνήγι (μέχρι τότε πήγαινα μαζί χωρίς να έχω ρίξει με το όπλο του, απλά για να είμαι μαζί στο κυνήγι). Ήταν σε μια πλαγιά στην Μάνδρα Αττικής. Εκείνος πήγε πιο πέρα και άφησε λίγο απόσταση από εμένα περπατώντας παράλληλα σαν να μου έλεγε ότι εσύ κυνηγάς τώρα. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Φόβος μην τυχόν και συναντήσουμε κανέναν δασικό, (δεν είχαν περάσει τα χρόνια για να βγάλω άδεια) αλλά και χαρά που πλέον έκανα τα πρώτα μου βήματα ως <<κανονικός>> κυνηγός. Εκεί που περπάταγα λοιπόν, ξάφνου ακούω μπροστά μου έναν θόρυβο. Τέτοιον θόρυβο δεν τον είχα ξανακούσει, αλλά και εκείνη την στιγμή μου φάνηκε τόσο δυνατός ώστε κόπηκαν τα πόδια μου από τον φόβο. Όταν μπόρεσα να συνέλθω έβλεπα έναν υπέροχο λάγαρο να ξεμακραίνει με κόλπα ανάμεσα στα πουρνάρια. Σήκωσα ενστικτωδώς το όπλο και έριξα δύο φορές. Χώμα σηκώθηκε, αλλά ο λαγός έφευγε με χαρά φαντάζομαι επειδή έτυχε να συναντηθεί με εμένα και όχι με κανέναν άλλο. Καλύτερα να με σκότωνες εκείνη την στιγμή. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ήμουν ένα ράκος. Δεν μίλαγα για μια εβδομάδα και που κέφι για ύπνο με τον λαγό να έχει στοιχειώσει τα όνειρα μου κάθε βράδυ κλείνοντας μου το μάτι. Και όμως μετά απ' αυτό όχι μόνο δεν τα παράτησα (γονίδια βλέπεις) αλά πείσμωσα όταν μεγαλώσω να γίνω καλός κυνηγός. Όχι μόνο από την άποψη της κάρπωσης (όπως λέμε σήμερα) αλλά και από άποψης συμπεριφοράς ενός κυνηγού. Ρουφούσα κυριολεκτικά κάθε γραμμή από τα κυνηγετικά έντυπα θέλοντας να τα έχω όλα στο μυαλό μου. Σκοπευτικές τεχνικές, ηθικοί κανόνες κ.α. Και να πάλι σε κυνήγι τσίχλας και εγώ μαζί με τους μεγάλους να περπατώ μαζί τους χαρούμενος για το κάθε λεπτό της κυνηγετικής μέρας. Ξανά διάλειμμα για ξεκούραση και αυτή την φορά ζήτησα εγώ το όπλο από τον πατέρα μου για να πάω λίγο πιο πέρα από αυτούς να κάτσω μήπως περάσει καμιά τσίχλα όσο αυτοί θα ξεκουραζόντουσαν. Μετά τις αρκετές οδηγίες του (κουραστικές για μένα τότε, αλλά <<βίβλος>> πραγματική για τον ασφαλή χειρισμό του όπλου σήμερα) πήρα το όπλο και άρχισα να περπατώ για να πάω λίγο πιο πέρα. Και εκεί που περπατώ πάλι ένας θόρυβος, αυτή την φορά πιο γλυκός αλλά πάλι ξαφνικός για μένα και ένα πουλί απογειώνεται μέσα από τα χόρτα. Το όπλο αυτόματα ανέβηκε και σε λίγο βλέπω το πουλί να πέφτει. Πηγαίνω το παίρνω και γυρίζω με ύφος δέκα καρδινάλιων πίσω. "Κοιτάξτε λέω". Και όλοι κοιτάνε ξαφνιασμένοι. Ένα ορτύκι που έμεινε πίσω από τα άλλα βρίσκεται στα χέρια μου. Η χαρά σε όλο της το μεγαλείο ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου. Είμαι πλέον σίγουρος ότι όταν μεγαλώσω δεν θα ήθελα να χάσω τίποτα από την παράδοση που λέγεται κυνήγι. Θα γινόμουν και εγώ όπως ο πατέρας μου και ο παππούς μου και τόσοι άλλοι. Και μάλιστα θα ήθελα να κάνω και τον γιο μου κυνηγό, προκειμένου και αυτός να ζήσει αυτές τις στιγμές.

- Κώστα γιατί δεν λες τίποτα; Τι σκέφτεσαι; Άκουσα την γυναίκα μου να λέει
- Πόσες μέρες έμειναν μέχρι την έναρξη του κυνηγίου; είπα
- Αμάν πια πάλι το κυνήγι σκέφτεσαι; Αυτό είναι τρέλα.
- Όχι τρέλα, είπα
- Απλά τα γονίδια...
 
Το κυνήγι είναι πολλά μαζί ,είναι διαφυγή από την καθημερινότητα ,είναι εκπληκτική άσκηση ,είναι κυνοφιλια ,είναι οπλογνωσια,είναι βλητική ,είναι τρόπος να μάθεις να επιβιώσεις εάν χρειαστεί,είναι οικολογία,είναι κοινωνικότητα ,είναι αυτογνωσία ,είναι εκμάθηση των πραγματικών μας φυσικών και πνευματικών αντοχών ,είναι ένστικτο ,είναι χαρά και στεναχώρια .Μπορώ να γράψω πολλά ακόμα εάν αρχίσω να λέω από πόσα αρνητικά γλυτώνει ειδικά νέους ανθρώπους το κυνήγι .Οπότε το κυνήγι δεν είναι κάτι συγκεκριμένο ,το κυνήγι είναι πολυδιάστατο με αποτέλεσμα να μην μπορείς να επικεντρωθείς και να εκφράσεις κάτι συγκεκριμένο .
 
Ernest Hemingway (1898 – 1961)

Safari in Africa
”Eίναι ανυπέρβλητη η αίσθηση να κυνηγάς κάτι που μόνο εσύ ξέρεις πόσο επιθυμείς για αρκετό χρόνο, να καταλαβαίνεις ότι σε κοροϊδεύει και παίζει μαζί σου το θήραμα και στο τέλος της ημέρας να έχεις αποτύχει, το να συνεχίζεις να κυνηγάς έχοντας πάντα την αίσθηση ότι αργά η γρήγορα θα τα καταφέρεις και ότι η τύχη θα αλλάξει και η ευκαιρία που περιμένεις θα παρουσιασθεί”
Ρωτάω ..ποιος από εμάς δεν έχει ζήσει αυτά που περιγράφει ο Χέμινγουεη! Κυνηγό τον έκανε ο πατέρας του , χειρουργός μαιευτήρας, κυνηγός και ψαράς .


.love.
 
Το κυνήγι για μ'ένα είναι άθλημα, είναι ένα σπορ από το οποίο γνωρίζω διάφορα μέρη κ ξεχνώ τα πάντα!! Είναι μια outdoor εξόρμηση στη φύση από την οποία γνωρίζεις φίλους κυνηγούς κ σε κάνει να νιώθεις υπέροχα. Κατ'εμέ δν κυνηγάω για να "φάω"....κυνηγάω γιατί μου αρέσει ο τρόπος που εκτελείται αυτή η δραστηριότητα. :)
 
Ειλικρινα κατι τετοιες φωτο μονο συγκινηση μπορει να προσφερουν...ηταν τα χρονια εκεινα που το κυνηγι ηταν η "διασκεδαση" η κ ο βιοπορισμος ολου του χωριου κ ολοι συμμετειχαν με χαρα για μια αναμνηστικη φωτογραφια που δεν θα εμπενε στο fb αλλα σε καποιο..συρταρι ισως κ σε καποιο καδρακι..(Στα αληθεια ειναι πολλες φορες που απορω αν καπιοι σημερα κυνηγανε για την παρτη τους η για το fb..)
Aντε τωρα να πεισεις τους χωριανους να βγαλεις μια παρομοια φωτο που καπιοι σε κοιτανε σαν να τους εχεις σκοτωσει την μανα μαζι με το θηραμα..οχι οτι κ τοτε δεν υπηρχαν "οικολογοι" αλλα τοτε οι περισσοτεροι οικοσιτα ζωα,κοτες για να τραφει η οικογενεια κ ετσι γνωριζαν πολυ καλα οτι ενας απο τους προορισμους του καθε ζωου στην γη ειναι και αυτος..κακα τα ψεματα....ολα ειναι μια τεραστια αλυσιδα ενωμενη κρικο-κρικο..
οσο για την αγνοτητα των ανθρωπων τοτε?Σε ολο της το μεγαλειο..

Αν μου ελεγε καποιος οτι θα σε γυρισω πισω στα χρονια εκεινα τα παλια που δεν εζησες κ θα σε αφησω να κυνηγησεις κ να συνομιλησεις με αυτους τους ανθρωπους για ενα χρονο αλλα μολις περασει ο χρονος θα σου παρω την ζωη, να ειστε σιγουροι οτι θα το εκανα.........

 
Ειλικρινα κατι τετοιες φωτο μονο συγκινηση μπορει να προσφερουν...ηταν τα χρονια εκεινα που το κυνηγι ηταν η "διασκεδαση" η κ ο βιοπορισμος ολου του χωριου κ ολοι συμμετειχαν με χαρα για μια αναμνηστικη φωτογραφια που δεν θα εμπενε στο fb αλλα σε καποιο..συρταρι ισως κ σε καποιο καδρακι..(Στα αληθεια ειναι πολλες φορες που απορω αν καπιοι σημερα κυνηγανε για την παρτη τους η για το fb..)
Aντε τωρα να πεισεις τους χωριανους να βγαλεις μια παρομοια φωτο που καπιοι σε κοιτανε σαν να τους εχεις σκοτωσει την μανα μαζι με το θηραμα..οχι οτι κ τοτε δεν υπηρχαν "οικολογοι" αλλα τοτε οι περισσοτεροι οικοσιτα ζωα,κοτες για να τραφει η οικογενεια κ ετσι γνωριζαν πολυ καλα οτι ενας απο τους προορισμους του καθε ζωου στην γη ειναι και αυτος..κακα τα ψεματα....ολα ειναι μια τεραστια αλυσιδα ενωμενη κρικο-κρικο..
οσο για την αγνοτητα των ανθρωπων τοτε?Σε ολο της το μεγαλειο..

Αν μου ελεγε καποιος οτι θα σε γυρισω πισω στα χρονια εκεινα τα παλια που δεν εζησες κ θα σε αφησω να κυνηγησεις κ να συνομιλησεις με αυτους τους ανθρωπους για ενα χρονο αλλα μολις περασει ο χρονος θα σου παρω την ζωη, να ειστε σιγουροι οτι θα το εκανα.........

Μπράβο Τάσο και για την ανάρτηση και για την τοποθέτηση.
Τα ένστικτα για επιβίωση σε κάθε είδος είναι κυρίως αυτό του κυνηγίου και το αποτέλεσμα είναι η διατροφή και αυτό της έλξης και συνεύρεσης με το αντίθετο φύλο και το αποτέλεσμα είναι η αναπαραγωγή. Χωρίς αυτά τα δύο ένστικτα κανένα είδος δεν επιβιώνει. Τα ίδια ισχύουν και για τον άνθρωπο. Το πρόβλημα είναι η υπερκατανάλωση που καταφέρνει ο άνθρωπος. Λιτή κατανάλωση προκρίνεται και από τη φύση, η υπερκατανάλωση αντίθετα (αυτή που οι φυσικοί πόροι δεν προλαβαίνουν να αναπληρώσουν) φέρνει προβλήματα και στη φύση και σε αυτόν που υπερκαταναλώνει.
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση στη φωτογραφία είναι και το βλέμα των παιδιών με το σκύλο...
 
ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ-Ταξιδια Ελλαδα

Ίσαμε πριν από μερικά χρόνια το κυνήγι ήταν ότι μ' ενδιέφερε λιγότερο, σήμερα ότι μ' ενδιαφέρει περισσότερο. Μ' απορρόφησε ολόκληρο. Όπως η Περσεφόνη ζούσε το μισό χρόνο στον Αδη και το άλλο μισό πάνω στη γη, έτσι κι εγώ αισθάνομαι ότι ζω όσο κρατάει η κυνηγετική περίοδος και τον άλλο καιρό περιμένω, σ' ένα είδος νάρκης, τον ξαναερχομό της. Δεν κάνω παρά σχέδια κυνηγετικά. Τα όνειρά μου είναι κυνηγετικά. Να πάω στην Αφρική να σκοτώσω χοντρό κυνήγι ή στο Δέλτα του Δούναβη που είναι η ζούγκλα των υδροβίων πουλιών. Δεν μετακινούμαι μέσα στην Ελλάδα παρά μόνο για να κυνηγήσω κι είμαι πρόθυμος να κυνηγήσω οπουδήποτε, μ' οποιονδήποτε και για οσοδήποτε καιρό.

Στο σπίτι μου περιστοιχίζομαι από καταλόγους κυνηγετικούς, δέχομαι κατά προτίμηση κυνηγούς κι όπως οι μεγάλοι βιομηχανικοί οίκοι έχουν παντού αντιπροσωπίες, έτσι κι εγώ έχω σε διάφορα μέρη της Ελλάδος τους ανθρώπους μου, που με κρατάνε ενήμερο των τοπικών περασμάτων των αποδημητικών πουλιών, ή που με συνοδεύουν στο κυνήγι του ενδημικού θηράματος και που είναι για μένα ό,τι ήταν οι κομματάρχες για τους πολιτικούς μας. Η ιματιοθήκη μου περιλαμβάνει πλήρεις αμφιέσεις για κάθε είδους κυνήγι: κάμπου, βουνού, δασών και βάλτων και για κάθε καιρό, ζέστη, δροσιά, παγωνιά, βροχή. Τα συρτάρια μου είναι γεμάτα φυσίγγια για όλων των ειδών τα θηράματα, επιστημονικά γομωμένα για να έχουν άρτια απόδοση με οποιαδήποτε καιρική συνθήκη.

Κι όλα αυτά δεν είναι τίποτα! Στο κυνήγι, και χάριν του κυνηγίου, εκβιάζω τον εαυτό μου ν' αλλάζει τις πιο βασικές του ιδιότητες: Εγώ που απεχθάνομαι το περπάτημα, κάνω αγόγγυστα, αν και με τη γλώσσα κρεμασμένη έξω, τις επίπονες και πολύωρες πεζοπορίες που απαιτεί. Εγώ που έχω το φόβο των μικροβίων, έχω πιει νερά κι έχω φαει πράγματα πλέον ύποπτης καθαριότητας. Εγώ που αγαπώ τις ανέσεις μου, κλείνω τα μάτια σ' όλες τις ταλαιπωρίες του κυνηγίου: στην αφόρητη ζέστη που μεταβάλλει τα σωθικά σε αναμμένο καμίνι, στο τουρτούρισμα της πρωινής παγωνιάς, στην ακαθαρισία του σώματος, στα ζωύφια κι άντεξα κάποτε να μείνω δέκα ολόκληρες μέρες, χειμώνα καιρό, σ' ένα βουνό της Μακεδονίας, μέσα σε μια εγκαταλελειμμένη αχυροκαλύβα τσοπάνηδων, περιστοιχισμένος από χωρικούς με τους οποίους συνέτρωγα από τα ίδια πιάτα, ακούγοντας τα ποντίκια να τραγανίζουν τα τρόφιμά μας δέκα πόντους μακριά από το κεφάλι μου, κοιμόμουν στο χώμα και ασφυκτιώντας από τον πυκνό καπνό της πελώριας φωτιάς που διατηρούσαμε αναμμένη τη νύχτα στο κέντρο της καλύβας και εν τούτοις ήμουν ευτυχισμένος.

Για την ικανοποίηση του πάθους μου, έχω γυρίσει λίγο-πολύ όλη την Ελλάδα, μ' όλα τα μεταφορικά μέσα -από αεροπλάνο μέχρι μουλάρι- και κυνήγησα όλων των ειδών τα θηράματα. Έχω περιέλθει τους γυμνούς μακεδονίτικους κάμπους για πεδινές πέρδικες, έχω σκαρφαλώσει στα πετρώδη (και τι πετρώδη) βουνά των Κυκλάδων για πετροπέρδικες, έχω κάνει καρτέρι γι' αγριογούρουνα, το χειμώνα, μέσα στα δασώδη υψώματα του Καμπιρλί, αγνάντια στο χιονισμένο Μπέλλες, έχω τσαλαβουτήσει για μπεκατσίνια στους βάλτους της Ράχης, έχω αντικρίσει κοπάδια λύκων στο Γαλλικό ποταμό, πήγα για πάπιες από τη Στυμφαλία έως τη Χαλκιδική, κυνήγησα νύχτα αγριοπερίστερα, μπαίνοντας στις θαλάσσιες σπηλιές τους με βάρκα και με πυροφάνι, βρέθηκα στα περάσματα των τρυγονιών στην Τήνο και των ορτυκιών στη Μυτιλήνη και πήγα για λαγούς στην Ήπειρο.

Όταν απέκτησα ένα σκυλί που συνδυάζει τα τελειότερα φυσικά χαρίσματα με την τελειότερη εκγύμναση, χάρηκα περισσότερο παρά οποιαδήποτε ερωτική μου κατάκτηση κι ένιωσα περισσότερη υπερηφάνεια όταν σκότωσα ένα αγριογούρουνο, παρ' όση για το ωραιότερό μου ποίημα...

Είμαι όπως βλέπετε ένας από τους πιο μανιώδεις Νεμρώδ της Ελλάδας. Είμαι κι ένας από τους καλύτερους;

...Εγώ ομολογώ με ειλικρίνεια ότι είμαι ένας πολύ μέτριος κυνηγός. Όταν βλέπω ένα λαγό ή ένα πουλί να πέφτει από τα σκάγια μου, αισθάνομαι τόση χαρά, όση και... έκπληξη. Και δεν έχω ακόμα αποβάλει εντελώς τη συνήθεια να κοιτάζω γύρω μου, για να βεβαιωθώ ότι είμαι μόνος κι ότι το θήραμα που έπεσε δεν έπεσε από κανενός άλλου κυνηγού την τουφεκιά. Μολονότι έχω πάει παντού όπου βρίσκεται το περισσότερο θήραμα, ποτέ μου δεν σκότωσα σε μια ημέρα περισσότερους από δύο λαγούς, ή από τέσσερις πέρδικες, ή από έξι τρυγόνια ή από δέκα ορτύκια κι ένας θεός ξέρει πόσα φυσίγγια έχω κάψει. Εξακολουθώ όμως να κυνηγώ με την ίδια φιλοσοφική διάθεση, που ο Κάντιτ του Βολτέρου καλλιεργούσε τον κήπο του, γιατί η χαρά και η συγκίνηση του κυνηγίου δεν περιορίζονται σ' ό,τι κανείς σκοτώνει!

Όσοι δεν κυνηγούν δεν ξέρουν κι ούτε μπορούν να διαισθανθούν πώς χτυπάει η καρδιά του κυνηγού, όταν το σκυλί του στέκεται σε μια "φέρμα", ή όταν σηκώνει τ' όπλο του σ' ένα κοπάδι πέρδικες, που πετιούνται άξαφνα από μπρος του μ' ένα πολυάριθμο και δυνατό θόρυβο φτερών, με πόσο συγκεντρωμένο και αμείωτο ενδιαφέρον πεζοπορεί ώρες ολόκληρες σ' αναζήτηση του θηράματος όσο κι αν αυτό παίζει το παιχνίδι που έπαιξαν οι Ρώσοι στον Μεγάλο Ναπολέοντα κατά την προέλασή του ίσαμε τη Μόσχα, πόσο κατέχεται από την ελπίδα ότι αν απέτυχε σ' αυτό το πουλί, θα πετύχει στο επόμενο που θα του παρουσιαστεί, τι γλυκό που είναι το ψωμοτύρι που τρωει κοντά σε μια πηγή λαλέουσα, ύστερα από ένα εξαντλητικό περπάτημα και πόσο πληρέστερα και βαθύτερα από κάθε άνθρωπο νιώθει και χαίρεται τη φύση αυτός που διασχίζει κάμπους, ανεβοκατεβαίνει βουνά, σταματάει σε πανοπτικά σημεία των οριζόντων, μυρίζει θάλασσα και βραδιάζεται κάτω από βαθιούς έναστρους ουρανούς, μέσα σ' ερημιές όπου κλαυθμηρίζει η κουκουβάγια, κρίζουν οι γρύλοι και θροΐζουν μυστηριωδώς τα φυλλώματα.

Όλα αυτά βάζουν τον κυνηγό σε μια κατάσταση θείας ευφορίας. Οι πλόκαμοι της καθημερινής ζωής, μιζέριες, εναντιώσεις, φροντίδες, ανησυχίες, ξεσφίγγουν ολότελα και αφήνουν την ψυχή και το πνεύμα ελεύθερα, τα νεύρα του γαληνεύουν όπως κάτω από την επίδραση οπίου κι αποδίδεται στον εαυτό του τέτοιος που ήταν ο άνθρωπος στη χαραυγή του κόσμου: Μονοκόμματος, αφρόντιστος, ίσιος κι ελεύθερος.

 
Είναι το αρχέγονο κάλεσμα της φύσης, είναι η επιστροφή του ανθρώπου στις ρίζες του, είναι η επαφη και η τριβή με τα πάσης φύσεως όπλα. Είναι το " διάβασμα" του καιρου στον ουρανό, είναι η συλλογή των άγριων χόρτων, ο ζεστός καφές στο κρύο του πρωινού, είναι η μυρωδιά της καμένης μπαρουτης, είναι η εικόνα του θηράματος, είναι η προετοιμασία της παραμονής και η ανυπομονησία του ανήμερα. Τέλος είναι οι γιοι μου που με περιμένουν έτοιμοι να ξυπνήσω για να φύγουμε και η θύμηση του πατέρα μου συντροφιά στο βουνό. Είμαι σίγουρος ότι ξέχασα πολλά και ένα τελευταίο είναι όλα αυτά που δεν μπορούν να νιώσουν όλοι οι ενάντια αντίθετοι.IMG_20200830_192253_958.jpg
 
Back
Top